2021-D . Commentaar van derdenOn 20 december 2021 by Redactie

Hieronder volgt de vertaling van een interview in Gloria.tv met Dr. Henri Sire, een 72 jarige historicus van Spaanse origine die lid was van de prestigieuze soevereine Orde van Malta, maar buiten gegooid werd, toen hij het dubieuze gedrag van paus Franciscus documenteerde ten aanzien van de “afzetting” door de paus van de grootmeester en het op non-actief stellen van kardinaal Burke als kardinaal-patroon van de orde. Het eerste deel van het interview gaat over deze kwestie die u (in het Engels) kunt nalezen onder bovenstaande link. Hier is alleen het gedeelte vertaald dat in het algemeen gaat over het pontificaat van paus Franciscus.

“De Dictator Paus werd gepubliceerd in 2017. Wat is de bijdrage van dit boek?

In wezen was het boek weinig meer dan een samenvatting van het werk dat vele journalisten reeds hadden verricht om de onder Franciscus begane misbruiken te analyseren. Mijn voornaamste bijdrage was dat ik gebruik kon maken van de kennis van Argentijnen die precies wisten hoe Bergoglio was, kennis die in de Engelstalige wereld niet was verspreid vanwege de taalbarrière.

Terugkijkend, wat zou je anders schrijven?

Nader onderzoek wees uit dat ik het moeras van corruptie had onderschat waaraan Bergoglio tijdens zijn loopbaan in Argentinië had deelgenomen. Een voorbeeld is zijn rol als beschermer van zedendelinquenten onder de geestelijken. Ik betreur het ten zeerste dat ik niet over meer feiten beschikte om een waarheidsgetrouw beeld te schetsen van de man die de kardinalen in 2013 tot paus hebben gekozen.

Bijvoorbeeld?

Toen ik mijn boek schreef, was ik me niet volledig bewust van de cultuur van morele en financiële corruptie waarin het aartsbisdom Buenos Aires was ondergedompeld; Bergoglio zelf was niet verantwoordelijk voor deze cultuur, maar hij deed niets om deze te hervormen en versterkte deze door zijn beleid van verhulling. Er zijn ook aspecten van Bergoglio’s vroege carrière die alleen een Argentijnse onderzoeker volledig zou kunnen onderzoeken, met inbegrip van de controversiële kwestie van zijn gedrag tijdens de militaire dictatuur.

Uw boek bevat een hoofdstuk over de St. Gallen maffia. Was het niet een kwestie van tijd – met of zonder deze maffia – dat er uiteindelijk een “Franciscus” tot paus werd gekozen, gezien het feit dat in de voorgaande decennia de meeste bisschoppen en kardinalen werden gekozen door de conformistisch-liberale groep?

Het is zeker waar dat noch Johannes Paulus II, noch Benedictus XVI veel heeft gedaan om de modernisten uit het college van kardinalen te verwijderen. Gezien het lage niveau van de huidige hiërarchie, was de kans dat een slechte paus zou worden gekozen reëel.

Dus?

Laten we echter niet vergeten dat de Kerk in 2013 op weg leek te zijn naar een terugkeer naar orthodoxie en traditie. In die periode zou niet iemand als Bergoglio zijn verkozen zonder de St. Gallen maffia. Toen Benedictus XVI aftrad, moest zijn staatssecretaris, kardinaal Bertone, de verkiezing van kardinaal Scola tot paus organiseren; maar Bertone was persoonlijk gekant tegen Scola en heeft Benedictus XVI volledig verraden. Dit zette het conclaaf op zijn kop en opende de deur voor intriges uit St. Gallen.

Scola verdedigde herhaaldelijk Franciscus en viel degenen aan die kritiek hadden op zijn pontificaat. Daarnaast creëerde Benedictus XVI kardinalen als O’Malley, Sandri, Scherer, Koch, Ravasi, Wuerl, Marx, Coccopalmerio, Bráz de Aviz, Versaldi – allen benoemd op belangrijke posten. Hoe kon de “Benedictijnse hervorming” werkelijkheid worden met zulke mensen?

