2021-DOn 23 juli 2021 by Redactie

Vele gelovigen – leken, clerici en religieuzen – hebben tegenover mij uiting gegeven aan de diepe ontreddering die het Motu Proprio “Traditionis Custodes” bij hen heeft teweeggebracht. Zij die gehecht zijn aan de Usus Antiquior (vroegere gebruik) [UA], wat paus Benedictus XVI de buitengewone vorm heeft genoemd, van de Romeinse ritus zijn diep ontmoedigd door de strengheid van de discipline die het Motu Proprio oplegt en beledigd door de taal die het gebruikt om hen, hun houdingen en hun gedrag te beschrijven. Als lid van de gelovigen, die ook een intense band met de UA hebben, deel ik volledig in hun gevoelens van diepe bedroefdheid.

Als bisschop van de Kerk en als kardinaal, in gemeenschap met de Paus van Rome en met een bijzondere verantwoordelijkheid om hem bij te staan in zijn pastorale zorg en bestuur van de universele Kerk, bied ik de volgende opmerkingen aan:

1. 

Vooraf moet men zich afvragen waarom de Latijnse of officiële tekst van het Motu Proprio nog niet is gepubliceerd. Voor zover ik weet, heeft de Heilige Stoel de tekst in een Italiaanse en Engelse versie afgekondigd, en daarna in een Duitse en Spaanse vertaling. Aangezien de Engelse versie een vertaling wordt genoemd, moet worden aangenomen dat de oorspronkelijke tekst in het Italiaans is. Indien dit het geval is, zijn er vertalingen van belangrijke teksten in de Engelse versie die niet coherent zijn met de Italiaanse versie. In artikel 1 is het belangrijke Italiaanse bijvoeglijk naamwoord “unica” in het Engels vertaald als “unique”, in plaats van “only”. In artikel 4 is het belangrijke Italiaanse werkwoord “devono” in het Engels vertaald als “should”, in plaats van “must”.

2. 

Allereerst is het van belang om in deze en de volgende twee opmerkingen (nrs. 3 en 4) de essentie vast te stellen van wat het Motu Proprio bevat. Uit de ernst van het document blijkt dat paus Franciscus het Motu Proprio heeft uitgevaardigd om datgene aan te pakken wat hij ziet als een ernstig kwaad dat de eenheid van de Kerk bedreigt, namelijk de UA. Volgens de Heilige Vader maken degenen die volgens dit gebruik liturgie vieren een keuze die “de Kerk en haar instellingen afwijst in naam van wat de ‘ware Kerk’ wordt genoemd”, een keuze die “in strijd is met de communio en die de verdeeldheid bevorderende tendens voedt … waartegen de apostel Paulus zo krachtig heeft gereageerd.”

3. 

Het is duidelijk dat paus Franciscus het kwaad zo groot acht dat hij onmiddellijk actie heeft ondernomen, zonder de bisschoppen vooraf in te lichten en zelfs niet te voorzien in de gebruikelijke vacatio legis, een periode tussen de afkondiging van een wet en het van kracht worden ervan. De vacatio legis geeft de gelovigen en vooral de bisschoppen de tijd om de nieuwe wetgeving betreffende de eredienst van God, het belangrijkste aspect van hun leven in de Kerk, te bestuderen met het oog op de tenuitvoerlegging ervan. De wetgeving bevat namelijk vele elementen die bestudeerd moeten worden met het oog op de toepassing ervan.

4.  

Bovendien legt de wetgeving beperkingen op aan de UA, die de uiteindelijke opheffing ervan inluiden, bijvoorbeeld het verbod op het gebruik van een parochiekerk voor de eredienst volgens de UA en de vaststelling van bepaalde dagen voor een dergelijke eredienst. In zijn brief aan de bisschoppen van de wereld geeft paus Franciscus twee principes aan die de bisschoppen als leidraad moeten nemen bij de uitvoering van het Motu Proprio. Het eerste beginsel is “te voorzien in het welzijn van hen die geworteld zijn in de vorige vorm van viering en die te zijner tijd moeten terugkeren naar de Romeinse ritus afgekondigd door de heilige Paulus VI en Johannes Paulus II”. Het tweede principe is “te stoppen met het oprichten van nieuwe persoonlijke parochies die meer gebonden zijn aan de wens en verlangens van individuele priesters dan aan de werkelijke behoefte van het ‘heilige Volk van God'”.

