2022-DOn 30 november 2022 by Redactie

Hieronder een uit het Engels vertaald artikel van Michael Haynes dat op 29 november 2022 verscheen op Life Site News. Het maakt opnieuw duidelijk dat de Kerk onder leiding van Franciscus doelbewust afstevent op een totaal andere Kerk, die voorlopig nominaal de leer nog eerbiedigt maar deze tegelijk aan alle kanten ondergraaft door zogenaamd “pastorale” toegevingen op het gebied van de seksuele moraal en de leer van het huwelijk, door het grofweg verbieden van de traditionele liturgie en de afbraak van traditionele nieuwe groeperingen die veel jonge mensen aantrekken. Hij doet dit met de actieve behulp van bisschoppen zoals die van Duitsland en Vlaanderen en het medeplichtige stilzwijgen van de overgrote groep van bisschoppen die niet beters weten te doen dan te wachten op betere tijden.

Paus Franciscus gaf cruciale steun aan de Duitse en Belgische bisschoppen in hun heterodoxie tijdens hun respectievelijke bezoeken aan Rome, met verwoestende gevolgen voor de katholieke kerk.

Het wordt steeds duidelijker dat paus Franciscus dissidente bisschoppen niet alleen toestaat maar aanmoedigt om door te gaan met het promoten van niet-katholieke acties, een feit dat het risico van een formeel schisma binnen de katholieke kerk snel verergert.

De afgelopen weken zijn er verschillende ad limina bezoeken van bisschoppenconferenties aan Rome afgelegd, met bisschoppen uit Nederland, Duitsland en België in opeenvolgende weken. Terecht is de meeste aandacht echter uitgegaan naar de Duitse en Belgische bisschoppen, die beide in het Vaticaan aankwamen nadat zij de voorpagina’s hadden gehaald met hun publieke aanval op de onveranderlijke leer van de Katholieke Kerk.

Nu het stof valt en alle bisschoppen zijn teruggekeerd naar hun respectieve thuislanden, keren zij niet terug met hangende hoofden in schaamte, vermaand voor hun zeer openlijk verzet tegen het katholicisme. Integendeel, de katholieke bisschoppen uit Duitsland en België zijn in hun heterodoxie gesteund door paus Franciscus zelf, zowel in zijn privé-ontmoetingen als in de ineffectieve verklaringen van zijn dicasteriële hoofden.

Duitsland Synodale Weg gaat door met steun van paus

Van 14 tot 19 november bezocht de Duitse bisschoppenconferentie (DBK) Rome, te midden van verhoogde speculaties over een krachtmeting tussen de bisschoppen en het Vaticaan over Duitslands controversiële Synodale Weg. De Synodale Weg, gelanceerd in december 2019, bevordert een aantal inbreuken op de katholieke leer over onderwerpen als homoseksualiteit, vrouwelijke diakens en anticonceptie.

De Synodale Weg, die tot 2023 zal duren, is bekritiseerd door talrijke prelaten, waaronder kardinaal George Pell, en beoogt de katholieke leer op vele gebieden van seksualiteit te “veranderen”. Het hoopt de deur te openen naar goedkeuring van “gepraktiseerde homoseksualiteit” en vrouwelijke diakens, en pleit voor masturbatie en anticonceptie.

Dit heeft paus Franciscus er echter niet van weerhouden om zijn steun te verlenen aan de Duitse bisschoppen die deze heterodoxie besturen.

De ontmoeting met Franciscus op 17 november “heeft ons bemoedigd”, aldus DBK-voorzitter bisschop Georg Bätzing. Bätzing voegde eraan toe dat tijdens het gesprek met de paus de “verschillende standpunten binnen onze bisschoppenconferentie werden gepresenteerd.”

In reactie daarop verklaarde paus Franciscus naar verluidt dat “spanning noodzakelijk is” en vergeleek hij de ervaringen van de Duitse bisschoppen met zijn eigen ervaringen in het Vaticaan:

Hij [Franciscus] sprak ook over de spanning die hij ervaart en het feit dat moed en geduld nodig zijn om een oplossing te vinden. Onze gesprekken in Rome waren hard maar beschaafd en we voelden dat de dialoog op deze manier kan slagen – en dat ook deed.

Zoals de liberale, Duitse katholieke nieuwsuitgever Herder Korrespondenz schreef: “Paus Franciscus heeft geen bezwaren geuit om het [Synodale Weg] te voltooien zoals gepland.”

