Geen vernieuwing maar decadentie
Onze Westerse samenleving wordt in zijn geheel gekenmerkt door decadentie, door verval van normen en waarden of, zo u wilt, door algehele zedenverwildering. De oorzaak ervan is vooral het verlies van het geloof in God en daarmee samenhangend het verlies van het besef dat er een objectieve werkelijkheid bestaat, onafhankelijk van de mens en dat er dus objectieve normen bestaan. De mens en zijn (oppervlakkige) welbevinden en niet Gods geboden staan centraal.
De Kerk bestaat in deze tijd en daarom is het gewoon dat die decadentie van de samenleving ook de Kerk probeert binnen te dringen. Een Kerk, die sterk in het geloof staat, gaat vanuit dat geloof de confrontatie met de tijdgeest aan, assimileert wat in die tijdgeest overeenkomt met het evangelie en wijst krachtig en beslist af wat daar mee in strijd is.
Het is overduidelijk dat het geloof en de moraal van de Kerk sinds de “geest van het concilie” vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw zijn intrede heeft gedaan, ernstig zijn verzwakt. De catechese is zodanig verwaarloosd dat diverse generaties zonder enige kennis van het geloof zijn opgegroeid. Dat kan niet zonder gevolgen blijven voor de geloofsbeleving. Belangrijke noties van het christelijke geloof zoals (dood)zonde, oordeel, (eeuwige) straf, bekering, boete zijn in de beleving van de mensen verzwakt of zelfs helemaal verdwenen om plaats te maken voor onbijbelse noties zoals de alverlossing (iedereen wordt gered), de God die zo barmhartig is dat Hij het kwade niet aanrekent en vanzelf vergeeft.
Dit heeft de geesten verzwakt en rijp gemaakt voor de decadentie van de wereld. Eén op de drie huwelijken eindigt in echtscheiding. Dat is bij christenen niet veel beter. Veel mensen wonen ongehuwd samen en tonen zo hun minachting voor de goddelijke instelling van het huwelijk. Over dat alles lijkt men al lang geen gewetensbezwaren meer te hebben. Kuisheid is een woord dat volkomen uit vocabulaire is verdwenen. Kinderen worden op “katholieke” scholen opgevoed met libertijnse “lentekriebels” en “paarse vrijdagen”.
En waar is de Kerk? Waar is het leergezag? Vanuit de Heilige Stoel komen er geen krachtige encyclieken om de antichristelijke tendensen te benoemen en te veroordelen en de christelijke leer duidelijk te presenteren zoals dat in het verleden het geval was. In plaats daarvan worden er talloze pagina’s encycliek gewijd aan vanuit de godsdienst perifere onderwerpen als het milieu, het zgn. gezamenlijke huis en de universele broederschap. Wat betreft de centrale morele punten van ons geloof klinkt vanuit Rome vooral voortdurend begrip voor de zondige mens en voor de zondige situaties waarin die mens verkeert. Er is sprake van een pastorale benadering en begeleiding die Kerk zou moeten bieden aan mensen maar die er niet op gericht lijken te zijn die mensen te brengen tot bekering en tot het bereiken van de eeuwige zaligheid. Nee, het doel van de pastoraal lijkt te zijn dat mensen zich in deze wereld senang en op hun gemak voelen. De Kerk lijkt zich gewonnen te geven aan de geest van deze wereld, en dus aan de vorst van deze wereld, zoals Jezus de duivel noemt.
Als je God, zijn scheppingsorde en zijn geboden aan de kant zet, dan is het eerste wat sneuvelt de uniciteit van het huwelijk als de levenslange verbintenis tussen man en vrouw, door Christus tot sacrament verheven. Samenwonen, echtscheiding wordt dan geaccepteerd met alle gevolgen voor de maatschappij van dien. Tegen Gods orde in worden homoseksuele verbintenissen met het huwelijk gelijk gesteld en niet alleen gedoogd maar maatschappelijk goedgekeurd en bezegeld. En de Kerk? Niettegenstaande de duidelijke verboden in Oude en Nieuw Testament en de strenge afkeuring in heel de Kerk door de eeuwen heen, nog vastgelegd in de Catechismus, beweegt zij opportunistisch een beetje mee om bij de wereld in de gunst te blijven. Niet het evangelie van Christus is doorslaggevend maar het “evangelie van de wereld”, de vrucht van duivelse propaganda die iedere schaamte heeft overwonnen.
De paus is zoals gewoonlijk ambigu. Enerzijds bevestigt hij in het algemeen de traditionele leer, zonder die overigens te verdedigen en uit leggen, maar anderzijds toont hij heel erg veel begrip en steun voor hen die de leer opzij schuiven; en heeft hij minder sympathie voor de krachtige verdedigers van de kerkelijke leer.