5.

Kennelijk is de regeling gericht op de correctie van een dwaling die hoofdzakelijk te wijten is aan “de wensen en verlangens” van bepaalde priesters. In dit verband moet ik opmerken, vooral in het licht van mijn dienst als diocesaan bisschop, dat het niet de priesters waren die, op grond van hun wensen, de gelovigen ertoe hebben aangezet om de Buitengewone Vorm te verzoeken. In feite zal ik altijd diep dankbaar zijn voor de vele priesters die, ondanks hun toch al zware verplichtingen, de gelovigen die op legitieme wijze de UA aanvroegen, ruimhartig hebben gediend. De twee principes kunnen niet anders dan de vrome gelovigen die de ontmoeting met Christus door middel van de Buitengewone Vorm van de Romeinse Ritus diep waarderen en eraan gehecht zijn, duidelijk maken dat zij lijden aan een aberratie die een tijd lang getolereerd kan worden, maar die uiteindelijk moet worden uitgeroeid.

6. 

Vanwaar komt deze strenge en revolutionaire actie van de Heilige Vader? Het Motu Proprio en de Brief geven twee bronnen aan: ten eerste “de wensen die door het episcopaat zijn geuit” door middel van “een gedetailleerde raadpleging van de bisschoppen” die in 2020 door de Congregatie voor de Geloofsleer is gehouden, en ten tweede “het advies van de Congregatie voor de Geloofsleer.” Met betrekking tot de antwoorden op de “gedetailleerde raadpleging” of “vragenlijst” die naar de bisschoppen is gestuurd, schrijft paus Franciscus aan de bisschoppen: “De antwoorden onthullen een situatie die mij verontrust en verdrietig maakt, en mij overtuigt van de noodzaak om in te grijpen.”

7. 

Wat de bronnen betreft, moet men veronderstellen dat de situatie die de paus verontrust en bedroeft, algemeen bestaat in de Kerk of slechts op bepaalde plaatsen? Gezien het belang dat aan de “uitvoerige raadpleging” of “vragenlijst” wordt toegekend en de ernst van de zaak die zij behandelde, lijkt het van essentieel belang dat de resultaten van de raadpleging openbaar worden gemaakt, samen met de vermelding van het wetenschappelijke karakter ervan. Als de Congregatie voor de Geloofsleer van mening was dat een dergelijke revolutionaire maatregel moest worden genomen, zou zij een Instructie of een soortgelijk document hebben opgesteld om deze aan te pakken.

8. 

De Congregatie beschikt over de deskundigheid en lange ervaring van bepaalde functionarissen – eerst in de Pauselijke Commissie Ecclesia Dei en vervolgens in de Vierde Sectie van de Congregatie – die belast zijn met de behandeling van vraagstukken betreffende de UA. Men moet zich afvragen of het “advies van de Congregatie voor de Geloofsleer” de raadpleging weergaf van degenen met de grootste kennis van de gelovigen die aan de UA zijn toegewijd?

9. 

Wat het vermeende ernstige kwaad van de UA betreft, heb ik gedurende vele jaren en op vele verschillende plaatsen een ruime ervaring met de gelovigen die regelmatig God vereren volgens de UA. In alle eerlijkheid moet ik zeggen dat deze gelovigen op geen enkele manier “de Kerk en haar instellingen afwijzen in naam van wat men de ‘ware Kerk’ noemt”. Ik heb hen ook niet uit de gemeenschap met de Kerk of verdeeldheid binnen de Kerk aangetroffen. Integendeel, zij houden van de Paus van Rome, van hun bisschoppen en priesters, en wanneer anderen de keuze van het schisma hebben gemaakt, hebben zij altijd in volle gemeenschap met de Kerk willen blijven, trouw aan de  Paus, vaak ten koste van veel lijden. Op geen enkele wijze hangen zij een schismatieke of sedevacantistische ideologie aan.

10. 

