2022-DOn 16 september 2022 by Redactie

13 september 2022

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò, voormalig apostolisch nuntius in de VS en prominent criticus van de paus, roept bisschoppen op om de mis op te dragen in de ritus van Sint Pius V in een interview dat hij gaf aan de Franse site Paix Liturgique.

Paix Liturgique:

Monseigneur, waarom is de liturgische kwestie zo brandend sinds het Tweede Vaticaans Concilie?

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò:

De liturgische kwestie is van groot belang omdat de leer, de moraal, de spiritualiteit en de discipline van het lichaam van de Kerk dat haar uitvoert, in de heilige handeling worden samengevat. Zoals de katholieke mis een perfecte en coherente uitdrukking is van het katholieke leergezag, zo is de hervormde liturgie een uitdrukking van de conciliaire afwijkingen, en onthult en bevestigt zij haar heterodoxe aard zonder de dubbelzinnigheden en het gewauwel van de teksten van Vaticanum II. Men zou kunnen zeggen, om een parabel te gebruiken, dat in de aderen van de Tridentijnse Mis het gezonde bloed van het Evangelie stroomt, terwijl in de aderen van de nieuwe ritus het besmette bloed van de ketterij en de geest van de wereld stroomt.

Paix Liturgique:

Heeft paus Franciscus, die niet erg geïnteresseerd is in de liturgie, niet de verdienste dat hij het echte probleem heeft aangepakt door te zeggen dat de twee liturgische vormen, de oude en de nieuwe, overeenkomen met twee ecclesiologieën?

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò:

Dit is precies wat ik zojuist heb gezegd en wat de kardinalen Ottaviani en Bacci in hun Breve esame critico, Mgr. Lefebvre in zijn talrijke verklaringen en andere bisschoppen en liturgisten vóór mij aan de kaak hebben gesteld. Wat men “twee liturgische vormen” van één ritus noemt, zijn in feite twee riten, één volledig katholieke en één die katholieke waarheden verhult en waardoor protestantse en modernistische dwalingen binnensluipen. Op dit punt heeft Bergoglio volkomen gelijk: wie het Tweede Vaticaans Concilie en zijn ketterse ontwikkelingen aanvaardt, kan deze fouten niet vinden in de traditionele liturgie, die door haar duidelijkheid in de geloofsbelijdenis een veroordeling en ontkenning is van de mens (geest) die de Novus Ordo heeft voortgebracht.

Paix Liturgique:

De documenten van het offensief tegen de traditionele ritus volgden elkaar het afgelopen jaar op: Traditionis custodes, Responsa van de Congregatie voor de Geloofsleer, Apostolische Exhortatie Desiderio desideravi. Kunnen we aannemen dat de poging is mislukt en dat de oude liturgie niet zal sterven?

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò:

De eerste misleiding waar we niet in mogen trappen is het subversieve gebruik van bestuurswetten en uitingen van het leergezag. In dit geval gaat het om documenten die niet zijn uitgevaardigd om de broeders in het geloof aan te bemoedigen, maar om hen van het geloof af te houden, in flagrante tegenspraak met het Motu Proprio Summorum Pontificum van Benedictus XVI, die daarentegen de volledige rechten van de Tridentijnse liturgie had erkend. Ten tweede openen de onmatigheden van een autoritaire tiran, verteerd door haat tegen de Kerk van Christus, de ogen van zelfs de meest gematigden en laten hen zien dat het hele conciliaire bedrog gebaseerd is op een afkeer van de waarheden die in de traditionele Mis tot uitdrukking komen, terwijl volgens het officiële verslag de liturgische hervorming alleen bedoeld was om deze door middel van vertaling toegankelijker te maken voor de gelovigen.

Paix Liturgique:

De manier waarop Traditionis custodes wordt toegepast verschilt sterk van land tot land en van bisschop tot bisschop. Sommigen hebben het document van de paus erkend, maar hebben in werkelijkheid niets veranderd. Bestaat niet het gevoel, vooral in Italië, dat de opvolger van Franciscus deze repressieve lijn niet zal kunnen handhaven?

