Brief van Duitse katholieken aan hun bisschoppen over de 'synodale weg'.

Beste Eminenties,
Katholieke apostolische christenen die, net als wij, proberen hun geloof in overeenstemming met het Heilig Evangelie en de duizendjarige leer van onze Heilige Moederkerk te leven, zien de synodale weg van de Duitse bisschoppen met grote bezorgdheid tegemoet. De thema’s die de synodale vergadering in Frankfurt wil aansnijden lijken al van meet af aan vast te liggen, als men kijkt naar de vreemde theologieën die vooraf zijn verspreid en de irritante pastorale initiatieven in katholieke, vooral Duitse, kringen; ze zijn deprimerend genoeg duidelijk geïnspireerd door ketterse overwegingen en een onchristelijke moraal.
Moet de geest en het doel waarmee onze katholieke bisschoppen deelnemen aan de synodale weg zijn om het priesterhuwelijk te ontheiligen, de toegang van vrouwen tot het diaconaat en het priesterschap te bevorderen, de seksuele moraal af te zwakken, de kerk te democratiseren of de Duitse kerk te emanciperen van de Roomse kerk,- Dan vragen we deze bisschoppen om even tot bezinning te komen, serieus na te denken over hun roeping en zending en, en als men aan de uitgangspunten vasthoudt, de nodige consequenties te trekken en zich aan te sluiten bij de evangelische en lutherse gemeenschappen. Daar heb je alles wat de synodale weg nastreeft.
De Heilige Katholieke Kerk, haar bisschoppen en haar herders hebben inderdaad de taak om de zielen te redden, uitgaande van de door Jezus geopenbaarde waarheid, om alles te beoordelen in het licht van het Evangelie en om objectieve situaties van zonde te onderscheiden. Met andere woorden, de Paus en zijn ministers moeten hun broeders in de geloofsleer bevestigen door duidelijk aan te geven wat tot het geloof hoort en wat het niet is: namelijk ketterij die tot verdoemenis leidt.
De synodale weg, ja zelfs de synodaliteit als zodanig, als plaats om deze kwesties te behandelen, brengt ons in verwarring en doet ons versteld staan, ook met het oog op de beslissende deelname van vertegenwoordigers van het Centraal Comité van Duitse Katholieken (ZdK), dat bekend staat om zijn uiterst seculiere standpunten.
De Kerk is geen vergaderdemocratie en wordt niet zomaar van onderaf gemaakt. De categorieën sociologie of politiek zijn niet van toepassing op de Kerk. De Kerk past zich niet aan de wereld aan, maar moet juist de ambitie hebben om de wereld te redden door de wereld in overeenstemming te brengen met haar leer. Zoals de Catechismus van de Katholieke Kerk ons eraan herinnert, is de Kerk één, heilig, katholiek en apostolisch in Christus; haar prerogatieven worden haar niet door haarzelf, maar door Christus gegeven.
De woorden van paus emeritus Joseph Ratzinger, die er in 1990 voor koos om als kardinaal te spreken op de “Rimini-bijeenkomst”, waren waarschijnlijk droevig profetisch: “Alles wat mensen doen kan door anderen worden te niet gedaan, alles wat naar de smaak van de ene persoon is kan weerzinwekkend zijn voor anderen, alles wat door een meerderheid wordt besloten kan door een andere meerderheid buiten werking worden gezet. Een Kerk die gebaseerd is op de besluiten van een meerderheid wordt een puur menselijke Kerk. Zij wordt gereduceerd tot het niveau van wat haalbaar en plausibel is, tot wat de vrucht is van zijn eigen daden en zijn eigen intuïties en meningen. Opinie begint dan het geloof te vervangen”.
Het gevaar dat we zien in de aanpak van de synodale weg is dat we de Kerk ontwijden en ontheiligen en reduceren tot een enigszins democratische politieke organisatie, alsof een dergelijk parlementarisme, en niet de wil van Jezus Christus, de hoogste waarde zou zijn. Maar de Kerk is niet door de mens gemaakt.
Een Kerk die de nadruk legt op de synodale weg is een Kerk die – net als de wereld – niet langer op zoek is naar de waarheid, maar alleen naar pluralisme. Dat de wereld zich zo gedraagt is begrijpelijk, want zij heeft de behoefte om steeds weer overeenstemming te zoeken om conflicten te vermijden; maar de Kerk heeft – in tegenstelling tot de wereld – de taak om niet alleen de waarheid te presenteren, maar deze ook te onderwijzen. Een Kerk die dialoog, discussie en relativisme als haar hoogste doel stelt, is niet meer in staat om waar te nemen wat boven het menselijke uitgaat: ze maakt zich los van de transcendente dimensie.
