2020-DOn 30 januari 2020 by Redactie

De duw in de richting van de euthanasie op het contemplatieve leven

Eeuwenlang zijn de contemplatieve religieuzen beschouwd als de ‘hartslag van de Kerk’. Zelfs het document van het Vaticaan van 2018, “Cor Orans”, noemt contemplatieve religieuzen het “biddende hart” van de katholieke kerk; een waarheid waaraan het document zelfs zijn naam ontleent. Dit document is echter, samen met de (zogenaamde) apostolische constitutie “Vultum Dei Quaerere” die eraan voorafging in 2016, een enorme duw in de rug voor het uitsterven van dergelijke geweldenaren van het gebed.

Overal ter wereld is de laatste jaren veel moeite gedaan om euthanasie te introduceren en te bevorderen; oftewel, het beëindigen van het leven van ouderen of gehandicapten die als een last voor de samenleving worden beschouwd, door hen te beroven van voedsel en water, het wegnemen van een levensondersteuning of het geven van een dodelijke dosis medicatie. Bijzonder opmerkelijk is het recente geval van Arline Lester, een 91-jarige vrouw die duidelijk wilde leven. Ondanks dit feit, ondanks de publiciteit die haar zaak kreeg en de inspanningen van haar zoon, Edward, om de moord op zijn moeder te voorkomen, is Arline eerder deze maand (17/1/20) overleden nadat ze haar voedingssonde en beademing opzettelijk hadden laten verwijderen.

Paus Franciscus heeft zich sterk uitgesproken tegen euthanasie, maar tegelijkertijd heeft hij ingestemd met de publicatie van officiële Vaticaanse documenten die overduidelijk werken aan de overhaaste ondergang van het contemplatieve leven. De regels en richtlijnen die in deze documenten zijn vastgelegd, hebben al geleid tot verdeling, samensmelting of volledige ontbinding van veel religieuze gemeenschappen, tegen de wil van veel van de betrokken religieuzen in. Enkele voorbeelden (van vele!) zijn: het klooster van de arme Clarissen in Montalto, de Karmelieten van het Heilig Aanschijn in de Verenigde Staten[5], de Trappistenabdij van Mariawald in Duitsland, de Kleine Zusters van Maria, de Moeder van de Verlosser en de Cisterciënzerzusters in Bolivia.  Waarom gebeurt dit?

De redenen zijn vergelijkbaar met de redenen die ten grondslag liggen aan het streven naar de moord op Arline en andere ouderen of gehandicapten die als een last voor de samenleving worden beschouwd. Degenen die het Vaticaan in handen hebben, zien dergelijke beschouwende religieuzen – vooral de ‘conservatieven’ die gehecht zijn aan het charisma dat ze van hun stichters hebben ontvangen – eerder als een belemmering dan als een hulp bij hun plannen voor de Kerk. De maatregelen die door “Cor Orans” en “Vultum Dei Quaerere” aan deze zusters worden opgelegd, is het hetzelfde als zeggen: “Het is duidelijk dat ze hun houdbaarheidsdatum hebben overschreden en daarom is het de hoogste tijd dat ze worden afgeschaft”.

Hilary White heeft een aantal uitstekende artikelen geschreven, ondersteund door vele citaten uit de documenten in kwestie, dus we hoeven niet te herhalen wat ze al heeft gedaan. We willen ons alleen maar concentreren op de vergelijking (die ons nogal sterk trof na het horen van de dood van Arline Lester) tussen de overhaaste dood van degenen die als een “last voor de samenleving” worden beschouwd, en het doodvonnis over bij contemplatieve zusters is uitgesproken. Uiteraard zijn wij niet de eersten die deze opvallende gelijkenis hebben opgemerkt; toch hopen wij, met de genade van God, dat wij door een heel artikel aan dit thema te wijden, onze lezers kunnen helpen om de ernstige toestand waarin de rooms-katholieke kerk vandaag de dag verkeert nog duidelijker aan het licht te brengen.

