2023-D . Commentaar van derdenOn 21 december 2023 by Redactie

FRANCISCUS HEEFT DE DECALOOG GEREDUCEERD TOT EEN OCTOLOOG

19 december 2023 2

Van Caminante Wanderer

Gisteren, na het horen van het nieuws over het laatste pauselijke document over de zegening van homoseksuele paren, sprak ik met verschillende mensen die min of meer verbonden zijn met kerkelijke en curiale kringen. Iedereen reageerde met hetzelfde: ongeloof, verbazing en verbijstering. Men heeft het gevoel van een klif te zijn gesprongen, dezelfde klif waarop paus Franciscus zijn hele pontificaat heeft gebalanceerd. De zeer grote schade is nu onherstelbaar en de Kerk bevindt zich in een vrije val.

De beambten van de Romeinse Curie zijn niet bepaald traditionalisten, maar ook zij moeten bang en boos zijn. Dit is gemakkelijk te begrijpen, want nog maar twee jaar geleden publiceerde hetzelfde Dicasterie voor de Geloofsleer een document dat precies het tegenovergestelde zei van wat er gisteren is gepubliceerd, en de theologen die er werken zijn nog steeds dezelfde. Hebben ze zichzelf tegengesproken? Ik denk het niet. Het is een artefact geschreven door Tucho [Fernández] en goedgekeurd en gepubliceerd door Bergoglio, zonder de gebruikelijke weg te volgen, om nog maar te zwijgen over de ongebruikelijke uitleg waarmee de tekst begint. Het verlicht niet omdat het verduistert, zou aan kardinaal Fernández verteld moeten worden.

Een ander die ook boos moet zijn is kardinaal Parolin, die een paar weken geleden aan de Duitse bisschoppen schreef dat de kwestie van het zegenen van homoseksuele praktijken niet onderhandelbaar was. Het is nu duidelijk geworden dat dit waarschijnlijk een persoonlijk initiatief was, waarschijnlijk om zich te positioneren voor de kardinalen voor het volgende conclaaf.

De eerste vraag die opkomt is waarom ze het deden: om pastorale redenen? Ik heb niet de indruk dat koppels van hetzelfde geslacht massaal naar de kerkdeuren komen om gezegend te worden. En degenen die deze zegen wilden, hebben hem al lang geleden gekregen. In Argentinië is deze praktijk al minstens vijfentwintig jaar gebruikelijk.

De redenen hiervoor zijn dus verschillend, en de belangrijkste reden is volgens mij het herdefiniëren van het pontificaat, niet langer als progressief, maar als een breuk. Bergoglio en Fernández – twee Argentijnen, volgens sommigen de lievelingen van Onze Lieve Vrouw… – willen de bouw van een nieuwe Kerk voltooien, helemaal los van de Kerk die door Onze Lieve Heer is gesticht en die al twintig eeuwen standvastig is in haar leer. Beiden wilden het voorrecht hebben de auteurs te zijn van de voltooiing van het Tweede Vaticaans Concilie. En daar zijn ze in geslaagd.

Er zijn waarschijnlijk ook persoonlijke motieven. Bergoglio en Fernández hebben labyrintische persoonlijkheden – de een psychopathisch, de ander vrouwelijk – beiden gekenmerkt door diepe wrok. Met name Tucho is nooit over de wrok en vernedering heen gekomen die hij jarenlang van de Congregatie voor de Geloofsleer heeft ondervonden toen dit dicasterie hem, samen met de Congregatie voor Katholiek Onderwijs, belette rector van de Katholieke Universiteit van Argentinië te worden, en de reden hiervoor was nu juist de verhulde verdediging van homoseksuele praktijken die hij in een krantenartikel had gevoerd. In dit opzicht was een interview in een van de slechtste media van Argentinië zeer onthullend. Nu neemt hij wraak. Het is allemaal heel voorspelbaar in zijn psychologische toestand.