De leer van degenen die ons het ware katholieke geloof hebben geleerd – vooral onze ouders en catechisten – brengt ons ertoe de volgende zekerheden, bedenkingen en vragen tot u te richten:
1. de levenswijze van de priesters
De wijding is een sacrament. Door de wijding is de priester een “man van God”, hij is in zekere mate niet van deze wereld, zijn dimensie is juist dit transcendente.
De Duitse synodale weg tornt aan het celibaat, het ongehuwd zijn en van de priester en de priesterlijke onthouding. In 1992 schreef Paus Johannes Paulus II in de post-Synodale apostolische exhortatie “Pastores dabo vobis”: “De Kerk is het lichaam waarin Christus, het Hoofd, aanwezig en actief is, maar zij is ook de bruid die, als de nieuwe Eva, uit de open zijde van de Verlosser aan het Kruis voortkomt: daarom ‘staat’ Christus voor de Kerk, voedt en verzorgt haar (Ef 5,29) door zijn leven voor haar te geven”. De priester is geroepen om het levende beeld te zijn van Jezus Christus, de Bruidegom van de Kerk: … maar op grond van zijn gelijkenis met Christus, Hoofd en Herder, staat hij als bruidegom tegenover de Kerk”.
In die zin schreven de toenmalige synodevaders pas 28 jaar geleden(!): “Voor zover hij Christus als Hoofd, Herder en Bruidegom van de Kerk vertegenwoordigt, staat de priester niet alleen in de Kerk, maar ook tegenover de Kerk. Het priesterschap behoort, samen met het Woord van God en de sacramentele tekens in wier dienst het staat, tot de constitutieve elementen van de Kerk”.
Het staat dus buiten kijf dat de katholieke priester met zijn celibataire levenswijze de levenswijze van Jezus volgt, zijn plaatsvervanger als bruidegom van de kerk is en met zijn aardse celibaat verwijst naar het koninkrijk van de hemel. Zou dit dan niet door elke gewijde priester ten diepste gewenst moeten worden? Wat zorgt ervoor dat een priester deze hemelse weg niet wenst voor zichzelf en zijn bediening? Wat kan hem doen denken dat een andere manier van leven wenselijker is? Moet een priester die zich tegen het celibaat uitspreekt niet worden beschuldigd van het niet (meer) willen verwijzen naar het Koninkrijk der Hemelen?
2. het vrouwelijk priesterschap
Met betrekking tot het thema van het priesterschap ook voor vrouwen, waarnaar de Oostenrijkse filosoof Paul Zulehner verwijst in zijn verzoekschrift, waarin hij spreekt over “personae probatae” in plaats van “viri probati”, met de duidelijke bedoeling om het recht om priester te worden uit te breiden tot vrouwen, willen wij de volgende punten ter overweging voorleggen en enkele vragen opwerpen
De heilige Vincentius van Lerins zei dat een van de criteria voor de erkenning van de waarheid van het geloof is dat het altijd en overal is geloofd; het thema van het vrouwelijk priesterschap is volledig en duidelijk in tegenspraak met deze criteria. Waar zou het gezag van de Duitse kerk vandaan komen om dit element van het breken met de traditie van de kerk in te voeren? Wat zou de rechtvaardiging daarvoor zijn? Gelooft u niet dat dit het recht van God zou schenden om zijn priesters te kiezen? Jezus had gemakkelijk Maria, zijn allerheiligste moeder, kunnen kiezen en haar onder de apostelen kunnen opnemen. Waarom deed hij dat niet? Waarom gaf hij Petrus de taak om zijn kudde te weiden? En waarom vertrouwde hij de hele Kerk toe aan de zorg en bescherming van zijn moeder, zonder haar het bestuur toe te vertrouwen? Expliciet aan Petrus, en niet Maria, gaf Jezus de opdracht om zijn kudde te weiden! Onder de door Jezus gekozen en gezonden leerlingen is geen vrouw: met welk recht wil de Duitse kerk de oorspronkelijke keuze van Jezus, die in de hele geschiedenis van de katholieke kerk is bevestigd en gerespecteerd, veranderen?
Maria Magdalena, de eerste persoon – een vrouw – die de Opgestane zag, werd door Jezus gezonden om de Apostelen de Opstanding te verkondigen. Dit bevestigt dat Jezus zich bewust was van het belang van vrouwen en enkele vrouwen voor belangrijke taken riep; maar – toch rekende hij ze niet tot de Apostelen. Ook kan niet gezegd worden dat Jezus beïnvloed werd door de “cultuur” van zijn tijd, waarin vrouwen niet de centrale rol speelden die ze vandaag de dag spelen. Meer dan eens heeft hij niet geaarzeld om vooroordelen of “sociale patronen” te doorbreken. De episode in het Evangelie van Johannes (Joh 8, 1-11) waarin hij de overspelige vrouw die gestenigd moest worden, aansprak, wat op dat moment absoluut verboden was, geldt voor iedereen.
