2020-DOn 31 maart 2020 by Redactie

Afgelopen zondag 29 maart verscheen in de “Remnant” een interview van Michael Matt met aartsbisschop Carlo Maria Viganò over de huidige situatie in de Kerk in verband met de Coronacrisis. Hij neemt geen blad voor de mond en ziet in de pandemie een straf van God voor de zonden van de postconcilaire Kerk en met name ook van haar herders. Voor velen zal dit standpunt problematisch zijn maar wij willen het u niet onthouden omdat het aansluit op een lange traditie in de Kerk. Misschien kan het interview de ogen van sommige mensen (gedeeltelijk) openen.

Michael J. Matt (MJM): Excellentie, hoe denkt u dat gewone katholieken de covid-19 pandemie moeten beoordelen?

Carlo Maria Viganò: 

De coronavirus pandemie, zoals alle ziekten en de dood zelf, zijn een gevolg van de erfzonde. De zonde van Adam, onze stamvader, ontnam zichzelf en ons niet alleen de goddelijke genade, maar ook alle andere goede dingen die God aan de schepping gaf. Toen kwamen ziekte en dood in de wereld als straf voor het niet gehoorzamen van God. De verlossing die ons in het Proto-evangelie (Genesis 3) werd beloofd, die in het Oude Testament werd voorspeld en die met de Menswording, het Lijden, de Dood en de Opstanding van onze Heer werd voltooid, verloste Adam en zijn nakomelingen van de eeuwige verdoemenis; maar de gevolgen van de erfzonde bleven als een teken van de zondeval en zij zullen pas bij de verrijzenis van het lichaam worden hersteld, zoals we in het Credo belijden, en dat zal plaatsvinden vóór de Dag des Oordeels. Dit moet opnieuw gezegd worden, vooral in een tijd waarin de basisprincipes van de Catechismus onbekend zijn of ontkend worden. Katholieken weten dat ziekte – en dus epidemieën, lijden en het verliezen van een geliefde – moet worden aanvaard in een geest van geloof en nederigheid, zelfs als boetedoening voor onze eigen persoonlijke zonden. Dankzij de gemeenschap van de heiligen – dankzij wie de verdiensten van alle gedoopten worden doorgegeven aan alle anderen in de Kerk – kunnen wij deze beproevingen ook dragen voor de zonden van anderen, voor de bekering van hen die niet geloven, en om de tijd die de zielen van de gelovigen in het vagevuur moeten doorbrengen te verkorten. Zoiets vreselijks als covid-19 kan voor ons ook een kans zijn om te groeien in geloof en actieve naastenliefde.

Als we alleen naar de klinische kant van de ziekte kijken – en natuurlijk we hier emt alle macht de strijd aangaan – dan verdwijnt de transcendente kant van ons leven volledig uit beeld, waardoor we zonder enige spirituele visie blijven en we onvermijdelijk opgesloten raken in blind en hopeloos egoïsme.

MJM: Verschillende bisschoppen en priesters hebben beweerd dat de God “niet straft” en dat het beschouwen van het coronavirus als een plaag een “heidense gedachte” is. Bent u het daarmee eens?

De eerste ooit, zoals ik al zei, die gestraft werd, was onze stamvader. Echter, zoals we horen in het Exsultet dat wordt gezongen tijdens de Paasnacht: O felix culpa, qui talem ac tantum meruit habere Redemptorem! O gelukkige schuld, die ons zulk een Verlosser heeft geschonken!

Een vader die zijn kinderen niet straft, houdt niet van hen, maar verwaarloost ze; een dokter die de patiënt onverschillig observeert hoe het erger wordt er onherstelbaar koudvuur ontstaat. God is een liefhebbende Vader omdat Hij ons leert wat we moeten doen om het eeuwige geluk in het Paradijs waardig te zijn. Als we zijn geboden niet gehoorzamen door te zondigen, laat Hij ons niet sterven, maar komt Hij ons vinden en stuurt Hij ons vele tekenen, vaak heel streng. Dan herstellen we onze wegen, tonen we berouw, doen we boete en keren we terug naar onze oude vriendschap met Hem. Jullie zijn mijn vrienden, als jullie de dingen doen die ik jullie opdraag. Ik denk dat de woorden van Onze-Lieve-Heer geen ruimte laten voor dubbelzinnigheid.

