2020-DOn 15 januari 2020 by Redactie

Interview verschenen in The Wanderer 8 januari 2020

 (Noot van de redactie: Zijne Eminentie Raymond Leo Kardinaal Burke, Patroon van de Soevereine Militaire Orde van Malta en Prefect Emeritus van de Apostolische Signatuur, heeft onlangs het Heiligdom van Onze-Lieve-Vrouw van Guadalupe in La Crosse, Wis, bezocht. Op 9 december verleende Zijne Eminentie The Wanderer goedgunstig een uitgebreid interview en bood vele verhelderende inzichten over zaken die de Kerk in de huidige tijd bezighouden. Dit is het tweede deel van het interview. De vertaling van het eerste deel vindt u hier)

DEEL TWEE

V. Aartsbisschop Rino Fisichella, voorzitter van de Pauselijke Raad voor de Bevordering van de Nieuwe Evangelisatie, is de redacteur van een binnenkort te verschijnen deel getiteld Catechismus van de Katholieke Kerk met Theologisch Commentaar (de publicatie ervan is enkele maanden uitgesteld, maar het lijkt erop dat het nu begin 2020 beschikbaar zal zijn). Kunt u ons iets vertellen over deze nieuwe catechismus en wat de gezaghebbende reikwijdte ervan zal zijn?

A. Deze nieuwe uitgave van de catechismus zal niet de autoriteit hebben van de tekst die in 1994 voor afkondiging werd goedgekeurd, die de gezaghebbende tekst zal blijven. Welk commentaar ook aartsbisschop Fisichella en andere medewerkers in de nieuwe bundel geven, het zal de waarde hebben van hun trouw aan de onveranderlijke leer van de Kerk. Dit is niet een of andere nieuwe catechismus van de katholieke kerk en moet niet als zodanig worden beschouwd. Ik van mijn kant dring er bij de mensen op aan om de officiële catechismus te bestuderen. Nogmaals, ik benadruk dat welk gezag de nieuwe editie ook heeft, het zal afhangen van de juistheid van haar loyaliteit aan de leer.

V. Tijdens de recente Algemene Vergadering van de Amerikaanse Bisschoppen in Baltimore verklaarde pauselijke nuntius Aartsbisschop Christophe Pierre dat “de pastorale strekking van dit pontificaat het Amerikaanse volk moet bereiken, vooral omdat de gezinnen de door Amoris Laetitia beoogde begeleiding van bisdommen en parochies blijven vragen”. Met andere woorden, zoals veel nieuwe berichten zeggen, de Amerikaanse bisschoppen moeten “in lijn komen met het leergezag van Paus Franciscus”. Vereist de evangelische boodschap niet dat evangelisatie en pastorale praktijken inhouden dat de onveranderlijke waarheid wordt verkondigd [d.w.z.: “Ga naar de hele wereld en verkondig het evangelie aan de hele schepping” (Marcus 16:15)”? Voorziet u met zo’n nadruk op Amoris Laetitia, nog enige mogelijkheid dat de vijf dubia uiteindelijk zullen worden beantwoord? Zo niet, hoe kan deze apostolische exhortatie dan geldig gebruikt worden voor “pastorale begeleiding”?

A. Ik geloof niet dat de Heilige Vader ooit zal antwoorden op de vijf dubia – zoveel tijd is er voorbijgegaan, en hij heeft dat nog niet gedaan. Als hij de vijf dubia zou beantwoorden in overeenstemming met de eeuwige leer van de Kerk, zou dat betekenen dat valse pastorale interpretaties van Amoris Laetitia niet door kunnen gaan. Met andere woorden, wat in de Kerk altijd al verboden is geweest, zou moeten worden onderwezen, namelijk dat degenen die in het huwelijk leven met iemand die niet echt hun man of vrouw is, zich niet mogen presenteren om de sacramenten te ontvangen. Dergelijke verbintenissen vormen zeker geen geldig huwelijk. De leer van Onze-Lieve-Heer is duidelijk: het huwelijk is onverbrekelijk, trouw en tussen één man en één vrouw.

