2021-DOn 26 juni 2021 by Redactie

door Maike Hickson op LifeSite News

Vandaag, 24 juni, heeft bisschop Georg Bätzing, het hoofd van de Duitse bisschoppenconferentie, paus Franciscus ontmoet in een privé-audiëntie, de tweede audiëntie sinds zijn verkiezing tot hoofd van de Duitse bisschoppen. Direct na deze ontmoeting publiceerden de Duitse bisschoppen een verklaring van Bätzing, waarin hij stelt dat de paus de Duitse synodale weg “aanmoedigt” en de Duitsers zelfs vraagt om de driejarige operatie van de door de paus aangekondigde bisschoppensynode over synodaliteit “mede vorm te geven”.

Kardinaal Gerhard Müller bekritiseert in een door LifeSite opgevraagde verklaring (zie de volledige verklaring hieronder) dit nieuwe persbericht van de Duitse bisschoppen en noemt het een “geraffineerde zelfverheerlijking”. Hij wijst erop “dat de agenda van de Synodale Weg naar vorm en inhoud lijnrecht tegenover het katholieke geloof staat.”

Bisschop Bätzing legt in zijn officiële verklaring na zijn ontmoeting met de paus uit dat hij Franciscus “uitvoerig heeft geïnformeerd” over de “toestand van de Synodale Weg” en dat hij hem heeft verteld dat “insinuaties, volgens welke de Kerk in Duitsland van plan is onafhankelijke, eigen wegen [‘Sonderwege’] in te slaan, uit de lucht gegrepen zijn.”

“De paus moedigde ons aan om door te gaan op de door ons gekozen synodeweg, om open en eerlijk de open vragen te bespreken en tot aanbevelingen te komen voor een andere houding van de Kerk”, voegen de Duitse bisschoppen eraan toe.

“Tegelijkertijd,” zegt Bätzing, “nodigde hij de Kerk in Duitsland uit om mee vorm te geven aan het Pad van Synodaliteit dat zal leiden tot de Bisschoppensynode in 2023, zoals door hem [paus Franciscus] is aangekondigd.”

Tenzij paus Franciscus binnen zeer korte tijd een correctie uitbrengt op deze officiële Duitse verklaring – wat zeer onwaarschijnlijk is – mag men uit deze ontmoeting en boodschap datgene concluderen waar veel bezorgde waarnemers zich al jaren zorgen over maakten: namelijk dat paus Franciscus de Duitse Synodale Weg steunt. En die Synodale Weg stelt momenteel veel van de onveranderlijke leerstellingen van de Kerk ter discussie (zoals over een priesterschap uitsluitend voor manenen, het klerikale bestuur van de Kerk, en het verbod op zegeningen van homoseksuele paren, samenwonen, en anticonceptie).

Marx bood zijn ontslag als aartsbisschop van München-Freising aan paus Franciscus aan, zeggende dat hij de Kerk op een “dood spoor” ziet zitten met betrekking tot de seksueel misbruikcrisis en het gebrek aan hervormingen. De paus had Marx ontmoet, de zaak met hem besproken, maar hem toch toegestaan zijn ontslagbrief te publiceren, die de paus slechts een paar dagen later verwierp.

Zoals veel waarnemers toen zeiden: dit leek heel erg op een geënsceneerde gebeurtenis die paus Franciscus de kans zou geven om kardinaal Marx een officiële goedkeuring te geven voor het feit dat hij, in 2019, de controversiële Synodale Weg was begonnen die de katholieke kerk in Duitsland sindsdien op haar grondvesten doet schudden.

Mocht iemand twijfels hebben gehad over waar paus Franciscus stond met betrekking tot de Duitse weg van heterodoxie en erger, dan zou zijn goedkeuring van Marx, evenals zijn eigen besluit om een internationale Synodale Weg voor de hele katholieke kerk te beginnen – na het starten van een Synodale Weg in Italië – alle twijfels moeten doen verdwijnen. Na het zien van de roekeloosheid van de Duitse hervormingsvoorstellen (met inbegrip van de zegening van homoseksuele paren, wat een verklaring van het Vaticaan uitlokte waarin dit werd afgewezen), zou niemand het ooit aandurven om meer van dergelijke wegen binnen de Kerk te openen.

Deze nieuwe internationale synodale weg, die meerdere etappes zal kennen, werd vorige maand aangekondigd door Mario Grech, de secretaris-generaal van de Bisschoppensynode. De bijeenkomst van de bisschoppen zal in oktober van dit jaar in Rome beginnen, gevolgd door zes maanden van bijeenkomsten op diocesaan niveau, vervolgens op nationaal niveau, en vervolgens op continentaal niveau. Bij deze bijeenkomsten zullen de meningen van religieuze gemeenschappen, lekenverenigingen en katholieke universiteiten worden betrokken.

Mocht paus Franciscus ooit ernstig bezorgd zijn geweest over het feit dat de Synodale Weg van de katholieke kerk in Duitsland ketterse ideeën en praktijken verkondigt, dan zou hij de morele plicht als Opperherder hebben gehad om hen te stoppen, voor het welzijn van de zielen. En hij zou hen zeker niet vragen om het internationale Synodale Weg van de Kerk te helpen “vorm geven”.

Er staan vele aspecten van het katholieke geloof op het spel. Zoals kardinaal Müller in de verklaring van vandaag opmerkt, “staat de agenda van de Synodale Weg in vorm en inhoud lijnrecht tegenover het katholieke geloof”, en hij herinnert ons eraan dat de Duitse Synodale Weg “op ramkoers ligt met het katholieke geloof”. Verder herinnert de Duitse prelaat ons aan de hiërarchisch-sacramentele structuur van de katholieke kerk en ook aan een geheel mannelijk priesterschap.