Ik wil er ook aan toevoegen dat de waarheid over een rechtvaardige God, die het goede beloont en het slechte straft, deel uitmaakt van onze gemeenschappelijke erfenis van de natuurwet, die Onze Lieve Heer door de geschiedenis heen aan iedereen heeft gegeven. Een onbedwingbare roeping totn ons aardse paradijs, die zelfs de heidenen laat zien hoe het katholieke geloof de noodzakelijke voltooiing is van alles wat hun oprecht en welgezind hart hen ingeeft. Ik ben verbaasd dat in plaats van de nadruk te leggen op deze waarheid die diep in ieders hart is geschreven, de mensen die zo’n grote sympathie voor de heidenen lijken te voelen, vandaag de dag iets wat de Kerk altijd als de beste manier heeft beschouwd om hen voor Christus te winnen, niet accepteren.

MJM: Heeft Uwe Excellentie het gevoel dat er bepaalde zonden zijn die de toorn van God hebben opgewekt dan andere?

De misdaden die ieder van ons in de ogen van God besmeuren, zijn een hamerslag op de nagels die gebruikt worden om de heilige en eerbiedwaardige handen van Onze-Lieve-Heer te doorboren, een zweep die het vlees van zijn Heilige Lichaam verscheurt, een spuwen in zijn geliefde aangezicht. Als we deze dingen maar zouden beseffen, zouden we nooit meer zondigen. En zondaars zouden de rest van hun leven huilen van diep verdriet. En toch is dit wat er werkelijk is gebeurd: tijdens zijn lijdensweg nam onze goddelijke Heiland niet alleen de erfzonde op zich, maar ook alle zonden die alle mensen hebben begaan en zullen begaan. Het meest bewonderenswaardige is dat Onze-Lieve-Heer aan het kruis wilde sterven, terwijl één druppel van zijn Allerheiligste Bloed genoeg zou zijn geweest om ons allemaal te verlossen. Cujus una stilla salvum facere totum mundum quit ab omni scelere, zoals de heilige Thomas ons leert.

Naast de zonden die door individuen worden begaan, zijn er ook de zonden van samenlevingen, van naties. Abortus, die zelfs tijdens de pandemie nog steeds onschuldige kinderen vermoordt; echtscheiding, euthanasie, de gruwel van de zogenaamde homohuwelijken, het vieren van sodomie en andere vreselijke perversies, pornografie, het bederf van kinderen, speculatie door de financiële elite, het ontheiligen van de zondagen, en zo gaat de lijst maar doorr…

MJM: Mogen we vragen waarom Uwe Excellentie een onderscheid maakt tussen de zonden van individuen en de zonden van naties?

De heilige Thomas van Aquino leert dat het de plicht is van het individu om de ene ware God te erkennen, te aanbidden en te gehoorzamen. Op dezelfde manier moeten samenlevingen – die vele individuen omvatten – God te erkennen en ervoor te zorgen dat hun wetten de leden van de samenleving in staat stellen het spirituele doel te bereiken waarvoor ze bestemd zijn. Er zijn naties die God niet alleen negeren, maar Hem ook openlijk verloochenen. Er zijn naties die van hun burgers verlangen dat zij wetten accepteren die in strijd zijn met de natuurlijke moraal en de katholieke leer, zoals de erkenning van het recht op abortus, euthanasie en sodomie. Anderen corrumperen kinderen en schenden hun onschuld. Zij die toestaan dat mensen Gods Goddelijke Majesteit belasteren, kunnen zich niet aan Gods straf onttrekken. Publieke zonden vereisen een publieke bekentenis en een publieke verzoening, als er publiekelijk vergeving wordt gevraagd. Laten we niet vergeten dat de kerkelijke gemeenschap, die ook een samenleving is, niet vrijgesteld is van de hemelse straf wanneer haar leiders verantwoordelijk worden voor collectieve overtredingen.

MJM: Zegt Uwe Excellentie dat de kerk fouten kan hebben?