Wat betreft het begrip ‘pastorale begeleiding’, terwijl de Kerk altijd al haar leden begeleidt en hen probeert bij te staan in het leiden van een heilig leven, wordt de vraag gesteld: “Waar gaat deze begeleiding heen?” Als je met iemand meegaat, ga je mee naar een bestemming. De bestemming die moet worden gezocht is trouw aan het woord van Christus, inclusief zijn plan voor het huwelijk. Dit betekent dat wanneer mensen in een onregelmatige huwelijksband worden begeleid, ze geholpen moeten worden om de sacramenten niet te ontvangen totdat ze in staat zijn om hun situatie, hun canonieke status, te corrigeren.

V. Een andere kwestie die op de Algemene Vergadering van de Amerikaanse Bisschoppen naar voren kwam, was de vraag of abortus nog steeds de sociale kwestie bij uitstek is. Bisschop Robert McElroy van San Diego zou hebben verklaard: “Het is niet de katholieke leer dat abortus het onderwerp bij uitstek is in de wereld van de katholieke sociale leer. Dat is het niet.” Gelukkig is met een stemming van 143-69 de oorspronkelijke wijze van spreken behouden. Wat kunnen als sociale kwestie vergelijken met abortus in het licht van het feit dat meer dan 60 miljoen ongeboren baby’s zijn geaborteerd in de VS sinds de beslissing van het Hooggerechtshof van Roe v. Wade in 1973 de “wet van het land” werd?

A. Het is absoluut duidelijk dat abortus de sociale kwestie bij uitstek is. Abortus is, vanaf de eerste dagen van de Kerk, altijd beschouwd als een van de meest zware en ernstige zonden. In de zedenwet heeft de eerste en belangrijkste wet te maken met het respect voor het menselijk leven. Aanvallen op onschuldige, weerloze mensenlevens op welke manier dan ook – laat staan in de mate waarin meer dan 60 miljoen abortussen zijn uitgevoerd – is absoluut de sociale kwestie bij uitstek van deze tijd. Totdat we het respect voor het menselijk leven herstellen, heeft geen enkele leer over de andere maatschappelijke kwesties een solide basis.

Wat mij het meest teleurstelt is dat 69 bisschoppen voor het verwijderen van die woorden zouden hebben gestemd – dat is een onheilspellend teken. Ook al hebben ze niet gezegevierd (God zij dank!), wat is de situatie van de 69 bisschoppen die abortus niet beschouwen als de sociale kwestie bij uitstek? We moeten God danken voor de bisschoppen die zich wel hebben uitgesproken – en we moeten bidden dat steeds meer trouwe bisschoppen ook hun stem zullen laten horen.

V. Weet u of er tijdens de Algemene Vergadering van de Amerikaans Bisschoppen een discussie is gevoerd over recente enquêtes waaruit blijkt dat “nones” (mensen zonder religieuze overtuiging) nu de grootste religie in de Verenigde Staten is, en dat 69 procent van de katholieken niet gelooft in de werkelijke tegenwoordigheid in de heilige Eucharistie? Wat kunnen de Amerikaanse bisschoppen doen om deze schrijnende tendensen, die van jaar tot jaar lijken te verergeren, om te buigen?

A. Ik heb geen informatie over de discussies die in de Algemene Vergadering hebben plaatsgevonden. Ik ben het er echter van harte mee eens dat de twee kwesties die u noemt in het middelpunt van de belangstelling van de bisschoppen van de Verenigde Staten hadden moeten staan. Het geloof in de werkelijke tegenwoordigheid in de heilige Eucharistie staat centraal in ons katholieke geloof. Als 69 procent van degenen die belijden katholiek te zijn, niet gelooft in de werkelijke tegenwoordigheid, dan is hun geloof niet in overeenstemming met het katholieke geloof. Al het mogelijke moet worden gedaan om dit te corrigeren.

