2020-DOn 20 januari 2020 by Redactie

Op 18 januari is een groep van honderd katholieke leken uit heel de wereld in München bijeengekomen om te bidden voor de Kerk in Duitsland die met de zgn. Synodale Weg een radicaal verkeerde weg inslaat. Op een bijeenkomst nadien hebben zes overtuigde katholieken hun gevoelens onder woorden gebracht. Wij laten hieronder de toespraken in vertaling volgen.

Michael J. Matt

Een rampzalige synodale weg

Als Duitse Amerikaan wiens grootouders niet ver van hier zijn geboren, ben ik blij met deze gelegenheid om te spreken over de situatie in de Duitse katholieke kerk, die meer dan wanhopig is en die veel Amerikaanse katholieken grote zorgen baart. De “synodale weg” van de Duitse bisschoppen lijkt een poging te zijn om een kerk te creëren naar het beeld en de gelijkenis van de Duitse bisschoppen, die blijkbaar geloven dat zij de leer kunnen bepalen en hun eigen nationale kerk kunnen vestigen – een soort elitair nationalisme dat in strijd is met de universele katholieke kerk, met één geloof, één sacramenteel bestel, en één discipline in de hele wereld.

Stukken die zijn opgesteld in samenwerking met het Centraal Comité van Duitse katholieken dreigen de wijding van vrouwen en de afschaffing van het priestercelibaat voor te stellen als tegenmaatregelen tegen de crisis van seksueel misbruik door geestelijken.  Maar de Duitse bisschoppen beseffen ongetwijfeld dat de wijding van de vrouw een directe schending is van Gods wet, die in 1994 door Ordinatio Sacerdotalis van paus Johannes Paulus op gezaghebbende wijze werd bevestigd:  “De Kerk heeft geen enkele bevoegdheid om de priesterwijding aan vrouwen te verlenen en deze leer moet definitief door alle gelovigen van de Kerk worden gehouden”. 

Begrijpen de Duitse bisschoppen niet dat geen enkel deel van de Kerk de bevoegdheid heeft om Gods wet te overtreden?  Elke poging om vrouwen te wijden zou een daad van rebellie zijn tegen de bruid van Christus die Martin Luther waardig is. Daarom hebben we geen andere keuze dan ons te verzetten tegen het synodale proces in Duitsland, dat, als het zou doorgaan, gevaarlijke precedenten zal scheppen voor de hele kerk.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog heeft mijn Duitse Amerikaanse vader drie jaar van zijn leven in het Amerikaanse leger gevochten tegen een nationaalsocialisme dat de wereld probeerde te veranderen volgens de begrippen van de Duitse superioriteit. Laat de Duitse bisschoppen alstublieft niet opnieuw het vaderland in verlegenheid brengen door een nieuwe orde in de kerk te scheppen op basis van begrippen van Duitse superioriteit over het woord van God en de onfeilbare leer van zijn kerk.

Laat de geschiedenis aantonen dat daar ooknu Duitse weerstand tegen bestond, net zoals er toen Duitse weerstand tegen bestond.   In 1956 nam mijn eigen grootvader, Joseph Matt, ridder van de heilige Gregorius, de plicht op zich om zich op een zo serieuze manier tegen soortgelijke Duitse agressie te verzetten, dat hem door de naoorlogse Duitse regering het Bundesverdienstkreuz werd toegekend voor zijn verzet tegen het nazisme. 

Het is in die geest dat ik vandaag hier ben om te spreken tegen de gesel van een door de Duitsers geleid kerkelijk totalitarisme. Het laatste wat de wereld vandaag nodig heeft is meer rebellie in de katholieke kerk waardoor zij in de afgelopen vijftig jaar verdeeld is geraakt. En toch belooft de “Synodale Vergadering” van het Duitse episcopaat precies dat wanneer zij de leer van de Kerk dreigt te herzien, die alleen kan worden veranderd door een daad van revolutie tegen de Kerk zelf. 

De Duitse bisschoppen willen ons doen geloven dat het afschaffen van het kerkelijk celibaat ook het seksueel misbruik van geestelijken zou verminderen. Maar dit is niet alleen aantoonbaar onjuist, het is ook gevaarlijk omdat het de liberale ideologie boven de bescherming van toekomstige misbruikslachtoffers plaatst. Degenen die geroepen zijn tot een leven alleen – de gewijde maagden en de celibataire geestelijkheid -, worden niet seksueel onderdrukt. Zij hebben het celibaat tot een geschenk gemaakt dat zij bereid zijn aan hun God te geven.  Het slechts suggereren dat ze een huwelijk nodig hebben om de bekoring tot kindermisbruik tot weg te nemen, komt neer op satanische brutaliteit ten aanzien van het idee van een religieuze roeping. Ook wordt er roekeloos voorbijgegaan aan de miljoenen kinderen die door een of beide eigen getrouwde ouders worden misbruikt.

