Revolutie in de Kerk
Onlangs hoorde ik Gavin Ashenden, de voormalige Anglicaanse bisschop die zich tot het katholicisme bekeerde, zeggen: er is een revolutie bezig in onze wereld: een strijd tussen de traditionele zedelijke en culturele waarden en de revolutionaire globalistische wokewaarden. Eenzelfde soort revolutie is bezig in de Kerk: aan de ene kant de Kerk met haar traditionele leergezag gefundeerd in Christus en zijn openbaring, dus de overgeleverde dogma’s en de overgeleverde christelijke moraal. En aan de andere kant mensen in en buiten de Kerk die deze dogma’s en overgeleverde moraal afwijzen op grond van het feit dat ze oud en overgeleverd zijn en dat de wetenschap en de maatschappij ondertussen verder zouden zijn.
Aan de ene kant zien we de feministen en de “alfabetmensen” zoals Ashenden ze noemt, die vinden dat ze door Kerk niet gehoord worden. Zij hebben veel verdedigers, ook binnen de Kerk. We zien ze aan het werk in de Synodale Weg in Duitsland waar ze, mede door de samenstelling van de bijeenkomsten en de steun van praktisch alle bisschoppen, ongestoord hun visie kunnen ontvouwen en deels in de praktijk kunnen omzetten. We zien hen eveneens aan het werk in het spraakmakende deel van de synode van de synodaliteit in Rome, en met name ook bij de kardinalen die namens de paus de synode organiseren en de “papieren” produceren (Hollerich en Grech) en die die visie ongegeneerd voor onderdelen van die agenda uitspreken.
Aan de andere kant zien de gelovigen die gewoon katholiek willen blijven en die praktisch alleen maar een publieke stem krijgen in kardinalen als Burke, Müller en Sarah en bisschoppen als Athanasius Schneider, Joseph Strickland en onze eigen Rob Mutsaerts. Zij komen op voor het traditionele katholieke geloof zoals het ons is overgeleverd via de apostelen, de concilies en het leergezag.
De positie van paus in dezen is zoals altijd ambigu. Hij zegt het een en doet het ander. Duidelijkheid is ver te zoeken.
Echter in één ding is hij overduidelijk. Hij heeft een hekel aan traditionele katholieken. Kardinaal Burke is al aan het begin van het pontificaat aan de zijlijn geplaatst en steeds meer gemarginaliseerd. Volgens de laatste berichten wil de paus hem nu zelfs zijn salaris en zijn woning ontnemen, omdat hij een vijand van de paus zou zijn. Iemand die vanuit het katholieke geloof vraagtekens zet bij bepaalde pauselijke uitspraken en om verduidelijking vraagt, beschouwt hij dus als een vijand die hij in de hoek mag trappen. Kardinaal Müller, een groot en gewaardeerd theoloog, wordt als prefect van de Congregatie voor de Geloofsleer uiteindelijk ingeruild voor een nitwit als Fernandez, een oud Argentijns vriendje van de paus, die het heeft bestaan te beweren dat alles wat uit de mond van Franciscus komt uitspraken van het leergezag zijn en dat kardinaal Burke daarom een ketter en schismaticus is als hij er vraagtekens bij zet. Aan welke kant de paus staat wordt ook duidelijk aan wat de pauselijke nuntius in Amerika, (nu kardinaal) Pierre enige tijd geleden als waarschuwing aan Mgr. Strickland gaf: wees meer in lijn met de paus en leg niet zoveel nadruk op het depositum fidei (de geloofsschat). Voor Mgr. Strickland ging dit in tegen zijn bisschoppelijke opdracht als opvolger van de apostelen en hij ging door met het onverbloemd verkondigen van het katholieke geloof. Dit was ongetwijfeld een van de belangrijkste redenen voor zijn afzetting.
Een belangrijk wapen in de revolutie is voor de paus de vernieuwde liturgie. Anders is het onverklaarbaar waarom hij een zo verbeten strijd voert tegen de traditionele liturgie. Volgens hem worden in die liturgie theologische ideeën en waarden uitgedrukt en overgedragen die niet stroken met de verandering die hij in de Kerk wil doorvoeren. Daarmee geeft hij duidelijk aan dat hij een breuk wil met de tweeduizendjarige geschiedenis van de Kerken en hij beroept zich daarbij volkomen ten onrechte en tegen het Concilie in op (de geest van het) Concilie.
Dat is de kern van de revolutie.
Niet wat Jezus gezegd heeft. Niet Gods openbaring, afgesloten met de dood van de laatste apostel, is leidend; nee, wat de moderne mens voelt, wat de moderne wereld volgens de globalistische elites nodig heeft, dat is leidend.
Katholiek zijn al altijd geweest en is wat mij betreft ook nu nog: een band aangaan met Christus. Je door Hem laten verlossen en je laten gezeggen over wat het mens-zijn inhoudt, wat man-zijn en wat vrouw zijn is; wat de scheppingsorde is, wat het huwelijk is, wat kuisheid is. Het is leven in verbondenheid met Christus door onbevooroordeeld te luisteren naar zijn woord, ook als dat botst met huidige seculiere waarden zoals het altijd gebotst heeft met seculiere waarden. Leven in verbondenheid met Christus door leven vanuit de sacramenten, met name de eucharistie en het sacrament van verzoening.
Gavin Ashenden zei: feminisme is geen categorie die in het christendom past. En ik ben het met hem eens. In het christendom past de eigen rol van man en vrouw zoals God die bedoeld heeft en zoals die in Bijbel en kerkelijke traditie tot ons komt. En dat heeft vooral met moederschap en vaderschap te maken. In de Kerk bestaan geen alfabet-mensen. Alleen mensen die vanuit het christelijke mensbeeld hun van God gegeven seksualiteit willen beleven: als man of als vrouw. Meer smaken zijn er niet en dan nog man en vrouw zoals ze van nature gericht zijn op het huwelijk of op een leven in kuis ongehuwd leven. Andere gerichtheden zijn niet door God gewild, vallen buiten de scheppingswil van God. Iedereen die katholiek wil zijn, moet zich in deze orde invoegen en eventueel met de hulp van Gods genade ongeordende neigingen of gevoelens proberen te ordenen op Gods wil.
De alfabetmensen en de feministen klagen dat ze door de Kerk niet gehoord worden. Dat is onzin. De Kerk hoort ze wel. Daar is geen synode voor nodig. Ze willen echter niet gehoord worden. Ze willen dat de Kerk hun eisen en hun levensstijl aanvaardt. Ze willen dat de Kerk de (on)waarden van de wereld overneemt. Dat kan de Kerk niet en dat moet ze ook niet proberen als ze trouw wil blijven aan Christus en aan zijn openbaring. Ze moet de waarden van Christus aan de wereld aanbieden (evangeliseren). Ze moet mensen uitnodigen zich oprecht met Christus te verbinden, Hem te aanvaarden als Heer van je leven; te leven vanuit de bekering van het doopsel en vanuit het nieuwe leven waarin onze aandacht niet allereerste gericht is op aardse maar op het hemelse.
Daar hoor ik de paus weinig over en ook de door hem geregisseerde “synode” niet.
28 november 2023
C. Mennen pr
Dutch
Comments