Maria, onbevlekte Moeder – Acies ordinata, ora pro nobis
door aartsbisschop Carlo Maria Viganò
19 december 2019
Zo spreekt God, de Heer,
die de hemel geschapen en uitgespannen heeft
en de aarde gespreid met al wat zij voortbrengt,
die adem geeft aan hen die er wonen
en levensgeest aan allen die er hun wegen gaan….
Ik de Heer, dat is mijn naam,
mijn glorie deel Ik met geen ander,
mijn roem niet met de godenbeelden…..
De Heer rukt uit als een held,
als een krijgsman, laaiend van strijdlust,
uitbundig laat Hij zijn strijdkreet weerklinken,
krijgshaftig gaat Hij zijn vijand te lijf.
Lang heb Ik gezwegen,
mij stilgehouden en bedwongen:
nu kerm Ik als een vrouw die baren gaat,
moet snuiven en briesen.
Teisteren zal Ik bergen en heuvels
en al hun gewas doen verdrogen;
van rivieren maak Ik eilanden
en waterplassen leg Ik droog….
Zij deinzen terug, blozend van schaamte,
die lieden die op afgodsbeelden bouwen
en tot gietstukken zeggen:
`Gij zijt onze goden.’…..
Wie heeft Jakob prijsgegeven aan de plunderaars en Israël aan de rovers?
Wie anders dan de Heer, tegen wie zij gezondigd hebben,
wiens wegen zij niet wilden gaan en wiens boodschap zij niet wilden horen!
Hij liet zijn laaiende toorn de vrije loop, en goot oorlogsgeweld over hen uit, zij werden alom verzengd, maar zagen de reden niet in, maar namen niets ter harte.
(Jesaja 42:5-24)
MARIA, DE ONBEVLEKTE MOEDERMAAGD
ACIES ORDINATA, ORA PRO NOBIS
“Is er in het hart van de Maagd Maria iets anders dan de naam van onze Heer Jezus Christus? Ook wij willen maar één naam in ons hart hebben: die van Jezus, zoals de Allerheiligste Maagd.”
Het tragische verhaal van dit mislukte pontificaat gaat maar door met een deprimerende serie wendingen. Er gaat geen dag voorbij of vanaf de meest verheven troon gaat de Paus door met de ontmanteling van de Stoel van Petrus, waarbij hij zijn hoogste autoriteit gebruikt en misbruikt, niet om te bekennen maar om te ontkennen; niet om te bevestigen maar om te misleiden; niet om te verenigen maar om te verdelen; niet om te bouwen maar om te slopen.
Zijn activiteit maakt gebruik van geïmproviseerd leergezag, van een voor de vuist we spreken, van een fluïde leergezag dat zo verraderlijk is als drijfzand, en dat niet alleen op grote hoogte als hij overgeleverd is aan de genade van journalisten uit de hele wereld, in die etherische ruimte die een pathologisch delirium van illusoire almacht aan het licht kunnen brengen, maar ook bij de meest plechtige religieuze ceremonie die zou moeten aanzetten tot een heilige huiver en eerbiedig respect.
Ter gelegenheid van de liturgische herdenking van de Maagd van Guadalupe gaf Paus Bergoglio opnieuw uiting aan zijn duidelijke mariale onverdraagzaamheid die doet denken aan de onverdraagzaamheid van de slang in het verhaal van de zondeval in het Proto-evangelie dat de radicale vijandschap van God tussen de Vrouw en de Slang voorspelt. En die uitgesproken vijandigheid van de slang die tot aan de voleinding van de tijd zal proberen de hiel van de Vrouw te treffen en over haar en haar nageslacht te zegevieren. De onverdraagzaamheid van de paus is een duidelijke aanval op de voorrechten en verheven eigenschappen die de Onbevlekte altijd Maagd en Moeder Gods maken tot de vrouwelijke aanvulling van het mysterie van het vleesgeworden Woord, dat nauw met Hem verbonden is in de heilseconomie.