Paus slaat bijeenkomsten over en Vaticaan zet in op ‘dialoog’

In wat Bätzing omschreef als een klassieke “slimme jezuïeten”-tactiek, verscheen Franciscus niet op de gezamenlijke bijeenkomst op 18 november tussen hemzelf, de Duitse bisschoppen en de Curiale hoofden. In plaats daarvan gingen de kardinalen Ladaria Ferrer, Pietro Parolin en Marc Ouellet – prefecten van respectievelijk het CDF, het Staatssecretariaat en het Dicasterie voor Bisschoppen – tegenover het Duitse episcopaat staan.

Ladaria en Ouellet hielden beiden lange toespraken voor de DBK, waarin zij vooral verwezen naar de Synodale Weg. Ladaria ging in op “vijf concrete bezwaren” tegen de Synodale Weg, maar sloot af door de Duitse bisschoppen schijnbaar vrij te pleiten van elke fout in de voorstellen van hun Synodale Weg door te zeggen:

En in werkelijkheid is dit precies wat uw oprechte en oprechte verlangen vraagt, om meer en meer een Kerk te zijn waarin allen zich thuis kunnen voelen, waarin allen zich deel kunnen voelen van één familie, een Kerk waarin God zijn gezicht aan allen openbaart als Vader, Zoon en Heilige Geest.

Ook Ouellet uitte in zijn toespraak aanvankelijk kritiek op de bisschoppen. De Canadese kardinaal waarschuwde dat de Synodale Weg “de kerk dreigt te veranderen” wat “de kerkgemeenschap geweld aandoet omdat het twijfel en verwarring zaait onder het volk van God”.

Ouellet stelde ook een “moratorium” op de Synodale Weg voor – iets wat de Duitse bisschoppen direct weigerden.

Met de desbetreffende verklaringen van zowel Bätzing als de betrokken curiale ambtenaren werd het ad limina afgesloten, en uren later werd een gezamenlijke verklaring van het Vaticaan en de DBK vrijgegeven. Deze eindigde met de woorden:

Er werd overeengekomen dat het wederzijds luisteren en de dialoog in de komende maanden moeten worden voortgezet, zodat zij kunnen bijdragen aan de verrijking van de Duitse Synodale Weg en de universele Synode van de Kerk.

Alle lange welsprekendheid van de Romeinse Curiale kardinalen, die tegelijkertijd het Duitse episcopaat bekritiseerden en steunden, bleek bijna zinloos. Bisschop Franz-Josef Overbeck van Essen benadrukte dit feit enkele dagen later door te zeggen dat “een gezaghebbende ‘stop’ hier niet meer kan worden voorgeschreven” met betrekking tot de Synodale Weg, aangezien de Kerk nu een “luisterende Kerk” is.

In een paar dagen tijd was het langverwachte Duitse bezoek voorbij. De Romeinse Curie was niet in staat gebleken de Synodale Weg te verhinderen en had daarbij aantoonbaar veel van haar eigen gezag opgegeven, zoals blijkt uit de gezamenlijke verklaring en de toezegging tot “luisteren en dialoog”.

Bovendien had paus Franciscus een duidelijke boodschap gestuurd, niet alleen aan de DBK, maar ook aan de Curie. Door de Duitsers aan te moedigen en hun strijd om de Synodale Weg op één lijn te brengen met zijn eigen “spanning” in het Vaticaan, gaf Franciscus het Duitse episcopaat een onverwachte, maar onschatbare troef in handen.

Inderdaad, slechts enkele dagen na zijn vertrek uit Rome gaf de DBK blijk van zijn hernieuwde moed door nieuwe arbeidswetgeving aan te nemen die leken van de kerk toestaat openlijk in relaties van hetzelfde geslacht of “hertrouwd” te leven.

Diezelfde week herhaalde Bätzing ook het besluit van de DBK om de katholieke leer te verwerpen door te zeggen dat hij “geen onherroepelijk ‘nee’ van het Vaticaan zou accepteren” over de mogelijkheid van de wijding van vrouwen.

Het is duidelijk dat Bätzing zijn verklaring aan journalisten in Rome waarmaakte, toen hij verklaarde dat “wij katholiek zijn en katholiek zullen blijven”, met de verduidelijking dat “wij anders katholiek willen zijn”. Het eerste deel van zijn verklaring lijkt steeds meer in twijfel te worden getrokken.

