Verval van de democratie. Opmaat tot een dictatuur?
De Westerse democratie staat of valt met de scheiding van de machten. De drie machten: de wetgevende macht (volksvertegenwoordiging), de bestuursmacht (de regering) en de rechterlijke macht (de rechtbanken) functioneren ieder op hun eigen wijze, onafhankelijk van elkaar. De wetten worden gemaakt door het parlement, meestal op voorstel van de regering. De rechterlijke macht toetst met gezag of de bestuursmacht (regering, gemeentebestuur) maar ook of individuele burgers zich aan de wettelijke normen houden of deze overschrijden. Dit systeem dient ervoor de burgers van het land te beschermen tegen een eventueel willekeurige overheid die haar macht misbruikt. Immers in het ideale systeem worden de wetten van het land gemaakt door het volk via het gekozen parlement en voert de regering deze wetten uit en als toets of de regering dit rechtmatig doet hebben we een onafhankelijke rechter die erop toeziet dat de wet correct wordt toegepast. Een heel belangrijke rol in een democratie is een vrije en onafhankelijke pers, die in de gaten houdt of de diverse machten in de democratie hun werk goed doen
Nu zien we laatste jaren – en dat is heel duidelijk geworden tijdens de coronacrisis – dat de scheiding van de machten weliswaar op papier bestaat en dat er in theorie nog een vrije pers is, maar dat de praktijk langzamerhand heel anders is geworden. Het zwaartepunt in onze “democratie” is langzaam verschoven naar de uitvoerende macht. En dat is op de eerste plaats de regering met de beschikking over een enorme pot met (subsidie)geld die ze naar hun eigen voorkeur uitdelen maar ook het enorme ambtenarenapparaat met zijn eigen politieke voorkeuren die de regering naar eigen believen (als het tenminste niet te veel schuurt met de opvattingen van de {hoge} ambtenaren) kan inzetten. Bovendien zijn er de vele commissies en raden, en de belangrijke instituties zoals bijv. de Nederlandse Bank, die door de regering politiek geïnstrumentaliseerd kunnen worden. En waar blijft de controle van het parlement? Die is grotendeels verdwenen. Immers kamerleden zijn weliswaar in naam volksvertegenwoordigers, maar worden voornamelijk op kieslijsten gezet door de partijen die hen uitkiezen omdat ze gedweeë volgers zijn van de macht, vaak medewerkers van ministers of partijbonzen. En de onafhankelijke rechter? Die lijkt meer en meer een verlengstuk te zijn van de regering. En waar is de vrije pers? Ook die wijkt nauwelijks af van het “mainstream narratief” van de regering en laat alternatieve stemmen nauwelijks of alleen gecontroleerd aan het woord.
Wat is nu eigenlijk een “mainstream narratief”? Dat is een verhaal dat door de regering, gesteund door parlement en praktisch de totale pers wordt gesteund. De argeloze burger die de gewone omroepen bekijkt en de gewone kranten leest, gelooft dit want hij hoort en ziet niet anders.
Enkele van deze zogenaamde narratieven zijn:
- Het coronanarratief: het is een dodelijke, besmettelijke ziekte waarvoor draconische maatregelen nodig zijn (mondkapjes, afstand, lock downs). De enige redding is de prik, die zorgt dat je de ziekte niet krijgt en dat je hem niet overdraagt (doe het voor je oma!). Je bent misdadig en zeker asociaal als je je niet laat vaccineren. De prik is volkomen veilig. Dit narratief werd aan alle kanten uitgedragen en als onbetwijfeld wetenschappelijk voorgesteld. Wetenschappers die bij dit alles terechte vragen stelden, werden van sociale medía afgegooid, aan universiteiten ontslagen, van de talkshowtafels geweerd. Dokters die andere medicatie suggereerden dan de prik werden vervolgd en beboet. Nu, na zoveel tijd wordt steeds meer duidelijk, dat de critici gelijk hadden: bijv. de overdracht wordt door de prik niet geremd en de schadelijke gevolgen van de prik zijn aanzienlijk. Maar nog is de overheid tamelijk weigerachtig dit alles te onderzoeken en berichten ook de medeplichtige kranten maar mondjesmaat. Zo vlug mogelijk de doofpot in!
- Het stikstofnarratief: stikstof is slecht voor de natuur, voor de biodiversiteit. De boerenstand moet ernstig krimpen. Alle wetenschappelijke onderzoeken die het tegendeel laten zien, worden stelselmatig in de kamer, op de tv en in de kranten genegeerd.