Bovendien, aangezien het bij seksueel misbruik van geestelijken meestal gaat  om priesters die jacht maken op post-puberale mannen, d.w.z. middelbare scholieren en seminaristen,  toont de suggestie om het celibaat af te schaffen om de getrokkenheid tot hetzelfde geslacht waar in de meeste misbruikgevallen sprake is, terug te brengen, opnieuw een ernstige onwetendheid omtrent zowel homoseksualiteit als de aard van de misbruikcrisis.

Ten slotte, suggereren de Duitse bisschoppen serieus dat de gezondheid van de katholieke kerk – die al geplaagd wordt door een groot priestertekort – zal verbeteren als de weinige overgebleven priesters getrouwd zijn en een huis vol met baby’s hebben om op te voeden?  Alleen een celibataire  man die niets van het huwelijk weet, kan zo’n absurditeit suggereren.

Dus, het komt er op neer: afschaffing van het celibaat zal helemaal niets doen om de plaag van klerikaal seksueel misbruik te verminderen.  En toch stellen de Duitse bisschoppen het voor, alsof hun eigen agenda op de een of andere manier het leergezag van de Kerk, het woord van God en het bijzondere charisma van het priesterschap overstijgt.

Omdat vrouwen en seksueel actieve priesters het priesterschap ook zouden protestantiseren, zal deze hele agenda onvermijdelijk leiden tot afval onder de gelovigen die dit zullen erkennen als de verdere overgave van de kerk aan de moderne wereld en als gebrek aan vastberadenheid om haar eigen leer en opdracht te volgen. En als zelfs van de priesters niet meer wordt verwacht dat ze de uitdagingen van hun roeping aangaan, waarom zou iemand anders dat dan wel doen? 

Ik sluit mij dus aan bij degenen die het Duitse volk oproepen te handelen in de geest van von Stauffenberg, Sophie Scholl en kardinaal von Faulhaber, zich te verzetten tegen het nieuwe regime in de Duitse katholieke kerk, te weigeren de kerkelijke belasting te betalen en trouw te beloven aan de onveranderlijke leer van de kerk.

Wat onze in seks en rotzooi verdrinkende wereld vandaag de dag nodig heeft, is het herstel van het morele gezag van de katholieke Kerk, gebaseerd op de wet van God en de natuurwet, verdedigd door het zelfopofferende voorbeeld van celibataire priesters die bereid zijn zichzelf te verloochenen om het Lumen Christi in een wereld van duisternis te brengen.

Als Duitse Amerikaanse katholiek smeek ik de Duitse bisschoppen dit niet te doen, ik smeek het Duitse volk om zich te verzetten en ik roep de paus op dit met het volle gewicht van zijn ambt te veroordelen.

Alexander Tschugguel

De kerk als NGO!

“De Kerk mag nooit een NGO worden. Kerken en parochies moeten het publieke domein in om niet als NGO te eindigen”.  Dit zijn de woorden van paus Franciscus op de Wereldjongerendag in Rio de Janeiro in 2013 – onderdeel van de beroemde toespraak waarin hij ook jonge katholieken aanspoorde om “voor beroering te zorgen”.

De strategie om te voorkomen dat de Kerk een NGO wordt, lijkt de projecten te omvatten die vorig jaar tijdens de Amazone-synode werden besproken. NGO’s worden over het algemeen gedefinieerd als grote, internationaal actieve, meestal linkse clubs zoals Greenpeace, Amnesty International, Open Society, Gaia-Amazonas Foundation of andere organisaties die een linksliberale interpretatie van mensenrechten bepleiten, geen barrières voor massamigratie willen of de strijd voeren tegen “door de mens veroorzaakte klimaatverandering”.

Vanuit het huidige perspectief is het moeilijk te zeggen of er in 2013 daadwerkelijk sprake is geweest van een dreiging van een ontwikkeling in de kerk die haar niet meer zou onderscheiden van de genoemde organisaties. Als we echter kijken naar de huidige sterke politieke betrokkenheid van de Heilige Stoel, vooral sinds de encycliek “Laudato Si”, lijkt het duidelijk dat de Kerk dichter bij de linksgeoriënteerde NGO’s is gekomen, in plaats van zich ervan te distantiëren. Sinds de Amazone-synode horen we steeds meer over een “Nieuwe Kerk” met een “Amazone-gezicht”.

Op een oppervlakkig niveau manifesteert dit Amazonegezicht zich door daadwerkelijke of potentiële veranderingen in de riten en in vele aspecten van het praktische kerkelijke leven. Volgens bisschop Kräutler moeten bijvoorbeeld heidense elementen worden geïntegreerd in het leven van de katholieken in deze regio. Volgens berichten in de media lijkt een NGO die bekend staat als de Stichting Gaia-Amazonas, onder leiding van een Duits-Colombiaan, Martin von Hildebrandt, een nogal prominente rol te hebben gespeeld voor en tijdens de Amazone-synode.