Scènes herhaald met Belgisch pro-homoseksueel episcopaat

Nadat de verzamelde prelaten van de DBK op 19 november uit Rome waren vertrokken, begon op 21 november het ad limina bezoek van de Belgische bisschoppen. Opnieuw was Rome gastheer voor een groep bisschoppen die zich actief inzetten voor een beleid dat lijnrecht ingaat tegen de katholieke kerk.

Deze keer was het onderwerp van geschil de kwestie van de inzegening van paren van hetzelfde geslacht, aangezien de Nederlandstalige bisschoppen in België slechts enkele weken geleden een ongekende stap hadden gezet en een tekst hadden gepubliceerd voor de “inzegening” van paren van hetzelfde geslacht, in strijd met de katholieke leer.

Toch verklaarde kardinaal Jozef De Kesel, voorzitter van de bisschoppenconferentie en aartsbisschop van Brussel, dat dit onderwerp hen niet in een kwaad daglicht stelt bij de paus. Volgens De Kesel was “de ontvangst door Franciscus onveranderd hartelijk”. Die sfeer van welkom “was overal merkbaar”, aldus De Kesel.

In feite verklaarde De Kesel dat ze met de paus spraken “over homoseksuele paren … over viri probati, we spraken over de mogelijkheid van vrouwendiaconaat.”

Terwijl het Congregatie voor de Geloofsleer zich in 2021 uitsprak tegen “zegeningen” voor personen van hetzelfde geslacht, zei De Kesel dat “we er in Rome over konden praten [zegeningen voor personen van hetzelfde geslacht] en dat we ons gehoord voelden.” Een vergelijkbaar positief verslag van de ontmoeting van de bisschoppen met de paus is te vinden. Het officiële verslag op de website van de bisschoppenconferentie beschrijft de pauselijke ontmoeting als “een souvenir voor het leven indien mogelijk”.

Bij het verlaten van de bijeenkomst stelt het verslag dat de bisschoppen “dankbaar zijn voor deze paus. Dankbaar voor zo’n ontmoeting.” In andere verslagen beschrijven de bisschoppen hun ontmoeting met Franciscus als “onvergetelijk”, “indrukwekkend” en zeggen “wat een ervaring!” en “wat een paus hebben we!”.

Belgen nog hartelijker ontvangen dan Duitsers

Terwijl Ladaria en Ouellets toespraken tot de DBK dagen na het Duitse bezoek werden vrijgegeven door Vaticaan Nieuws – misschien in een poging om hun gezicht te redden na grondig te zijn ondermijnd door het Duitse episcopaat – was er niet een dergelijke publicatie van de Curiale toespraken tot de Belgische bisschoppen.

Inderdaad, de publicatie door de Belgische bisschoppen van een document waarin de inzegening van personen van hetzelfde geslacht wordt bepleit, vereiste een expliciete actie van het CDF, wiens responsum van 2021 dus rechtstreeks werd verworpen. Toch lijkt een dergelijke actie niet te zijn ondernomen.

Zou het kunnen dat de Romeinse Curie al op de hoogte was van Franciscus’ slechts gedeeltelijk verborgen steun aan de Belgische bisschoppen? Bisschop Johan Bonny van Antwerpen beweerde in september immers dat hij met paus Franciscus had gesproken en had vernomen dat hun document waarin zegeningen voor personen van hetzelfde geslacht worden voorgesteld, de goedkeuring van de paus had gekregen. Dat kan een rol hebben gespeeld bij de nog vriendelijker benadering door de Curie.

Een andere factor kan de ontmoeting zijn geweest die Franciscus op 21 november – de dag waarop de Belgische ad limina begon – had met de dicasteriële hoofden van de Romeinse Curie. Als hij tijdens het bezoek van de Duitse bisschoppen niet onder de indruk was van de hoofden van de Curie, had Franciscus dus de perfecte gelegenheid om eventuele rimpels glad te strijken vóór de ontmoeting met het Belgische episcopaat.

Ongeacht de verborgen politiek die ongetwijfeld een rol speelde in de machinaties van de Duitse en Belgische ad limina bezoeken, is één ding duidelijk: de verwarring, dwaling en zonde van de voorstellen die door beide groepen bisschoppenconferenties werden bepleit, werden de afgelopen twee weken stevig ondersteund door paus Franciscus.

Onder Franciscus’ pontificaat lijkt de Romeinse Curie haar macht en gezag te hebben ingeleverd – of te hebben laten stelen – door alleen straffen voor te behouden aan katholieken die trouw zijn aan de Traditie van de Kerk, niet aan hen die het katholieke geloof ondermijnen.