Die houding heeft de schatrijke, liberale kerk in Duitsland ertoe gebracht homoverbintenissen in te zegenen wat praktisch neerkomt op een morele goedkeuring en een breken met de Bijbelse en kerkelijke leer. De Vlaamse bisschoppen hebben hetzelfde gedaan. En Rome zwijgt officieel. En dan geldt het oude adagium “qui tacet consentire videtur” (wie zwijgt stemt toe). Sneaky, op de wijze van de slang sluipen goddeloze gebruiken de Kerk binnen. En als de paus zwijgt, zullen verantwoordelijke katholieke bisschoppen niet angstig moeten zwijgen maar hun stem moeten verheffen, ook al wordt hun dat niet als gerechtigheid aangerekend. Christus was niet bang het evangelie te verkondigen, ook al stuitte het op tegenstand. Hij nam zelfs het kruis voor lief. Zouden de herders in zijn naam anders mogen handelen zonder huurlingen van de wereld te worden?
Want het kwaad breidt zich uit, natuurlijk gepavoiseerd met een beroep op de liefde. Afgelopen zaterdag werd in de Jozefkerk in Oss, onder Carmelitaans bewind, de verbintenis van de pastorale werker (niet gekwalificeerd dus met een ander benaming, maar wel benoemd) met een man ingezegend.
De pastoor schrijft het volgende aan de parochianen:
De paus heeft op een vraag wat hij vond van homoseksuele relaties gezegd: “Als mensen van hetzelfde geslacht oprecht naar God zoeken, wie ben ik dan om hen te veroordelen”.
De Belgische Bisschoppen hebben een notitie geschreven:
“Homoseksuele personen pastoraal nabij zijn. Voor een gastvrije Kerk die niemand uitsluit.”
Zij bieden ook een suggestie aan voor een gebedsmoment en een bede om zegen over een verbintenis.
Van de Pastorale Synode in Duitsland heeft ruim 80 % van de deelnemers – onder wie ook bisschoppen – gevraagd om een nieuwe kijk op homoseksuele relaties. Inzegenen van deze relaties geschiedt in Duitsland op vele plaatsen.
Ook in ons land zijn pastores bereid deze mensen gastvrijheid te bieden en hen niet uit te sluiten.
Liefde is liefde en Liefde is een naam van God.
Ik besef dat er geen officiële goedkeuring is van het Vaticaan. Dat heeft kardinaal Parolin ook vertelt aan de Duitse Synode. Aan deze mededeling heeft hij geen gevolgen aan verbonden.
Het nadenken hoe we homoseksuele relaties kunnen waarderen, vraagt om een langdurige ontwikkeling. Ook de omwikkeling van het Sacrament van het Huwelijk heeft een lange ontstaansgeschiedenis gekend, terwijl er in al die eeuwen mensen ‘voor de kerk ‘ getrouwd zijn.
Ook al is de bezinning en het nadenken over relaties niet uitgekristalliseerd, toch hebben gelovige mensen altijd het besef gehad dat de onderlinge liefde Gods zegen nodig heeft.
Binnen de ruimte die de paus biedt, en binnen een groeiende pastorale praktijk, kunnen we een feestelijke ceremonie vieren rond Kees en Tom.
Graag nodig ik alle parochianen uit om hun feest mee te vieren. Het is in zekere zin ook een feest van en voor onze parochie.
Ik besef goed dat er mensen zijn die er vragen bij hebben. Dat is niet verwonderlijk. We hebben in ons hoofd een geordend denkkader over wat liefde is. Dat maakt het soms moeilijk om te zien hoe het ook anders kan zijn. Tegen hen zou ik zeggen: Wees niet bang. Kom, en zie!
De fundamentele vraag is: willen we als Kerk en als individuele gelovige nog buigen voor de wil van God, ons nog onderwerpen aan de scheppingsorde en aan Gods geboden zoals Hij ze heeft geopenbaard? Of maken wij ons zelf een god die voelt en denkt zoals wij in de decadente Westerse maatschappij van vandaag? Dat is wat de bijbel een afgod noemt. Een afgod is altijd verleidelijk, omdat hij gemaakt is naar ons beeld en onze gelijkenis. Al het gepraat over liefde is slechts camouflage. We hebben namelijk geen liefde voor God zoals Hij echt is, geen liefde voor zijn geboden, alleen maar liefde voor onszelf en de dingen die wij willen.
Waar blijven de profeten die korte metten maken met deze moderne afgoderij?
C. Mennen pr
22 maart 2023
Dutch
Comments