Voor wie het wil lezen, staan de tekenen aan de wand. Ondanks de vele pogingen die door de eeuwen heen zijn gedaan om abdijen en kloosters te onderdrukken (die allemaal plaatsvonden op instigatie van Satan, die een hekel heeft aan zulke krachtcentrales van het gebed), zijn ze nooit zo dicht bij succes gekomen als nu. Een blik op enkele historische feiten lijkt te suggereren dat de reden voor zo’n bijna-succes is dat de aanval deze keer niet van buitenaf is komt, maar van binnenuit de Kerk zelf.

Voorafgaand aan het Tweede Vaticaans Concilie bloeide het religieuze leven en was er een overvloed aan edelmoedige zielen die hun leven wijdden aan gebed en opoffering; niet alleen in contemplatieve ordes, maar in elke vorm van priester- en religieus leven. Dit Concilie, dat door een van de topkardinalen, Leo Josef Suenens, wordt omschreven als “het 1789 [d.w.z. de Revolutie] van de katholieke kerk”, leidt tot een tragische achteruitgang van de religieuze roepingen. Bovendien zijn vele zielen die al plechtig aan God waren gewijd, teruggekeerd naar het leven in de wereld. Van het kleine percentage religieuzen dat overbleef, begonnen velen hun habijt te veranderen en uiteindelijk helemaal op te geven, om niet anders te lijken dan de rest van de leken. Het is niet eens nodig om naar de statistieken te kijken om dit te bewijzen. Wie ouder is dan 60 zal zich ongetwijfeld herinneren hoe het vroeger was toen men overal religieuzen kon zien: lesgeven, verplegen, op straat lopen… enz. Er waren ook veel meer mensen die achter tralies bleven, ongezien door de mensen; maar door gebed en boetedoening de meest heilzame hulp boden aan alle mensen.

Wat blijft er vandaag de dag van dit alles over? Heel weinig. De meerderheid van de zusters is oud. In veel landen is de gemiddelde leeftijd ruim boven de 60, zo niet 70 jaar. Ondanks het feit dat dergelijke gemeenschappen al langzaam uitsterven, lijkt Paus Franciscus vastbesloten om hun ondergang te versnellen met de dramatische maatregelen die worden opgelegd door het document “Cor Orans”.

Een wijze aartsbisschop zei ooit:  “Voor het welzijn van onze geliefde kerk moeten er meer kloosters worden gesticht. De Kerk zal nooit herstellen van deze huidige crisis zonder kloosters, zonder het contemplatieve leven en zonder het voorbeeld van monniken en monialen die hun leven volledig aan het gebed en de voorbede wijden”.

Het is duidelijk dat als de hartslag van de Kerk wordt gestopt, het Mystieke Lichaam van Christus onvermijdelijk niet in staat zal zijn te overleven, net zoals het duidelijk is dat als je een persoon van voedsel en water berooft, hij niet lang in leven kan blijven. Degenen die werken aan de vernietiging van het contemplatieve religieuze leven kunnen niet tegelijkertijd werken voor het welzijn van het Mystieke Lichaam van Christus. Dat is onmogelijk. Zonder twijfel zien zij deze religieuzen, die geen actieve en zichtbare dienst aan de samenleving verlenen, op dezelfde manier als anderen ouderen, zieken of gehandicapten zien. Zij beschouwen hen als mensen die hun opdracht in het leven al hebben vervuld, die onnodig belastend zijn voor de maatschappij en daarom als nutteloze anachronismen, rijp zijn voor het einde. In bijna alle gevallen is er ook sprake van hebzucht. Hilary White heeft duidelijk laten zien dat dit geval geen uitzondering is.

Arme misleide mensen, die meer waarde hechten aan geld dan aan het gebed! De tijd zal komen dat ze zich realiseren dat ze door het ene ten koste van het andere na te jagen alles hebben verloren, ook hun ziel.

Beste lezers, wees alstublieft niet geschokt of geschokt door deze woorden. Jezus zei: –

Elke boom die geen goede vruchten voortbrengt, zal worden omgehakt en in het vuur geworpen. Aan hun vruchten zult ge ze kennen.” (Mt.7, 19-20)

De vruchten van Vaticaan II en de nasleep ervan, het modernisme, zijn slechte vruchten. En aangezien een goede boom geen slechte vruchten kan voortbrengen, is het logisch om te concluderen dat de wolven de kudde zijn binnengedrongen om zich te verspreiden en te vernietigen. Chaos, verwarring en vernietiging zijn het werk van de duivel. Het werk van God brengt vrede en eenheid.

