2023-D . Commentaar van derdenOn 30 november 2023 by Redactie

DE ONGELOOFLIJKE BESCHULDIGINGEN TEGEN KARDINAAL RAYMOND BURKE

30 november 2023 door Guiseppe Nardi in Katholisches

Een paar dagen geleden werd de vijandigheid van paus Franciscus jegens kardinaal Raymond Burke bekend. Wat er daarna gebeurde volgde een bekend script. Ondertussen worden er nieuwe, verontrustende details van de pauselijke uitbarsting bekend.

Paus Franciscus legt een verklaring af tegenover gesprekspartners. Deze lekt vervolgens uit naar het publiek, maar zelfs in het geval van de ernstigste beschuldigingen, zoals die van de inmiddels overleden pausvriend Eugenio Scalfari, is er geen of geen echte correctie vanuit het Vaticaan gekomen. Maar als een zaak Franciscus onwelgevallig is, wordt een prelaat die dicht bij Santa Marta staat, of vaker nog een journalist, geactiveerd om Franciscus te verdedigen. Dit is wat er nu is gebeurd.

Op 20 november riep paus Franciscus alle hoofden van de Romeinse dicasteries bijeen. Een zeer zeldzame gebeurtenis. Het is sinds de herfst van 2014 algemeen bekend dat kardinaal Raymond Burke de Bergogliaanse vijand bij uitstek is in de Kerk. De VS-Amerikaan Burke belichaamt in zijn persoon alles wat Franciscus diep veracht: Burke is zeer intelligent, een van de meest uitmuntende kerkjuristen, een fervent verdediger van de traditionele geloofsleer en de traditionele Romeinse ritus, een consistente en door en door integere persoonlijkheid, begiftigd met onwankelbare standvastigheid en grote vaderlijke mildheid en pastorale ijver.

Toen in oktober 2014 de eerste Synode over het Gezin plaatsvond, werd de kardinaal onwillekeurig de woordvoerder van de critici van de Bergogliaanse agenda. Hij beschuldigde toen de “vernieuwers”, zonder Franciscus bij naam te noemen, van “verraad” om de wereld een plezier te doen. Letterlijk zei de kardinaal:

“Denken de vernieuwers niet aan die katholieken die hun gezin bij elkaar hebben gehouden, zelfs in dramatische situaties en ten koste van offers, in plaats van een ‘nieuw leven’ voor zichzelf te gaan leiden?

Veel mensen die deze moeite hebben gedaan vragen zich nu af of ze iets niet goed begrepen hebben. Ze vragen zich af of ze hun leven hebben weggegooid voor zinloze offers. Niets van dit alles is aanvaardbaar, het is verraad!”

Deze en andere moedige uitspraken kostten kardinaal Burke zijn ambt als prefect van het Hooggerechtshof van de Apostolische Signatuur en zijn verwijdering uit het Vaticaan een paar dagen later. Franciscus duldt geen tegenspraak.

Er zouden nog meer straffen volgen. Als afschrikmiddel maakte Franciscus een voorbeeld van kardinaal Burke. Op 20 november kondigde Franciscus eindelijk nieuwe straffen aan. Omdat hij Burke geen ambten meer kan ontnemen, omdat hij ze hem al allemaal had afgenomen, zou hij, zo vertelde Franciscus de verzamelde kardinaal-prefecten, “hem zijn huis en salaris ontnemen”, omdat, zo legde hij uit, Burke zijn “vijand” was.

De Heilige Stoel betaalt het onderhoud van de kardinalen die in Rome verblijven en, indien nodig, van alle kardinalen, omdat zij de senaat van de Kerk vormen en automatisch ook burgers van Vaticaanstad zijn.

De pauselijke vijandigheden jegens kardinaal Burke veroorzaakten nogal wat opschudding. Wanneer heeft een paus ooit zo gesproken en gehandeld? Franciscus reageert echter gevoelig op mogelijke imagoschade. Het is dus niet verwonderlijk dat er een tegenmaatregel werd gelanceerd.