Afgezien van de schade en het effect dat dit document kan hebben, vragen velen van ons zich af hoe we uit deze situatie kunnen komen. Als de Kerk wil overleven, kan ze de verklaring Fiducia supplicans niet handhaven en bevestigen. Is het mogelijk om een stap terug te doen? Het is zeker onmogelijk tijdens dit pontificaat. We weten al wie de twee zijn die nu de opperste macht hebben. Maar ik begrijp dat er ten minste twee elementen zijn die nuttig kunnen zijn voor de volgende paus om te proberen iets van de aangerichte schade ongedaan te maken.

Ten eerste is er het aantal theologische, liturgische en pastorale fouten in het document, die al aan het licht zijn gebracht door een aantal serieuze theologen, bijvoorbeeld Guy Fawkeslein. Een paus kan zoveel macht hebben als hij wil, maar er zijn dingen die hij niet kan doen, zoals een gebod afschaffen. Dit komt omdat de verklaring het Zesde Gebod uit de Decaloog schrapt (precies op 18 december, wanneer de antifoon O Adonai wordt gezongen, die zo toepasselijk is voor de adventstijd). Het is niet langer een zonde om tegen dit gebod in te gaan, want elke seksuele praktijk verdient het nu om gezegend te worden. En laten we niet vergeten dat de bisschoppen, onder leiding van Franciscus, aan het begin van de pandemie het Derde Gebod al hadden opgeheven door de gelovigen vrij te stellen van de verplichting om op zon- en feestdagen de mis bij te wonen. Met andere woorden, het pontificaat van Franciscus heeft de Decaloog veranderd in een Octaloog.

Ten tweede denk ik dat het essentieel is dat de stemmen die tegen dit document zijn, dat twintig eeuwen traditie omverwerpt, zich duidelijk en krachtig uitspreken. Gisteren nog riep bisschop Joseph Strickland alle bisschoppen op om NEE te zeggen tegen de zegening van paren van hetzelfde geslacht. Ik denk dat het tijd is voor kardinalen, bisschoppen en priesters om zich uit te spreken, om duidelijk te zeggen wat ze denken; ze kunnen niet zwijgen als stomme honden. Twee schurken vernietigen de Kerk en er is geen reactie, hoe is dat mogelijk? Als de oppositie nu sterk is, zal het dan niet veel makkelijker zijn voor de volgende paus om terug te gaan en fiducia supplicans nietig te verklaren? Ik weet het, dit is pure fantasie. Kort nadat de verklaring openbaar werd, schreef een conservatieve priester op sociale media: “Zegenen betekent niet vrijspreken. Je kunt ook puppy’s en kittens zegenen. Zelfs schildpadden. Dit bevestigt niet dat ze een ziel hebben of dat ze daarom kinderen van God zijn”. Het zijn de conservatieve ontmande mensen die liever hun kop in het zand steken als een struisvogel, die zijn het ergst.

Een laatste gedachte: de wanhopige situatie waarin we ons bevinden is mogelijk gemaakt door de tumorachtige kenmerken die het Roomse pausdom heeft aangenomen sinds Pius IX, bevorderd door het ultramontanisme. Wat er gebeurd is, is beangstigend: een dwaas, die uit pure vriendjespolitiek aan het hoofd staat van het belangrijkste dicasterie van de Kerk, is in staat om de doctrine die al meer dan twintig eeuwen van kracht is te veranderen, alleen maar omdat hij de handtekening van de paus heeft gekregen met wie weet wat voor middelen. Vroeger kregen zulke bemoeials op zijn best een luxe villa in een uithoek van de Pauselijke Staten of toegang tot een bevoorrecht lupanar [antiek bordeel]. Vandaag de dag krijgen ze de afschaffing van de geboden van Gods wet, en de Kerk heeft geen adequate en effectieve mechanismen om dit te voorkomen.

De paus van Rome is een absolute monarch geworden, heeft de controleorganen en het tegenwicht van de macht onthoofd en heeft door de jaren heen het monster van Frankenstein, uitgevonden door het ultramontanisme, progressief leven ingeblazen. En daar moeten wij onder lijden.