Na haar te hebben gedegradeerd tot “buurvrouw” of een weggelopen migrant, of een eenvoudige lekenvrouw met de gebreken en crisissen van elke vrouw die door de zonde is getekend, of een leerling die ons duidelijk niets te leren heeft; na haar te hebben gebanaliseerd en gedesacraliseerd, zoals de feministen die in Duitsland terrein winnen met hun “Maria 2.0” beweging en die proberen Onze-Lieve-Vrouw te moderniseren en van haar een waanvoorstelling te maken naar hun beeld en gelijkenis, heeft Paus Bergoglio de verheven Koningin en de Onbevlekte Moeder van God, nog verder aangvochten door te stellen dat zij “mestiza werd met de mensheid… en God mestizo maakte” Met een paar grappen trof hij het mariale dogma en het daarmee verbonden christologische dogma in het hart.
De mariale dogma’s zijn het zegel van onze katholieke geloofswaarheden, gedefinieerd tijdens de concilies van Nicea, Efeze en Chalcedon; ze zijn het onverwoestbare bolwerk tegen de christologische ketterijen en tegen de woedende ontketening van de poorten van de hel. Wie van haar een “mestiza” maakt en haar ontheiligt, laten zien dat ze aan de kant van de Vijand staan. Maria aanvallen is zich wagen aan Christus zelf; de Moeder aanvallen is opstaan tegen haar Zoon en in opstand komen tegen het mysterie zelf van de Allerheiligste Drie-eenheid. De Onbevlekte Theotokos, “geducht als een leger in slagorde geschaard” (Hoogl. 6:10) – acies ordinata – zal de strijd aangaan om de Kerk te redden en het losgelaten leger van de Vijand te vernietigen dat haar de oorlog heeft verklaard, en met hem zullen alle demonische pachamama’s definitief terugkeren naar de hel.
Paus Bergoglio lijkt zijn ongeduld jegens de Onbevlekte niet langer in toom te kunnen houden, noch lijkt hij dat te kunnen verbergen achter schijnbare en ostentatieve devotie die hij altijd toont als hij in de schijnwerpers staat, terwijl hij zich verre houdt van de plechtigheden van Maria Tenhemelopneming en het bidden van de rozenkrans met de gelovigen, die de Damasushof en de bovenste loggia van de Sint-Pietersbasiliek onder Sint-Jan Paulus II en paus Benedictus XVI vulden.
Paus Bergoglio gebruikt de pachamama zich van de Guadalupana te ontdoen. De verheffing van die Amazone-afgod tot zelfs bij het graf van Petrus, was niets minder dan een oorlogsverklaring aan de Vrouwe en Patrones van de beide Amerika’s, die met haar verschijning aan Juan Diego de demonische afgoden vernietigde en de inheemse volkeren voor Christus en de aanbidding van de “ware en enige God” won, door haar moederlijke bemiddeling. En dit is geen legende!
Enkele weken na de afsluiting van het synodale gebeuren, die de investituur van pachamama in het hart van de katholieke wereld markeerde, vernamen we dat de conciliaire ramp van de Novus Ordo Missae een verdere modernisering ondergaat, onder andere door de invoering van de “Dauw” in de eucharistische gebed in plaats van de vermelding van de Heilige Geest, de derde Persoon van de Allerheiligste Drie-eenheid.