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò:

De Kerk is geen samenleving die geregeerd wordt door een absolute monarch die vrij is van elk hoger gezag en zijn grillen kan opleggen aan zijn onderdanen. Het Hoofd van de Kerk is Christus, en Christus is haar enige ware Koning en Heer, wiens Vicaris de Paus is, zoals hij de opvolger is van de Prins der Apostelen. Wie de plaatsvervangende macht van Christus misbruikt en zich buiten de opvolging plaatst door heterodoxe leerstellingen te verspreiden of normen op te leggen die daarnaar verwijzen, verbreekt deze innerlijke band met Christus, het Hoofd, en met de Kerk, het Mystieke Lichaam. In feite geniet de plaatsvervangende macht van de paus alle prerogatieven van het absolute, onmiddellijke en directe gezag over de Kerk alleen maars in zoverre zij beantwoordt aan haar voornaamste doel, het salus animarum, in het kielzog van de Traditie en in trouw aan onze Heer. Bovendien geniet de paus bij de uitoefening van dit gezag altijd de bijzondere genaden van staat binnen de welomschreven grenzen van dit doel, terwijl deze geen effect hebben wanneer hij tegen Christus en tegen de Kerk in handelt. Daarom zullen Bergoglio’s verwoede pogingen, hoe gewelddadig en destructief ook, onvermijdelijk mislukken en zeker nietig worden verklaard.

Paix Liturgique:

Wat is uw advies aan de wanhopige leken in deze situatie?

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò:

De leken zijn levende leden van het Mystieke Lichaam en hebben als zodanig het inherente recht te eisen dat het zichtbare gezag van het Lichaam handelt en wetten maakt overeenkomstig het mandaat dat het van Christus heeft ontvangen. Wanneer dit aardse gezag, met toelating van de Voorzienigheid, tegen de wil van Christus handelt en wetten uitvaardigt, moeten de gelovigen allereerst begrijpen dat deze beproeving een door de Voorzienigheid toegestaan middel is om hun ogen te openen na tientallen jaren te zijn overweldigd door afwijkingen en huichelarij, waaraan velen te goeder trouw hebben vastgehouden, juist omdat zij gehoorzaam waren aan de hiërarchie en zich niet bewust waren van het bedrog dat tegen hen werd gepleegd. Wanneer zij zich hiervan bewust worden, zullen zij beseffen welke schat zij hebben laten liggen door degenen die deze hadden moeten bewaren en overdragen aan toekomstige generaties, in plaats van haar te verbergen na haar te hebben verarmd om haar te vervangen door een armzalige vervalsing. Zij zullen dan de Majesteit van God smeken de tijd van beproeving te verkorten en de Kerk een Opperherder te geven die Christus gehoorzaamt, die Hem toebehoort, die Hem liefheeft en die Hem volmaakt aanbidt.

Paix Liturgique:

De diocesane priesters lijken het doelwit en de voornaamste slachtoffers te zijn van de Romeinse maatregelen tegen de traditionele liturgie: Welk advies zou u hen geven?

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò:

In de decennia voor het Concilie was de kerkleiding zich bewust van de groeiende dreiging die uitging van het opruiende werk van modernistische infiltranten. Om die reden moest Pius XII de macht centraliseren, maar zijn beslissing – die begrijpelijk is – had tot gevolg dat de geestelijkheid werd bijgebracht dat het gezag in de Kerk onbetwistbaar is, terwijl de leer ons leert dat het kritiekloos aanvaarden van om het even welk bevel dienstbaarheid betekent en geen echte gehoorzaamheid. Deze houding van gehoorzaamheid van de bisschoppen en priesters ten tijde van het Tweede Vaticaans Concilie werd door degenen die de omverwerping uitvoerden gebruikt om iets op te leggen wat voorheen ondenkbaar was. Tegelijkertijd deden het indoctrinatiewerk van de post-conciliaire periode en de meedogenloze zuivering van de weinige andersdenkenden de rest. In de daaropvolgende decennia werd het verhaal over de vermeende verschrikkingen van de “oude Mis” de enige officiële versie die in seminaries en pauselijke universiteiten werd onderwezen.

De huidige situatie stelt ons in staat de gebeurtenissen na het concilie met meer objectiviteit te bekijken, niet in het minst omdat de resultaten van de “conciliaire lente” voor iedereen zichtbaar zijn, van de crisis in de roepingen tot de ineenstorting van de deelname van de gelovigen aan de sacramenten. De deblokkering van de traditionele Mis door Benedictus XVI heeft vele priesters de onschatbare rijkdom van de ware liturgie doen ontdekken, die hun volledig onbekend was, en zij hebben in deze Mis de offerdimensie van hun priesterschap herontdekt, die de celebrant tot alter Christus maakt en hem diepgaand transformeert. Zij die dit “wonder” van genade hebben ervaren, willen er geen afstand meer van doen. Daarom nodig ik al mijn confraters uit om de mis van St. Pius V te vieren en Christus, priester en slachtoffer, in hun priesterlijke ziel te laten werken en hun ambt een stevige bovennatuurlijke betekenis te geven.

