Een vermoeiend pontificaat loopt ten einde
Door Eric Sammons
Het is bijna elf jaar geleden dat Jorge Bergoglio werd gekozen tot paus van de katholieke kerk. Terwijl de meesten van ons bijna niets wisten over de man toen hij de loggia van de Sint-Pietersbasiliek betrad, zouden de meeste katholieken nu willen dat ze minder wisten dan ze nu weten. Van kardinaal Danneels die pedofilie goedkeurde en op het balkon stond met Franciscus, tot de recente pauselijke goedkeuring van de zegening van koppels van hetzelfde geslacht: Van begin tot eind heeft controverse dit pontificaat begeleid. Er lijkt geen week voorbij te gaan zonder dat de paus voor opschudding zorgt met een of andere benoeming, document of ondoordachte opmerking.
Ik denk dat ik voor veel katholieken spreek als ik zeg dat het hele circus rond Franciscus saai is geworden. Waarschijnlijk zou niets wat Franciscus nu nog kan doen of zeggen ons nog kunnen verrassen, hoewel hij het nog steeds wanhopig probeert. We zijn getuige van de herhaling van een vervelende cyclus:
Stap 1: De paus zegt of doet iets controversieels.
Stap 2: conservatieve en traditionalistische katholieken bekritiseren zijn daden (traditionalisten direct, conservatieven meer indirect).
Stap 3: Progressieve katholieken verheugen zich en geloven dat de paus precies meent wat hij zegt.
Stap 4: Niet-progressieve pausaanhangers bestormen sociale media om uit te leggen dat de paus niet echt precies meent wat hij zegt.
Stap 5: Terug naar stap 1.
Het is alsof we vastzitten in een Star Trek-achtige oneindige lus, gedoemd om dezelfde acties steeds maar weer te herhalen. Waar leidt dit ons precies naartoe? Worden er zielen gewonnen voor Christus? Is de morele stem van de kerk sterker geworden in de wereld? Worden slechte figuren in de kerk ontmaskerd en uit hun positie verwijderd? Het is moeilijk om te beweren dat dit alles gebeurt.
We zijn moe. Als we wakker worden met weer een pauselijke controverse, is onze eerste gedachte: “Daar gaan we weer.” We weten wat voor soort paus we hebben: een progressieve die zich bijna uitsluitend richt op wereldse zaken, omringd door diep corrupte ja-knikkers die hand in hand werken met de globalistische elites van deze wereld. Voeg daar een irrationele vijandigheid tegenover de katholieke traditie aan toe en je hebt paus Franciscus.
Bovendien weten we dat de paus een oude man is en niet lang meer op deze wereld zal zijn. Als het mogelijk is voor iemand die voor het leven is benoemd om aan het einde van zijn termijn een ‘lame duck’-sessie te hebben [een ‘lame duck’-periode is het laatste deel van de termijn van een Amerikaanse president die geen meerderheid heeft in het Huis, in staat van beschuldiging is gesteld of op een andere manier is beperkt in zijn vermogen om te handelen], dan zien we dat nu. De meeste trouwe katholieken negeren paus Franciscus en wachten (en bidden) tot het volgende conclaaf wordt bijeengeroepen en de volgende opvolger van de heilige Petrus wordt gekozen.
Wanneer toekomstige generaties terugkijken op dit pontificaat, zal zijn nalatenschap vol lawaai en woede zijn, maar geen betekenis hebben. Franciscus richtte zich op de laatste progressieve mode van deze wereld en daarom zal zijn invloed op de lange termijn historisch te verwaarlozen zijn. Paus Johannes Paulus II verzette zich tegen het communisme, paus Franciscus rolde er de rode loper voor uit. Paus Benedictus XVI vocht tegen de dictatuur van het relativisme, paus Franciscus wordt terecht een dictatorpaus genoemd. Geen van de geschriften van Franciscus zal de tand des tijds doorstaan (zeker niet in vergelijking met die van zijn twee directe voorgangers), en de meeste historici zullen hem waarschijnlijk reduceren tot een paragraaf in de geschiedenis van de pausen.
Dit is natuurlijk niet om de ernstige en eeuwige schade die hij heeft toegebracht aan individuele zielen door de verwarring, het schandaal en de corruptie die hij heeft gezaaid te bagatelliseren en te minimaliseren. Hoeveel mensen die zich aangetrokken voelen tot hetzelfde geslacht hebben aan hun zondige en destructieve levensstijl vastgehouden omdat de katholieke kerk dit schijnbaar heeft goedgekeurd? Hoeveel niet-katholieken hebben ervan afgezien om katholiek te worden omdat de kerk een leider lijkt te hebben die niet wil dat ze katholiek worden? En hoeveel katholieken zijn zo verontwaardigd over dit pontificaat dat ze de Kerk hebben verlaten voor de orthodoxie, sedevacantisme of zelfs atheïsme?
Toch heeft dit pontificaat ook iets goeds gebracht, zij het onbedoeld. God kan immers uit alles iets goeds maken, zelfs uit het grootste kwaad. Ik weet dat veel katholieken meer over hun geloof hebben geleerd door de verdediging van een doctrine die Franciscus ondermijnt. Ook zijn veel katholieken begonnen met het verwijderen van de door mensen gemaakte toevoegingen aan de geloofsbelijdenis over de rol van het pausdom. Toekomstige katholieken zullen, dankzij paus Franciscus, meer op hun hoede zijn voor het creëren van een persoonlijkheidscultus rond degene die op de stoel van Petrus zit.
In de afgelopen tien jaar heeft Franciscus veel lawaai gemaakt op katholieke sociale media en in de kerkbanken, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat zijn stem in de loop der tijd zwakker is geworden. Velen van ons gaven hem het voordeel van de twijfel in de eerste jaren van zijn pontificaat, maar dit is verkwanseld. Wie beschouwt hem nog als een serieuze denker? Wie ziet hem nog als een echte morele leider? Hoe meer we over deze paus hebben gehoord, hoe meer ons respect voor hem als persoon is afgenomen. Het aandringen van de paus om “er een puinhoop van te maken” in plaats van gewoon zijn werk te doen, doet hem lijken op een onvolwassen tiener die koppig weigert zijn kamer op te ruimen. We zijn niet boos meer. We zijn gewoon moe. Moe van de dubbelzinnigheid die als wapen wordt gebruikt, moe van de schandalen, moe van zijn gevlei ten aanzien van de verschrikkelijkste mensen ter wereld. De vorm van dit pontificaat is duidelijk, en de historische herinnering zal niet vriendelijk voor hem zijn. Terwijl Franciscus nog steeds schade kan aanrichten voor zijn persoonlijke oordeel, wachten de meesten van ons gewoon tot we een nieuwe paus krijgen van wie we hopen dat hij de rotzooi zal helpen opruimen. Tot die tijd zullen we ons geloof standvastig blijven beleven, “want we weten: Beproeving brengt standvastigheid voort, maar standvastigheid brengt beproefde deugd voort en beproefde deugd brengt hoop voort” (Romeinen 5, 3-5)
Dutch
Comments