2021-DOn 26 juli 2021 by Redactie

door GEORGE NEUMAYR in The Spectator 25 juli 2021

Onderstaand artikel verwoordt gedachten die bij trouwe katholieken opkomen als ze het pontificaat van Franciscus volgen met als laatste dieptepunt “Traditionis custodes”, maar die ze vaak niet willen toelaten omdat ze zo tegengesteld zijn aan wat katholieken kunnen en willen denken over de paus van Rome. Maar struisvogelpolitiek, je kop in het zand steken voor de barre werkelijkheid, met name door bisschoppen, zal de crisis in de Kerk niet oplossen. De orthodoxie in de Kerk zal zich moeten verenigen, niet door te proberen in de pauselijke teksten recht te praten wat krom is, maar door duidelijk op de komen voor wat katholieke leer is en daar zelfs de paus op te wijzen. Een paus van Rome die zich boven de Kerk verheft en de waarheid niet dient, is geen rots maar een struikelsteen

Paus Franciscus heeft de katholieke kerk vaak vergeleken met een “veldhospitaal”. Het is een vreemde analogie in zijn geval, gezien zijn voorliefde voor kwakzalverij en wanpraktijken. De gezondste patiënten in zijn veldhospitaal worden hun ledematen afgehakt, terwijl de ziekste patiënten verhoogde doses krijgen van een medicijn dat niet werkt. Het beeld dat de paus heeft van gezondheid in het lichaam van Christus is het tegenovergestelde van dat van zijn voorgangers. Zij zagen de afwezigheid van orthodoxie als een kankergezwel in de Kerk, terwijl paus Franciscus de aanhoudende aanwezigheid van orthodoxie als het gif ziet.

Volgens deze verwrongen opvatting komt de crisis in de Kerk niet voort uit de modernistische ketterij, maar uit de onwil van de katholieken om zich daaraan te onderwerpen. Met deze visie in het achterhoofd heeft hij een groot deel van zijn pontificaat gewijd aan het ongedaan maken van het conservatieve herstel na Vaticanum II van paus Johannes Paulus II en paus Benedictus XVI. Door te klagen over de onwil van de Kerk om de “moderne cultuur” te omarmen, heeft hij impliciet kritiek geuit op deze voorgangers. Waar zij de liberale “geest” van Vaticanum II met bezorgdheid bekeken, verwelkomde hij die. Aan het begin van zijn pontificaat klaagde hij dat de progressieve belofte van Vaticanum II niet was ingelost – “er was heel weinig gedaan in die richting” – maar dat hij de “ambitie had om iets te willen doen”.

De paus belichaamt precies de verdeeldheid die hij beweert te betreuren. Hij scheidt de katholieken op het diepst mogelijke niveau – van de katholieke traditie zelf.

Het recente bevel van de paus om de traditionele Latijnse mis te beknotten staat centraal in die ambitie. Hij kan niet rusten voordat alle katholieken zich hebben onderworpen aan zijn modernisme. In het verleden legden pausen een eed af tegen moderne dwalingen. Deze paus wil graag een eed ten gunste van die dwalingen afleggen. Door er bij de bisschoppen op aan te dringen de traditionele Latijnse mis te marginaliseren, onthult de paus de diepte van zijn minachting voor de katholieke traditie en zijn verlangen om een modernistische herdefinitie van het katholicisme te verankeren.

Paus Benedictus XVI had het altijd over de theologen van Vaticanum II die een nieuwe religie van de grond af aan wilden beginnen. Hij noemde hen anarchistische utopisten. Hij zei dat “na het Tweede Vaticaans Concilie sommigen ervan overtuigd waren dat alles nieuw zou worden, dat er een andere Kerk zou worden gemaakt, dat de Kerk van voor het Concilie voorbij was en dat we een andere, totaal ‘andere’ [Kerk] zouden krijgen”. Dat vat het programma van zijn opvolger in grote lijnen samen. Zijn decreet tegen de traditionele Latijnse Mis is bedoeld om een eind te maken aan de preconciliaire Kerk. Het verbreekt elke band tussen de Kerk van na Vaticanum II en de Kerk van voor Vaticanum II, waardoor de modernisten de richting van de Kerk kunnen monopoliseren.

Om het katholicisme uit het katholicisme te halen en het te veranderen in een onspirituele en politieke quasi-religie, kunnen de modernisten geen enkele concurrentie van de orthodoxen verdragen. Omdat de traditionele Latijnse misbeweging aan het groeien was, vooral onder jongeren en jonge priesters, moest de paus haar wel om zeep helpen. De bezwarende bepalingen in het decreet zullen de oude Mis eerst in een getto doen belanden en haar daarna uitroeien. De Kerk, die al lijdt onder een roepingencrisis, zal nog meer roepingen verliezen, omdat het decreet in feite jonge mannen met gevoel voor de traditie voorhoudt dat de prijs voor toetreding tot het priesterschap nu totale onderwerping aan het modernisme van de paus is.

Voor een religie die gebaseerd is op traditie heeft de onderdrukking van traditie geen zin, tenzij het doel is die religie fundamenteel te veranderen. Met “eenheid” bedoelt de paus universele aanvaarding van dat project. Hij eist dat alle katholieken kritiekloos veranderingen aanvaarden die het geloof duidelijk hebben verzwakt. Als ze dat niet doen, zijn ze “verdeeldheid zaaiend”.

De paus belichaamt natuurlijk precies de verdeeldheid die hij beweert te betreuren. Hij scheidt de katholieken op het diepst mogelijke niveau – van de katholieke traditie zelf. Een “eenheid” die geworteld is in heterodoxie is een schijnvertoning. Terwijl de modernistische Kerk van schandaal naar schandaal strompelt, durft hij haar voor te houden als het model van katholicisme waarnaar allen moeten streven. Zijn laatste daad van kerkelijke tirannie is niets anders dan een poging om van de meest trouwe katholieken een belofte van trouw aan die afbrokkelende Kerk af te dwingen.

Het schouwspel van een paus die ontrouw is aan de katholieke traditie en loyaliteitstests uitvaardigt, is ongehoord. Door het gezag van pausen uit het verleden te negeren, wist Franciscus zijn eigen gezag uit. Hij lost geen crises op, maar creëert ze, zodat zijn modernistische revolutie kan worden verwezenlijkt. In het verleden verdedigden orthodoxe katholieken de paus tegen vijanden van het geloof. Nu moeten ze het geloof verdedigen tegen een paus die herhaaldelijk heeft laten zien dat hij hun vijand is.

–