Von Hildebrandt pleit voor een idee dat al tientallen jaren bestaat: dat het Amazonegebied aan de Braziliaanse soevereiniteit moet worden onttrokken en onder internationaal bestuur moet worden geplaatst. Onder de voorstanders van dit idee waren François Mitterand, Michail Gorbatsjov, John Major en Al Gore. Volgens de Britse journalist Edward Pentin werd in de aanloop naar de Amazone-synode gevreesd dat de kerk dit politieke project openlijk zou steunen. Pas na een ontmoeting met hooggeplaatste vertegenwoordigers van de Braziliaanse regering gaf kardinaal Claudio Hummes de verzekering dat de synode geen verklaring over deze kwestie zou afleggen.

Wat de kwestie van de immigratie uit Afrika en Azië betreft, heeft paus Franciscus standpunten ingenomen die veel dichter bij die van de NGO’s (en de regering Merkel en de Duitse bisschoppenconferentie) liggen dan bij die van zijn voorgangers.

Dit roept de vraag op wat de paus eigenlijk heeft bedoeld met zijn uitspraak dat de kerk geen NGO zou moeten worden. De Kerk met het “Amazonegezicht” richt zich blijkbaar op het propageren van het linkse “groene” klimaatbeleid en het verheerlijken van de heidense praktijken uit Zuid-Amerika, terwijl ze de missieactiviteiten afkeurt.

De paus heeft dit onlangs bevestigd door Italiaanse schoolkinderen te vertellen dat het geloof niet met woorden moet worden verkondigd. Maar wat is een Kerk die niet meer predikt, niet meer gehoorzaamt aan het bevel van Christus om het evangelie aan alle volkeren te brengen? Een kerk die zich beperkt tot de reeds genoemde politieke en sociale activiteiten? Het is in feite een NGO.

De grootste voorstanders van deze “Kerk met een Amazonegezicht”, die steeds meer de kenmerken van een NGO krijgt, lijken de Duitse bisschoppen te zijn. Vooral de plaatsvervangend voorzitter van de Duitse bisschoppenconferentie, Franz-Josef Bode, heeft herhaaldelijk duidelijk gemaakt dat de besluiten die tijdens de Amazone-synode zijn genomen ook in Duitsland moeten worden uitgevoerd.

De invoering van de synodale weg zal waarschijnlijk betekenen dat dit proces in Duitsland zeer snel zal verlopen. De Duitse kerk probeert hier een soort pioniersrol op zich te nemen.

Een nadere beschouwing van deze ontwikkelingen zal het vrij duidelijk maken dat de vermeende problemen in het Amazonegebied slechts een voorwendsel zijn. De eisen voor de afschaffing van het celibaat en voor de wijding van vrouwen zijn in Duitsland al vele tientallen jaren te horen, veel meer hier dan in het Amazonegebied zelf, waar – zoals lokale enquêtes daar hebben aangetoond – de meeste mensen het eigenlijk onbegrijpelijk vinden.

De katholieken vormen een minderheid onder de christenen in het Amazonegebied – ongeveer 80 procent van de christenen zijn er evangelische protestanten, niet in de laatste plaats omdat de katholieke kerk zich daar al tientallen jaren in wezen als een NGO gedraagt en de missioneringsopdracht van de kerk heeft verwaarloosd. Ook woont 80% van de katholieken in steden met parochiestructuren en een ordelijk kerkelijk leven. Daarnaast zijn enkele duizenden priesters uit Colombia, Ecuador, Brazilië, etc. werkzaam in Noord-Amerika. Met andere woorden, er zouden alternatieve manieren zijn om het probleem van een mogelijk gebrek aan priesters in de weinige afgelegen katholieke gemeenschappen op te lossen.

Het lijkt erop dat het Amazonegebied bedoeld is als experimenteel laboratorium voor liberaal-modernistische katholieken in het Westen, vooral in Duitsland. We kunnen ons afvragen of de nieuwe glimlach van de kerk met het “Amazonegezicht” niet gewoon een masker is dat het oude gezicht van de Duitse bisschoppenconferentie verbergt.

De oplossing voor de crisis van de kerk in Duitsland, Zuid-Amerika en wereldwijd is in theorie veel gemakkelijker, maar in de praktijk veel moeilijker, dan de afschaffing van het celibaat en de wijding van vrouwelijke priesters. Veel gemakkelijker omdat we alleen maar trouw hoeven te zijn aan de zending van Christus en de traditie van de Kerk; veel moeilijker omdat elke katholiek persoonlijke offers moet brengen en zich moet verzetten tegen de dwalingen van de huidige tijdgeest.