Jezus vertelt ons duidelijk:

Niemand kan twee heren dienen. Hij zal owel de een haten en de ander liefhebben: of hij zal de een steunen en de ander verachten. Je kunt niet God én de mammon dienen.” (Mt.6, 24)

Helaas hebben de kerkleiders sinds het Tweede Vaticaans Concilie geen acht geslagen op deze waarschuwing. Ze hebben openlijk getracht de Kerk en de wereld te verenigen; niet op de katholieke manier door de leer van het evangelie te bevorderen en na te leven, maar door de Kerk aan te passen aan de wereld. Hun focus ligt vandaag de dag dus niet meer op de bekering van de mensheid door middel van prediking en gebed. Vandaar dat zij de contemplatieve kloosterling, wiens voornaamste doel het gebed is, niet op prijs stellen. Zij hebben de katholieke visie op het wereldse, dat alleen maar gericht is op het tijdelijke welzijn van de mens, losgelaten. Jacobus verwijst naar de mensen die proberen de Kerk met de wereld te verenigen door haar te scheiden van Christus, haar bruidegom, in de volgende bewoordingen:

Trouwelozen, weet ge niet dat vriendschap met de wereld vijandschap met God betekent? Wie met de wereld bevriend wil zijn, maakt zich tot vijand van God. (Jak. 4, 4)

De officiële brief die kardinaal Joao Braz de Aviz, een van de kerkelijke functionarissen die voornamelijk verantwoordelijk zijn voor de religieuze gemeenschappen, in 2015 schreef, is zeer veelzeggend. Hij wil dat de nadruk wordt gelegd op sociale werken zoals “het opnemen van de vluchtelingen en de armen” en bekritiseert de religieuzen die gehecht blijven aan hun habijt, hun manier van bidden en de andere tradities die ze van hun stichters ontvangen, vanwege hun “neiging om belang te hechten aan bepaalde zaken die niet zo belangrijk zijn, en weinig belang te hechten aan andere zaken die er echt toe doen”. Aangezien deze recente documenten vooral gericht zijn op monialen die een groot belang hechten aan het gebed en daarbij geen actieve diensten van liefdadigheid voor het publiek verrichten, is het duidelijk dat deze kardinaal kritiek heeft op hun bijzondere roeping.

Buren twisten om ons bezit, en vijanden lachen ons uit.  (Ps.79:7)

Israël, Gods uitverkoren volk waarnaar deze psalm verwijst onder het beeld van een wijngaard, wordt over het algemeen begrepen als een beeld van de katholieke kerk. Er is echter een gebed tot de heilige Teresa gebaseerd op deze psalm, bekend onder de Karmelieten, waarin de Orde van de Karmelieten wordt aangeduid als deze wijngaard. Na te hebben gesproken over de vroegere glorie van de door God aangeplante wijngaard, gaat de psalmist verder:

Waarom hebt Gij zijn omheining verwoest, zodat wie langs komt, kan plukken?

De wilde zwijnen woelen hem om, het vee van het veld graast hem af.  (Verzen 13-14)

Vandaag de dag zijn we zeker getuige van de vervulling van deze woorden, zowel in de Karmel (en in alle contemplatieve ordes) als binnen de Kerk op grotere schaal. De enige hoop op het voortbestaan van het ‘biddende hart’ van de Kerk is te erkennen dat zolang het Vaticaan vol zit met mannen die verlangen naar de dood van de Kerk, het zinloos is te denken dat het nuttig is erkenning en goedkeuring aan het Vaticaan te vragen. Vroeger konden we er zeker van zijn dat de goedkeuring van Rome de goedkeuring van God betekende. Nu zijn we gedwongen te kiezen tussen deze twee. Het is een kwestie van leven en dood.

Ik houd u vandaag het leven en het geluk voor, maar ook de dood en het ongeluk…… Ik neem heden de hemel en de aarde tot getuigen tegen u. Leven en dood houd ik u voor, zegen en vloek. Kies dan het leven, dan zult gij met uw nakomelingen het leven bezitten. (Deut.30, 15.19)