Paus Benedictus volgde bij zijn benoemingen wat hij een onpartijdig beleid zou hebben genoemd. Het resultaat is dat veel van de slechtste vertegenwoordigers van de moderne Kerk aan de top zijn gekomen. Maar vooral de keuze van kardinaal Scola als zijn opvolger getuigde van zijn slechte mensenkennis. Scola leek een gezonde conservatief, maar in werkelijkheid was hij een carrièremaker, zoals uit zijn latere gedrag bleek, en Bertone en de Italiaanse kardinalen wezen hem juist om deze reden af.

Het bestaan van de St. Gallen maffia was geen geheim. Benedictus XVI leek zich niet bezorgd te maken over deze groep en nam geen tegenmaatregelen.

Er zij aan herinnerd dat de groep van St. Gallen faalde in het conclaaf van 2005, toen Benedictus zelf werd verkozen. Wie had kunnen voorspellen dat zij in 2013 plotseling zou herrijzen?

Kerkelijke kringen staan niet bekend om het bewaren van hun geheimen. Denkt u echt dat Benedictus, die algemeen als zeer intelligent wordt beschouwd, zich niet bewust was van de gevaren?

Paus Benedictus is zeker zeer intelligent, maar hij is in de eerste plaats een geleerde, en hij heeft blijk gegeven van een gebrek aan politieke berekening en mensenkennis. Maar het belangrijkste punt is dat Benedictus XVI eigenlijk een plan had voor het conclaaf van 2013: de verkiezing van kardinaal Scola, en hij ging er kennelijk van uit dat dit zou slagen. Het feit dat dit plan nooit slaagde, maakte een eind aan alle berekeningen. Maar zelfs een veel oplettender waarnemer had niet kunnen voorzien dat de maffia van St. Gallen, die sinds 2005 niet meer bijeen was gekomen, plotseling weer zou opstaan, en met dezelfde kandidaat.

En het moment van abdicatie van Benedictus?

Waar Benedictus faalde was in de timing van zijn abdicatie. Als hij het ook maar met zes of twaalf maanden had uitgesteld, zouden veel hoofdrolspelers, waaronder Bergoglio zelf, met pensioen zijn gegaan. Net als bij het fiasco Bertone-Scola heeft Benedictus XVI een politieke misrekening gemaakt en het resultaat was een Griekse tragedie: de verkiezing van de slechtst mogelijke paus, juist toen de Kerk op de weg naar herstel leek te zijn. Het was de ergste realisatie van de schade die het Tweede Vaticaans Concilie had aangericht.

U hebt bij de Jezuïeten gestudeerd. Helpt dat u Franciscus te begrijpen?

Alleen in de zin dat ik getuige was van de ineenstorting en corruptie van de Sociëteit na Vaticanum II. Bergoglio is een klassiek voorbeeld. Het feit dat ik half-Spaans ben en dus een Spaanse cultuur als die van Argentinië begrijp, heeft me geholpen.

Een Spaanse cultuur?

Bergoglio is een klassiek product van de Argentijnse samenleving, die een karikatuur is van de Spaanse samenleving waaraan bijzondere elementen zijn toegevoegd, zoals het Peronisme. Wie Bergoglio probeert te begrijpen volgens Angelsaksische of Germaanse normen van fatsoen en goed gedrag, heeft moeite de cultuur van het gewetenloze egoïsme te doorgronden, die voor een Argentijn gewoon deel uitmaakt van het klimaat.

Onder de jezuïeten in Argentinië werd Bergoglio beschouwd als een “conservatief”. Hij dankte zijn carrière aan de “conservatieven”. Hij had niet de steun van zijn orde. Wat ging er mis?