In de begeleidende brief bij het Motu Proprio staat dat de UA werd toegestaan door paus Johannes Paulus II en later geregeld door paus Benedictus XVI met “de wens om de genezing van het schisma te bevorderen met de beweging van Mgr. Lefebvre.” De beweging in kwestie is de Sociëteit van Sint Pius X. Terwijl beide Pausen de genezing van het schisma in kwestie wensten, zoals alle goede katholieken zouden moeten, wensten zij ook de UA in stand te houden voor hen die in de volle gemeenschap van de Kerk bleven en niet schismatiek werden. Paus Johannes Paulus II toonde op verschillende belangrijke manieren pastorale naastenliefde aan gelovige katholieken die verbonden waren aan de UA, bijvoorbeeld door het verlenen van het indult voor de UA maar ook door het oprichten van de Priesterbroederschap van de H. Petrus, een sociëteit van apostolisch leven voor priesters verbonden aan de UA. In het boek “Last Testament: in his own words” reageert paus Benedictus XVI op de bewering: “Het opnieuw toestaan van de Tridentijnse Mis wordt vaak in de eerste plaats geïnterpreteerd als een concessie aan de Sociëteit van Sint Pius X”, met deze duidelijke en krachtige woorden: “Dit is gewoon absoluut onwaar! Voor mij was het belangrijk dat de Kerk innerlijk één is met zichzelf, met haar eigen verleden; dat wat vroeger heilig voor haar was, nu niet op de een of andere manier verkeerd is” (pp. 201-202). In feite hebben velen die momenteel de eredienst volgens de UA willen houden geen ervaring en misschien geen kennis van de geschiedenis en de huidige situatie van de Priesterbroederschap van Sint Pius X. Zij worden eenvoudigweg aangetrokken door de heiligheid van de UA.

11. 

Ja, er zijn individuen en zelfs bepaalde groepen die radicale standpunten innemen, zoals dat ook het geval is in andere sectoren van het kerkelijk leven, maar zij zijn op geen enkele manier kenmerkend voor het grotere en steeds toenemende aantal gelovigen dat de eredienst wil vieren volgens de UA. De heilige Liturgie is geen zaak van zogenaamde “kerkpolitiek”, maar de meest volledige en meest volmaakte ontmoeting met Christus voor ons in deze wereld. De gelovigen in kwestie, onder wie zich talrijke jongvolwassenen en jonge echtparen met kinderen bevinden, ontmoeten door de UA Christus, die hen steeds dichter tot zich trekt door de hervorming van hun leven en de medewerking aan de goddelijke genade die uit zijn glorieus doorboord Hart in hun hart stroomt. Zij hoeven geen oordeel te vellen over hen die God vereren volgens het Usus Recentior (het Recente Gebruik, wat paus Benedictus XVI de Gewone Vorm van de Romeinse Ritus heeft genoemd) [UR], voor het eerst uitgevaardigd door paus Paulus VI. Zoals een priester, lid van een instituut van het godgewijde leven, dat deze gelovigen dient, mij opmerkte: Ik biecht regelmatig bij een priester, volgens de UR, en neem, bij speciale gelegenheden, deel aan de H. Mis volgens de UR. Hij concludeerde: Waarom zou iemand mij ervan beschuldigen de geldigheid ervan niet te aanvaarden?

12. 

Als er situaties zijn van een houding of praktijk die in strijd is met de gezonde leer en de discipline van de Kerk, eist de rechtvaardigheid dat deze individueel worden aangepakt door de herders van de Kerk, de Paus en de Bisschoppen die met hem in gemeenschap zijn. Gerechtigheid is de minimale en onvervangbare voorwaarde voor naastenliefde. Pastorale naastenliefde kan niet worden gediend, als de eisen van rechtvaardigheid niet in acht worden genomen.

13. 

Een schismatieke geest of daadwerkelijk schisma zijn altijd ernstig kwaad, maar er is niets in de UA dat schisma aanmoedigt. Voor degenen onder ons die de UA in het verleden kenden, zoals ikzelf, gaat het om een daad van eredienst die gekenmerkt wordt door een eeuwenoude goedheid, waarheid en schoonheid. Ik kende de aantrekkingskracht ervan vanaf mijn kinderjaren en ben er inderdaad zeer aan gehecht geraakt. Ik heb het voorrecht gehad de priester te assisteren als misdienaar vanaf mijn tiende jaar, en ik kan getuigen dat de UA een belangrijke inspiratiebron is geweest voor mijn priesterroeping. Voor hen die voor het eerst naar de UA zijn gekomen, heeft de rijke schoonheid ervan, vooral omdat het de handeling van Christus uitbeeldt die sacramenteel zijn offer op Golgotha vernieuwt door de priester die in zijn persoon handelt, hen dichter bij Christus gebracht. Ik ken vele gelovigen voor wie de ervaring van de Goddelijke Eredienst volgens de UA een sterke inspiratie is geweest voor hun bekering tot het geloof of voor hun streven naar volledige communio met de Katholieke Kerk. Ook hebben talrijke priesters die zijn teruggekeerd naar de viering van de UA of die het voor het eerst hebben geleerd, mij verteld hoe diep het hun priesterlijke spiritualiteit heeft verrijkt. En dan heb ik het nog niet eens over de heiligen uit alle christelijke eeuwen voor wie de UA een heldhaftige beoefening van de deugden heeft gevoed. Sommigen hebben hun leven gegeven om het aanbieden van juist deze vorm van goddelijke eredienst te verdedigen.

