Het echec van Vaticanum II
Als ik in de tijd na het Concilie wel eens opmerkte dat alles in de Kerk er sinds het Concilie niet erg op was vooruitgegaan, zeiden geleerde mensen: “een Concilie heeft tijd nodig; pas na vijftig jaar zie je de doorwerking, de echte vruchten van het Concilie; je moet geduld hebben!”
Welnu, we zijn nu ruim vijftig jaar later en wat zien we als vruchten van het Concilie?
– In heel de Westerse wereld een stervende Kerk! Bedroevend lage participatiecijfers, met name onder de jeugd; nauwelijks priester- en kloosterroepingen; verdwijnen van christelijke huwelijken en gezinnen; een marginalisering van de Kerk en het christendom en in een groeiend aantal landen een praktisch verdwijnen ervan uit het maatschappelijk leven.
– De Kerk heeft gefaald in het overdragen van het geloof; generaties zijn opgegroeid zonder of met een gebrekkige catechese; bijna overal heeft de Kerk toegelaten dat katholieke scholen geheel of gedeeltelijk seculariseerden onder de vlag van katholiciteit.
– Vanaf het Concilie tot de dag van vandaag zijn de misbruiken in de liturgie talrijk en hebben geleid tot een desacralisatie. In plaats van de eredienst die de liturgie altijd was en hoort te zijn, is zij veelal mensendienst geworden, niet om God maar om mensen te behagen met, vrij algemeen, de vreemdste uitwassen zoals carnavalsmissen, artiestenmissen, dialectmissen enz.
Ik heb meer dan vijftig jaar uitgezien naar de beloofde vruchten van het Concilie, maar ik heb ze niet mogen zien. Het is overal afbraak, verwarring en crisis, zelfs tot aan de top toe. Dat kan toch niemand meer ontkennen. “Ja maar”, zeggen dan de mensen, die hun vertrouwen op het Concilie blijven stellen, “dat alles ligt niet aan het Concilie. Het ligt aan de veranderde tijd. Zonder het Concilie dat de Kerk bij de tijd heeft gebracht, zou het nog erger zijn geweest.” Zou het dan echt nog erger kunnen? Ik denk het niet.
Nou heeft het Concilie hele mooie dingen over het geloof gezegd, in nieuwe bewoordingen gezegd wat de katholieke Kerk altijd geloofd heeft. Het is dus niet zo dat ik de teksten van het Concilie verwerp, zeker niet de dogmatische constituties maar er zijn zeker teksten in de pastorale conciliedocumenten die niet juist zijn of teksten waaruit gemakkelijk onjuiste conclusies kunnen worden getrokken. In “Nostra aetate” wordt zonder voorbehoud positief gesproken over de islam, over hun Godsbeeld, erkenning van Jezus als profeet en de hoogstaande zedelijke waarden van de islam. Het concilie roept op om een streep onder het verleden te zetten en meer begrip voor elkaar te hebben. Deze uitspraken hebben tot direct gevolg de grenzeloze postconciliaire naïviteit van de Kerk ten aanzien van de islam die van nature gewelddadig is en dat wereldwijd onophoudelijk toont. Hebben de vorige pausen nog een mitigerende invloed op deze tendens gehad in het kader van de realiteit en de hermeneutiek van de continuïteit met de preconciliaire Kerk (o.a. de rede in Regensburg van paus Benedictus XVI), de huidige paus (die zichzelf ziet als de zuivere vertegenwoordiger van Vaticanum II) is alleen maar positief over de islam. Hij kust islamitische sjeiks de voeten (terwijl hij voor de eucharistie nauwelijks of niet knielt).
Hij noemt de islam bij herhaling de godsdienst van de vrede en zegt dat wij dezelfde God aanbidden. Beide dingen zijn aantoonbaar niet waar. Zijn medejezuïet, de Egyptenaar Samir Khalil Samir, heeft dat duidelijk aangetoond maar de paus blijft het maar zeggen. Het islamitisch geweld veroordeelt hij desgevraagd wel maar relativeert het door te zeggen dat sommige christenen ook geweld plegen. Hij gaat daarbij voorbij aan het feit dat Jezus geweld afkeurt en dat er geen christenen zijn die uit naam van hun godsdienst geweld gebruiken. Tevens gaat hij voorbij aan het feit dat Mohammed zelf uiterst gewelddadig was en de eerste veroveringsoorlogen geleid heeft. De islam is niet de godsdienst van de vrede: zij zal pas vrede kennen als heel de wereld islamitisch is. Tot zo lang is er oorlog, jihad om de islam te vestigen. De paus komt nauwelijks op voor christelijke slachtoffers van de islam. Hij benoemt het als zodanig niet. Deze bewuste blindheid voor de feiten die in tegenstelling is met de eeuwenlange overtuiging van de Kerk en talloze heiligen, steunt op de geest van “Nostra Aetate”, en leidt bij de paus tot een blindheid voor het gevaar van de islam voor West-Europa. Hij vindt dat het Westen ongelimiteerd moslim-immigranten moet toelaten en bekritiseert nadrukkelijk de Hongaarse premier Orban, die wel leeft in het historisch besef van het gevaar van de islam en de grenzen met name voor islamitische vluchtelingen gesloten houdt. In dezelfde lijn die nog verder gaat door alle godsdiensten min of meer gelijk te stellen, mogen we de Abu Dhabi verklaring van de paus zien waar hij zegt dat God alle godsdiensten gewild heeft. De islam, waar wereldwijd talloze christenen bloedig van te lijden hebben, is dus volgens de paus door God gewild!