U snijdt het grote mysterie van Bergoglio’s carrière aan, zijn overgang van rechterhand van de “reactionaire” kardinaal Quarracino in Buenos Aires naar de favoriet van de groep van St Gallen. De enige verklaring die ik zie is dat men de laatste jaren verwachtte dat paus Johannes Paulus II zou worden vervangen door een meer liberale paus, en Bergoglio wilde aan de winnende kant staan. Ik denk niet dat hij serieus verwachtte zelf papabile te worden voor 2005. Maar in feite is het probleem dat Bergoglio geen echte principes heeft, zoals de typische Peronist die hij is.

Hoe zou je Francis beschrijven vanuit een psychologisch standpunt? Hij  volgt een therapie bij de Oostenrijks-Joodse emigrante Maria Langer, die meer een marxistische ideologe is dan een psychologe. Langer was ongeveer even oud als Bergoglio’s moeder. Francis praat over zijn familie, vooral over zijn grootmoeder, maar nooit over zijn moeder. Waarom niet?

U hebt gelijk als u zegt dat Bergoglio uit een moeilijke familie komt en dat hij altijd vermeden heeft over zijn ouders te spreken. Zijn achtergrond als uitsmijter in nachtclubs (voordat hij jezuïet werd) is niet precies wat we gewend zijn van moderne plaatsbekleders van Christus. Maar ik weet niet genoeg over zijn geschiedenis om commentaar te geven.

Onlangs zei u op Twitter dat een vergelijking tussen Franciscus en Stalin misschien op zijn plaats is. In welke zin?

Ik reageerde op een opmerking op Twitter, en de strekking van mijn antwoord was dat het passender is Bergoglio met Perón te vergelijken.

Peronist of gewoon opportunist? Hoeveel priesters zijn er in de recente geschiedenis tot bisschop benoemd vanwege hun onwrikbare trouw aan het geloof? Is opportunisme niet de eerste voorwaarde voor hen die de carrièreladder in de Kerk willen beklimmen?

Er zijn enkele uitzonderingen: de kardinalen Sarah en Burke, bijvoorbeeld. Wat Bergoglio onderscheidt is dat het opportunisme deel uitmaakt van een verfijnde politieke cultuur waarin hij is grootgebracht, en de basis vormt van een sluwe en manipulatieve carrière waarin de meeste bisschoppen geen partij voor hem zijn.

Franciscus is een Italiaans-Argentijn die het Vaticaan leidt op de manier van een Italiaans-Argentijn, met vele stromannen en ja-knikkers om hem heen. Moet de Kerk meer Angelsaksisch worden?

Ik ben zelf niet erg Angelsaksisch, en ik wil de zaak niet in nationale termen uitdrukken. Het was zeker een ramp voor de Kerk om als paus de vertegenwoordiger te hebben van een zeer slechte politieke cultuur als die van Argentinië. De eerste stap op weg naar hervorming zal zijn om met die erfenis te breken.

Waaruit bestaat deze politieke cultuur?

Met dictatoriale methodes, natuurlijk. Andere elementen van deze cultuur zijn een opzichtig populisme dat een politicus in staat stelt “het volk” te steunen terwijl hij in feite niets voor het volk doet, en een overgeërfd anti-yankeeïsme dat François’ desastreuze toegeeflijkheid aan de Chinese communistische regering motiveerde.

Franciscus verschuilt zich graag achter tegenstrijdigheden; zo noemt hij abortus moord om niet en beschouwt hij tegelijkertijd de abortusarts Emma Bonino als een van de “groten van Italië”. Wat is de “tactiek” achter dit alles?

Dit is weer typerend voor het Peronisme, dat tegenstrijdige signalen afgeeft aan de andere partij. Een Argentijn zou het heel goed begrijpen, maar voor de rest van de wereld is het onbegrijpelijk.

Kent Franciscus, buiten Perón, niet de uitdrukking van de heilige Paulus: “Laat uw ja, ja, of nee, nee zijn”?

Gedurende zijn hele leven was Bergoglio’s ja een nee, en zijn nee een ja.