“Het drievoudig sacrament van de heilige wijdingen veronderstelt, naast andere criteria, het mannelijk geslacht van de ontvanger. Deze waarheid is de definitieve leer van de Kerk en mag niet worden geseculariseerd in de logica van prestige en macht”, verklaart hij. Kardinaal Müller verwerpt ook de bewering van de Duitse Synodale Weg dat het celibaat een van de kernproblemen is van de huidige crisis van seksueel misbruik van geestelijken. Tenslotte roept hij op tot een echt katholiek leven en goede herders, wat de enige manier is om weer kracht en overtuiging in de katholieke kerk te krijgen.

Hieronder vindt u de volledige verklaring van kardinaal Gerhard Müller:

Het persbericht van de Duitse Bisschoppenconferentie (DBK) van 24 juni 2021 over het bezoek van haar voorzitter bisschop Bätzing aan de paus bevat in diplomatieke bewoordingen geraffineerde zelfverheerlijking. Zij beoogt niets anders dan de bekende tactiek om de critici van de Synodale Weg te sussen en zijn anti-katholieke agenda te verhullen. Zoals altijd voelt men zich door de paus zeer bemoedigd en volledig aangemoedigd om op de ingeslagen weg door te gaan tot het (gezegende of bittere) einde. Summa summarum: Much ado about nothing en alle opwinding tevergeefs! Want de bisschop van Limburg heeft de opvolger van Petrus, “die Christus aan het hoofd der apostelen heeft geplaatst en in hem een eeuwig en zichtbaar beginsel en fundament van eenheid van geloof en gemeenschap heeft ingesteld” (Lumen gentium 18), eindelijk “duidelijk gemaakt” dat berichten die rondgaan en volgens welke de Kerk in Duitsland bepaalde  eigen wegen wil bewandelen, uit de lucht gegrepen zijn.”

Dus de waarschuwingen voor een ramkoers met betrekking tot de eenheid van de Kerk en haar geopenbaarde geloofsleer kunnen alleen maar zijn verzonnen door slinkse of onbekwame kardinalen, bisschoppen en theologen uit de hele wereld om de paus in Rome ongerust te maken of zelfs om hem tot een werktuig te maken van een katholicisme dat geen kennis wil nemen van de realiteit van het leven van vandaag?

Maar alleen zij die de gave van oneindige naïviteit genieten, geloven nog in het sprookje van de goede, vooruitstrevende paus en zijn kwade, vertragende medewerkers (Ladaria, Koch en zelfs Kasper). Betekent dit dat ze alleen maar wilden testen hoe ver ze konden gaan, of is het besef gegroeid dat de agenda van de Synodale Weg naar vorm en inhoud lijnrecht tegenover het katholieke geloof staat? Wat katholiek is, vloeit niet voort uit de gecombineerde meerderheid van subjectieve meningen, maar objectief uit de bindende leerstellige documenten van de katholieke Kerk, geleid door de paus en de bisschoppen die met hem in gemeenschap zijn (Lumen gentium 8).

Opdat de gemeenschap van de gelovigen niet “van de weg van het geloof zou afwijken”, moeten de bisschoppen, als opvolgers van de apostelen, “het hun toevertrouwde goed bewaren” (1 Tim. 6, 20), d.w.z. “in de leer van de apostelen blijven”. (Handelingen 2:42). Wat betreft de agenda van de Synodale Weg, die op ramkoers ligt met het katholieke geloof, worden voor alle duidelijkheid de belangrijkste punten ervan nog eens genoemd:

1.            De informele vergadering van Duitse bisschoppen met vertegenwoordigers van lekenorganisaties, Synodale Weg genoemd, heeft geen leergezag in zaken van katholiek geloof en staat niet boven de sacramentele (=hiërarchische) constitutie van de Kerk. (“Hiërarchie” is hier slechts het equivalent van sacramentaliteit en heeft niets te maken met een politiek-sociologische super- en ondergeschiktheid in een seculier heersend orgaan).

2.            Het is onwaarachtig en oneervol om de seksuele overtredingen van individuele personen (geestelijken en leken in kerkelijke dienst) causaal toe te schrijven aan het celibaat van priesters, de geloften van religieuze ordes en de seksuele ethiek van de Kerk die geworteld is in het christelijke mensbeeld van de Geboden van God. Aangezien de evangelische raadgevingen gaven van de heilige Geest zijn, zou de materialistische stelling van de onweerstaanbaarheid van het seksuele instinct of de automatische ontlading ervan in perversies betekenen dat God zelf tot auteur van de zonde zou moeten worden verklaard. De gelovige echter wordt door Gods genade in staat gesteld om in vrije wil de geboden van God te vervullen en de belofte van onthouding na te komen.

3.            Het apostolisch gezag van paus, bisschoppen en priesters om de gelovigen te onderwijzen, te leiden en te heiligen, komt niet voort uit een aanspraak op macht in wereldlijke zin, maar is hun door Jezus verleend als deelgenoot aan zijn Messiaans gezag en zending. Priesters en leken zijn verenigd in Christus, de Hogepriester, en werken samen aan de opbouw van het Lichaam van Christus, de Kerk.

4.            Het drievoudig sacrament van de heilige orden veronderstelt, naast andere criteria, het mannelijk geslacht van de ontvanger. Deze waarheid is de definitieve leer van de Kerk en mag niet worden geseculariseerd in de logica van prestige en macht.

5.            De Kerk kan haar geloofwaardigheid alleen herwinnen door een werkelijk christelijk leven van de katholieken. Het apostolisch ambt wordt een getuigenis van Christus wanneer priesters zichzelf zien als goede herders en leven naar het voorbeeld van Jezus, die zijn leven gaf voor zijn schapen.