In de loop van haar tweeduizend jaar durende geschiedenis is de Kerk geconfronteerd met vele uitdagingen en heeft zij te maken gehad met vele crises en afwijkingen van de juiste weg. Zij heeft zich alleen kunnen vernieuwen door terug te keren naar de ware leer, en deze keer zal dat niet anders zijn. Het is nu aan ons om te beslissen hoeveel verkeerde wrgen de Kerk nog moet bewandelen, hoeveel meer er nog vernietigd moeten worden voordat we de weg terug kunnen vinden naar de waarheid, naar de leer en de traditie.

Jeanne Smits

Waarom we accepteren we niet het revolutionaire van de rol van de vrouw in de kerk?

In een gezamenlijke brief die kardinaal Reinhard Marx en professor Thomas Sternberg, voorzitter van het Centraal Comité van Duitse Katholieken, afgelopen december aan de Duitse gelovigen stuurden, werd de uitnodiging gedaan om samen een “weg van verandering en vernieuwing” te bewandelen. Het begon allemaal met de wens om “van de kerk een veilige plaats te maken” in de nasleep van de gevallen van seksueel misbruik.

Langs deze “weg van verandering”, die slechts in één richting is opgezet door het team dat de “Synodalerweg” orkestreert, is de kwestie van de plaats van de vrouw in de kerk en in kerkelijke bedieningen een van de vier hoofdthema’s. Wat heeft dit te maken met seksueel misbruik binnen de kerk? Niet veel, behalve als ze denken dat de aanwezigheid van vrouwen op het altaar voorkomt dat een minderheid van de perverselingen zich aangetrokken voelt tot jongens en jongeren.

Bij het lezen van de conclusies van de gezamenlijke conferentie van de werkgroep over de synodale weg werd ik getroffen door hun openlijke aanvallen op de kerkelijke leer over de plaats van de vrouw. Het gaat er uitdrukkelijk om de traditionele leer, wereldwijd, aan te passen aan wat zij “wetenschappelijke theologie” noemen en aan het algemene, vage idee dat de dingen zijn veranderd en dat vrouwen alle plaatsen moeten kunnen innemen. Inclusief het diaconaat en misschien zelfs het priesterschap.

In een tijd waarin de genderideologie wijdverbreid is, lijkt het hun misschien een goed idee om een vorm van inwisselbaarheid tussen mannen en vrouwen te verkondigen die er uiteindelijk toe zou leiden dat vrouwen of mannen priesters worden gewijd zonder rekening te houden met het biologische geslacht: de ultieme genderverwarring.

Zij willen een “gendergelijkwaardige Kerk” die in hun ogen de enige “ware” Kerk zou zijn. In de kerk die ze willen, zouden de dames blijven doen wat ze al doen, en vaak uitstekend: catechismusonderricht geven, het geloof en de liefde van God overdragen.

Maar ze willen ook een Kerk waar vrouwen steeds meer doen wat ze pas sinds kort doen: een actieve rol spelen in de liturgie, de communie uitdelen, misschien preken als kardinaal Marx onlangs suggereerde en in het algemeen parochies, bisdommen en waarom niet hele dicasteries beheren. Als je vrouwelijke generaals kunt hebben, waarom dan geen vrouwelijke bisschoppen? Het enige probleem met dat zogenaamde argument is dat je niet eens kunt argumenteren tegen vrouwelijke generaals zonder schuldig te zijn aan seksisme en discriminatie. Het lijkt erop dat de Duitse synodale weg de kerk in een val wil lokken.

Het zou tegenwoordig politiek incorrect zijn om de draak te steken met de vrouw van de allesoverheersende domineesvrouw in protestantse gemeenschappen, maar in feite lijken de synodale hervormers binnen de katholieke kerk het aantal van al deze geduchte kerkvrouwen te willen vermenigvuldigen, die mannen zullen ontmoedigen om regelmatig naar de kerk te gaan… Ze hebben het zelfs over quota’s van vrouwen in managementposities, alsof de kerk niet naar het model van het gezin, maar naar het zakenleven is gemodelleerd.

De diepe gelijkheid, maar ook de diepe verschillen en complementariteit tussen mannen en vrouwen zijn in de loop der eeuwen tot uiting gekomen in de diepe wijsheid van de Kerk. Zij verwacht dat mannen God dienen als mannen, en vrouwen als vrouwen. En in dat opzicht heeft zij ongelijk, zeggen de hervormers – nee, de revolutionairen – die zelfs het evangelie opnieuw willen onderzoeken en evalueren, en willen nagaan of de traditionele weigering om vrouwen te wijden al dan niet “bindend” is.

Als vrouw, als journaliste – ik was vroeger directeur en hoofdredacteur van verschillende uitgaven – en als katholiek kan ik alleen maar zeggen hoe zielig ik deze egalitaire aanpak vind. Het is zielig en het is zelfs gevaarlijk voor mijn geloof en voor de Kerk die ik liefheb, omdat ze bereid is de hele heilseconomie, de waarheid en de schoonheid van de respectievelijke rollen van onze Heer Jezus, Zoon van God, en de meest volmaakte van alle menselijke wezens, zijn maagdelijke Moeder, op de helling te zetten.