De Kerk is altijd al heilig geweest, omdat zij het Mystieke Lichaam van onze Heer en Verlosser is, en het zou niet alleen onbezonnen, maar zelfs godslasterlijk zijn om denken dat deze goddelijke instelling die de Voorzienigheid op deze aarde heeft geplaatst om ons allen van genade te voorzien als enige Ark van de Verlossing, zelfs mar de kleinste onvolmaaktheid zou kunnen bezitten. Met de lof waarmee wij de Moeder van God bezingen – die wij precies Mater Ecclesiae noemen – kunnen we ook de Kerk bezingen, de Middelares van alle genaden via de Sacramenten, de Moeder van Onze Heer, wiens ledematen zij voortbrengt. De Kerk is de Ark van het Verbond, bewaakster van het Heilig Sacrament en de geboden. De Kerk is de toevlucht van de zondaars, aan wie ze na een goede biecht vergeving schenkt. Zij is het heil van de zieken, aan wie zij altijd veel zorg heeft besteed. Zij is de koningin van de vrede die de harmonie bevordert door de prediking van het Evangelie. Zij is echter ook geducht als een leger in slagorde geschaard, want onze Heer heeft zijn gewijde bedienaren de macht gegeven om demonen te verpletteren en de sleutelmacht om de poorten van de hemel te openen of te sluiten. Laten we niet vergeten dat de Kerk niet alleen de Strijdende Kerk hier op aarde is, maar ook de Zegevierende Kerk en de Lijdende Kerk, waarvan alle leden heiligen zijn.

Ik moet echter ook zeggen dat hoewel de Kerk heilig is, sommige van haar leden en van haar hiërarchie hier op aarde wellicht zondaars zijn. In deze moeilijke tijden zijn er veel geestelijken geweest die deze naam niet waardig zijn, zoals de misbruikschandalen die door hen, zelfs door bisschoppen en kardinalen gepleegd zijn, hebben laten zien. De trouweloosheid van de gewijde Herders is een schandaal voor hun confraters en voor velen onder de gelovigen, niet alleen wat betreft de zucht naar macht, maar ook – en ik zou zeggen vooral – wanneer zij raken aan de integriteit van het geloof, de zuiverheid van de leer van de Kerk en de heiligheid van de zeden. Ze hebben zelfs daden van ongekende ernst begaan, zoals we hebben gezien bij de aanbidding van het pachamama-afgodsbeeld in het Vaticaan zelf. Ik denk inderdaad dat onze Heer terecht verontwaardigd is over de grote hoeveelheid schandalen die zijn begaan door degenen die het goede voorbeeld zouden moeten geven, – ze zij immers de herders -, aan de kuddes die aan hen zijn toevertrouwd.

Laten we niet vergeten dat het voorbeeld dat door zovelen in de Hiërarchie wordt gegeven niet alleen een schandaal is voor de katholieken: het is een schandaal voor de mensen buiten de Kerk die haar zien als een lichtbaken en een referentiepunt. Dit niet alleen: deze plaag kan de Kerk in haar Hiërarchie niet vrijstellen van een behoorlijk gewetensonderzoek na alles waarin zij hebben toegegeven aan de geest van deze wereld. Zij kan zich niet onttrekken aan haar plicht om alle dwalingen die zij na het tweede Vaticaanse Concilie heeft laten begaan en die haar al die rechtvaardige straffen hebben opgeleverd, krachtig te veroordelen. We moeten ons leven beteren en terugkeren naar God.

Het doet me pijn te moeten zeggen dat we ook nu, nadat we de goddelijke toorn op de wereld hebben zien neerdalen, de Majesteit van God blijven beledigen door te spreken over moeder aarde die respect eist, zoals de Paus een paar dagen geleden in zijn zoveelste interview zei. Wat we moeten doen is vergeving vragen voor de heiligschennis die in de Basiliek van de St.-Pieter is gepleegd en deze opnieuw in te wijden voordat het Heilig Misoffer daar kan worden opgedragen. We moeten ook een openbare processie bijeenroepen om boetedoening te tonen, ook al nemen alleen prelaten deel onder leiding van de Paus. Zij moeten de barmhartigheid van God over zichzelf en over zijn volk afroepen. Dit zou een teken zijn van die ware nederigheid waar we allemaal  opwachten, als genoegdoening voor alle gepleegde misdrijven.

Hoe kunnen we onze verbijstering bedwingen als we woorden horen als die welke op 26 maart in Santa Marta zijn uitgesproken? De Paus zei: “De Heer moet ons niet aan het eind van ons leven vinden en tegen ons zeggen: “Jullie zijn verdorvent. Jullie hebt de weg verlaten die Ik je heb laten zien. Jullie hebt je voor afgoden gebogen.” Dergelijke woorden zijn werkelijk verbijsterend, vooral als we bedenken dat hij zelf een vreselijke heiligschennis  heeft begaan voor het oog van heel de wereld, voor het altaar van de confessio van de heilige H. Petrus, een echte profanatie, een daad van geloofsafval, met die smerige en satanische beelden van pachamama. 

