2022-ROn 5 februari 2022 by Redactie

Met de traditie vanaf de vroegste Kerk, dat in de Kerk van Rome de zetel van de waarheid staat, heeft haar huidige bisschop van Franciscus zonder enige schaamte al vanaf het begin van zijn pontificaat gebroken. Altijd in de geschiedenis van de Kerk was Rome binnen de Catholica het veilige ijkpunt voor het geloof. Het is mij zelfs gebleken dat veel orthodoxe protestanten in de pausen Johannes Paulus II en Benedictus XVI vaste morele bakens zagen in een christelijke wereld die meer en meer afdrijft van de christelijke wortels en meebeweegt met de heidense omgeving. Dat is voorbij. Die oecumenische functie vervult de huidige paus niet meer. IJkpunt voor de waarheid en baken van eenheid is hij ook al lang niet meer. Op het gebied van de leer stuurt hij voortdurende verwarrende boodschappen de wereld in. Dat doet hij in zijn officiële geschriften maar vooral ook in zijn toespraken en interviews. Dat wordt onderstreept door de daarmee corresponderende of soms ook contrasterende gebaren. Ik heb dat in het verleden wel eens “cryptomodernisme” genoemd. Dat cryptomodernisme wordt gekenmerkt door orthodoxe of orthodox klinkende uitspraken die tegelijk vergezeld gaan van daaraan tegenstelde beeldtaal of terloopse uitspraken. Het lijkt een soort gecamoufleerd modernisme te zijn.

Dat cryptomodernisme is een groot gevaar voor de Kerk omdat het vrij baan geeft aan het ongeremde openlijke modernisme dat de Kerk al enkele eeuwen bedreigt maar dat vooral sinds (niet per se door) Vaticanum II is doorgebroken in brede lagen van de Kerk. Wat we nu in Duitsland zien gebeuren in de Synodale Weg is modernisme in optima forma. Het modernisme is de ketterij die door de opeenvolgende pausen in de 19^de en de 20^ste eeuw fel is bestreden als een dodelijk gevaar voor de Kerk. Het werd beschouwd als de samenvatting van alle ketterijen van de voorgaande eeuwen. Grofweg gezegd wil het modernisme de Kerk en het katholieke geloof aanpassen aan de maatschappij zoals die vorm heeft gekregen door de Verlichting, aanpassen wat redelijk klinkt in onze samenleving waarin de mens centraal staat en God eigenlijk niet meer bepalend is. Daar horen een aantal dingen bij die op deze manier in de Kerk nooit geloofd zijn, maar die de laatste vijftig jaar (voor sommigen ongemerkt) de Kerk zijn binnengeslopen. De paus en veel bisschoppen waren tot voor kort nog voorzichtig kritisch ten aanzien van deze ontwikkelingen. De komst van Franciscus heeft daar verandering in aangebracht. De meeste kritische stemmen zijn verstomd en sommige bisschoppen (zoals bijv. kardinaal Marx maar er zijn er meer) hebben in hun opvattingen aan draai van 180 graden gemaakt (of waren ze tijdens de vorige pausen om carrière-technische redenen niet eerlijk?). Waarin bestaat het modernisme is onze Kerk zoal?

–     Afkeer van traditie in het algemeen en gericht zijn op de moderniteit. Dat is bij de paus heel duidelijk. Hij geeft vaak op een lompe manier af op mensen die aan de traditie gehecht zijn of er een beroep op doen. Vaticanum II wordt gezien als een volkomen nieuwe start. Wat daarvoor gebeurd is, hoort tot het verleden dat absoluut voorbij is en heeft geen normatief of richtinggevend karakter. In dit frame past de oorlog tegen de traditionele liturgie en de absolute heiligverklaring van de postconciliaire liturgie waarvan men ten onrechte beweert dat dit de liturgie van het concilie is. In feite bevat die liturgie, als men die nauwkeurig bestudeert en vergelijkt met de traditionele liturgie veel cryptomodernistische tendensen. Geen wonder dat deze paus daarvoor opteert. Hij wenst immers niet de correctie die uitgaat van de liturgie van alle eeuwen.

–     Afkeer van het dogma en vooral gericht zijn op binnenwereldse maatschappelijke veranderingen die een aardse heilsstaat nabij brengen. Ook dat is bij de paus heel duidelijk. De Zuid-Amerikaanse bevrijdingstheologie die onder de vorige pausen steeds sterk als te binnenwerelds is veroordeeld, wordt opnieuw, nu door de paus zelf, op het schild gehesen De verdachte en veroordeelde theologen uit die tijd worden gerehabiliteerd en allervriendelijkst ontvangen. De meeste geschriften die de paus heeft uitgegeven hebben binnenwereldse doelen: klimaat en milieu (Laudato si) en wereldbroederschap (Fratelli tutti). Ook de Amazonesynode stond in dat teken. De echte missie van de Kerk is verlaten: Pachamama en het oerwoud zitten op de troon. De primitieve indianen worden in hun laudato-si- en fratelli-tutti-mentaliteit ten voorbeeld gesteld aan heel de Kerk.

