2023-D . Commentaar van derdenOn 16 februari 2023 by Redactie

Over de interne kerkvervolging in Duitsland

Door Joachim Heimerl

Over de “katholieke” kerk in Duitsland kan men zich alleen maar afvragen waar de echte katholieken zijn?

Zij waren in ieder geval niet op de Wereldsynode in Praag; alleen de gebruikelijke gezichten van de Duitse “synodale kerk” verschenen daar: DBK-voorzitter bisschop Georg Bätzing en degenen die zich met hem van de roomse kerk hebben vervreemd en niettemin beweren “katholiek” te zijn.

Het meest verbazingwekkende is dat er zo weinig priesters zijn die nog het katholieke geloof verkondigen; in ieder geval verschijnt in de media alleen een gelijkgeschakelde “synodale geestelijkheid” die net zo goed protestants zou kunnen zijn.

In feite verkeert de katholieke kerk in nood en haar priesters in de eerste plaats. Deze nood komt echter niet van buitenaf maar van binnenuit; vanaf de bisschoppen drukt zij op alle leden.

Vooral de priesters bevinden zich hier in een precaire situatie: zij hebben vrijwel geen mogelijkheid om zich tegen de Duitse synodale Kerk te verzetten, tenminste niet als zij tot een “synodaal” bisdom behoren; in Duitsland zijn ze dat bijna allemaal.

Tegelijkertijd wordt de leugenachtigheid van het “synodale” systeem duidelijk bij de priesters: terwijl de bisschoppen zich in de media verkopen als liberale voorstanders van een “synodale” discussiecultuur, snoeren zij de priesters de mond die hun ketterse opvattingen niet delen en het katholieke geloof belijden. Iedereen die in opstand komt tegen de “synodale weg” wordt bedreigd met strenge beperkingen; de orthodoxe clerus wordt door de bisschoppen opzettelijk het zwijgen opgelegd en synodale verklikkers in de parochies geven ze maar al te graag aan bij de ordinariaten. Een priester schreef mij: “Ik preek alleen langs de catechismus heen, alleen dan kan niemand iets zeggen, zelfs de bisschop niet.” 

Aan de andere kant lukt het dankzij een nieuwe arbeidswet al die “leken m/v” in kerkelijke dienst wier levenswijze in strijd is met het katholieke geloof – wie dit vatten kan, hij vatte het! Alle anderen zien zich echt bedreigd: priesters worden bij voorkeur onder de algemene verdenking van pederastie geplaatst; dit intimideert en heeft zich al eerder bewezen in totalitaire systemen. Als dat nog niet genoeg is, worden zij herinnerd aan de “heilige gehoorzaamheid” die zij bij hun wijding aan hun bisschoppen hebben beloofd – dat intimideert des te meer, en dat moet ook, want het suggereert iets van een gebrek aan loyaliteit en het verbreken van een heilige eed. Niets is erger, zo lijkt het tenminste.

Inderdaad, gehoorzaamheid is een heilige zaak, maar het is geen kadavergehoorzaamheid en zeker geen katholieke fetisj; het is gehoorzaamheid aan Christus, het Hoofd van de Kerk, maar het verplicht een priester of een diaken niet om in ketterij te gehoorzamen.

Integendeel, het is de plicht van elke priester om in gehoorzaamheid aan Christus en de Kerk de dwalingen die de Duitse Synodale Kerk bij monde van haar bisschoppen verkondigt, aan de kaak te stellen, zelfs als hij daar persoonlijk nadeel van ondervindt. Niets isoleert een priester tegenwoordig meer dan zijn inzet voor de waarheden van de katholieke godsdienst.

Tegenover een fascistisch en duivels systeem verklaarde de zalige pater Rupert Mayer dapper: “Ik zwijg niet” – en alleen deze houding kan vandaag de dag de houding zijn van priesters die zich verzetten tegen de dwaling van de Duitse Nationale Synodale Kerk!

De tegenstrijdigheid van de synodale kerk blijkt niet in de laatste plaats uit het feit dat zij alle vrijheid verkondigt, maar het door de staat gegarandeerde recht op vrijheid van meningsuiting ontzegt aan degenen die zich binnen haar eigen gelederen tegen haar afwijkende ideeën verzetten.

Het is duidelijk dat dit een zeer perfide vorm van machtsmisbruik is, en tegelijkertijd is het wat men gewoonlijk “geestelijk misbruik” noemt. Bijna niets kan dubbelzinniger zijn: Terwijl de strijd tegen machtsmisbruik en klerikalisme schijnheilig op de synodale vaandels wordt geschreven, nemen bisschoppen hun toevlucht tot dezelfde middelen om hun eigen geestelijken in het gareel te krijgen.

Om daarin te slagen hebben “leken m/v” het roer in de ordinariaten en deels ook in de parochies in handen gekregen: Waar vroeger “klerikalisme” heerste, hanteert nu “laïcisme” de roede; priesters worden letterlijk verdreven uit bisdommen als Limburg, München-Freising en andere. Zij die overblijven gaan vaak innerlijk te gronde. – De lijdensverhalen van deze priesters vullen nu mijn e-mailbox. Een andere priester schreef me: “We zijn vogelvrijverklaarden geworden in de Kerk” – dat spreekt boekdelen.

Symptomatisch voor deze ellende is een zaak die begin dit jaar de pers haalde: Pater Joachim Wernersbach (abdij Tholey) kwam in zijn kerstpreek op vooer het christelijke mensbeeld en verzette zich terecht tegen de waanzin van de gender- en LGBTQ-ideologie.

Het is duidelijk dat dit niet zonder tegenspraak verliep, helaas ook niet zonder tegenspraak van de kerk: de abt en het klooster verstootten de priester, de verantwoordelijke bisschop liet hem beschamend in de steek. Sindsdien mag pater Joachim geen pastoor meer zijn buiten het klooster. Zijn lot is het lot van een moderne biechtvader, een rechtschapen priester die zijn knie niet heeft gebogen voor de synodale afgoden – net zo min als pater Rupert Mayer.

Volgens het oude Romeinse rechtsbeginsel stemt hij die zwijgt toe! Als priester kan ik niet instemmen met de Synodale Kerk. Daarom hou ik het bij pater Joachim: ik zwijg niet! Ik wil al mijn confraters in het priesterambt eraan herinneren: als wij niet getuigen van de ware, ene, heilige katholieke en apostolische Kerk, zal niemand anders dat doen. Laat u daarom niet muilkorven – door niemand! Moed heeft rolmodellen nodig: Pater Rupert Mayer en pater Joachim Wernersbach zijn er enkele. Wees er ook een!

Dr. Joachim Heimerl, priester