De bisschoppen zien het nog steeds niet
Wat als ze op zijn minst vrijheid aan de traditie zouden geven?
Door Caminante Wanderer*
De afgelopen maanden heb ik verschillende artikelen gewijd aan de weerstand en de blindheid van sommigen om te erkennen dat we een opzienbarende verandering doormaken, om de taal van Javier Milei te gebruiken: “Ze zien het niet”. Ik weet niet hoe lang deze verandering zal duren (maanden, jaren, decennia?) of hoe diepgaand ze zal zijn, maar wat zeker is, is dat het Westen aan het veranderen is. En het is ook zeker dat het Vaticaan terughoudend is om deze verandering te zien. Ja, het Vaticaan ziet het niet.
Sandro Magister wees hier onlangs op in een artikel. Hij citeert de uitspraken van sommige progressieve Italiaanse politici die zich nu op hoge leeftijd realiseren dat ze te ver zijn gegaan. En dat het overdrijven van progressief beleid voor hen het negatieve gevolg heeft dat de wereld “terugvalt” naar rechtse standpunten. We zijn getuige van een “opstand van de massa’s” tegen de culturele elites van woke links, zoals een van hen zei.
Gebeurt dit ook in de kerk? We moeten principieel nee zeggen. In feite is er geen enkele wijze paarsdragende prelaat en protagonist van het post-conciliaire debacle die zou toegeven dat het ontspoord is. Integendeel. Je hoeft alleen maar de verklaringen, documenten en decreten te lezen die dagelijks van de Vaticaanse heuvel neerdalen om te beseffen dat ze nog steeds gas geven, zelfs als ze weten dat de afgrond zich voor hen opent. Een van de meest recente voorbeelden is de beslissing van kardinaal Tucho Fernández, prefect van het Dicasterie voor de Geloofsleer, om een van zijn lezingen op te nemen in het leergezag van de Kerk. Volgens wat we hebben vernomen, accepteert de Kerk nu ook geslachtsveranderende chirurgie. Een dysforie aan de kant van kardinaal Fernández of wishful thinking?
Wat zeker is, is dat we niet kunnen weten of er een “opstand van de massa’s” in de Kerk is of kan zijn vanwege haar hiërarchische structuur. De bisschoppen hebben de macht en de paus heeft de facto de absolute macht. Rebellie is onmogelijk omdat degenen die rebelleren onmiddellijk worden uitgesloten uit de kudde. De synodale kerk is, zoals we allemaal weten, niets meer dan een verhaaltje voor dwazen. En daar zijn elke dag voorbeelden van: van bisschop Strickland tot Don Alejandro Gwerder1. Zolang er geen verandering komt aan de top, wat heel moeilijk te bereiken is, zullen de minder gezegenden hun ogen gesloten houden.
Er zijn echter hier en daar specifieke gebeurtenissen in het kerkelijke landschap die kunnen worden gezien als getuigen van wat er zou gebeuren als de hiërarchie haar liefdesaffaire met het progressivisme van allerlei kleur achter zich zou laten en priesters en gelovigen de kans zou geven om hun geloof vrij te beleven op het ritme van de Traditie.
In verschillende landen, vooral maar niet alleen in delen van het noordelijk halfrond, worden de bepalingen van Traditionis custodes grotendeels genegeerd en wordt de traditionele Mis nog steeds dagelijks of op zondag gevierd in parochiekerken. En dit is op zijn minst het geval sinds 2008 [sinds Benedictus XVI het motu proprio Summorum Pontificum uitvaardigde]. In deze gevallen bestaat de Mis van Paulus VI vreedzaam naast de Mis van Sint Pius V, en interessant is dat de traditionele Mis over het algemeen veel meer succes heeft dan de hervormde Mis. Vooral jonge mensen en jonge gezinnen kiezen voor de Latijnse Mis, wat suggereert dat in de loop der jaren, en als de Kerk zo synodaal zou zijn als ze beweert, deze de overhand zou krijgen op de andere, die dan grotendeels zou verdwijnen.
Laten we een ander geval bekijken. Er zijn verschillende ordes en congregaties, waarvan de meeste progressief zijn sinds de jaren 1960, maar die ook enkele provincies hebben met een meer klassieke of traditionele oriëntatie. En het resultaat is onmiskenbaar: terwijl de progressieve religieuze huizen bevolkt worden door oude mensen en een jonge man, als hij binnenkomt, zeker de homo van de gemeenschap is, zitten de kloosters van de meer conservatieve provincies vol met jonge, gezonde en normale priesters en studenten.