Gisteren sprak de biograaf van Franciscus, Austen Ivereigh, zich uit. De Britse journalist was adjunct-hoofdredacteur van het progressieve The Tablet, destijds woordvoerder van kardinaal Cormac Murphy-O’Connor, de voormalige aartsbisschop van Westminster. In 2014 publiceerde hij zijn eerste boek over Franciscus met de veelzeggende titel: “De grote hervormer, Franciscus en hoe je een radicale paus maakt”. Waarom “maken”? Omdat, zoals Ivereigh in het boek onthult, zijn toenmalige werkgever, kardinaal Murphy-O’Connor, een van de vier kardinalen was van Team Bergoglio, dat de verkiezing van Jorge Mario Bergoglio tot paus organiseerde. De term “Team Bergoglio”, waartoe naast Murphy-O’Connor ook de Duitse kardinalen Kasper en Lehmann en de Vlaming Danneels behoorden, werd bedacht door Austen Ivereigh. Een jaar later, toen een biografie van Danneels werd gepresenteerd, onthulde deze het bestaan van de binnenkerkelijke geheime kring,  de Sankt Gallen Maffia, die Team Bergoglio de opdracht had gegeven om Bergoglio te verheffen tot de Stoel van Petrus. Ivereigh, een overtuigd Bergogliaan, is paus Franciscus de afgelopen jaren herhaaldelijk te hulp geschoten, ook deze keer.

Nu heeft de Britse journalist aangekondigd dat de onthulling over de pauselijke aanval op kardinaal Burke niet waar is. Paus Franciscus heeft nooit de uitdrukking “mijn vijand” gebruikt. Hij, Austen Ivereigh, weet dit omdat hij de paus op 27 november in Santa Marta heeft ontmoet en de paus hem dit heeft toevertrouwd.

Je zou verwachten dat Franciscus krachtig zou ontkennen dat hij kardinaal Burke zijn huis en salaris ontneemt; dat hij nadrukkelijk zou ontkennen zulke schaamteloze vergeldingsmaatregelen op te leggen aan een prins van de Kerk. Maar niets van dat alles. Ivereigh beweerde, Franciscus rechtstreeks aanhalend, dat de onthulling niet waar was – omdat de paus nooit de uitdrukking “mijn vijand” heeft gebruikt. Austen Ivereigh ontkende de vorm, maar bevestigde tegelijkertijd de inhoud:

“Ik had een ontmoeting met paus Franciscus op de middag van 27 november. Het was een korte ontmoeting omdat hij moeite had met spreken vanwege een ontsteking aan de longen (de volgende avond werd zijn reis naar Dubai geannuleerd omdat zijn toestand niet voldoende was verbeterd). In de loop van ons gesprek vertelde Franciscus me dat hij had besloten om kardinaal Burke zijn kardinaalsprivileges (zijn flat en salaris) te ontnemen, omdat hij deze privileges tegen de Kerk had gebruikt. Hij vertelde me dat hoewel het besluit niet geheim was, hij niet van plan was om het openbaar te maken, maar dat het op dezelfde dag [van het gesprek tussen Ivereigh en Franciscus] uitlekte.”

Het is niet zo dat een journalist zomaar Santa Marta binnenwandelt en de paus ontmoet. Austen Ivereigh heeft, zoals hier wordt bevestigd, bevoorrechte toegang. Volgens zijn eigen verklaring vestigde hij de aandacht van de paus op de onthulling en bood hij aan om “de zaak te corrigeren met de waarheid”, zoals de paus hem vertelde. Austen Ivereigh zei niet waarom hij aannam dat er iets “te corrigeren” was.

Parallel aan Ivereigh had Nicole Winfield, de Vaticanist voor de Associated Press (AP), van een deelnemer aan de bijeenkomst van 20 november vernomen dat Franciscus zijn sancties tegen kardinaal Burke had gerechtvaardigd door te zeggen dat de Amerikaanse kardinaal “een bron van onenigheid in de Kerk” was.