Tijdens het Angelus op 7 november noemde Franciscus “hypocrisie een gevaarlijke ziekte van de ziel” en sprak hij zich uit tegen “dubbelhartigheid en het uitbuiten van de eigen positie om anderen te vernietigen”. Had hij het over zichzelf?

Zoals veel mensen heeft Franciscus een gave om zijn eigen ondeugden te veroordelen. Dit schijnt een bijzondere vorm van zelfkennis te zijn, waarin het subject de ondeugd erkent, maar niet degene ziet die zich aan de ondeugd schuldig maakt. Dit helpt ons te begrijpen hoe pater Kolvenbach, een jezuïetengeneraal, op grond van de getuigenissen van hen die Bergoglio kenden, hem in 1991 beschuldigde van dubbelhartigheid en gebrek aan psychologisch evenwicht.

Hebt u als historicus enig idee wat er gebeurd is met de brief die Kolvenbach schreef over Bergoglio? Is die verdwenen?

Vele exemplaren van het rapport van pater Kolvenbach werden in 1991 verspreid onder de leden van de Congregatie van Bisschoppen. De meeste exemplaren zijn waarschijnlijk vernietigd in de normale gang van zaken na Bergoglio’s benoeming tot bisschop. Eén exemplaar werd zeker bewaard in de archieven van de Sociëteit van Jezus in Rome en verdween kort nadat Bergoglio paus was geworden. Hij wilde duidelijk geen tijd verspillen om er vanaf te komen. Ik heb uit betrouwbare bron vernomen dat ten minste één van de resterende exemplaren in het bezit is van een zekere persoon die het uit voorzichtigheid geheim houdt. Ik heb het rapport zelf niet gezien. De inhoud ervan werd mij medegedeeld door een priester die het gelezen had, en ik heb in mijn boek De Dictator Paus precies weergegeven wat hij mij vertelde. Meer weet ik niet.

Op welk terrein richt Franciscus de meeste schade aan?

Ik denk dat de grootste schade die Franciscus heeft aangericht, de constante stroom van slechte bisschoppen en kardinalen is die hij heeft benoemd. Dit zal waarschijnlijk leiden tot de verkiezing van een andere slechte paus. Zelfs als we door een wonder gespaard blijven, zal het een vreselijke erfenis zijn die nog jaren op de Kerk zal drukken.

Kunt u zich een goede beslissing herinneren die Franciscus genomen heeft?

Onvermijdelijk, ja. Zijn benoeming van kardinaal Burke tot beschermheer van de Orde van Malta was een goede zaak, en leek de kardinaal aanvankelijk te helpen een traditioneel beleid binnen de Orde te bevorderen; maar het probleem met dergelijke gebaren is dat zij volstrekt onbetrouwbaar zijn. Franciscus is in staat ze in één klap ongedaan te maken.

Franciscus is een opportunist, maar slechts tot op zekere hoogte. Met Traditionis custodes, is hij een strijd begonnen die hij niet kan winnen. Hij lijkt een hekel te hebben aan “de goeden”. Heb je enig idee waarom?

Hij volgt gewoon de St. Gallen agenda en probeert de traditie uit te bannen. Het is ook waar, zoals u zegt, dat hij bevooroordeeld is tegen goede mensen in de Kerk. Tijdens zijn carrière heeft hij zich omringd met gecompromitteerde en moreel zwakke mensen, omdat hij hen kan controleren.

Hoe beoordeelt u het effect van Traditionis custodes?

Traditiones custodes is terecht vertaald als “hoeders van de traditie”. Het is de laatste poging van de Vaticanum II-generatie om de vernieuwing van de Traditie onder jonge katholieken te verhinderen. Maar het is veelzeggend dat de meeste bisschoppen weigeren dit repressieve beleid uit te voeren. Feit is dat paus Franciscus zo impopulair is dat veel bisschoppen er de voorkeur aan zullen geven zijn leiderschap te negeren, zelfs als ze geen bijzondere sympathie hebben voor de oude liturgie.