Ik noem maar één voorbeeld omdat het zelfs voor het oog van Sauron algemeen bekend is: de Dominicaanse Provincie van Sint Jozef, de Oostelijke Provincie in de Verenigde Staten. In tegenstelling tot de rest van de orde barst deze provincie van de echte roepingen, hoewel ze [in de woorden van Franciscus] “rigide en Pelagiaans” zou zijn. Bovendien is dit de provincie die het Angelicum, de Romeinse religieuze universiteit waar ooit grote meesters als Garrigou-Lagrange, Gonzáles Arintero en Jacinto Cormier doceerden, heeft gered van de middelmatigheid waarin het sinds de jaren negentig was terechtgekomen. Sterker nog, het heeft het zelfs gered van de financiële ondergang omdat het, door het overnemen van de meeste Engelstalige leerstoelen, studenten aantrekt, religieuzen en leken, van over de hele wereld die Thomistische filosofie en theologie willen studeren en ervoor willen betalen. De “theologie van het volk” van paus Franciscus en Tucho Fernández trekt daarentegen maar een handjevol mensen aan, en dat is niet genoeg voor een universiteit.
Een laatste geval. Op 19 maart van dit jaar, het hoogfeest van Sint Jozef, werd een evenement met de titel “Katholiek gebed voor Amerika” gehouden in Mar-a-Lago, de residentie en hotelhotelachtige als club georganiseerde complex van president Donald Trump in Palm Beach, Florida. Het evenement, georganiseerd door Katholieken voor Katholieken, werd bijgewoond door ongeveer 100 priesters en talrijke leken om te bidden voor president Trump en de Amerikaanse natie. Sprekers waren onder andere bisschop Joseph Strickland, emeritus bisschop van Tyler, Texas, pater Richard Heilman, pro-life activist Jean Marshall en de ongebonden katholieke commentator Taylor Marshall. Tijdens de bijeenkomst leidde bisschop Strickland een eucharistische aanbidding in de grote zaal van Mar-a-Lago. Interessant genoeg waren alle aanwezige priesters en gelovigen op zijn zachtst gezegd erg conservatief. Ik ken verschillende priesters die er waren en die alleen de traditionele Mis vieren. Wat zou er gebeuren als de synodale bisschoppen de vrijheid zouden geven voor dergelijke en soortgelijke bijeenkomsten en voor de viering van de traditionele ritus? Welke indruk zouden de katholieken en de wereld krijgen als honderd priesters samenkwamen in een klooster en ieder tegelijkertijd zijn eigen privémis vierden? Zoals kardinaal Ratzinger zei toen hij Fontgombault bezocht en zo’n schouwspel zag: “Dit is de katholieke kerk”. De sensus fidelium zou hetzelfde zeggen, een sensus die de bisschoppen hebben afgezworen.
Het probleem met de bisschoppen die niet willen zien, die het bewijs ontkennen vanwege hun ideologie, die liever de dood van religieuze ordes en gelovigen zouden zien dan hun conciliaire leuzes af te zweren, is dat ze de Kerk hebben overgenomen. En dit is niet gratis. We moeten ervoor betalen.
*Caminante Wanderer, Argentijnse blogger en filosoof
1 Don Alejandro Rodolfo Gwerder, een in Duitsland geboren Argentijnse lutheraan die zich bekeerde tot de katholieke kerk, werd in 1996 tot priester gewijd voor het aartsbisdom Mercedes-Luján. Jarenlang was hij pastoor van de parochie Immaculada Concepción in Rawson buiten Buenos Aires. Hij wordt door Caminante Wanderer beschreven als een priester die zich toewijdde aan de dienst van Christus en zijn Kerk met zachtmoedigheid en nederigheid, maar met volledige toewijding. Zijn vieringen, zijn missies en zijn jeugdevenementen werden altijd het best bezocht en brachten het beste samen van elke plaats waar hij naartoe werd gestuurd. Dit wekte het ongenoegen en de afgunst van bisschoppen en andere priesters. Liturgisch gezien had Don Gwerder zich gewend tot de traditionele Romeinse ritus en maakte hij van zijn kleine parochie een magneet, vooral voor jonge gelovigen. In 2019 verving Paus Franciscus de aartsbisschop van Mercedes-Luján door Mgr. Jorge Schleinig, “een van de slechtste bisschoppen die het pontificaat heeft voortgebracht”, volgens Caminante Wanderer. Mgr. Schleinig begon Don Gwerder het leven zuur te maken, stuurde hem op sabbatical en verwijderde hem uiteindelijk uit zijn parochie. Don Gwerder ging door met het opdragen van de Heilige Mis, waar een grote menigte gelovigen op af kwam, wat werd bestempeld als een daad van ongehoorzaamheid en er werd een kort kerkelijk proces tegen hem aangespannen. Hoewel hem geen overtredingen tegen de geloofsleer ten laste gelegd konden worden, stond hij integendeel bekend om zijn duidelijke verdediging van het Depositum Fidei. Don Gwerder werd aan het begin van het jaar op verzoek van zijn bisschop door het Romeinse dicasterie voor de clerus uit de klerikale staat gezet en gelaïciseerd.
Dutch
Write a Reply or Comment