De onfortuinlijke drift van zoveel mensen om zich te beschouwen als zonder geloofsovertuiging zou voor de Amerikaanse bisschoppen een grote zorg moeten zijn. Het moet betekenen dat de Kerk op de een of andere manier steeds meer wordt beschouwd als een min of meer seculiere realiteit die mensen kunnen kiezen of niet, in plaats van het teken van verlossing en het licht van de volkeren.

Het is mijn overtuiging dat we ons moeten inzetten om het katholieke geloof in zijn volle integriteit te onderwijzen, in homilies en andere onderwijsvormen. Bovenal moeten we het volk onderwijzen in de fundamentele waarheden zoals de werkelijke tegenwoordighei. Het is duidelijk dat de priesters moeten worden aangemoedigd om vaak over deze zaken te preken en krachtig te getuigen door middel van eucharistievieringen zoals de uitstelling van en de zegen met het Heilig Sacrament, de sacramentsprocessies, enz.

Aartsbisschop Fulton Sheen komt in mijn gedachten als ik over dit onderwerp spreek. Zijn boodschap ging op TV naar alle Amerikanen. Zeker, het percentage katholieken was toen niet groter dan nu. Toch was hij een van de meest populaire figuren in de ether – de mensen wilden de waarheden van ons geloof horen die hij onderwees.

In onze tijd zijn we te politiek correct geworden, te bezorgd om mensen te plezieren. We moeten de mensen veeleer de waarheid vertellen, zeker op de meest aantrekkelijke manier, maar zonder ooit afbreuk te doen aan de volledige integriteit van de waarheid.

V. Kunt u, in het licht van het recente nieuwsbericht dat een priester in Zuid-Carolina de Heilige Communie heeft geweigerd aan voormalig vicepresident Joe Biden, de leer van de Kerk over het optreden van de priester uitleggen. Meer recentelijk verscheen pater James Martin, SJ, ook in het nieuws met commentaar op een soortgelijke zaak. Wat zou u bisschoppen en priesters die menen dat het ontvangen van de Heilige Communie niet “gepolitiseerd” mag worden, aanraden?

A. Het incident met pater James Martin, waar u op doelt, vond plaats in het bisdom Grand Rapids, Michigan. Een priester vertelde een rechter die in een open lesbische relatie leefde terecht dat ze niet naar het altaar moest gaan om de Heilige Communie te ontvangen totdat ze haar situatie had gecorrigeerd. Ik ben blij te kunnen zeggen dat Mgr. David Walkowiak een uitstekende verklaring heeft afgelegd ter ondersteuning van de priester. Het is mij duidelijk dat pater Martin het katholieke geloof in deze zaken niet voorhoudt en geen bijzondere bevoegdheid heeft om uitspraken te doen over dit punt van de kerkelijke discipline.

Wat de priester in Zuid-Carolina deed, was juist en rechtvaardig – zouden maar meer priesters op dezelfde manier handelen!

Ik heb in 2007 een uitgebreid artikel geschreven over de discipline van de Kerk met betrekking tot het weigeren van de Heilige Communie aan hen die volharden in een duidelijke ernstige zonde, en ik ben van plan deze te actualiseren en binnenkort opnieuw uit te geven. Ik laat zien dat in de hele traditie van de Kerk de discipline met betrekking tot het niet toelaten van mensen die betrokken zijn bij openbare ernstige zonde, na te zijn vermaand, constant is geweest en dat het zeker van toepassing is op degenen die publiekelijk voorstander zijn van abortus en het zogenaamde homohuwelijk. Deze hele kwestie is geen kwestie van politiek – het is een kwestie van de morele wet. De morele wet is evenzeer van toepassing op politici als op ieder ander. Als men de waarheid niet kent en de abortuswetgeving bevordert, is dat één ding. Maar als men een belijdend rooms-katholiek is, die vermaand is dat hij (of zij) geen wetgeving tegen de natuurlijke zedenwet kan steunen, dan is hij (of zij) verplicht om die zedewet te gehoorzamen. Hoe kunnen bisschoppen zich erbuiten houden, als politici die zich katholiek verklaren een schandaal aan de hele natie geven door voor abortus te stemmen? Hoe kunnen ze stilzwijgend toekijken?

