Commentaar van redactieOn 8 februari 2020 by Redactie

De officiële Duitse katholieke Kerk is voor het merendeel gek geworden. Maar dat kunnen ze zich, omdat ze geld hebben, hopen geld, waarschijnlijk (nog) permitteren. Op de bijeenkomsten van de Synodale Weg horen we de ene vreemde, onkatholieke opmerking na de andere.

Nu was een gedeelte van die kerk al sinds het laatste Concilie steeds heterodoxer. En dan betreft dat voornamelijk de kerk van de raden en de instituties. Dat was in Nederland ook zo in de jaren ’60 en ’70. We hebben dat gezien op het Pastoraal Concilie in Noordwijkerhout. Ook dat werd door de toenmalige raden en instituties beheerst. In Nederland zijn die instituties ondertussen langzamerhand geseculariseerd. De in Cordaid verzamelde oorspronkelijk katholieke organisaties hebben hun feitelijke katholiciteit als sinds lang verloren. Hun katholieke namen zijn verdwenen of de afkortingen zijn eigennamen geworden waarbij de herinnering aan de afkomst bewust is afgestompt. Een andere organisatie, Pax Christi (Vrede van Christus), heet nu alleen nog Pax (Vrede). Een duidelijker illustratie van de secularisatie is welhaast onmogelijk. Van de raden in de Nederlandse kerkstructuur is bij steeds nijpender gebrek aan gelovigen niets meer over. Parochieraden, dekenale raden, diocesane raden bestaan niet of nauwelijks meer. Het kost zelfs moeite leden voor een kerkbestuur te vinden.

In Duitsland is de situatie volledig anders. Door de Kirchensteuer, de verplichte door de staat geïnde kerkbelasting, is men in staat de kerkelijke organisatie tot in het oneindige uit te bouwen met rijk gesubsidieerde raden en duur betaalde functionarissen. Bij die functionarissen zitten uiteraard veel beroepstheologen, die opgeleid zijn aan de theologische faculteiten waarvan volgens de verzuchting van em. paus Benedictus nauwelijks een professor katholiek was en is. Je kunt raden welke ideeën onder deze mensen leven. De leken uit die raden en instituties worden overkoepelend vertegenwoordigd door het Zentral Komitee der Deutschen Katholiken (ZKD) dat ook om de paar jaar een Katholikentag organiseert: een meerdaagse manifestatie van lezingen, presentaties en vieringen waar massa’s mensen op af komen. Op die Katholikentage ging men al vaak over de grens van wat katholiek was heen en men presenteerde zich dan graag tegenover de bisschoppen als de vertegenwoordigers van het gelovige volk, een soort “Kirche von unten”.

De bisschoppen leken veelal katholiek. Ik zeg “leken”, omdat ze zich nu toch op een vijftal na verenigd hebben met het ZKD in revolutionair niet katholieke opvattingen die ze een schijn van legitimiteit willen geven in de Synodale Weg. Onder de vorige pausen sputterden ze af en toe een beetje zoals in hun reactie op “Humanae vitae” en op het verbod van Rome op de katholieke adviesbureaus bij voorgenomen abortus maar over het algemeen waren ze uiterlijk katholiek. Met de komst van paus Franciscus zijn de maskers afgegaan en worden openlijke heterodoxe standpunten omtrent homoseksualiteit en vrouwenwijding geventileerd. De uiterst liberale bisschoppen zijn Marx van München, Bode van Osnabrück, Hesse van Hamburg en Ackermann van Trier met in hun kielzog alle andere bisschoppen behalve de katholieke bisschop van Keulen, Wölki, van Regensburg, Voderholzen, van Passau, Oster, van Eichstätt, Hanke. Deze laatste bisschoppen hebben de schade van de Synodale Weg willen beperken door tweederde meerderheid bij besluiten te eisen en zaken die tegen de katholieke leer ingaan buiten de stemmingen te houden. Dit is door de rest van de bisschoppen afgewezen. De weg naar niet katholieke besluiten ligt dus volledig open.

Om af te kunnen wijken van het traditionele katholieke pad heb je natuurlijk wel “degelijke” theologische argumenten nodig. Nou, van welk kaliber die zijn toont ons de bisschop van Osnabrück, Franz-Josef Bode. Een belangrijk argument voor het feit dat alleen mannen priester gewijd kunnen worden, is dat de priester een sacramentele representant van Christus is en Christus is nu eenmaal een man. Daarom kan alleen een man gewijd worden. Bode heeft nu de theologische oplossing: Jezus is mens geworden volgens de geloofsbelijdenis, Hij is geen man geworden. Omdat Jezus mens geworden is, kan iedere mens, man en vrouw, Christus representeren en dus gewijd worden. Het is niet moeilijk om aan te tonen dat dit “totaler Blödsinn” is. Immers bij de bisschop en de priester speelt nog een andere representatie. Immers de bisschop (en in afgeleide zin de priester) representeert Christus, de Bruidegom, tegenover zijn bruid, de Kerk. Daarom draagt de bisschop een ring. Kan een vrouw, volgens Bode, ook Christus als de bruidegom representeren. Of is Christus tegelijk bruidegom en bruid? Ziet u hoe onzinnig deze redeneringen zijn? Alleen maar omdat men feministische vrouwen, die een merkwaardig zelfbeeld hebben, tegemoet wil komen. Ook hier is het geloof niet doorslaggevend maar de “Zeitgeist” die dank zij de Kirchensteuer in Duitsland nog steeds een krachtige stem heeft.

Bisschop Bode is met zijn opmerkingen een echte onheilsbode. Hij kondigt het onheil aan dat door de besluiten van deze Synodale Weg over de Duitse kerk en daarmee over de wereldkerk zal komen. Hij kondigt tevens het onheil aan dat op langere termijn de Kerk van Duitsland zal treffen: een ineenschrompelen tot minimale proporties. Want wie gelooft er in een Kerk die zichzelf verloochent?

Toch blijft er hoop, ondanks de Synodale Weg. Als immers de mensen massaal de Kerk de rug toekeren, zal ook de Kirchensteuer en daarmee de goddeloze instituties en raden, die ervan leven verdwijnen. Dan is herstel van het echte geloof en de echte Kerk mogelijk.

6 februari 2020

C. Mennen pr