Dit is een standaard rechtvaardiging die Franciscus bij voorkeur gebruikt tegen traditionele bisschoppen die hij straft. De vraag naar de waarheid wordt niet gesteld. Eenheid als hoogste goed? Laten we preciezer zijn: als iemand tegen de Bergogliaanse stroom in zwemt, ongeacht welke kant die op stroomt, is hij een onruststoker die verwijderd moet worden. Slechts twee voorbeelden:

Zo werd bisschop Rogelio Livieres van Plano van Ciudad del Este afgezet, die de traditie en de traditionele ritus bevorderde en zich verzette tegen de oppervlakkige en met bevrijdingstheologie doordrenkte ritus; die zich verzette tegen een gecentraliseerde priesteropleiding in Paraguay en als enige bisschop in het land gebruik maakte van zijn recht en zijn eigen diocesane seminarie oprichtte. Hoewel zijn bisdom slechts tien procent van het land besloeg, had zijn seminarie al snel bijna drie keer zoveel seminaristen als alle andere bisdommen samen. Natuurlijk verontrustte dit de andere bisschoppen, zowel wat betreft succes als oriëntatie. En voor Santa Marta was het reden genoeg om de meest efficiënte bisschop van het land te ontslaan, zodat de andere bisschoppen weer ongestoord konden genieten van hun bevrijdingstheologische middelmatigheid. Dit is een ingekort verslag, dat andere redenen voor de Bergogliaanse vijandigheid onbesproken laat, maar de kern van de zaak raakt.

Franciscus ontsloeg ook de Puerto Ricaanse bisschop Daniel Fernández Torres van Arecibo op dezelfde gronden van het verstoren van de eenheid, d.w.z. als “een bron van verdeeldheid”. In dit geval niet vanwege zijn hang naar traditie, maar omdat Mgr. Fernández Torres de enige van de zes bisschoppen op het Caribische eiland in de VS was die opstond om zijn priesters en kerkpersoneel te verdedigen. Hij had de feitelijke gedwongen vaccinatie met het experimentele mRNA-genpreparaat en een vaccinatieapartheid in zijn kerken, die alle andere bisschoppen in opdracht van de linkse gouverneur van het eiland hadden goedgekeurd, afgewezen. Priesters, diakens en kerkmedewerkers die weigerden gevaccineerd te worden, werden geschorst. Bisschop Fernández Torres was nergens schuldig aan, maar hij was een “bron van onenigheid” in het episcopaat. En, wat niet werd gezegd, hij had indirect paus Franciscus uitgedaagd, die als staatshoofd het meest radicale coronabeleid van alle staten ter wereld had gevoerd.

En om de serie af te ronden: De geijkte Bergogliaan Philip Pullella, Vaticanist voor Reuters, heeft inmiddels ook de nieuwe strafactie tegen kardinaal Burke bevestigd. Hij vernam van een Vaticaanse functionaris die aanwezig was bij de bijeenkomst op 20 november dat Franciscus de straf rechtvaardigde met het argument dat Burke “tegen de Kerk en tegen het pausdom” werkte.

Met de dood van Benedictus XVI lijkt Franciscus ook elke resterende terughoudendheid te hebben opgegeven.

De wereld weet nu, herhaaldelijk bevestigd, dat kardinaal Burke op een ongekende manier wordt gestraft omdat hij een “bron van verdeeldheid” is en “tegen de Kerk en tegen het pausdom” werkt, maar – dit was de enige ontkenning – Franciscus heeft nooit de uitdrukking “mijn vijand” gebruikt.

Ondanks de ongelooflijke beschuldigingen lijken noch Ivereigh, noch Winfield of Pullella – de Bergogliaanse vooringenomenheid is hier duidelijk – eraan gedacht te hebben om te vragen hoe uitgerekend kardinaal Burke een “bron van verdeeldheid” is en “tegen de Kerk en tegen het pausdom” werkt. Niet eens tegen paus Franciscus, maar “tegen het pausdom”!

Hoe dan ook, de frontlijn is getrokken – door Franciscus.