Zal de Traditionis custodes de verspreiding van de Romeinse liturgie verhinderen?

Van één ding kunnen we zeker zijn: de volgende generatie katholieken zal de geestelijke rijkdom van de Kerk blijven herontdekken en vraagtekens zetten bij de conciliaire vernieuwingen die niet meer zijn dan de politiek van gisteren waarvan de betekenis hen te boven gaat.

Franciscus noemt zichzelf de “paus van de armen”, terwijl hij populair is bij de rijken en hun journalisten. Hij predikt “barmhartigheid” maar wordt toegejuicht door hen die niets geven om Gods barmhartigheid omdat zij zichzelf niet als zondaars zien. Bij wie hoort Paus Franciscus?

Na acht jaar pontificaat kunnen we deze vraag duidelijk beantwoorden: Franciscus is de paus van de St. Gallen-maffia en de wereldwijde secularistische media, wier goedkeuring zijn enige doel is.

Wat betekent dit in de praktijk?

Franciscus heeft geen ander beleid dan het applaus van de moderne elites te oogsten door al hun grillen te volgen: klimaatalarmisme, ongecontroleerde immigratie, imitatie van het marxisme in dienst van het moderne “woke” kapitalisme. Als je kijkt naar de staat van dienst van Bergoglio voordat hij paus werd, gaf hij blijk van enig populisme, in die zin dat hij zich schaarde achter de vakbonden, enz., maar hij deed niets voor de echte armen in Argentinië, en hij veranderde niet als paus. Zijn beleid is gewoon om op bepaalde taalkundige knoppen te drukken. De media reageren slaafs door hem af te schilderen als de kampioen van de armen, voor wie hij in de praktijk niets doet.

Hoe zal dit allemaal eindigen?

Verschillende commentatoren hebben gezegd dat Rome zich in de typische situatie van het einde van een pontificaat bevindt, met alle ogen gericht op het volgende conclaaf. De uitkomst van dit conclaaf is bijzonder onvoorspelbaar omdat Bergoglio zoveel kardinalen uit obscure delen van de wereld heeft benoemd en hen bovendien opzettelijk heeft belet elkaar te ontmoeten om elkaar te leren kennen.

Wat verwacht u van het volgende conclaaf?

Van één ding kunnen we zeker zijn: het volgende conclaaf zal chaotisch verlopen. Er zou een scheuring kunnen komen in het conclaaf. Zelfs als dit wordt vermeden, denk ik dat de meest waarschijnlijke uitkomst zal zijn dat de kardinalen zullen proberen een paus van het midden te kiezen om de negatieve gevoelens te vermijden die tijdens dit pontificaat zo overvloedig zijn ontstaan.

Een paus van het radicale centrum?

De volgende paus zal dus niet weten wat hij moet doen, geen duidelijke lijn aangeven, en de verwarring die door Franciscus’ dubbelzinnigheden is ontstaan, zal nog groter zijn. De toekomst zou echter veel verrassender kunnen zijn. Met Gods genade, kan het conclaaf zelfs een goede Paus kiezen.

Wie zijn de “goede kandidaten” onder de huidige kardinalen die een kans maken om verkozen te worden?

Sandro Magister noemde in een artikel van enkele maanden geleden kardinaal Erdö, die ik in Rome heb ontmoet, als een van de leidende papabili – wat nogal verrassend is gezien de manier waarop Franciscus het Heilig College heeft aangevuld. Erdö is zeker heel orthodox, maar eerlijk gezegd ken ik geen enkele kardinaal die de capaciteit heeft om de Kerk te herstellen en haar te leiden op een weg van echte hervorming, d.w.z. het tegenovergestelde van de beeldgebaren waarmee paus Franciscus de seculiere media heeft bedwelmd. Vijf jaar geleden zou ik aan kardinaal Sarah gedacht hebben, maar hij is nu 76 jaar oud en ik weet niet of hij nog de kracht heeft om te doen wat nodig is als hij tot Paus wordt gekozen.