2025-R . Commentaar van redactieOn 5 mei 2025 by Redactie

“Paus Franciscus vroeg altijd voor hem te bidden. Nu kunnen we hem vragen voor ons te bidden”, aldus kardinaal Re in de homilie bij de uitvaart van paus Franciscus. Een beter voorbeeld van wat de “geest van het Concilie” is, kunnen we ons niet wensen. De brave kardinaal Re met zijn 92 jaar was er zich waarschijnlijk niet eens van bewust dat hij hier afweek van de katholieke geloofszin en de traditionele manier van spreken. Sinds het Concilie en waarschijnlijk dank zij de geest die ervan is uitgegaan, is iedereen gewend te denken dat elke overledene rechtstreeks naar de hemel gaat. Dat is de teneur van de meeste homilieën en toespraken bij katholieke uitvaarten. Ook de meeste gebeden voor de overledenen in het nieuwe missaal gaan in die richting. Na de uitvaartmis had de vroegere liturgie een “absoute” wat eigenlijk hetzelfde betekent als het Nederlandse woord “absolutie”, zondenvergeving. Dit is nu vervangen door laatste aanbeveling ten afscheid, een soort laatste vaarwel. De traditionele katholieke dodenliturgie echter is naast de troost door de verkondiging van het eeuwig leven in Christus vooral gebed en offer tot vergeving van zonden en reiniging van zondensmetten voor de overledene. De Kerk gaat er namelijk niet vanuit, zelfs niet bij een paus, dat de overleden gelovige rechtstreeks naar de hemel gaat. Een verblijf in het vagevuur ligt meer voor hand en ze bidt dan ook in de dodenliturgie dat dit verblijf bekort mag worden.

De nieuwe liturgie van de uitvaart heeft op zijn zachtst gezegd het traditionele geloof van de Kerk verzwakt. Gelovigen die decennia lang met deze liturgie geconfronteerd worden, gaan de uitvaart zien als een simpel religieus afscheid waarin seculiere elementen steeds meer de overhand krijgen tot men helemaal niet meer kiest voor een “kerkelijk afscheid” omdat het in rouwcentrum gemakkelijker is om echt “elk wat wils” te gedenken. Daarbij komt nog dat priesters uitvaarten gemakkelijk afschuiven naar vrijwillige leken of leken-beroepskrachten waarbij de heilige Mis komt te vervallen. Zogezegd omdat de aanwezigen toch geen vaste kerkgangers zijn. Daarbij vergeet men dat het offer van de eucharistie in de opvatting van de Kerk het hoogste gebed is voor de zielenrust van de overledene. Dat de Mis voor de zielenrust van de overledene is, komt bij de meeste priesters en gelovigen niet eens meer op. De eeuwenlange traditie van misintenties voor  de overledene is bijna verdwenen of gereduceerd tot het noemen van een naam ten behoeve van familie en bekenden, ook in een gebedsdienst onder leiding van een diaken of van leken.

Het afscheid van een overledene heeft daarmee aan katholieke diepte ingeboet. En dat alles sinds de liturgiehervorming, zogenaamd in naam van het Concilie. Die verdunnende “geest van het Concilie” heeft zijn uitwerking niet gemist, zelfs niet op kardinaal Re.

Het zou te wensen zijn dat een nieuwe paus zich weer druk gaat maken om het echte katholieke geloof en de katholieke liturgie in de Kerk en niet om wereldse dingen als klimaat of een soort globalistische broederschap.

C. Mennen pr

Bevrijdingsdag 2025