14. 

Voor mijzelf en voor anderen die zoveel krachtige genaden hebben ontvangen door deelname aan de Heilige Liturgie, volgens de UA, is het ondenkbaar dat deze nu zou kunnen worden gekarakteriseerd als iets dat schadelijk is voor de eenheid van de Kerk en voor haar leven zelf. In dit opzicht is het moeilijk de betekenis te begrijpen van artikel 1 van het Motu Proprio: “De liturgische boeken, afgekondigd door de H. Paulus VI en de H. Johannes Paulus II, in overeenstemming met de decreten van het Tweede Vaticaans Concilie, zijn de enige (unica, in de Italiaanse versie die schijnbaar de originele tekst is) uitdrukking van de lex orandi van de Romeinse Ritus.” De UA is een levende vorm van de Romeinse ritus en is dat altijd gebleven. Reeds vanaf de afkondiging van het Missaal van Paus Paulus VI werd, als erkenning van het grote verschil tussen de UR en de UA, de voortgezette viering van de Sacramenten volgens de UA toegestaan voor bepaalde kloosters en conventen en ook voor bepaalde individuen en groepen. Paus Benedictus XVI heeft in zijn Brief aan de Bisschoppen van de Wereld, die het Motu Proprio “Summorum Pontificum” begeleidt, duidelijk gemaakt dat het Romeins Missaal dat in gebruik was vóór het Missaal van Paus Paulus VI, “juridisch nooit is ingetrokken en bijgevolg in principe altijd was toegestaan”.

15. 

Maar kan de Paus van Rome de UA juridisch intrekken? De volheid van macht (plenitudo potestatis) van de Paus is de macht die nodig is om de leer en de discipline van de Kerk te verdedigen en te bevorderen. Het is geen “absolute macht” die de macht zou inhouden om de leer te veranderen of om een liturgische discipline uit te roeien die al sinds de tijd van paus Gregorius de Grote en zelfs nog eerder in de Kerk bestaat. De juiste interpretatie van artikel 1 kan niet de ontkenning zijn dat het UA een altijd vitale uitdrukking is van “de lex orandi van de Romeinse ritus”. Onze Heer, die het prachtige geschenk van de UA heeft gegeven, zal niet toestaan dat het uit het leven van de Kerk wordt gewist.

16. 

Er zij aan herinnerd, dat vanuit theologisch oogpunt elke geldige viering van een sacrament, juist door het feit dat het een sacrament is, ook buiten elke kerkelijke wetgeving om een daad van eredienst en dus ook een geloofsbelijdenis is. In die zin kan het Romeins Missaal volgens de UA niet worden uitgesloten als een geldige uitdrukking van de lex orandi en dus van de lex credendi van de Kerk. Het gaat hier om een objectieve werkelijkheid van goddelijke genade, die niet kan worden veranderd door een loutere wilsdaad van zelfs de hoogste kerkelijke autoriteit.

17. 

Paus Franciscus verklaart in zijn brief aan de bisschoppen: “In antwoord op uw verzoeken, neem ik het vaste besluit om alle normen, instructies, toestemmingen en gewoonten die voorafgaan aan het huidige Motu proprio, in te trekken en te verklaren dat de liturgische boeken afgekondigd door de heilige Pausen Paulus VI en Johannes Paulus II, in overeenstemming met de decreten van Vaticaans Concilie II, de unieke [enige] uitdrukking vormen van de lex orandi van de Romeinse Ritus.” De totale intrekking in kwestie vereist, in rechte, dat elke individuele norm, instructie, toestemming en gewoonte wordt bestudeerd, om na te gaan of zij “in tegenspraak is met de communio en de verdeeldheid bevorderende tendens voedt … waartegen de apostel Paulus zo krachtig heeft gereageerd.”