Niemand heeft het recht om het sacrament van de wijding te ontvangen” (Catechismus van de Katholieke Kerk nr. 1578); in feite kan niemand dit ambt aan zichzelf toeschrijven: hij is er door God toe geroepen. Hoewel de rol van de vrouw in de samenleving de laatste jaren geleidelijk aan meer erkend en centraler is geworden, betekent dit niet dat zij het recht heeft om de priesterwijding op te eisen. Nogmaals, en om op dit punt af te sluiten, waarom wil je God het recht ontnemen (dat alleen het zijne is) om zijn priesters te kiezen?
De katholieke kerk is door Jezus gesticht. Hebben de Duitse bisschoppen en lekenvertegenwoordigers bij de synode ook de gewoonte om zich bij andere stichtingen af te vragen waar de stichter bij het opstellen van zijn plannen misschien in detail aan gedacht heeft? Of zou u zelfs overwegen om het testament van de stichter achteraf naar eigen smaak en als een knieval voor de tijdgeest te wijzigen? Godzijdank zou de geldende wet dat verhinderen. Dus onthoudt u zich alstublieft van discussies in dit verband!
3. seksuele moraal
Wat belangrijk is aan de seksuele leer van de Kerk is dat zij haar gerichtheid op onze Schepper niet uit het oog verliest. De seksuele voorlichting is geen handboek voor seksuele omgang met elkaar en is ook verbod ervan. Met de vereniging van man en vrouw worden ze fysiek één en dragen ze het potentieel voor de overdracht van het leven in zich. Paus Johannes Paulus II heeft in zijn Theologie van het Lichaam onze Kerk deze dimensie van de seksualiteit van de mens als een openbaring van God laten zien: het lichaam is concreet voorbestemd, om als man en vrouw, “één vlees te worden… Door de bril van het huwelijk en de echtelijke vereniging ontdekken we de zin van alle bestaan, de zin van het leven.
Hoe godslasterlijk – hieraan afgemeten – is de loutere aanduiding van een van de fora met “Levende liefde in seksualiteit en partnerschap” – en hoe profaan! Wanneer onze bisschoppen van de synodale weg deze vreselijke vervorming van de goddelijke openbaring prediken, prediken ze niet langer de seksuele moraal van de Kerk. Niemand – en zeker niet zijzelf – zou verbaasd moeten zijn als ondergeschikte geestelijken seksueel misbruik niet meer als zodanig erkennen of relativeren als een overtreding en hun geweten afzwakken. Waarom zouden priesters, die zich ook op andere terreinen – en zonder kritiek van onze kerkleiders – vrijheden veroorloven in de liturgie en de eucharistie, stoppen bij seksuele bevrediging met jonge jongens? Waar moet het gevoel van onrechtvaardigheid vandaan komen als de kerkleiders de goddelijke dimensie van onze seksualiteit niet meer verkondigen, laat staan aandringen op de naleving ervan?
Het sublieme karakter van seksualiteit in haar bovennatuurlijke bestemming maakt deel uit van het basisbegrip van de katholieke kerk en onttrekt haar aan alle bekoringen die seksualiteit tot een consumptiegoed en dus tot banaliteit maken. Het is dan ook deze verwijzing naar God die een seksuele verbintenis alleen tussen vrouw en man en alleen na het sacramentele huwelijk juist laat zijn. Precies dat is wat de seksuele moraal van de kerk vraagt, en daarom kan er niets aan veranderd worden zonder de waardigheid van de mens aan te tasten.
De synodale weg daarentegen vraagt onbegrijpelijkerwijs om een nieuwe start te maken met de katholieke seksuele moraal als reactie op seksueel misbruik. Eén ding is zeker: de seksuele moraal was precies de garantie dat er geen misbruik kon plaatsvinden – als alle priesters zich eraan hadden gehouden. En het is duidelijk dat de overgrote meerderheid van de katholieke priesters zich aan deze seksuele moraal heeft gehouden. De gevallen van misbruik die zich hebben voorgedaan in de protestantse kerk en in seculiere instellingen zijn veel talrijker en systematischer dan in de katholieke kerk.