Zij lobbyde niet voor een prominente rol, maar richtte al onze ogen op Hem, haar Zoon, en wist dat alle generaties haar gezegend zouden noemen. Ze staat aan de voet van het kruis, niet om te een offer brengen maar om zichzelf aan te bieden. Ze leed met haar Goddelijke Zoon om de mensheid te verlossen, maar ze offerde haar eigen lichaam niet aan de nagels en de lans van de beulen. Ze heeft daar de missie ontvangen de barmhartige Moeder van ons allen te zijn. Het was haar eer om te dienen, zoals het nu is om te heersen over het hele universum, als Koningin zelfs van de Engelen. Er is geen betere theoloog dan Zij, die de Logos in haar geest, in haar hart en in haar schoot droeg.

Ik denk dat dat meer dan genoeg is als voorbeeld, en zeer moeilijk na te volgen, zelfs voor een vrouw. Ik vind het jammer dat de katholieke kerk in Duitsland de traditionele sleutelrol van de vrouw probeert te bagatelliseren om haar een man te laten zijn. Het is oneerlijk voor mannen en het is oneerlijk voor vrouwen, maar bovenal is het niet juist ten opzichte van God, die de rol van beide vanaf het begin heeft aangegeven en die een vrouw de eerste plaats heeft gegeven, vanwege haar nederigheid.

José Antonio Ureta

De Vijf Pseudo-Synodale bedriegerijen van de Duitse “Weg”

De “synodale weg” die de Duitse Bisschoppenconferentie is ingeslagen, wijkt radicaal af van het traditionele synodale model en zal, als hij niet op tijd wordt gestopt, tot een schisma leiden. Inderdaad, de genoemde “synodale weg” is gebaseerd op vijf bedriegerijen:

1. Theologisch bedrog

Omdat de doelstellingen van een reguliere diocesane synode puur pastoraal en disciplinair zijn, vallen geloofskwesties en disciplinaire kwesties die het diocesane niveau overstijgen, buiten haar bevoegdheid. De vier fora die in het leven zijn geroepen ter voorbereiding van het evenement (de macht in de kerk; het priesterlijk celibaat; de seksuele moraal; en de toegang van vrouwen tot bedieningen) richten zich uitsluitend op de twee bovengenoemde soorten verboden kwesties. Bovendien zijn de stellingen die in deze vier zaken naar voren worden gebracht voor het grootste deel ketters, terwijl het vermeende voorwendsel – om te luisteren naar wat de Geest via de gemeenschap tegen de Kerk zegt – ook ketters is voor zover het suggereert dat de goddelijke Openbaring tot uitdrukking komt en evolueert doorheen de menselijke wisselvalligheden.

2. Ecclesiologisch bedrog

De bisschoppen hebben met wijding en benoeming de macht ontvangen om te heiligen, te onderwijzen en te besturen. Als leraren moeten zij niet alleen getuigen zijn, maar ook rechters van de geopenbaarde waarheid, een functie die zij aan niemand kunnen delegeren als er controverses ontstaan. Als herders bezitten zij gewone, juiste en onmiddellijke macht over hun kudde, inclusief wetgevende macht, die zij op een persoonlijke en exclusieve manier moeten uitoefenen zonder dat het hun is toegestaan “samen met andere personen, organismen of diocesane vergaderingen wetten te maken”. De rol van de leden van een synode is dus slechts “raadgevend”, en dat geldt des te meer als deze leden eenvoudige leken zijn.

In tegenstelling tot dit hiërarchische karakter van de Kerk, verenigt de Duitse “synodale weg” op gelijke voet de Conferentie van Bisschoppen van Duitsland en het Centraal Comité van Duitse Katholieken (ZdK), die medeverantwoordelijkheid hebben gekregen in de ontwikkeling en het resultaat van het synodale proces. Het democratische karakter van de gebeurtenis wordt versterkt door het feit dat:

–              de synodale vergadering, het hoogste orgaan dat alle beslissingen zal nemen, tot op heden zal bestaan uit een meerderheid van 122 leken (waaronder een meerderheid van 70 vrouwen) tegenover slechts 105 geestelijken (waaronder 69 bisschoppen, 32 priesters en 4 diakens);

–              het synodale voorzitterschap zal in gelijke mate door de voorzitters en ondervoorzitters van de bisschoppenconferentie en het centraal comité van de leken worden waargenomen;

–              de voorbereidende fora zullen gelijkelijk worden samengesteld uit 10 leden die door elk van deze twee organismen worden benoemd.

Kortom, “synodaliteit” is slechts een frauduleus etiket om een radicale democratisering van de Kerk te bereiken.