18. 

Hier moet worden opgemerkt dat de hervorming van de Heilige Liturgie door paus Pius V, in overeenstemming met de aanwijzingen van het Concilie van Trente, heel anders was dan wat er gebeurde na het Tweede Vaticaans Concilie. Paus Pius V stelde in wezen orde op zaken in de vorm van de Romeinse ritus zoals die eeuwenlang had bestaan. De Romeinse ritus is in de eeuwen daarna door de Romeinse Paus ook enigszins geordend, maar de vorm van de ritus bleef dezelfde. Wat er na het Tweede Vaticaans Concilie gebeurde, betekende een radicale verandering in de vorm van de Romeinse ritus, met de afschaffing van veel van de gebeden, belangrijke rituele gebaren, bijvoorbeeld de vele kniebuigingen en het veelvuldig kussen van het altaar, en andere elementen die rijk zijn aan de uitdrukking van de transcendente werkelijkheid – de vereniging van hemel en aarde – die de Heilige Liturgie is. Reeds paus Paulus VI heeft de situatie op bijzonder dramatische wijze betreurd in de homilie die hij heeft gehouden op het feest van de heiligen Petrus en Paulus in 1972. Paus Johannes Paulus II heeft zich gedurende zijn gehele pontificaat, en in het bijzonder gedurende de laatste jaren daarvan, ingespannen om ernstige misstanden op liturgisch gebied aan te pakken. Beide Pausen, en ook Paus Benedictus XVI, streefden ernaar de liturgische hervorming in overeenstemming te brengen met de eigenlijke leer van het Tweede Vaticaans Concilie, aangezien de voorstanders en uitvoerders van het misbruik zich beriepen op de “geest van het Tweede Vaticaans Concilie” om zichzelf te rechtvaardigen.

19. 

Artikel 6 van het Motu Proprio draagt de bevoegdheid van de aan de UA gewijde instituten van het godgewijde leven en sociëteiten van apostolisch leven over aan de Congregatie voor de Instituten van het godgewijde leven en de sociëteiten van apostolisch leven. De naleving van de UA behoort tot de kern van het charisma van deze instituten en genootschappen. Hoewel de Congregatie bevoegd is om te antwoorden op vragen betreffende het kerkelijk recht voor zulke instituten en genootschappen, is zij niet bevoegd om hun charisma en constituties te wijzigen, om de schijnbaar gewenste eliminatie van de UA in de Kerk te verhaasten.

Er zijn nog vele andere opmerkingen te maken, maar dit lijken mij de belangrijkste. Ik hoop dat zij nuttig mogen zijn voor alle gelovigen en in het bijzonder voor de gelovigen die de eredienst volgens de UA verrichten, bij het reageren op het Motu Proprio “Traditionis Custodes” en de begeleidende brief aan de bisschoppen. De ernst van deze documenten wekt natuurlijk een diepe ontreddering en zelfs een gevoel van verwarring en verlatenheid op. Ik bid dat de gelovigen zich niet zullen laten ontmoedigen, maar met de hulp van de goddelijke genade zullen volharden in hun liefde voor de Kerk en voor haar herders, en in hun liefde voor de heilige Liturgie.

In dat verband roep ik de gelovigen op om vurig te bidden voor paus Franciscus, de bisschoppen en de priesters. Tegelijkertijd, in overeenstemming met can. 212, §3: “Overeenkomstig de kennis, de bekwaamheid en het prestige die zij bezitten, hebben zij het recht en soms zelfs de plicht aan de heilige herders hun mening kenbaar te maken over zaken die het welzijn van de Kerk betreffen en hun mening kenbaar te maken aan de overige christengelovigen, zonder afbreuk te doen aan de integriteit van het geloof en de moraal, met eerbied voor hun herders, en met oog voor het algemeen nut en de waardigheid van de persoon.” Tenslotte mogen zij, in dankbaarheid aan Onze Heer voor de Heilige Liturgie, de grootste gave van Hemzelf aan ons in de Kerk, de oude en steeds weer nieuwe Usus Antiquior of de Buitengewone Vorm van de Romeinse Ritus blijven beschermen en cultiveren.

Raymond Leo kardinaal Burke

Rome, 22 juli 2021

Feest van de heilige Maria Magdalena, boetelinge