Een memo aan de Duitse bisschoppen
Er zijn duistere dingen aan de gang in katholiek Duitsland die bijna onvermijdelijk leiden naar een formeel schisma. Paus Franciscus heeft – en dat is zijn taak als paus – de Duitse bisschoppen gewaarschuwd en hun gezegd dat ze een onmogelijke weg bewandelen waarvan ze moeten terugkeren. Het dubbele van paus Franciscus is echter dat hij tegelijk eenzelfde soort beweging in de universele Kerk in gang heeft gezet, het Synodaal Proces, waarbij hij dan aan de top kardinalen heeft benoemd die de Duitse bisschoppen openlijk steunen (Hollerich en Grech). Wat hebben we dan voor goeds van de komende bisschoppensynode te verwachten? CM
3 februari 2023 door Michael Warsaw in National Catholic Register
Nu de gebeurtenissen blijven gaan in de richting van een potentiële ramp – het formele of informele schisma van de katholieke kerk in Duitsland met de gemeenschap met Rome – is het allang tijd om een ongezouten memo te sturen naar de dissidente Duitse bisschoppen en leken-kerkleiders en hun heterodoxe aanhangers in andere landen.
Zo’n memo is dringend nodig vanwege de voortdurende en schaamteloze weigering van de Duitse kerkleiders om gehoor te geven aan de vele verzoeken van paus Franciscus, van hoge Vaticaanse functionarissen en van bisschoppen elders om hun rampzalige en bedrieglijk verkeerd genoemde “Synodale Weg” aan banden te leggen.
Het meest recente voorbeeld was de minachtende reactie van bisschop Georg Bätzing, voorzitter van de Duitse bisschoppenconferentie, op de scherpe kritiek van de paus in zijn recente interview met Associated Press. De Heilige Vader verklaarde onomwonden dat de agenda’s van dissidenten die in Duitsland naar voren worden geschoven, ondanks talloze mislukte pogingen tot correctie, “nuttig noch serieus” zijn en een “elitaire” en “ideologische” mentaliteit weerspiegelen.
Een trouwe zoon van de Kerk zou ernstig terecht gewezen moeten voelen door deze directe berisping van de opvolger van Sint Petrus. Bisschop Bätzing was dat niet.
Hij wees de opmerkingen van de Heilige Vader van de hand en snauwde terug dat als Franciscus zijn bezorgdheid over de Synodale Weg had willen overbrengen, hij dat rechtstreeks aan de Duitse bisschoppen had moeten doen toen zij in november gezamenlijk het Vaticaan bezochten.
Ook is er dringend een memo nodig om aan de dissidente meerderheid van Duitse bisschoppen en aan hun aanhangers buiten Duitsland – waaronder prominent de Amerikaanse kardinaal Robert McElroy van San Diego – duidelijk te maken dat het volstrekt onaanvaardbaar is om een soortgelijke ideologische coup van de lopende wereldwijde synode te proberen in de hoop ook in dat proces diezelfde afwijkende agenda’s te bevorderen.
De dissidente Duitsers en hun bondgenoten moeten twee centrale punten weten over synodale processen:
Ten eerste staat de kerkelijke leer niet ter discussie op synodes, ook niet wat betreft wat de kerk leert over de waarheid en de betekenis van de menselijke seksualiteit, die alleen wordt gerealiseerd door de liefdevolle verbintenis van een man en een vrouw in het huwelijk. Homoseksuele handelingen en andere seksuele handelingen buiten een authentieke huwelijksband kunnen nooit in overeenstemming zijn met Gods plan voor de mensheid.
Bovendien hebben synodale processen geen enkel gezag om een oordeel te vellen over vaste kerkelijke leerstellingen, noch op lokaal, noch op mondiaal niveau.
Ten tweede staat de hiërarchische structuur van de Kerk, die gebaseerd is op apostolische successie en trouw aan de paus en het leergezag van de Kerk, ook niet ter discussie.
Het zogenaamd “democratische” model dat als vervanging wordt gepropageerd door de zogenaamde Synodale Weg, die het leer- en bestuursgezag van de Duitse bisschoppen ondergeschikt zou maken aan een nieuwe gecentraliseerde entiteit die bestaat uit zowel leken als geestelijken, is volledig onverenigbaar met een authentiek katholieke ecclesiologie. Het is duidelijk dat het voornaamste motief voor deze poging tot kaping van het gezag is het vergemakkelijken van het opleggen van vernieuwingen zoals gehuwde priesters, vrouwelijke diakens en priesters – en vooral de “LGBTQ”-agenda’s op de bevordering waarvan de Duitse Kerk totaal gefixeerd is. En dit model is nog onverenigbaarder op het niveau van de wereldkerk dan op het niveau van lokale kerken zoals in Duitsland.
Het Vaticaan heeft deze specifieke twee punten over ecclesiologie en doctrine al aan de Duitsers meegedeeld, in een bondige verklaring afgelopen juli. De verklaring werd waarschijnlijk deels uitgelokt door de publicatie enkele dagen eerder van opmerkingen van Marc Frings, de katholieke leek die secretaris-generaal is van het Centraal Comité van Duitse katholieken.
Frings verklaarde dat de Synodale Weg “een bewuste uitspraak is tegen de huidige katholieke catechismus, die sinds het midden van de jaren zeventig kritisch en laatdunkend is over homoseksualiteit en homoseksuele activiteiten nog steeds als zonde betitelt”. Ongeloof tegenover een fundamentele morele leer van de Kerk kan niet flagranter zijn dan dat.