MJM: Op het feest van Maria Boodschap hebben de bisschoppen van Portugal en Spanje hun land toegewijd aan het Heilig Hart van Jezus en aan het Onbevlekt Hart van Maria. De bisschoppen van Ierland en van Engeland en Wales deden hetzelfde. In vele bisdommen en steden elders hebben de bisschoppen en de plaatselijke autoriteiten hun gemeenschappen onder de bescherming van de Allerheiligste Maagd geplaatst. Hoe ziet Uwe Excellentie hun gebeurtenissen?

Dit zijn acties die mijn hart met hoop vervullen. Hoewel het niet genoeg is om onze fouten goed te maken, is dit alles volledig genegeerd door degenen die aan de top van de Kerk staan, ook al hebben de eenvoudige gelovigen lang geroepen om plechtige daden door hun herders zoals deze. Onze Lieve Vrouw van Fatima heeft de paus en alle bisschoppen gevraagd om Rusland aan haar Onbevlekt Hart toe te wijden en heeft oorlogen en rampen aangekondigd totdat dit zou gebeuren. Haar oproepen zijn niet gehoord. De hiërarchie moet zich nu hervormen en de Moeder Gods gehoorzamen! Het is beschamend en schandalig dat geen enkele bisschop in Italië zich bij dit grote initiatief heeft aangesloten!

MJM: Hoe beoordeelt u de opschorting van de sacramenten die we in bijna de hele wereld hebben gezien?

Dit is een verschrikkelijk lijden, misschien wel het ergste dat de gelovigen ooit hebben gezien. Het is ongelooflijk om te denken dat zoiets de stervenden wordt ontzegd.

Op dit moment lijkt het erop dat de Hiërarchie, op enkele uitzonderingen na, geen bedenkingen had om de kerken te sluiten en de deelname van de gelovigen aan het heilig Misoffer te verhinderen. Ze hebben zich gedragen als koude bureaucraten, als uitvoerders van de wil van de vorst, en de meeste gelovigen hebben hun acties beschouwd als teken van hun gebrek aan geloof. Wie kan het hen kwalijk nemen?

Ik vraag me bijna af – en het is vreselijk om te denken – of het sluiten van kerken en het opschorten van alle vieringen niet een andere straf van God is, naast de pandemie. Ut scirent quia per quae peccat quis, per haec et torquetur. Opdat ze weten dat de mens bestraft wordt met datgene waarmee hij zondigt. (Wijsheid 11, 17) Beledigd door de slordigheid en het gebrek aan respect van zijn priesters; verontwaardigd door de profanatie van het Heilig Sacrament die elke dag met de handcommunie plaatsvindt en moe van de banale liederen of ketterse preken, vindt Hij nog steeds – vanuit de stilte van het Tabernakel – genoegdoening in de sobere lofprijzing die Hem wordt aangeboden door de vele priesters die nog steeds de Mis van alle tijden opdragen. De Mis die teruggaat tot de tijd van de apostelen. En die door de eeuwen heen altijd het kloppend hart van de Kerk is geweest. Laten we deze meest plechtige waarschuwing niet vergeten: Deus non irridetur. God laat niet met zich spotten.

Het is duidelijk dat ik de basale zorgen om veiligheid en bescherming begrijp en deel, die de autoriteiten voor de volksgezondheid moeten nemen. Maar net zoals zij het recht hebben om maatregelen te treffen voor zaken die ons lichaam raken, hebben de kerkelijke autoriteiten het recht en de plicht om zich zorgen te maken over de gezondheid van onze ziel. Ze kunnen de gelovigen niet het geestelijk levensonderhoud ontzeggen dat ze ontvangen van de Eucharistie, om nog maar te zwijgen van het Sacrament van de Biecht, de Mis en het Viaticum.

Toen zoveel winkels en restaurants nog open waren, hadden de verschillende bisschoppenconferenties alle heilige diensten al opgeschort, ook al hadden de burgerlijke autoriteiten daar niet om gevraagd. Dit bewijst eens te meer dat de Hiërarchie in een vreselijke toestand verkeert en toont aan dat de bisschoppen maar al te graag het welzijn van de zielen willen opofferen aan de macht van de staat of de dictatuur van het eenheidsdenken.

MJM: Uwe Excellentie noemde restaurants. Wat zegt u over de maaltijden voor de armen die in de afgelopen maanden in gebedshuizen werden aangeboden?