Dit is een verdere stap in de richting van terugval naar de naturalisering en immanentisering van de katholieke eredienst, naar een pantheïstische en een afgodische Novissimus Ordo. De “Dauw”, een entiteit die aanwezig is in de “theologische plaats” van de Amazone tropen – zoals we geleerd hebben van de synodale vaders – wordt het nieuwe immanente principe van bevruchting van de Aarde, die het “transsubstantiëert” naar een pantheïstisch verbonden geheel waaraan de mensen worden geassimileerd en onderworpen, tot glorie van Pachamama. En hier zijn we weer ondergedompeld in de duisternis van een nieuw globalistisch en eco-tribaal heidendom, met zijn demonen en perversies. Vanuit deze laatste liturgische omwenteling valt de goddelijke Openbaring terug van volheid naar archaïsme; vanuit de hypostatische identiteit van de Heilige Geest glijden we af naar de symbolische en metaforische vergankelijkheid die eigen is aan de dauw en die de vrijmetselaarsgnosis zich al lang eigen gemaakt heeft.
Maar laten we even teruggaan naar de zeldzaam lelijke afgodsbeelden en naar de verklaring van paus Bergoglio de dag na hun verwijdering uit de kerk in Traspontina en hun verdrinking in de Tiber. Opnieuw hebben de woorden van de Paus de geur van een kolossale leugen: hij liet ons geloven dat de beeldjes dankzij de tussenkomst van de Carabinieri (Italiaanse politie) onmiddellijk uit het smerige water zijn opgegraven. Men vraagt zich af waarom een ploeg van Vatican News, gecoördineerd door Tornielli, en Spadaro van Civiltà Cattolica, met verslaggevers en cameramannen van de hofpers, niet zijn gekomen om de dapperheid van de duikers te filmen en de redding van de pachama’s vast te leggen. Het is ook onwaarschijnlijk dat zo’n spectaculaire prestatie niet de aandacht van een paar voorbijgangers trok, uitgerust met een mobiele telefoon om het te filmen en vervolgens de primeur te lanceren op de sociale media. We komen in de verleiding om de vraag te stellen aan de persoon die deze verklaring heeft afgelegd. Zeker, ook deze keer zou hij ons antwoorden met zijn welbespraakt stilzwijgen.
Al meer dan zes jaar worden we vergiftigd door een vals leergezag, een soort extreme synthese van alle conciliaire misvattingen en postconciliaire dwalingen die onophoudelijk zijn gepropageerd zonder dat de meesten van ons het merken. Ja, want het Tweede Vaticaans Concilie heeft niet alleen de Doos van Pandora geopend, maar ook het Raam van Overton, en wel zo geleidelijk aan dat we ons niet bewust waren van de omwentelingen die hadden plaatsgevonden, de werkelijke aard van de hervormingen en de dramatische gevolgen ervan, noch vermoedden we wie werkelijk aan het roer stond van die gigantische subversieve operatie, die de modernistische kardinaal Suenens “het 1789 van de katholieke kerk” noemde.
Zo is het Mystieke Lichaam de laatste decennia langzaam ontdaan van zijn levenselixer door een onstuitbare bloeding: het de heilige geloofsschat is geleidelijk aan verkwanseld, dogma’s gedenatureerd, geseculariseerd en geleidelijk ontheiligd, de moraal gesaboteerd, het priesterschap verguisd, het eucharistisch offer geprotestantiseerd en omgevormd tot een gezellige maaltijd…
Nu is de Kerk levenloos, bedekt met metastasen en verwoest. Het volk van God is analfabeet en beroofd van zijn geloof, het tast in de duisternis van chaos en verdeeldheid. In deze laatste decennia hebben de vijanden van God geleidelijk aan verschroeide aarde gemaakt van tweeduizend jaar traditie. Met een ongekende snelheid wordt dankzij de subversieve drang van dit pontificaat, ondersteund door het machtige jezuïetenapparaat, een dodelijke coup de grace (genadeslag) aan de Kerk toegebracht.
Bij Paus Bergoglio is het – zoals bij alle modernisten – onmogelijk om duidelijkheid te vinden, aangezien het kenmerk van de modernistische ketterij de verlakkerij is. Zij zijn meesters van de dwaling en experts in de kunst van het bedrog en “zij streven ernaar om wat dubbelzinnig is algemeen aanvaard te maken door het van zijn onschadelijke kant te presenteren en dient dan als een paspoort om de giftige kant die aanvankelijk verborgen wordt gehouden, in te voeren”. (Fr. Matteo Liberatore SJ). En zo wordt de leugen, hardnekkig en obsessief herhaald, uiteindelijk “waar” en geaccepteerd door de meerderheid.