Wat betreft de oecumene is de invloed van Unitatis Redintegratio zeer groot. Daar is geen sprake meer van de terugkeer tot de katholieke eenheid maar van dialoog waarin men elkaars standpunten beter leert kennen. Deze dialoog leidt in de praktijk tot een sterke protestantisering van de katholieke Kerk op alle niveaus. Overal ter wereld leidt dit tot intercommunie en dat is alleen maar mogelijk als je als katholiek de waarheid rond de eucharistie relativeert tot het niveau van een liefdesmaal rond Jezus waarin zich de meeste protestanten wel kunnen vinden. Paus Franciscus lijkt in deze lijn positief te staan tegenover intercommunie. Op een desbetreffende vraag tijdens een bezoek aan een Lutherse kerk in Rome, geeft de paus een bewust ontwijkend antwoord.
Ook de lofprijzingen op Luther door de paus (inclusief een Vaticaanse postzegel met Luther onder het kruis en standbeeld van Luther in het Vaticaan) en zijn bezoek aan Lund in het Lutherjaar geven blijk van een postconcilair doorslaan van de oecumene onder aanvoering van deze paus. Daarmee wordt de funeste invloed van Luther op de Kerk gerelativeerd en daarmee ook de standpunten van het Concilie van Trente die door postconciliair verlichte geesten als een reactionair doorslaan van de katholieke Kerk worden gezien. Dit standpunt lijkt de paus te delen doordat hij Vaticanum II tot een soort superdogma verheft waarmee de Kerk een totaal nieuw begin zou maken. Daarom kan hij schelden op de mensen die vrome praktijken van vóór Vaticanum II beoefenen, hen rigide noemen en typeren als mensen die met de rug naar de toekomst gekeerd staan.
Ad Gentes, het missiedecreet van Vaticanum II, bevat zeer mooie teksten over de missieopdracht van de Kerk maar waar men na het Concilie mee aan de haal is gegaan is het begrip “dialoog”. Missie in dialoog met de ontvangende cultuur. Ook hier heeft het begrip “dialoog” net als bij de oecumene geleid tot verzwakking van de overtuigingskracht van de missie begrip voor de cultuur en inculturatie van het evangelie hebben vaak geleid tot syncretisme en paganisering van het christelijk geloof of het helemaal achterwege laten van de poging tot bekering. Is het toevallig dat na het Concilie de missie eerst tot louter ontwikkelingshulp is verworden en nu bijna helemaal is verdwenen. Is de syncretistische Amazonesynode en de Pachamamaverering in de Vaticaaanse tuinen en in de St.-Pieter in aanwezigheid van de paus zonder het Concilie denkbaar? Past hierin ook niet het voortdurend fulmineren van de paus tegen “proselytisme” (werven voor het katholieke geloof)?
Ik heb hier maar enkele dingen aangestipt die een bepaalde trend laten zien maar een grondiger studie zou nog veel meer aan het licht kunnen brengen om het echec van Vaticanum II in de postconcilaire ontwikkeling van de Kerk aan te tonen. De meeste mensen willen hier blind voor zijn omdat ze niet willen toelaten dat een Concilie, ondanks de vele mooie woorden, een slechte invloed kan hebben, en wel omdat het geen dam heeft opgeworpen tegen de ketterij van het modernisme die de Kerk als twee eeuwen bedreigt maar omdat het juist het modernisme in de Kerk vrij baan heeft gegeven totdat we nu zelfs een paus hebben die niet van modernistische smetten vrij is. Ik besef dat dit zeggen helemaal vloeken in de Kerk is, ook al is het onweerlegbaar waar. De schone schijn moet worden opgehouden tegen beter weten in!
4 oktober 2021
Feest van de H. Franciscus van Assisi
Dutch
Comments