2024-R . Commentaar van redactieOn 30 juli 2024 by Redactie

Ik sprak laatst een zuster van een nog jonge congregatie. Zij was op een bijeenkomst een zuster van een andere jonge congregatie tegengekomen die tegen haar zei: “Wij staan tegenwoordig onder het bewind van een Romeinse commissaris en we weten eigenlijk niet waarom”. “Proficiat”, had de eerste zuster gezegd, “dan zijn jullie zeker katholiek”.

Dit is niet eens een grapje maar de harde werkelijkheid waarin veel enthousiaste jonge gemeenschappen zich bevinden. De willekeurig dictatoriale hand van Rome geselt iedere congregatie die geen gebrek aan roepingen heeft en zich bindt aan het traditionele katholieke geloof.

De tactiek is de volgende. Een bloeiende nieuwe gemeenschap is een doorn in het oog van liberale plaatselijke bisschoppen vooral ook omdat deze gemeenschappen wel roepingen hebben en hun eigen synodale todos-todos-todos- of fratelli-tutti-seminaries niet. Dat steekt en dat mag niet zijn. Ze vinden wel een aanklacht al dan niet via geruchten, communiceren dat met hun liberale vriendjes van het dicasterie in Rome. Dezen verordonneren een canonieke visitatie  en stellen de gemeenschap onder een pauselijke commissaris, soms jaren lang zonder enige canonieke rechtsgang. De eigen oversten mogen geen beslissingen nemen, en niemand voordragen voor de wijding zonder toestemming van de commissaris. Men lijkt erop te speculeren dat de gemeenschap dan wel vanzelf uit elkaar zal vallen.

De laatste gemeenschap die onder Romeinse aanval ligt, is de Gemeenschap St. Martin in Frankrijk. Het is bloeiende priestergemeenschap die gewoon de vernieuwde liturgie volgt maar verder wel traditioneel katholiek is. Ze hebben meer dan honderd seminaristen. Om onduidelijke redenen hebben zij nu een pauselijke assistent gekregen. Dat is weer eens wat anders als een commissaris maar het feitelijke verschil zal niet heel groot zijn.

De haat in Rome tegen alles en iedereen die traditioneel katholiek zijn is voor mij onbegrijpelijk maar duidelijk aanwezig. Kardinaal Müller vertelde laatste van een bezoek dat hij bracht aan het dicasterie voor de liturgie. Hij had daar verteld van de 20.000 enthousiaste, voornamelijk jonge, katholieken die van Parijs naar Chartres pelgrimeerden en gevoed werden door de traditionele liturgie. Een functionaris van het dicasterie had toen verzucht dat hij liever een lege kerk had dan een volle kerk met een traditionele Mis. Je zou het bijna niet geloven maar zo groot is de haat jegens te traditie en het vaste geloof dat men zich met “de geest van het concilie” en de “synodale kerk” ondanks alle debacles op de goede weg bevindt.

Voor iedereen die zijn ogen open heeft, is het duidelijk dat de Kerk die na het Concilie een liberale weg is opgegaan op het terrein van moraal, pastoraal en liturgie zich op een doodlopende weg bevindt. De kerken lopen leeg, de roepingen drogen op, het christendom verdampt. Men zou moeten toegeven dat dit experiment mislukt is en dat men een andere weg moet inslaan die wel succesvol is: de weg van een orthodox, traditioneel katholicisme. Dat kan met een vetus ordo liturgie maar ook met een traditioneel en plechtig gevierde novus ordo liturgie. Op die weg vinden we ook de bewuste nieuwe katholieken, de bewuste katholieke gezinnen. Daar kunnen we ook een christelijk antwoord geven aan de antichristelijke tijdgeest.

De conciliaire revolutie is dood. De toekomst van de Kerk ligt in de traditie. Het duurt jammer genoeg nog een tijdje voordat men dat in Rome heeft begrepen. Daar zet men nog vol in op de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw en dat was altijd al passé!

C. Mennen pr

30 juli 2024