Bovendien blijkt uit alle statistieken dat bijna uitsluitend mannelijke minderjarigen het slachtoffer zijn. Dit is meer dan een duidelijke aanwijzing dat vooral homoseksuele neigingen onder priesters (mede) verantwoordelijk zijn voor het seksueel misbruik van minderjarige jongens. In feite hebben kerkleiders in de laatste decennia bewust steeds meer “mensen uit risicogroepen” (zoals de Duitse theologen het aan kardinaal Marx hebben gezegd) toegelaten tot de geestelijkheid, waardoor ze een funeste machtspositie innemen ten opzichte van degenen die onder hun bescherming staan. Als dit allemaal zo duidelijk is, is het ronduit verontrustend wanneer de Synodale weg uitgerekend voor homoseksualiteit een “redelijke en rechtvaardige evaluatie” eist (juist die theologen), d.w.z. een soort van rehabilitatie achteraf. Dat komt neer op een bespotting achteraf van de slachtoffers van seksueel misbruik!
4. het primaat van de kerk van Rome
Het geloof wordt geregeld door de objectieve gegevens van de Schrift en het dogma, die in donkere tijden zelfs schrikbarend uit het bewustzijn van het (statistisch) grootste deel van het christendom kunnen verdwijnen, zonder echter hun overtuigende en bindende karakter te verliezen. In dit geval kan en moet het woord van de Paus zeker in strijd zijn met de statistieken en de macht van de publieke opinie, die met kracht beweert de enige geldige te zijn” (Joseph Ratzinger-Benedictus XVI, “Geloof, Reden, Waarheid en Liefde”, pagina 400 – Lindau 2009).
Wat betreft de kwestie van de suprematie van Rome: wordt het niet gepast geacht een beroep te doen op een centrale autoriteit die de vrijheid en de rechten van het volk van God garandeert en verdedigt, in plaats van deze te beperken? Als er, hypothetisch gezien, sprake zou zijn van een bijzonder krachtige, invloedrijke en rijke bisschoppenconferentie die de heilige Kerk van God wil conditioneren en haar op de weg van de dwaling wil leiden, zou het dan niet gepast zijn dat de gelovigen van de hele wereld een “super partes” referentie hebben, zeker in de figuur van de Paus, in gemeenschap en continuïteit met het Leergezag, de Traditie en de Heilige Schrift?
Bent u het er, tot slot, niet mee eens dat de huidige bepalingen in Duitsland inzake kerkbelasting, die zelfs voorzien in excommunicatie in geval van weigering om te betalen, een moderne vorm van simonie is? Kunt u zich niet voorstellen dat de immense economische macht die hieruit voortvloeit de Duitse Kerk van het evangelie en zijn waarden heeft verwijderd? (“Waar uw schat is, daar zal ook uw hart zijn” Mt 6, 19-21)
Bijgevolg:
vragen wij de Duitse bisschoppen, die net als wij het geloof in de Heilige Katholieke en Apostolische Kerk van Rome belijden, zich publiekelijk te distantiëren van de theologische ketterijen van de synodale weg en te handelen volgens de rechtvaardige leer van de Heilige Moederkerk, die generaties van de gelovigen heeft gevormd.
Moge de suggesties die wij in deze brief hebben gedaan en de vragen die wij in deze brief hebben gesteld, de afstand laten zien tussen de overtuigingen van ons leken-katholieken, opgeleid in de katholieke orthodoxie, en uw persoonlijke opvattingen en gevoelens. Moge deze inzichten en vragen u doen begrijpen dat de gemeenschap van ware gelovigen grote onzekerheid, zelfs ontsteltenis, voelt over die priesters, theologen, bisschoppen en kardinalen die het niet meer eens zijn met het volledige leergezag van de katholieke kerk en haar eeuwenoude traditie. Dit besef moet leiden tot duidelijke standpunten van de kerkelijke hiërarchieën over wie bepaalde taken waardig of onwaardig is en wie ketterse posities inneemt, ongeacht zijn populariteit of rol in de hiërarchie.
Voor u als priester zouden de woorden van Ratzinger opnieuw een baken kunnen zijn: “De Kerk heeft geen activisten nodig, maar bewonderaars, mensen die in staat zijn zich te verwonderen over het goddelijk mysterie dat ons ter overdenking is gegeven”. Daarom verwachten wij van hen het vermogen en de bereidheid om ons te laten verwonderen en ons klip en klaar te leiden naar een heilig leven in het licht van het evangelie, en de moed om de Kerk terug te brengen naar haar oorspronkelijke missie zoals die door Christus is gedefinieerd.
Getekend:
Katholiek-apostolische christenen die proberen hun geloof te leven in overeenstemming met het Heilige Evangelie en de duizenden jaren oude leer van onze Heilige Moederkerk.
Write a Reply or Comment