3. Sociologisch bedrog

De Duitse “synodale weg” veronderstelt dat het Centraal Comité van Duitse Katholieken een orgaan is dat de katholieke gelovigen vertegenwoordigt. Het blijkt daarentegen dat de ZdK een soort parlement is waarvan bijna 2/3 van de leden afgevaardigden zijn van katholieke verenigingen die niet de gewone zondagse kerkganger vertegenwoordigen, maar wat men de “Räte und Verbandskatholizismus” noemt, d.w.z. een soort nomenklatura van apparatsjiks van activistische organisaties met een liberale inslag.

4. Methodologisch bedrog

De “synodale weg” neemt als voorwendsel het MHG-rapport over seksueel misbruik door katholieke geestelijken in Duitsland. In tegenstelling tot de bewijzen en andere studies die wijzen op morele laksheid en de ineenstorting van de moraaltheologie als belangrijkste boosdoeners, beschuldigt dit rapport in plaats daarvan de machtsstructuur in de kerk, het gewijde karakter van het priesterambt, de katholieke seksuele moraal en vooral de veroordeling van homoseksualiteit. Met andere woorden, de “synodale weg” beschouwt van meet af aan de conclusies die zij wil trekken als onbetwistbare premissen.

5. Menselijk bedrog

Vijftig jaar lang heeft de heersende stroming van de Duitse bisschoppenconferentie getracht de ketterijen die door de leiders van de Duitse neomodernistische theologie werden gepropageerd, in de katholieke kerk ingang te doen vinden. In plaats van deze ketterijen in alle openheid te aanvaarden, verschuilen de Duitse bisschoppen zich achter de leken en willen ze, onder het mom van ‘synodaliteit’, dat de leken de volledige verantwoordelijkheid dragen voor de breuk met de waarheid van Christus die door de nieuwe schismatieke kerk die ze in het voetspoor van Luther bezig zijn te bouwen, wordt bewerkt.

Maar kardinaal Marx en zijn trawanten vergissen zich volledig: zelfs als paus Franciscus de aanbevelingen van de Duitse “synodale weg” goedkeurt, zullen de levende en dynamische elementen van de katholieke Kerk in Duitsland en alle ware katholieken over de hele wereld zich niet laten misleiden door hun bewegingen en ze zullen trouw blijven aan onze Heer Jezus Christus en zijn Kerk.

De Kerk behoort inderdaad toe aan Christus en niet aan zijn Plaatsbekleder. Ware synodaliteit wordt bereikt in de Kerk wanneer herders en de gelovigen “samen wandelen” en de Goede Herder volgen, geleid door zijn leer, zonder die te vervormen om de grillige winden van de tijdgeest te volgen.

John-Henry Westen

U hebt bloed aan uw handen

Uwe Eminentie, Kardinaal Reinhard Marx, met respect en liefde voor uw ambt als bisschop en kardinaal, als een herder die geroepen is de kudde van Christus te voeden, moet ik nu met groot verdriet tot u spreken. Ik doe dit als vader van jonge kinderen, als lid van de lekengelovigen wiens liefde en zorg voor zijn eigen kinderen en die van anderen mij niet toestaat te zwijgen. Het heeft ons de laatste tijd te vaak ontbroken aan de nodige liefde en moed om uitdagende woorden tot onze herders te richten, zodat erger kwaad kan worden voorkomen. En dus zeg ik…

Kardinaal Marx, in de woorden van St. Paulus, u hebt bloed aan uw handen.

Kardinaal Reinhard Marx, u heeft zich een wolf getoond, zoals zij die voorspeld zijn door de apostel Paulus, die de schapen komt verslinden door verkeerde dingen te verkondigen om de leerlingen mee te krijgen. (Handelingen 20:29-30) In zijn brief aan de Korintiërs noemde de heilige Paulus predikersn zoals u schijnapostelen, oneerlijke werkers, die zich vermommen als een apostel van Christus. (2 Korintiërs 11:13)

Uw valse leer over abortus, overspel en homoseksuele handelingen hebben een hele generatie katholieke jongeren geperverteerd. Velen van hen doen nu gruwelijke dingen die tot de hemel om wraak roepen, die hun ziel in gevaar brengen en hen ook in hun lichaam laten lijden, allemaal omdat u de waarheid van Christus wilt verdraaien voor uw eigen nut.

U wilt omgaan met de elite van deze wereld. U praat over het helpen van de armen en toch hebt u meer dan 20 miljoen dollar uitgegeven om uw woningen in München en Rome te renoveren. U spreekt over de zorg voor mensen met een homoseksuele geaardheid en toch moedigt u het gedrag aan waarvan u weet dat het leidt tot AIDS en andere dodelijke ziekten en erger dan dat tot het verlies van het eeuwig heil. Hun bloed zit aan uw handen.