Ook typisch modernistisch is de tactiek van het bevestigen van wat je wilt vernietigen, het gebruik van vage en onnauwkeurige termen, en het bevorderen van dwalingen zonder deze ooit duidelijk te formuleren. Dit is precies wat Paus Bergoglio doet, met zijn ontbindend amorfisme van de mysteries van het geloof, met zijn leerstellige benadering waardoor hij de heiligste dogma’s vermengt (mesties) en afbreekt, zoals hij deed met de Mariale dogma’s van de altijdmaagdelijke Moeder van God.
Het resultaat van dit misbruik is wat we nu voor onze ogen zien: een katholieke kerk die niet meer katholiek is; een container beroofd van zijn authentieke inhoud en gevuld met geleende goederen.
De komst van de Antichrist is onvermijdelijk; het maakt deel uit van de epiloog van de Heilsgeschiedenis. Maar we weten dat het de voorwaarde is voor de algehele triomf van Christus en zijn glorieuze Bruid. Diegenen onder ons die zich niet hebben laten misleiden door deze vijanden van de Kerk die zich in het lichaam van de Kerk hebben genesteld, moeten zich verenigen en samen het hoofd bieden aan de Boze, die al lang verslagen is maar nog steeds in staat is massa’s zielen te schaden en hun eeuwige verdoemenis te veroorzaken, maar wiens kop de Heilige Maagd, onze Aanvoerder, definitief zal verpletteren.
Nu is het onze beurt. Zonder dubbelzinnigheid, zonder ons te laten verdrijven uit deze Kerk waarvan wij de wettige kinderen zijn en waarin wij het heilige recht hebben ons thuis te voelen, zonder dat de haatdragende horde van Christus’ vijanden ons gemarginaliseerd, schismatiek en geëxcommuniceerd laat voelen.
Nu is het onze beurt! De triomf van het Onbevlekt Hart van Maria – Medeverlosseres en Middelares van alle genaden – vindt plaats door haar “kleinen”, die zeker broos en zondig zijn, maar absolute tegenstanders zijn van de leden van het leger van de Vijand. De “kleinen” zijn onvoorwaardelijk toegewijd aan het Onbevlekte Maagd, om haar hiel te zijn, het meest vernederde en verachte deel, het meest gehaat door de hel, maar die samen met haar het hoofd van het helse Monster zullen verpletteren.
De heilige Louis-Marie Grignion de Montfort vroeg: “Maar wanneer zal deze triomf plaatsvinden? God weet het.” Het is onze taak om waakzaam te zijn en te bidden zoals de heilige Catharina van Siena vurig aanbeveelt: “Oimè! Moge ik sterven maar ik niet kan sterven. Slaap niet langer in achteloosheid; gebruik wat je kunt in de huidige tijd. Troost u in Christus Jezus, zoete liefde. Verdrink je in het Bloed van gekruisigde Christus, plaats je op het kruis met gekruisigde Christus, verberg je in de wonden van gekruisigde Christus, baad je in het bloed van gekruisigde Christus” (Brief 16).
De Kerk is gehuld in de duisternis van het modernisme, maar de overwinning behoort toe aan Onze-Lieve-Heer en zijn Bruid. Wij willen het eeuwige geloof van de Kerk blijven belijden tegenover het brullende kwaad dat haar belegert. We willen met haar en met Jezus waakzaam blijven in dit nieuwe Getsemané van de eindtijd; om te bidden en boete te doen voor de vele overtredingen die hen zijn aangedaan.
+ Carlo Maria Viganò
Titulaire aartsbisschop van Ulpiana
Apostolische nuntius
Dutch
Comments