Mijn advies aan deze priesters is om weerstand te bieden en standvastig te zijn tegenover een reeks misstanden die al veel te lang hebben geduurd. Het zou hen helpen te begrijpen dat het niet mogelijk is de Apostolische Mis en de door Bugnini bedachte Mis op hetzelfde niveau te plaatsen, omdat in de eerste de waarheid duidelijk wordt bevestigd om God eer te bewijzen en de zielen te redden, terwijl in de tweede de waarheid op bedrieglijke wijze wordt verborgen en vaak wordt ontkend om de geest van de wereld te behagen en de zielen in dwaling en zonde te laten. Als men dit begrijpt, is de kwestie van de keuze tussen de twee riten in het geheel niet aan de orde, want de rede en het door naastenliefde geïnspireerde geloof tonen ons welke van beide overeenstemt met de wil van God en welke daarvan afwijkt. Een ziel die de Heer liefheeft duldt geen compromissen en is bereid haar leven te geven om trouw te blijven aan de goddelijke Bruidegom.

Paix Liturgique:

Sommigen vinden dat we deze crisis moeten gebruiken om de toekomstige paus te vragen niet terug te keren naar Summorum Pontificum, maar de traditionele liturgie alle vrijheid te geven. Is dat mogelijk?

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò:

De traditionele liturgie geniet reeds de jure (rechtens) volledige vrijheid en volledige rechten op grond van haar eerbiedwaardige leeftijd, de bul Quo primum van Sint Pius V en de bekrachtiging door de Kerk gedurende tweeduizend jaar. Dat deze vrijheid niet wordt uitgeoefend is te wijten aan de “voorzichtigheid” van de dienaren van God die kritiekloos gehoorzaam zijn geweest aan elk besluit van het kerkelijk gezag en daarmee de zonde van de onderworpenheid hebben begaan in plaats van God te gehoorzamen die de oorsprong en het uiteindelijke doel van dat gezag is. De volledige vrijheid voor de traditionele liturgie zal zeker ook de facto worden hersteld, maar samen met dit herstel zal het noodzakelijk zijn de nieuwe ritus af te schaffen, die de oorzaak is gebleken van de leerstellige, morele en liturgische desintegratie van het Volk van God. De tijd zal komen dat de misverstanden en dwalingen van het concilie zullen worden veroordeeld, en daarmee ook hun cultische uitdrukking.

Paix Liturgique:

Wat is volgens u de belangrijkste tekortkoming van de nieuwe mis?

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò:

Ik denk dat er drie kritische punten genoemd moeten worden die voortkomen uit één enkel probleem van het begrijpen van de katholieke liturgie.

Het eerste gebrek van de nieuwe ritus is dat zij is geschreven met de cynische kilte van een bureaucraat, terwijl de liturgie een harmonieus corpus is dat zich in de loop der eeuwen organisch heeft ontwikkeld en zijn immuunsysteem als het ware heeft aangepast om de virussen van elke tijd te weren. De veronderstelling dat men de “oorspronkelijke eenvoud” van een volwassen lichaam kan herstellen door het te dwingen terug te keren naar de kindertijd, is een onnatuurlijk proces dat de kwade bedoelingen onthult van degenen die deze weg zijn ingeslagen met als enige bedoeling de Kerk kwetsbaarder te maken voor de aanvallen van de vijand. Degenen die dit bedrog hebben verzonnen, wisten heel goed dat zij hun dwalingen alleen konden overbrengen door die Mis uit te schakelen die hen met elk gebaar, elke ceremonie en met elk woord veroordeelt en afwijst. Degenen die dit liturgische wangedrocht in het leven hebben geroepen om de meest afwijkende en heiligschennende afwijkingen de vrije loop te laten, hadden geen goede bedoelingen.

Het tweede gebrek is de misleiding waarmee de Novus Ordo werd gepresenteerd en aan de Kerk werd opgelegd: de bewering dat het slechts een vertaling was van de oude ritus. In Sacrosanctum Concilium hebben de concilievaders toestemming gegeven voor de vertaling van de lezingen en de didactische gedeelten van de mis in de volkstaal, waarbij zij voorschreven dat de canon in het Latijn en zacht moet worden gebeden. Wat ons door het Consilium ad exsequendam is bereid, is iets heel anders, een ritus die slaafs lijkt te zijn overgenomen uit Cranmer’s Book of Common Prayer van 1549 en die perfect overeenkomt met de ideologische benadering van de auteurs ervan.