Hoe durft u een zegen te geven aan handelingen die mensen in hun lichaam en ziel schaden?

U bent een valse profeet, zoals degenen waartegen door de heilige Petrus, de eerste paus, is gewaarschuwd. Hij zei dat mensen zoals u heimelijk verderfelijke ketterijen zullen invoeren en dat velen uw losbandigheid zullen navolgen en de weg van de waarheid zal in diskrediet raken. (2 Petrus 2:1-2)

U hebt het geloof van onze kinderen in de war gebracht. Wij, katholieke ouders, zijn hier om u te vertellen, dat u het geloof van onze kinderen hebt vernietigd, dat u hen ergernis hebt gegeven en hen op een dwaalspoor hebt gebracht, dat u hen de weg naar de hel hebt laten inslaan, zodat zij geloven dat uw leugen de weg van Christus is.

Heb berouw over uw kwaad want het vuur van de hel wacht op u. Onze Heer heeft u gewaarschuwd: dat het beter voor u zou zijn dat er een molensteen om uw nek gebonden zou worden en dat u in de zee gegooid zou worden. (Marcus 9:42)

Hoe durft u zichzelf katholiek te noemen. U hebt gezegd dat u geen dochteronderneming van Rome wilt zijn en dat Duitsland zijn eigen zogenaamde synodale weg zou volgen. U weet heel goed dat er één lichaam en één Geest in de Kerk is, er is maar één Heer, één geloof en één doopsel, want er is één God en één Vader van ons allen. (Ef. 4,4-6)

Hoe durft u te belijden dat je een trouwe volgeling van Christus bent, als je zijn plan voor de menselijke seksualiteit verwerpt en probeert de geest van ontucht in de Kerk te brengen?

Al uw broeders in de geestelijkheid in Duitsland moeten weten dat ze door uw ketterij te volgen Christus verraden. Laat alle trouwe geestelijken in Duitsland uw ketterijen verwerpen en de goede strijd aangaan en het ware geloof bewaren, zodat de rechtvaardige Rechter hen zal belonen. (2 Tim 4:7)

U blijft katholieke politici steunen, die vóór abortus zijn, en hen  de Heilige Communie geven, maar wanneer een gelovige katholiek stopt met u geld te geven uit de inkomstenbelasting, dan weigert u hen de sacramenten.

U hebt de mensen een valse Christus en een vals evangelie aangeboden. Wij verwerpen het, en klampen ons vast aan de Ene, Heilige Katholieke en Apostolische Kerk die een goede leer te pas en te onpas, zelfs als het ingaat tegen wat de wereld wil horen. (2 Tim 4:2)

En toch hopen en bidden we, dat u zich, na al het kwaad dat u onze geliefde Kerk en onze kinderen heeft aangedaan, zult bekeren. U hebt nog tijd om terug te keren naar de weg van Christus voordat u de rechtvaardige rechter ontmoet. (1 Pet 4:17-18)

Kardinaal Marx, hoor nu de woorden van Christus: bekeer u en geloof in het Evangelie! Het ware Evangelie.

Totdat u zich echter bekeert, zullen we de katholieken aansporen om u te mijden en uw leer te negeren. Luther gebruikte afschuwelijke woorden om de brief van de heilige Jakobus, die hij  ‘een apostel onwaardig’ noemde, ten onrechte te beschrijven, maar die woorden met al hun gruwelijkheid beschrijven perfect uw daden.

Bekeer u en geloof in het Evangelie. (Marcus 1:15)

Roberto de Mattei

Beroep op de Duitse katholieken tegen de Kirchensteuer

Ik doe een oproep aan de Duitse katholieken om de zogenaamde Kirchensteuer niet langer te betalen, de inhouding van een deel van hun inkomen op basis van hun geloofsovertuiging. Het is ontoelaatbaar dat de enige manier om zich van deze gedwongen terugtrekking te ontdoen, is door een verplichte verklaring tot uittreden uit de Kerk (Kirchenaustritt), die automatisch wordt gevolgd door een feitelijke excommunicatie.

De Duitse bisschoppenconferentie heeft besloten dat degenen die de Kirchenaustritt onderschrijven niet meer mogen biechten, geen communie of vormsel mogen ontvangen en dat ze bij hun dood geen katholieke begrafenis mogen krijgen. Zonder het woord “excommunicatie” expliciet uit te spreken straft de Duitse Bisschoppenconferentie degenen die de kerk om financiële redenen verlaten door hen uit te sluiten van het sacramentele leven, wat de essentie is van de straf van de excommunicatie (can. 1331 § 1). Zij mogen pas weer tot de sacramenten worden toegelaten nadat zij hun verklaring hebben ingetrokken en zich ertoe hebben verbonden hun financiële verplichtingen na te komen.