Ik herinner me een incident in 2004 toen een niet-katholieke, hooggeplaatste regeringsfunctionaris in Washington, D.C. me vroeg of ik dacht dat de leer van de kerk over abortus mogelijk zou kunnen veranderen. Ik herinner me dat ik geschokt was door de vraag en antwoordde: ‘Hoe kun je die vraag stellen? De vraag ging immers over een van de natuurlijke morele wetten en had niet te maken met een specifieke confessionele of confessionele aangelegenheid. “Wel,” antwoordde hij, “Ik zou u de namen kunnen geven van waarschijnlijk 80 tot 100 katholieke wetgevers die regelmatig voor de abortuswetgeving stemmen. Dus, ik denk dat het niet een zeer stevige leer van uw kerk kan zijn.” Dit is een groot schandaal!

V. Heeft u enige inzichten of verwachtingen met betrekking tot het beroep van George Kardinaal Pell op het hoogste gerechtshof van Australië?

A. Ik heb grote hoop dat Kardinaal Pell eindelijk een rechtvaardig vonnis krijgt. Het staat voor mij buiten kijf dat de beschuldiging die tegen hem is geuit door één enkele persoon die niet geïdentificeerd blijft, niet aannemelijk is op de manier waarop de Kardinaal wordt beschuldigd. Persoonlijk denk ik niet dat het incident daadwerkelijk heeft plaatsgevonden. Het eerste proces resulteerde in een geschorste jury; de jury in het tweede proces veroordeelde hem vervolgens. In een mislukt beroep voor drie rechters was de meest geleerde van de rechters [rechter Mark Weinberg] het niet eens met de stem van de andere twee en schreef hij een lange en zeer geleerde afwijkende mening.

Ik heb goede hoop dat zij op het niveau van het Hooggerechtshof opnieuw zullen oordelen in het voordeel van rechter Weinberg. Ik hoop dat ze zijn opmerkingen lezen en beseffen hoe onrechtvaardig de huidige beslissing is.

V. Wat zijn de motieven voor het revolutionaire element in de kerk?

A. Voor mij is het wat er altijd achter dit soort revolutie heeft gezeten. Het is een kwestie van trots; het is een kwestie van denken dat we het beter weten dan de wet van God, de Tien Geboden en de onveranderlijke leer van het magisterium Kerk met betrekking tot het geloof en de moraal. De mensen willen de zin van het menselijk leven vrij kunnen definiëren, het huwelijk kunnen definiëren, de menselijke natuur zelf kunnen definiëren. Dit is de trots in zijn meest afschuwelijke verschijningsvorm. Dus, ik denk dat de motivatie de hoogmoed is en de afwezigheid van een gehoorzaamheid aan het Woord van God.

V. Wie heeft in een tijd van voortdurende verwarring met betrekking tot de leer en de discipline in de Kerk het legitieme gezag om te bepalen of nieuwe leerstellingen en pastorale praktijken een vorm van afvalligheid zijn? Op wie moeten trouwe priesters en leken af gaan om gezaghebbende antwoorden te krijgen en zo trouw te blijven aan het authentieke kerkelijke onderricht?

A. Het enige antwoord in de huidige situatie is terug te vallen op de constante leer van de Kerk, die vervat is in de catechismus van de katholieke Kerk en in de officiële leer van de Kerk. Dat moet ons uitgangspunt zijn. Het is beschikbaar voor goede priesters en trouwe leken – en zij moeten er gebruik van maken.

Toen bijvoorbeeld de ketterij van Arianen welig tierde en het ketterse element leek te gaan overheersen omdat de meerderheid van de katholieken Ariaans was geworden, was het door de heldhaftige vasthoudendheid aan wat de Kerk altijd had geleerd over de twee naturen en één goddelijke Persoon van Onze Heer Jezus Christus dat de waarheid de overhand kreeg.

