2022-R . Commentaar van redactieOn 25 augustus 2022 by Redactie

Vanuit haar evangelische opdracht is de Kerk altijd kritisch geweest ten aanzien van binnenwereldse politieke en filosofische systemen. Ze confronteerde die systemen altijd met haar eigen leer, met het geloofsgoed dat zij moest bewaken en legde dan de eventuele sterke of zwakke kanten ervan bloot. Ze gaf nooit toe aan de druk van de heersende tijdgeest maar was zich bewust van haar eigen onvervreemdbare verantwoordelijkheid om morele leiding te geven aan haar gelovigen en aan heel de mensheid. Daarom werd Kerk in de wereld beschouwd als een morele autoriteit waarmee men rekening diende te houden, zelfs als men het er niet mee eens was. Veel conservatieve protestanten zagen in de katholieke Kerk een baken voor hun eigen morele opvattingen.

Zich bewust van deze taak richtte paus Johannes Paulus II o.a. de Pauselijke Academie voor het Leven op. Hij wilde een katholieke denktank scheppen die in intellectueel opzicht een dam kon opwerpen tegen de “cultuur van de dood” die in de seculiere wereld steeds sterker werd. Hier moesten geleerden van heel de wereld de katholieke leer over de bescherming van het leven, dus tegen abortus en euthanasie, tegen eugenetica, tegen geboorteregeling etc filosofisch en wetenschappelijk onderbouwen en verdedigen. Hij benoemde een keur van eminente katholieke geleerden aan dit instituut, en wel voor het leven, zodat ze onafhankelijk zouden zijn van de willekeur van een benoeming en een benoemende instantie.

Die magisteriële en kritische taak ten opzichte van de opvattingen van de wereld en van de gangbare filosofieën heeft de Kerk onder paus Franciscus goeddeels verloren. De paus steekt zijn eigen communistische en extreem socialistische sympathieën niet onder stoelen of banken. In dat kader mogen we ook de geheime overeenkomsten met communistisch China zien waarvan vooral het staatssysteem en niet de katholieke Kerk van China profiteert. Het is ook tekenend dat de Argentijnse curiebisschop en vertrouweling van paus Franciscus, Marcelo Sánchez Sorondo, onweersproken kan beweren dat het communistisch systeem in China de best mogelijke realisatie is van de katholieke sociale leer.

In dat kader kunnen we ook de radicale hervorming zien van de Pauselijke Academie voor het Leven door paus Franciscus in 2016. Een heleboel leden, hoewel voor het leven benoemd, werden ontslagen. En sindsdien zijn diverse qua opvatting dubieuze figuren benoemd, o.a. niet katholieke voorstanders van abortus. In plaats van een zuiver en duidelijk katholiek instituut wordt het een plaats van botsende opvattingen. In dat kader past ook het jongste boek dat door de Academie bij de Vaticaanse uitgeverij is uitgegeven. Hierin wordt de mogelijkheid tot het gebruik van voorbehoedmiddelen en kunstmatige inseminatie geopend wat ingaat tegen de bekende Encycliek van Paulus VI en de traditionele katholieke leer. Dit zogenaamd om de discussie te bevorderen. Komen er binnenkort meerdere morele standpunten van de Kerk ter discussie? Met andere woorden: is de wereld in de Kerk aan het winnen?  Dat lijkt het sterk op.

Op een heel ander niveau zien we dat bij het bezoek van de paus aan Canada. Daaraan gaat een enorm mediaoffensief tegen de katholieke Kerk aan vooraf. Zonder enige fact-checking wordt er beweerd dat er massagraven zijn gevonden bij kostscholen die door katholieke congregaties werden geleid en die in het verleden bezocht werden door indiaanse kinderen op verzoek en in opdracht van de Canadese regering. Dit lijkt tot op heden een loze anti-katholieke bewering. Er is geen massagraf gevonden, alleen graven zoals je bij een dergelijk instituut mag verwachten en in aantallen die heel normaal zijn. Als de paus het in het vliegtuig tegenover de pers heeft over culturele genocide op de indianen waaraan de katholieke Kerk zich mede zou hebben schuldig gemaakt, is dat een staaltje van katholiek meehuilen met de wolven in het wereldse bos en beschamend voor de katholiek leider die op dient te komen voor de waarheid en de taak van de Kerk in de wereld, ook als hem dat om dat moment wereldse hoon op zou leveren.

Hij had moeten spreken over de missionarissen die hun leven hebben opgeofferd om Christus en de christelijke beschaving aan de wrede indianen te brengen met behoud van de culturele eigenheid van de indianen die met een christelijke beschaving verenigbaar is. De  missionarissen hebben zich ingezet voor het behoud van Irokese taal en gewoontes. Ik heb de paus niet gehoord over missionering en het heldhaftige voorbeeld ervan door zijn medebroegers Lallemant, Le Jeune en de Brebeuf die door de Irokezen op onmenselijke wijze zijn gemarteld en gedood. Ik heb hem wel met een verentooi op, de hand op hart, onder leiding van een sjamaan, de geesten van de voorouders vanuit de vier windstreken zien oproepen. Ontluisterend en onbegrijpelijk!

Ik heb trouwens wel gehoord dat de bijeenkomsten voor de Missen met de paus in Canada bijzonder leeg waren. Trouwens ook dat de audiënties op woensdag steeds minder druk worden. Het verwondert mij niet. De wereld huilt al hard genoeg. Wie heeft er nog behoefte aan de Kerk die, volkomen overbodig, meehuilt?

C. Mennen pr

25 augustus 2022