      De wetenschappelijk instituten, door vorige pausen opgericht om de katholieke leer over leven en gezin, en om een wetenschap vanuit katholiek perspectief vorm te geven, zijn van hun katholieke identiteit beroofd en instrumenten geworden van een groot globalistisch ideaal waarvoor paus nogal warm loopt. Samenwerking met vanouds antikatholieke organisaties, die allemaal fervente voorvechters zijn van abortus, wordt niet geschuwd.

–     Afkeer van missie in de normale katholieke zin van dat woord. De paus steekt niet onder stoelen of banken dat hij tegen ‘proselitisme’ is. Uit de context is duidelijk dat hij dit beladen woord gebruikt voor wat wij normalerwijze ‘missie’ noemen: mensen tot het geloof in Christus bekeren binnen de katholieke Kerk. Het is niet voor niets dat de missie-activiteit van de Kerk na het concilie enorm is afgenomen terwijl dit toch de voornaamste opdracht is  van Christus aan zijn Kerk. Het is bekend dat de paus bekeringen van individuele mensen en zeker van prominente mensen poogt te ontmoedigen.

–     Afkeer van het echte religieuze leven, met name het contemplatieve leven. Pogingen tot herstel van een observant religieus leven in bestaande of nieuwe gemeenschappen worden getorpedeerd door Romeinse visitaties die vaak verdelend of vernietigend werken. De beschuldigingen slaan vaak nergens op of zijn vaag (te weinig in de geest van Vaticanum II of te veel gebed). Een terloopse denigrerende opmerking van de paus over oude besje die gebeden zitten te mummelen (monialen) spreekt boekdelen.

–     Het functionaliseren van het priesterschap. Dat betekent altijd willen afschaffen van het celibaat, dat alleen in verband met de toekomstige wereld zinvol is. Als je het priesterschap als een functie ziet, wil je ook vrouwen toelaten. Het priesterschap wordt louter binnenwerelds gesitueerd.

Dit zijn maar een paar, de meest in het oog springende dingen. Waarom schrijf ik dit alles. Wel, omdat de paus tijdens de audiëntie afgelopen woensdag weer zulke dogmatische enormiteiten van modernistisch allooi heeft verkondigd dat de weinige haren die ik heb mij ten berge zijn gerezen. Wat zei de heiligheid?

“Laten we overwegen, broeders en zusters, dat in Christus, niemand ons echt ooit kan scheiden van diegenen die we liefhebben, omdat de band een existentiële band is, een sterke band die in onze natuur ligt. Enkel de wijze waarop we samen zijn met elkaar verandert, maar niets en niemand kan deze band verbreken.”

Daarna stelde hij zichzelf de vraag:

“Heilige vader, laten we denken aan diegenen die het geloof verloochend hebben, die apostaten zijn, die vervolgers van de Kerk zijn, diegenen die hun doopsel ontkend hebben, zijn die ook thuis [in de Hemel]?”

Hij antwoordde zichzelf:

“Ja zij ook. Allemaal. De godslasteraars. Allemaal. We zijn broeders. Dit is de gemeenschap van de heiligen.“

Hij voegde er nog aan toe:

“De gemeenschap van de heiligen houdt de gemeenschap van gelovigen op aarde en in de hemel samen; en op aarde de heiligen, de zondaars… iedereen!”

Dit is in tegenspraak met het aloude geloof verwoord in de Catechismus van de Katholieke Kerk die zegt dat mensen zich kunnen afsnijden van de gemeenschap met God en met de Kerk door zware zonde. Zolang zij op aarde zijn kunnen ze die band herstellen door oprecht berouw en verzoening, maar eenmaal gestorven in die zonde is de band definitief verbroken en bevindt die persoon zich in de hel (los van God, los van de gemeenschap der heiligen). Die normale katholieke leer wordt hier niet verwoord. Minstens wordt hier de schijn van de alverlossing gewekt. Is dit cryptoketterij of regelrechte ketterij? Het heeft in ieder geval de geur van ketterij.

En dat voor iemand wiens ambt het is ondubbelzinnig pal te staan voor de katholieke waarheid.

God, sta zijn Kerk bij!

5 februari 2022

feest van de heilige Agatha, maagd en martelares