De Paus
Ik krijg nogal wat mails van mensen die het moeilijk hebben met de huidige paus en de houding die ze tegenover hem moeten aannemen. Er worden nogal wat verschillende posities ingenomen en men vraagt mij dan welke positie ik de juiste vind.
Een bepaald groepje mensen vindt dat er na Pius XII geen geldige paus meer is geweest. Daarmee is het Tweede Vaticaans Concilie niet geldig en zijn de besluiten ervan van nul en generlei waarde. Dat geldt dan vooral voor de vernieuwing van de liturgie die men soms zelfs ongeldig vindt. Daarmee zijn alle wijdingen volgens het nieuwe wijdingsritueel en ook de sacramenten die daarvan afhangen ongeldig. Alleen bisschoppen die door geldig gewijde (dat wil zeggen in de oude ritus) bisschoppen gewijd zijn, zijn geldige bisschoppen. Deze groep zijn de radicale sedevacantisten (= de Stoel van Petrus is leeg). Achter deze opvattingen zitten bepaalde complottheorieën (Johannes XXIII was een vrijmetselaar etc) die niet bewezen kunnen worden en nooit als zodanig zijn vastgesteld. Volgens het kerkelijk recht, zijn keuzes, wijdingen etc. geldig als zij op een voor iedereen controleerbare wijze volgens de regels en voorschriften gebeuren. Bij uitwendige geldigheid moet er van een innerlijke geldigheid worden uitgegaan, tenzij duidelijk anders kan worden bewezen en juridisch kan worden aangetoond. Ook de theorie dat Johannes XXIII tot ketterij vervallen is, toen hij de besluiten van het Concilie ondertekende, snijdt geen hout, omdat theoretisch een paus die tot ketterij vervalt weliswaar zijn ambt verliest maar dat gebeurt pas, als dat officieel is vastgesteld. En wie dat kan vaststellen, is de vraag. Er is in iedere geval in de Kerk geen enkele orgaan van gewicht (kardinalencollege) dat deze ketterij van de paus heeft vastgesteld. Deze sedevacantistische theorie is weliswaar comfortabel voor de aanhangers (ze kunnen zonder schroom het Concilie en alles wat erna komt inclusief de huidige paus afwijzen), maar in feite onhoudbaar omdat die toestand voor niemand controleerbaar is.
Daarom: iedereen die katholiek wil blijven, moet zich, om niet tot sektarisme te vervallen, verre houden van iedere vorm van sedevacantisme.
Een grotere groep denkt dat paus Franciscus geen wettige paus is. Daarvoor worden een tweetal argumenten aangehaald. Allereerst de samenzwering die voorafging aan zijn verkiezing en waarover kardinaal Danneels berichtte en die hij de Sankt-Gallenmaffia noemde. Deze actie en de afspraken zouden onwettig zijn geweest en keuze ongeldig hebben gemaakt. Ten tweede wordt gewezen op ketterse uitspraken van de paus waardoor hij automatisch zijn ambt zou verliezen. Voor beide argumenten geldt dat ze subjectief zijn en geen objectieve bevestiging hebben van een bevoegd kerkelijk orgaan. Er is dus vooralsnog geen grond deze theorie aan te hangen.
De overgrote meerderheid van de katholieken gaat er mijn inziens terecht van uit dat Franciscus de wettige paus is met alle bevoegdheden die daarbij horen. Van deze groep is een overgroot deel blij met Franciscus, ofwel omdat ze er nooit over nadenken en de berichten en uitspraken niet echt volgen ofwel omdat ze echt ingenomen zijn met de nieuwe lijnen die hij uitzet. Er is echter ook een behoorlijke groep orthodoxe katholieken over heel de wereld die ernstig bezorgd is over de politieke keuzes die de paus maakt (voor de linkse regimes in de wereld, samenwerking met de communisten in China ten koste van de ondergrondse Kerk, onvoorwaardelijke steun voor de klimaatlobby en voor onbeperkte toelating van vluchtelingen) maar zich vooral zorgen maakt over het feit dat de paus zich niet druk lijkt te maken om de orthodoxe leer en moraal en steeds deuren openzet naar heterodoxie ontwikkelingen die tegen de aloude traditie van de Kerk gericht zijn en bedoeld lijken om de wereld te behagen. Uit de stukjes die ik regelmatig schrijf, zal duidelijk zijn dat ik tot deze laatste groep behoor.
Als ook u daar met mij toebehoort is het zaak:
– voor de paus en de Kerk te blijven bidden;
– bidden dat de Heer een eind zal maken aan deze rampzalige situatie in de Kerk
– trouw te blijven aan de katholieke Kerk en haar traditie, en aan de paus als aan de universele herder
– de paus (en de bisschoppen die hem steunen) echter niet te volgen als hij afwijkt van de normatieve traditie van de katholieke Kerk;
– niet toe te geven aan de “gemakkelijke” oplossingen van sedevacantisme of iets waar daar op lijkt maar te volharden in deze voor de Kerk moeilijke tijd die ons ook vanuit het geloof voor veel vragen stelt.
– niet in de verleiding komen de sacramenten (en dus ook de Mis) van na de liturgiehervorming ongeldig te verklaren, al is het legitiem de liturgische hervormingen na Vaticanun II te betreuren en die in katholiek opzicht een achteruitgang te vinden in plaats van een vooruitgang.
C. Mennen pr
7 februari 2019
Dutch
Comments