Bruggenbouwer???
Tijdens de wijdingsplechtigheid zaterdagmorgen in de St.-Janskathedraal in Den Bosch zei mgr. De Korte in zijn homilie dat bisschop “bruggenbouwer” betekent en dat dat hij dat in het bisdom wil zijn. Hij houdt hiermee een hardnekkig misverstand levend dat al decennia lang voor waar wordt aangenomen. Hij refereert naar de Latijnse term “Pontifex” waarmee bisschoppen ook wel worden aangeduid. Betekent “pontifex” bruggenbouwer? Jazeker. In het woord zitten de Latijnse woorden “pons=brug” en “facere=maken”. Waar zit dan het misverstand? Het woord Pontifex in het Latijn betekent nooit bruggen bouwen tussen mensen, wat bisschop de Korte liefst wil dat het betekent, maar een brug bouwen tussen de mensen en God (bij de oude Romeinen de goden). Het is dus een priesterlijke term en wordt het beste vertaald met “hogepriester”. De bisschop moet als pontifex de mensen met God verbinden en God bij de mensen brengen. Hij is verantwoordelijk voor de prediking van de blijde boodschap, van het onverkorte katholieke geloof zoals dat ons via Schrift en Traditie wordt aangereikt. Hij is als hogepriester verantwoordelijk voor de correcte viering van de goddelijke eredienst en de juiste bediening van de sacramenten. Als Pontifex is hij ook verantwoordelijk voor het herderlijk bestuur van het volk van God volgens de canonieke normen van de Kerk.
In zijn eigen prediking maar ook in die van zijn priesters is hij er verantwoordelijk voor als de weg naar God verstopt raakt door vreemde opvattingen en theorieën. Hij heeft de verantwoordelijkheid als bruggenbouwer die verstoppingen op te heffen. Hij moet zorgen dat de liturgie die hijzelf of zijn onderhorige priesters vieren, eerbiedig en met inachtneming van de kerkelijke voorschriften voltrokken wordt, zodat God de eer gegeven wordt die Hem toekomt en de gelovigen de heilsgaven krijgen waarop zij recht hebben. In het bestuur is de bisschop ervoor verantwoordelijk dat zijn priesters in de prediking niet afwijken van het geloof en de liturgie niet naar eigen hand of eigen creativiteit zetten en dat de materiële zaken in de parochies naar behoren worden afgehandeld.
Bij het oordeel over een bisschop zal God niet allereerst vragen: heb je gezorgd dat de mensen goed met elkaar konden opschieten, maar heb je het katholieke geloof verkondigd, heb je gewaakt over de heilige liturgie en de sacramenten en heb je volgens de canonieke normen je bisdom bestuurd?
De bisschop refereerde ook aan flanken die in zijn bisdom zouden bestaan en die hem vaak deden zuchten. Ik weet niet of hij tussen deze “flanken” bruggen wil bouwen maar in dat geval kan ik hem verzekeren dat dat nooit zal gaan lukken. Het gaat hier namelijk niet om vrijblijvende ad libitum facties in de Kerk. Het gaat hier om verschillende opvattingen die binnen de katholieke Kerk onverzoenlijk zijn. Met de ene flank bedoelt de bisschop de orthodox katholieke groep die zich onverkort wil laten leiden door de Heilige Schrift en de Traditie van de Kerk. Dit aanduiden als een flank zegt eigenlijk al genoeg over de opvattingen van de bisschop. Voor hem is gewoon katholiek zijn al iets extreems. De lauwen, de meelopers, dan weer met links, dan weer met rechts, zijn voor hem de echte katholieken. Want die leveren voor hem geen problemen op. Hij sprak ook min of meer de hoop uit dat de wijdelingen van zaterdag tot die kleurloze “middengroep” zouden behoren. De andere “flank” zijn de liberalen (ik noem ze niet eens meer katholiek want dat zijn ze op veel punten niet meer). Het zijn de heterodoxen, ofwel de ketters. Ze vieren liturgie zoals de mensen graag willen of zoals ze denken dat de mensen graag willen. Ze preken over begrip en inclusie. Ze keuren het goed dat homoseksuelen te communie gaan en hun relatie laten zegenen enz. enz enz.
Wat al jaren aan de gang is, in ons land eigenlijk sinds het Concilie, is de strijd tussen orthodoxie en ketterij. De bijna tweeduizendjarige geschiedenis van de Kerk laat zien dat de ketterij weliswaar massief kan zijn (Arianisme, Lutheranisme, Calvinisme) maar ook dat de orthodoxie uiteindelijk altijd overwint. De Kerk verdraagt namelijk geen ketterij, geen leugen; zij is gebouwd op de waarheid van Christus. En alleen die waarheid, ook al is die soms moeilijk, die maakt ons vrij. Tussen waarheid en leugen, tussen orthodoxie en ketterij is geen brug mogelijk. Die dat proberen staan aan de verkeerde kant van de waarheid. Ook de Heilige Geest is een Geest van waarheid, niet van ambiguïteit en leugen.
Bisschoppen, die in de Romeinse canon van de Mis geschaard worden onder de “orthodoxis, atque catholicae, et apostolicae fidei cultoribus” (beschermers van het rechtgelovige, katholieke en apostolische geloof) blijken dat in de loop van de geschiedenis lang niet altijd te zijn. In de Ariaanse strijd was Athanasius een van de weinige orthodoxe bisschoppen, en toen Hendrik VIII zich met de Kerk van Engeland losmaakte van Rome was het de leek Thomas More en een enkele bisschop zoals John Fisher die de marteldood wilden sterven voor het ware geloof. De meeste bisschoppen stemden in of zwegen. Dat was wel zo comfortabel, maar zo maakte zich mede schuldig aan de scheuring in de Kerk. Nu lijkt het niet veel anders. Zeker nu de wind van ambiguïteit uit Rome waait.
Ondertussen lopen de kerken leeg en zijn de jongeren die blijven of zich bekeren gelukkig allemaal orthodox. Er is toekomst zij het met een kleine kudde.
Feest van heilige Geloofsverkondigers
6 november 2023
C. Mennen pr
NB Ik kreeg een klein boekje in handen van de hand Gabriele Kuby (auteur van “De seksuele Revolutie, Vernietiging vn de Vrijheid uit naam van de vrijheid”). Het is alleen in het Duits te krijgen en is voornamelijk geënt op de kerkelijke situatie in Duitsland met zijn destructieve synodale weg. In Nederland is het niet zo erg maar in vele delen van de wereld wel. De titel van het boekje is: “Fürchte dich nicht du kleine Herde: wenn die Hirten mit den Wölfen tanzen”. (Vrees niet, kleine kudde, als de herders met de wolven dansen.” Het gaat over de afval van de bisschoppen die de kudde geestelijk in de steek laten.
Dutch
Comments