Het derde gebrek is dat het voornaamste voorwerp van de eredienst, de Heilige Drie-eenheid, opzettelijk is vervangen door de samengekomen gemeente met de celebrant, die het middelpunt van de hele liturgie is geworden, het referentiepunt van de heilige handeling. De visie van de priester als “voorzitter van de vergadering”, het verlies van sacraliteit ten gunste van improvisatie, de vervanging van het offeraltaar door een gezelligheidstafel zijn de gevolgen van een leerstellige dwaling die het wezen van de Mis ontkent, waarin het offer van Christus aan het kruis in een onbloedige vorm aan de Vader wordt aangeboden.

Een ritus gebaseerd op leugens en bedrog, bedacht door een modernistische vrijmetselaar en met geweld opgelegd door de afschaffing van een ritus van twee millennia oud, verdient het niet eens om in al zijn kritische aspecten geanalyseerd te worden: Het moet gewoon vernietigd worden.

Paix Liturgique:

Waarom staat de paus zo vijandig tegenover het Amerikaanse episcopaat?

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò:

Meer nog dan tegenover het Amerikaanse episcopaat staat Bergoglio bijzonder vijandig tegenover de gelovigen van de Verenigde Staten. Dit komt door de mentaliteit van deze natie, die in wezen liberaal is, maar waarin – juist vanwege het naast elkaar bestaan van verschillende en heterogene religies en culturen – ook conservatieven en traditionalisten voorkomen, die in feite een numeriek significant, vurig en geëngageerd deel vertegenwoordigen. Amerikaanse parochies, bewegingen en traditionele groepen laten zien hoezeer de Tridentijnse liturgie en de onverkorte katholieke leer door de gelovigen worden herontdekt en gewaardeerd, terwijl kerken die de ritus van Montini vieren onverbiddelijk gelovigen, roepingen en – niet te onderschatten – financiële middelen verliezen.

Alleen al de mogelijkheid dat men “ongestraft” en zonder sociaal stigma de Tridentijnse Mis kan bijwonen is schandalig en onaanvaardbaar voor Bergoglio, want het bewijs van het succes van de zogenaamde “traditionele optie” ondermijnt tientallen jaren van verklaringen en zelfbewieroking van de progressieven. Zien hoe duizenden gelovigen, jongeren, gezinnen met kinderen, bijeenkomen bij de oude mis en consequent hun doopsel beleven – terwijl aan de andere kant de financiële en seksuele schandalen van de geestelijken en zelfbenoemde katholieke politici de kerken leeg laten stromen en de consensus in de burgermaatschappij verliezen – is die vervelende “controlegroep” die in de geneeskunde de ondoeltreffendheid van een therapie bewijst, juist omdat degenen die haar niet hebben ondergaan gezond zijn. Net zoals inenting met een experimenteel genserum aan iedereen moet worden opgedrongen, opdat niet wordt gezien dat de bijwerkingen en sterfgevallen alleen degenen treffen die zijn ingeënt, zo moet ook op liturgisch gebied geen gemeenschap het falen van die massale inenting van het modernisme, dat Vaticanum II was, aantonen.

De aanvaarding en openheid van sommige Amerikaanse bisschoppen voor de traditionele Mis en hun pleidooi voor coherentie onder katholieken die politiek actief zijn, maakt Bergoglio woedend en brengt hem tot impulsief gedrag en ongeremde reacties die zijn kwade trouw en de volstrekte valsheid van zijn beroep op parrhesia, barmhartigheid en inclusiviteit onthullen. Anderzijds lijkt het mij dat na tientallen jaren van oecumenische oproepen om “te zoeken naar wat verenigt en niet naar wat verdeelt” en om “bruggen te bouwen en geen muren”, de beschuldigingen van de pas benoemde kardinaal Roche – die het purper kreeg voor zijn trouw aan de satraap -, waarin hij traditionele katholieken als “protestanten” bestempelde, getuigen van een fundamentele hypocrisie, want terwijl de kerken openstaan voor protestanten en hun zelfs communicatio in sacris wordt verleend in aanwezigheid van prelaten en kardinalen, worden traditionele katholieken door modernisten behandeld als geëxcommuniceerde vitandi. Het lijkt me duidelijk dat de beoordeling van de intellectuele oneerlijkheid van de voorstanders van de recente beperkingen op liturgisch gebied – allemaal afgezanten van Bergoglio – onverbiddelijk negatief is, al was het maar vanuit menselijk oogpunt: ze zijn niet oprecht en ook niet bereid de beweegredenen van hun gesprekspartner te begrijpen. Ze getuigen van een meedogenloos autoritarisme, een farizeïsch formalisme, een voorliefde voor simulaties en leugens die geen enkele rechtvaardige oplossing mogelijk maken.