- Het klimaatnarratief: de klimaatverandering zal bij ongewijzigd beleid dramatisch zijn (de helft van Nederland zal in de zee verdwijnen!). We moeten minder CO2 uitstoten. De enige oplossing zijn enorme windmolens en overal zonnepanelen. Geen fossiele brandstoffen meer, dus massaal van het gas af, elektrische auto’s, minder vliegen, ook hier weer minder boeren, minder vlees eten. Het wordt uitentreuren herhaald en iedereen gaat het langzamerhand geloven, al betallen we ons letterlijk blauw aan een voornamelijk zinloze exercitie. Want kritische stemmen worden gesmoord.
- Het Oekraïnenarratief: Poetin is uit niets, uit pure machtswellust Oekraïne binnengevallen en als we hem niet stoppen, staat hij binnenkort bij ons op de stoep. Daarom doorgaan met de oorlog koste wat het kost. Vrede is voor de machthebbers onbespreekbaar. Dit is het enige wat je hoort en de meeste mensen geloven het. Dat er andere analyses zijn, waarin het uiteindelijk de schuld van de VS en de Navo is dat Poetin is binnengevallen en dat ook Poetin een redelijke vrede wil, wordt verzwegen. Wat Poetin echt wil mogen we niet horen. Al wat hij zegt wordt geblokkeerd.
Alle feiten die niet met het heersende narratief overeenkomen worden onderdrukt. Wetenschappers die een andere visie op de werkelijkheid hebben en afwijken van het narratief worden door universiteiten en subsidiegevers gecanceld. Ze zwijgen of passen zich aan omwille van hun bestaanszekerheid. Wetenschappelijke boeken die andere dingen laten zien dan het narratief worden in kranten en op de tv niet besproken.
Dit alles is voor een democratie heel gevaarlijk. We lijken langzaam af te glijden naar een dictatuur waarin we allemaal hetzelfde moeten denken en hetzelfde moeten vinden en dat doen we ook omdat het eenheidsdenken massief en dwingend is. Wie dat niet doet wordt gemarginaliseerd en weggezet als een complotdenker, een wappie, een klimaatontkenner of een Poetinvriendje. Men luistert niet naar argumenten, maar men begint “andersdenkenden” uit te schelden. Ze zijn extreem rechts of fascist.
Een belangrijk wapen in de handen van het heersende narratief zijn beschuldigingen van desinformatie. De regering en de EU willen de internetmedia dwingen desinformatie te weren. Wat is in dit verband “desinformatie”? Dat is alles wat tegen het overheidsnarratief ingaat. De geheime diensten zijn ijverig bezig mensen te registreren die alternatieve informatie verspreiden en als staatsgevaarlijk worden beschouwd. Er zijn al enkele processen gevoerd waarin mensen schuldig bevonden zijn aan opruiing en hatespeech omdat ze dingen gezegd hebben die de overheid niet welgevallig zijn. Deze begrippen kunnen door gewillige rechters immers zover worden opgerekt als nuttig is voor de macht. Dat heeft ondertussen weinig met recht en een onafhankelijk rechtssysteem te maken maar alles met het onderdrukken van de vrije meningsuiting.
Het hierboven geschetste verval van de democratie kan een opmaat worden tot een sluipende dictatuur waar in de overheid niet alleen alle geld maar ook alle macht heeft en waarin burgers nog slechts willige instrumenten van de heersende narratieven zijn.
Gelukkig zijn er ook in Nederland alternatieve media waar je ook de andere kant van het verhaal kunt horen. Daarbij hoort de omroep ON (Ongehoord Nederland) die het via ledenaantal tot in het publieke bestel gehaald heeft, maar vanwege alternatieve informatie de NPO op zijn weg vond, die hoge boetes uitdeelde en de minister verzocht ON uit het bestel te halen. Dat laatste is niet gelukt maar het laat zien hoe machtig het heersende narratief is. Buiten het bestel en geheel van donaties afhankelijk zijn o.a. BLCKBX en Café Weltschmerz waar ik tegenwoordig in aanvulling op de krant mijn informatie haal. Verder heb je het alternatieve weekblad De Andere Krant. Ik wil hiermee niet zeggen dat zij altijd gelijk hebben maar zij geven in ieder geval een gefundeerde andere kijk op de problemen dan het heersende narratief.
Dutch
Comments