De daaropvolgende verklaring van het Vaticaan stelde dat de Synodale Weg “niet de macht heeft om bisschoppen en gelovigen te dwingen nieuwe vormen van bestuur en nieuwe oriëntaties van leer en moraal aan te nemen.” Maar zoals met elke andere correctie die op hun pad kwam, wezen de kerkleiders in Duitsland deze leiding van Rome trots van de hand.
Als ze tot meer nederigheid in staat waren, zouden ze gedwongen zijn te erkennen – tegenover zichzelf en tegenover anderen – dat hun seculiere visie op de Kerk niet plaatselijk moet worden doorgezet en ook niet in het buitenland moet worden nagevolgd. Er is niets nieuws aan deze Duitse eisen voor heterodoxe veranderingen. Gedurende de laatste zes decennia, sinds het Tweede Vaticaans Concilie werd afgesloten, hebben de kerkleiders in dat land, zonder dat veel van hun voorkeursagenda’s werden goedgekeurd, voortdurend geijverd om hun doelen met andere middelen te bereiken.
Hoewel hun plaatselijke kerk opvallend rijk blijft door de inkomsten die zij ontvangt via de verplichte kerkbelasting van de Duitse regering, zijn haar kerken leeggelopen en is zij grotendeels ineffectief geworden wat betreft de verkondiging van de tegenculturele heilsboodschap van het evangelie. In plaats daarvan is ze gezwicht voor de sterk geseculariseerde en steeds intolerantere hedendaagse tijdgeest in Duitsland.
Paus Franciscus verwees naar deze context in de brief die hij in 2019 aan de gelovigen in Duitsland stuurde, toen het proces van de Synode begon. De Heilige Vader benadrukte evangelisatie als het centrale doel van synodaliteit en waarschuwde tegen het geloof dat “de oplossingen voor huidige en toekomstige problemen alleen zouden komen van puur structurele of bureaucratische hervormingen” en tegen pogingen om “het leven van de Kerk aan te passen aan de heersende logica of de logica van een bepaalde groep.” Paus Franciscus merkte ook scherp op dat elk synodaal proces “ervoor moet zorgen dat de gemeenschap met het hele lichaam van de Kerk levend en effectief is.”
Toen, net als nu, werden de woorden van de Heilige Vader genegeerd door bisschop Bätzing en de gelijkgestemde bisschoppen, priesters en leken die het pseudo-synodale Duitse proces controleren. In plaats daarvan gaan ze door met hun afwijkende mening, steeds agressiever.
Mogelijk nog verontrustender zijn de vele aanwijzingen dat de bestuurders van de Synode over de Synodaliteit de opvattingen van de Duitsers onderschrijven, vooral als het gaat om de bevordering van homoseksuele activiteiten, verbintenissen tussen personen van hetzelfde geslacht en andere “LGBTQ”-agenda’s.
Bijzonder zorgwekkend is het standpunt van kardinaal Jean-Claude Hollerich van Luxemburg, de relator-generaal van de wereldsynode over synode, die openlijk heeft gepleit voor wijziging van de kerkelijke leer over homoseksualiteit. Even zorgwekkend is het standpunt van de Maltese kardinaal Mario Grech, de secretaris-generaal van de bisschoppensynode, die in augustus de “openbare klachten” over de Synodale Weg als “polariserend” afdeed en verklaarde “vertrouwen te hebben in de Katholieke Kerk in Duitsland, en dat de bisschoppen weten wat zij doen”.
De verdenking dat de kardinalen Hollerich en Grech en de andere organisatoren van de synode van plan zijn de agenda van de Duitsers in het synodale proces op te nemen, is dramatisch toegenomen na de publicatie van een essay van kardinaal McElroy door het tijdschrift America op 24 januari.
In zijn essay onderschreef de bisschop van San Diego in grote lijnen de afwijkende doelstellingen van de Synodale Weg en voorspelde hij goedkeurend dat het “zeer waarschijnlijk is dat discussies over al deze leerstellige kwesties zullen plaatsvinden tijdens de synodale bijeenkomsten dit najaar en volgend jaar in Rome”. De verdenking die deze opmerkingen opriepen werd niet weggenomen door de gezamenlijke brief die kardinalen Hollerich en Grech twee dagen later haastig uitbrachten, waarin zij ontkenden dat er nu al uitkomsten van de Synode zouden vaststaan.
Op dit moment is er slechts één actie die de nodige bescherming kan bieden tegen wat de Duitse kerkleiders proberen te doen, zowel lokaal als wereldwijd. Deze dissidenten hebben een directe en expliciete correctie nodig van paus Franciscus zelf die hen, als katholieken die ogenschijnlijk nog steeds in gemeenschap zijn met de wereldwijde Kerk, opdraagt hun pogingen om zijn oproep tot synodaliteit verkeerd te interpreteren als een mandaat om de eenheid van de Kerk te verbreken – en haar doctrines en ecclesiologie omver te werpen.
Wat ons betreft, wij kunnen helpen door te bidden dat de harten en geesten van degenen die dit valse idee van synodaliteit propageren om hun ideologische doelstellingen te bevorderen, open zullen staan voor een dergelijke correctie. Ook kunnen we biddend steun blijven geven aan de moedige kerkleiders binnen en buiten Duitsland die trouw blijven aan de leer van het katholieke geloof.
God zegene u!
Dutch
Comments