Volgens de Synodaler Weg mogen gescheiden en hertrouwde katholieken die de Kirchensteuer betalen de sacramenten ontvangen, maar praktiserende katholieken die weigeren deze belasting te betalen, worden rigoureus uitgesloten van het sacramentele leven van de Kerk. Ketters en beruchte schismatici, met inbegrip van priesters en bisschoppen, worden niet gesanctioneerd, terwijl de straf van de excommunicatie wordt toegepast op een daad die, zelfs in het ergste geval, slechts kan worden aangemerkt als een daad van ongehoorzaamheid van leken, waartegen het canonieke recht geen enkele straf oplegt.

Het is waar dat de plicht om de Kerk materieel te ondersteunen deel uitmaakt van de katholieke traditie en in het nieuwe Wetboek van Canoniek Recht in can. 222, §1 en 1260 staat, maar de traditie van de Kerk heeft de schending van deze plicht nooit als een misdaad op zich beschouwd en het Wetboek noemt geen enkele straf tegen degenen die deze overtreden.

Tenzij wordt gesteld dat wat wordt bestraft niet de weigering om de belasting te betalen is, maar de daad van uittreding uit de katholieke kerk, gelijkgesteld met het misdrijf van schisma of afvalligheid, dat het Wetboek bestraft met excommunicatie latae sententiae (can. 1364 § 1). Maar de Kirchenaustritt moet, om canonieke relevantie te hebben, een vrije en bewuste keuze zijn, en niet een daad waartoe iemand gedwongen wordt die, om welke reden dan ook, een onrechtvaardige belasting wil ontduiken.

De Duitse staat van zijn kant handelt in strijd met zijn grondwet (Grundgesetz), die de non-discriminatie van burgers op grond van hun godsdienst garandeert. Een niet-confessionele staat heeft niet het recht om zich te bemoeien met de privésfeer van burgers, wetende dat het gevolg van het aangeven van hun geloof aan de kerkelijke autoriteiten het verlies van geld of anders ernstige canonieke sancties zal zijn.  In deze situatie treedt het burgerlijke gezag op als de wereldlijke arm van de kerk.

De Kerk van haar kant offert het fundamentele recht van de christen op om zich niet door de staat te laten bemoeien met kwesties die het geloof en de moraal betreffen en schendt de godsdienstvrijheid van de gelovigen door hen te dwingen een openbare verklaring af te leggen waarin zij afzien van hun lidmaatschap van de Kerk om louter economische redenen.

Het criterium van het behoren tot de katholieke kerk is gebaseerd op de gave van het geloof die elke katholiek ten tijde van het doopsel ontvangt en kan niet worden gereduceerd tot het betalen van een belasting. Alleen een diep geseculariseerde instelling kan het behoren tot de Kerk gelijkstellen met het betalen van een deel van het inkomen. De Duitse Kerk, economisch rijk maar geestelijk steeds armer, lijkt in de ogen van de christen een bureaucratisch en bedrijfsmatig apparaat dat onderworpen is aan de publieke opinie en de burgerlijke autoriteiten. Wie het sacramentele leven ondergeschikt maakt aan de betaling van een belasting, valt bovendien in de zonde van simonie (Handelingen 8: 5-24), de verkoop van geestelijke goederen die alle tijden van grote crises in de Kerk heeft gekenmerkt.

De naam Kulturkampf wordt in de geschiedenis herinnerd als de vervolging van katholieken door kanselier Bismarck in de laatste dertig jaar van de 19e eeuw. De communistische theoreticus Antonio Gramsci claimde op zijn beurt een nieuwe Kulturkampf tegen de katholieke Kerk, zonder zich te kunnen voorstellen dat degenen die zijn plan voor de secularisatie van de samenleving zouden realiseren, de bisschoppen zelf zouden zijn. De cruciale vraag die gesteld moet worden is deze: mag een katholiek medeplichtig zijn aan het proces van ontkatholicisering van zijn eigen land?

We begrijpen dat dit een pijnlijk gewetensprobleem is. Het betalen van de Kirchensteuer betekent echter direct meewerken aan het proces van secularisatie van de Kerk in Duitsland en in de wereld die de Duitse bisschoppen op ideologisch vlak en op financieel vlak bevorderen. Het betalen van de Kirchensteuer betekent op dit moment het ondersteunen van de Synodale Weg.

Daarom betekent de weigering om de Duitse bisschoppenconferentie financieel te steunen niet dat men de Kerk de rug toekeert en nog minder dat men afstand doet van het katholieke geloof, maar is het eigenlijk de manier om het  geloof te verdedigen. En het is het welzijn van de Kerk – niet alleen de Kerk in Duitsland, maar de universele Kerk – dat ons ertoe aanzet een beroep te doen op de Duitse katholieken: stop met het betalen van de Kirchensteuer! Wij leggen deze oproep aan de voeten van Maria, patrona Bavariae, zij die de onoverwinnelijke beschermvrouwe van Duitsland en de Moeder van de Kerk is.