Het ging ten koste van groot lijden. De heilige Athanasius werd bijvoorbeeld in ballingschap gestuurd. Op een gegeven moment heeft Paus Liberius hem geëxcommuniceerd omwille van “de lieve vrede” in een soort politieke beslissing. De heilige Athanasius aanvaardt al het leed dat hem wordt aangedaan en blijft standvastig in de strijd voor de waarheid. Dat is precies wat er vandaag weer moet gebeuren.

Trouwe priesters en leken moeten worden voorbereid. We hebben de Catechismus van de Katholieke Kerk in haar onveranderde vorm, die de leer van het leergezag bevat. De mensen blijven praten over het “pauselijke leergezag van Franciscus”. Onlangs sprak ik met twee jonge priesters die een gesprek voerden met een derde jonge priester die moraaltheologie studeerde. Hij zei tegen hen: “We hebben het leergezag van paus Franciscus dat volledig nieuw is; we moeten nu alle oude categorieën opgeven en een nieuwe theologie ontwikkelen die past bij dit leergezag.” Dit is gewoonweg belachelijk – dit is niet het leergezag! Priesters en de lekengelovigen moeten dit begrijpen.

V. Welke specifieke praktijken en devoties raadt u aan aan degenen die moeite hebben om hun geloof vast te houden? Zijn er woorden van bemoediging en hoop die u kunt bieden aan degenen die tegen ontmoediging strijden?

A. Ik wil in het bijzonder aandringen op de toewijding aan het Heilig Hart van Jezus, dat ook het Hart van Christus, de Koning van de Hemel en de Aarde, is. We moeten onze toevlucht nemen tot de praktijk van deze devotie om ons te helpen de levende aanwezigheid van Christus bij ons in de Kerk te herkennen in tijden waarin Hij niet aanwezig lijkt te zijn vanwege alle verwarring en zelfs dwaling. Ook moeten wij deelnemen aan de eucharistische aanbidding en regelmatig bezoeken afleggen om het Allerheiligst Sacrament te aanbidden.

Bovendien beveel ik de devotie tot Onze-Lieve-Vrouw aan, met name de rozenkrans die de Kerk in tijden van groot gevaar voor het geloof aan de gelovigen heeft aanbevolen. Zo heeft Paus Pius V ter gelegenheid van de mosliminvasie in Europa in de zestiende eeuw het volk aangespoord de rozenkrans te bidden en heeft Onze-Lieve-Vrouw krachtig ingegrepen. Andere pausen hebben, in situaties waarin het geloof ernstig bedreigd werd, ook het bidden van de rozenkrans aangemoedigd. Ook Onze Lieve Vrouw van Fatima drong aan op het bidden van de rozenkrans. Van mijn kant raad ik de mensen aan om, indien mogelijk, elke dag vijf tientjes van de rozenkrans te bidden.

Ik wil de mensen ook sterk aansporen om deel te nemen aan de operatie Storm Heaven. Veel mensen in alle delen van de wereld doen mee – het is iets wat we hard nodig hebben.

We mogen de hoop niet verliezen dat Onze-Lieve-Heer bij ons is, ook al is het moeilijk te begrijpen waarom Hij in een tijd van verwarring en dwaling zijn hand blijft stil houden. De situatie wordt zo slecht. Denk bijvoorbeeld aan de recente processie van de heidense afgod in de Sint-Pietersbasiliek in Rome – zelfs voor het graf van Sint-Pieter.

Vroeger kwam Onze-Lieve-Heer op een of andere manier tussenbeide om een einde te maken aan dergelijke praktijken. Maar om een of andere reden staat Hij het nu toe. Dit is voor ons een reden om ons katholieke geloof te zuiveren van alle buitenlandse invloeden, met name afgodische invloeden. Bovenal moeten we nooit het vertrouwen verliezen dat Hij bij ons is. Om dat vertrouwen uit te drukken, moeten we ons inzetten om Hem beter te kennen door het Woord van God zoals dat in de Heilige Schrift en de Traditie is overgeleverd, om Hem te aanbidden, om te bidden, om sterk te zijn in onze toewijding, en om ervoor te zorgen dat ons dagelijks leven in overeenstemming is met het katholieke geloof dat we belijden.