2019-D . Commentaar van derdenOn 2 november 2019 by Redactie

Franciscus steekt opnieuw zijn middelvinger op tegen de katholieken door de Amazoonse afgodsbeelden uit de Tiber te vissen.

George Neumayr schrijft hieronder een stuk waarin hij de paus “post-christelijk” noemt en dat met feiten onderbouwt. Overdreven of een huiveringwekkende werkelijkheid? Oordeelt u zelf.

Ik ben de keren kwijt dat paus Franciscus zijn middelvinger heeft opgestoken naar orthodoxe katholieken – van het zeggen tegen ouders van grote gezinnen dat zij zich niet als “konijnen” hoefden te gedragen tot het uitlachen van een misdienaar omdat hij zij hun handen vroom tegen elkaar hield (hij grapte tegen de onthutste jongen: “zijn ze aan elkaar geplakt?”), tot het zeggen dat priesters die aan de traditie gehecht zijn “neurotici” zijn. In Jorge Bergoglio heeft de wereld haar eerst post-christelijke paus gezien – een religieuze relativist in de stijl van de VN, die van iedere godsdienst houdt behalve van de zijne.

De brutaal ketterse Pan-Amazonesynode – zijn voornaamste organisatoren zijn onder meer voor vrouwelijke priesters, de afschaffing van het priesterlijk celibaat en voor LGBT-rechten – is op zichzelf een opgestoken middelvinger naar de katholieken. Dag na dag gedurende de synode is het geloof aangevallen als clerici katholieken de les lezen over de deugden van syncretisme, een stompzinnig multiculturalisme dat een Amazoonse vrouw verheerlijkt die beesten de borst geeft, en nu zelfs regelrecht heidendom. In zijn laatste dwaze daad heeft hij de politie de Pacha-afgodsbeelden uit de Tiber laten vissen die een anonieme katholiek verwijderd had uit een kerk vlak bij het St.-Pietersplein en in de rivier had gegooid.

De schrijvers in Onion moeten zich op het hoofd hebben gekrabd hoe ze daar een satire op konden maken. De koppen die zij verzinnen kunnen het niet winnen van de echte koppen: “Paus Franciscus vraagt vergiffenis nadat de Amazonebeelden gestolen en in de rivier gegooid zijn”. Zijn verontschuldiging was van het meest politiek correcte soort: “Als bisschop van het diocees, vraag ik vergiffenis aan de mensen die hierdoor beledigd zijn”.

De post-christelijke paus maakt in een sneltreinvaart Rome opnieuw heidens. Je vraagt je af of zijn verontschuldigingen ook zullen uitgaan naar de afstammelingen van de oude Romeinen die goden en godinnen aanbaden. Wellicht zal paus Franciscus opdracht geven dat de heidense tempels, die tot kerken zijn omgebouwd, in Rome opnieuw terugkeren naar hun oorspronkelijke vorm. Immers als een natuurgodin als Pachamama katholiek “respect” verdient, zoals Bergoglio beweert, dan verdienen zeker Zeus en Minerva ook een nieuwe eerbiedsbetuiging. Onder een post-christelijke paus heeft het Vaticaan zowel zijn verstand als zijn ziel verloren en heeft dus noch het verstand noch het geloof om een onderscheid te maken tussen goed en kwaad in cultuur of religie. Het relativisme dat opgesloten ligt in de weigering te oordelen over de cultuur en de nolens volens vermenging van godsdiensten, is als een zuur dat door alles heen brandt wat het aanraakt. De Kerk is verschrompeld in de mate dat ze eraan is blootgesteld. In de weigering ergens voor te staan werpen de relativisten zich neer voor alles, inclusief het Amazoonse heidendom.

Wat ons wordt voorgesteld als “respect voor de cultuur” is in feite verachting van de cultuur, – de zorgeloze minachting van de liberalen die alles van de Pieta tot de Pachamama reduceren tot hetzelfde betekenisloze niveau.

Omdat het verboden is te oordelen over de Amazoonse cultuur, moeten multiculturalisten alles in de Amazone als hetzelfde behandelen wat betekent dat zij nooit echt waarderen wat er goed in is.

Alleen een diletantistische moderne jezuïet zoals Franciscus heeft de brutaliteit deze synode, die een gigantische manipulatieve en aanmatigende handeling is, te presenteren als een aanval op het “Westers kolonialisme”. In werkelijkheid is het eenvoudigweg een veruit ziekere vorm ervan: het kruis is vervangen door de blauwe vlag van de VN. In zijn schaduw wil een verbond van VN-engerds en ketterse Vaticaanse beambten de Amazoniërs met kleine Pachamama-afgodsbeelden laten spelen zolang zij hun politieke macht maar afstaan aan Brave-New-World-bureaucraten. Het laatste wat ze willen is dat de Amazoniërs hun eigen zaakjes regelen. En anders dan de vroegere missionarissen proberen de nieuwe kolonialisten van de VN niet de primitieve mensen te bevrijden van perversiteiten als infanticide (het doden van kleine kinderen) maar hen binnen te leiden in nieuwe perversiteiten – seksuele educatie van Planned Parenthood, genderneutrale wc’s, abortus op verzoek, eugenetica, euthanasie, alomtegenwoordige porno, en talloze ander moderne vorm van verloedering.

De synode gaat niet over heiligheid maar over macht – een poging van de Verenigde Naties en het Vaticaan om uit Latijns-Amerika een streek los te maken die zij kunnen controleren en beheren volgens hun totalitaire voorkeuren. En voor een post-christelijke paus heeft de synode de toegevoegde bonus dat ze kan dienen als een voorwendsel voor disciplinair en theologisch geknutsel en als bezegeling van de syncretistische richting van de Kerk sinds Vaticanum II. In naam van hulp aan de Amazoniërs gebruikt hij hen gewoonweg als een excuus om de leer af te zwakken, de discipline te verzwakken en de Kerk te politiseren.

Enkele weken geleden was er ophef in het Vaticaan dat de paus zijn favoriete interviewer had gezegd dat hij niet geloofde in de godheid van Christus op aarde. (De paus heeft dit verhaal nog steeds niet persoonlijk en direct ontkend). Nu is de ophef over het feit dat hij heidense afgodsbeelden terugbrengt naar het St.-Pietersplein, waar zijn voorganger gekruisigd is omdat hij weigerde voor de Romeinse afgoden te buigen. Maar al deze problemen zijn in feite maar een en hetzelfde probleem – het verbijsterende schandaal van een post-christelijke paus.

George Neumayr, 27 oktober 2019

Hij is een medewerker van de American Spectator en de auteur onder andere van de Political Pope (2017)