Paix Liturgique:

Washington, Chicago, Arlington, Savannah: Waarom hebben de bisschoppen van deze vier bisdommen de oorlog verklaard aan de traditionele Mis?

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò:

Deze bisdommen – zeker Washington en Chicago, en niet te vergeten San Diego en Newark – worden geleid door bisschoppen die deel uitmaken van Bergoglio’s Magische Cirkel en McCarrick’s Roze Maffia. Hun relaties van wederzijdse medeplichtigheid, hun verdoezeling van schandalen, hun betrekkingen met de Deep State [avec l’État profond] en de Democratische Partij vinden een veelzeggend compendium in de achting die Bergoglio voor hen heeft, die hen promoot en hun verklaringen en rampzalige bestuursacties onderschrijft.

Paix Liturgique:

Ziet u achter al deze schijnbaar losstaande beslissingen (Pachamama, oorlog tegen kant en de traditionele liturgie, terugtocht in morele kwesties, enz.) de uitvoering van een strategie of een precies plan?

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò:

Het is duidelijk dat deze actie van onbeperkte oorlog tegen traditionele katholieken een strategie en een tactiek inhoudt, en dat zij overeenkomt met een decennia geleden bedacht plan om de Kerk van Christus te vernietigen en te vervangen door haar oecumenische, globalistische en afvallige tegenhanger. Het zou dwaas zijn te geloven dat zij zonder doel en zonder organisatie handelen. Zelfs Bergoglio’s verkiezing in het conclaaf van 2013 was gepland: Laten we niet de e-mails vergeten tussen John Podesta en Hillary Clinton over de noodzaak om een “Lente van de Kerk” te bevorderen waarin een progressieve paus de leer en de moraal van de Kerk zou veranderen door haar te onderwerpen aan de ideologie van de Nieuwe Wereldorde. Er werden acties gepland tegen Benedictus XVI om hem te laten aftreden. Ook het subversieve werk van de vernieuwers in het Concilie was gepland. Het optreden van de progressieven die trouw zijn aan Bergoglio in de synoden, in de dicasterievergaderingen in de Curie en in de consistories is gepland. Anderzijds verschuilt Satan zich altijd achter de vijanden van Christus en de Kerk, met zijn intriges, zijn misleidingen, zijn leugens.

Paix Liturgique:

Hoe ziet u de toekomst van de Kerk?

Aartsbisschop Carlo Maria Viganò:

Ik denk dat de Kerk op korte termijn rekening zal moeten houden met de rampen die Bergoglio en zijn gelijkgezinde vereniging van corrupte mensen hebben veroorzaakt. De schade van dit “pontificaat” is niet te overzien en wordt nu zelfs begrepen door gewone mensen voor wie de sensus fidei de absolute onverenigbaarheid van de huidige hiërarchie met het kerkelijk lichaam aantoont. De vervreemding die we in de wereldlijke sfeer waarnemen tussen de politieke klasse en de burgers is een weerspiegeling van de toenemende vervreemding tussen de kerkelijke autoriteit en de gelovigen.

Maar op termijn geloof ik dat deze diepe geloofscrisis de Kerk ertoe zal aanzetten zich te vernieuwen en te zuiveren door eindelijk die diep liberale houding te laten varen die tot nu toe God en mammon, Christus en Belial, Pius V en Bergoglio op één hoop heeft gegooid. Wij hebben het verminkte en afschuwelijke gezicht gezien van de vijand die erin geslaagd is binnen te dringen in het Heilige der Heiligen door een beroep te doen op de compromisbereidheid, de middelmatigheid van de geestelijkheid, de eerbied voor de mens en de schuchterheid van de hiërarchie. Voor ons ligt de heiligheid en nederigheid van zovele goede priesters, religieuzen en gelovigen die uit hun sluimering ontwaken en de historische strijd begrijpen die ons te wachten staat. Tegelijkertijd zien wij de corruptie, oneerlijkheid, immoraliteit en rebellie tegen God van hen die zich voordoen als de ware rentmeesters van het gezag van Christus, dat zij zich in plaats daarvan met boosaardigheid toe-eigenen en met geweld uitoefenen. Zelfs een kind begrijpt aan welke kant het moet staan, naar wie het moet luisteren en van wie het zich moet distantiëren. Daarom zijn de woorden van onze Heer vandaag zo geldig: Tenzij u zich bekeert en wordt als kinderen, zult u het Koninkrijk der hemelen niet binnengaan (Matteüs 18:3).