De Duitse bisschoppenconferentie, over de rand van de afgrond
door George Weigel
Toen de encycliek van paus Johannes Paulus II over de hervorming van de katholieke moraaltheologie, Veritatis Splendor (De pracht van de waarheid), in 1993 voor het eerst werd gepubliceerd, betekende dat een zware klap voor de trots van veel Duitse theologen, die zichzelf lange tijd als de voorhoede van het katholieke intellectuele leven hadden beschouwd.
Binnen een jaar na de publicatie van de encycliek verscheen in Duitsland een boek dat volledig bestond uit essays waarin kritiek werd geuit op Johannes Paulus’ diep humanistische uitleg van de katholieke leer over de weg naar geluk en zaligheid. De uitgever legde uit dat Duitsland een speciale verplichting had om toezicht te houden op de theologische domeinen van de kerk. Wie de Duitse theologen deze toezichthoudende rol had toebedeeld, werd niet vermeld. Dat was ook het idee dat ten grondslag leek te liggen aan een groot deel van het Duitse katholieke intellectuele verzet tegen Johannes Paulus II: Duitse theologen moeten wel slimmer zijn dan een Pool.
Het Duitse verzet tegen het pauselijk leergezag dateert natuurlijk van vóór Johannes Paulus II; het zou moeilijk zijn om een prominente Duitse theoloog (of bisschop, op dat terrein) te vinden die paus Paulus VI verdedigde nadat hij in 1968 de encycliek Humanae Vitae had uitgevaardigd over de moreel aanvaardbare middelen om de vruchtbaarheid te reguleren. Maar sindsdien is er veel veranderd, en het zwaartepunt van het progressieve katholieke revisionisme in de moraaltheologie is verschoven van anticonceptie naar homoseksualiteit. En nu is het Duitse verzet tegen de waarheden die worden onderwezen in Humanae Vitae en Veritatis Splendor uitgegroeid tot wat lijkt op een omarming van de claims van de genderideologie en de “trans”-beweging door de meeste bisschoppen van het land.
Op 30 oktober kondigde het secretariaat van de Duitse bisschoppenconferentie op de website van de conferentie de publicatie aan van een tekst van de bisschoppelijke Commissie voor Scholen en Onderwijs, Geschapen, verlost en geliefd: zichtbaarheid en erkenning van de diversiteit van seksuele identiteiten op scholen. En met “diversiteit” bedoelde de tekst niet de diversiteit van Genesis 1, 27 (“… mannelijk en vrouwelijk schiep Hij hen”); de titel verwijst naar de steeds groter wordende catalogus van ‘identiteiten’ die wordt gepromoot door regenboogideologen en LGBTQ+-activisten.
Zoals het in Keulen gevestigde domradio.de meldde, spoort de tekst leraren aan om ‘bij te dragen aan de zichtbaarheid van mensen met diverse seksuele identiteiten door taal te gebruiken die die diversiteit weerspiegelt. Leraren … moeten een klasklimaat bevorderen waarin kinderen en jongeren zich gezien en serieus genomen voelen terwijl ze hun seksuele geaardheid en genderidentiteit verkennen’.
En dan stort de Deutsche Woke Express zich over de afgrond in afvalligheid:
Het document roept leraren godsdienstonderwijs op om de seksuele moraal van de katholieke kerk op een gedifferentieerde manier te presenteren en controversiële punten in de kerk en de theologie in hun lessen aan de orde te stellen, zodat leerlingen hun eigen weloverwogen oordeel kunnen vormen.
Dus: geen bevestiging van de bijbelse antropologie. Geen verkondiging dat de kerk op gezaghebbende wijze een seksuele ethiek onderwijst die al twee millennia lang de bloei en heiligheid van de mens bevordert. Geen oproep tot bekering. Doe-het-zelf moreel onderscheidingsvermogen. Geen erkenning dat empirische studies aantonen dat “transitie” of “geslachtsverandering” niet leidt tot positieve, langdurige resultaten op het gebied van geestelijke gezondheid. Geen suggestie dat jongeren die genderdysforie en andere verwarring over hun seksualiteit ervaren, advies moeten inwinnen bij een godsdienstonderwijzer, priester of religieus die gelooft dat wat de katholieke kerk leert over het morele leven waar is, en die die waarheid gelukkig naleeft.
De oproep in het document om pesten aan te pakken is welkom en, in het klimaat dat is ontstaan door brute ‘gesprekken’ op sociale media en ranzige internetsites, urgent. En wie zou ontkennen dat scholen plaatsen moeten zijn waar de pijn en crises van het volwassen worden niet worden verergerd door “discriminatie en persoonlijke vernedering”? Maar anderen met respect behandelen is een fundamentele verplichting van christelijke naastenliefde (om nog maar te zwijgen van menselijke waardigheid) die al millennia lang bekend is. Het is niet iets wat genderideologie, regenboogactivisten en trans-voorstanders ons in de eenentwintigste eeuw hebben geleerd.
Het is tragisch dat dit afstappen van theologische gezond verstand en pastorale verantwoordelijkheid samenvalt met de zestigste verjaardag van de afsluiting van het Tweede Vaticaans Concilie, waarin Duitse bisschoppen en theologen (waaronder de toekomstige paus Benedictus XVI) een belangrijke rol speelden. Vaticanum II bracht terecht het zelfbeeld van de Kerk weer in evenwicht door te bevestigen dat bisschoppen de lerarende, besturende en heiligende taak hebben in hun lokale kerken, en dat ze niet alleen maar filiaalmanagers zijn van Katholieke Kerk BV.
Dat een bisschoppelijke commissie een tekst publiceert waarin wordt opgeroepen tot een “gedifferentieerde” benadering van het katholieke onderwijs – dat wil zeggen een benadering van onderwijs waarin de vaststaande waarheden van het katholieke geloof worden beschouwd als één van de vele mogelijkheden – is dan ook meer dan bizar. Het is een verraad aan Vaticanum II. En het zal leiden tot meer menselijk leed, in plaats van tot genezing van gekwelde zielen door de altijd beschikbare genade van God en oprecht medelevende pastorale zorg.
Deze rampzalige situatie in Duitsland kan niet oneindig lang door Rome worden genegeerd.
Dutch
Write a Reply or Comment