Voor katholieken is het helpen van mensen in nood een daad van naastenliefde. Het herinnert ons eraan dat God liefde is. We moeten God boven alles liefhebben met heel ons hart en onze naaste liefhebben uit liefde voor Hem. Zo kunnen wij, in overeenstemming met de zaligsprekingen, onze Heer zien in de armen, in de zieken, in de gevangenen en in de wezen. De Kerk is van meet af aan op dit gebied een lichtend voorbeeld geweest. Zelfs de heidenen hebben ons erom bewonderd. De geschiedenis toont ons de vele indrukwekkende hulpwerken die dankzij de vrijgevigheid van de gelovigen zijn begonnen, zelfs in tijden van grote vijandigheid van de kant van de staat. Regeringen hebben deze werken vaak overgenomen in opdracht van vrijmetselaars, die een hekel hebben aan de grote werken van zoveel goede katholieken. De zorg voor de armen en de mensen aan de rand van de samenleving is niet iets dat is begonnen met Bergoglio of met de verschillende maatschappijkritische organisaties.

We moeten ons realiseren dat wanneer de nieuwe organisaties de armen helpen,  dit doen zonder enige verwijzing naar het bovennatuurlijke. Het enige wat we zien zijn werken van lichamelijke barmhartigheid, terwijl werken van geestelijke barmhartigheid volledig worden gemeden weggevaagd. Dat is nog niet alles: het huidige pausschap heeft elke vorm van apostolaat volledig geëlimineerd en zegt dat de Kerk geen enkele zendingsactiviteit mag uitoefenen, wat het proselitisme noemt. Wij kunnen alleen maar zorgen voor voedsel, gastvrijheid en gezondheidszorg, maar niemand zorgt voor voedsel, gastvrijheid of zorg voor de zielen van hen die het zo hard nodig hebben. De moderne kerk is veranderd in een soort NGO. Echte naastenliefde heeft niets te maken met maconnieke imitatie ervan, hoezeer men die ook probeert te verbergen met een uiterst vaag gevoel voor spiritualiteit: het is precies het tegenovergestelde, want de verschillende organisaties die we vandaag aan het werk zien, ontkennen dat er maar één ware Kerk is, en dat haar boodschap van verlossing moet worden verkondigd aan degenen die erbuiten staan. Dat is niet alles: de Kerk is na het Concilie zo ver afgedwaald in kwesties van godsdienstvrijheid en oecumene dat veel caritasinstellingen nu de mensen die aan hun zorg zijn toevertrouwd in hun heidendom of atheïsme bevestigen. Ze bieden hun zelfs gebedsplaatsen aan waar ze kunnen gaan bidden. We hebben zelfs verschrikkelijke voorbeelden gezien van missen waarbij, op uitdrukkelijk verzoek van de celebrant, in plaats van het Heilig Evangelie een lezing uit de Koran wordt genomen of, zoals recentelijk is gebeurd, afgoderij wordt beoefend in katholieke kerken.

Ik denk dat de beslissing om kerken te veranderen in refters of slaapzalen voor de behoeftigen het bewijs is van deze basale huichelarij die, zoals we met de oecumene hebben gezien, een schijnbaar goede zaak is (zoals het voeden van de hongerigen of het opvangen van de daklozen) – en deze benut om het grote vrijmetselaarsplan van één wereldreligie tot stand te brengen, een religie zonder dogma’s, zonder ceremonies, zonder God. Het gebruik van kerken als herberg, in de aanwezigheid van zelfvoldane prelaten die langskomen om pizza’s of varkenskoteletten te serveren met een schort over hun kerkelijke kledij, betekent dat ze ontheiligd worden. Vooral wanneer zij die lachen naar de fotografen, absoluut nooit de deuren van hun eigen herenhuizen openen voor de mensen die ze willen gebruiken voor hun politieke doeleinden. Laat me teruggaan naar wat ik zei en herhalen dat al deze heiligschennis de onderliggende oorzaak is van de huidige pandemie.

Maar al te vaak gebruiken ze de armoede en de dakloosheid van deze arme mensen om op de voorpagina’s van de kranten te verschijnen. Dat zagen we maar al te vaak bij de landingen van al die immigranten. Het enige doel was het opzetten van een nieuwe industrie voor de opvang, waarachter niet alleen economische belangen schuilgaan, maar ook hun medeplichtigheid met degenen die een christelijk Europa proberen te vernietigen, te beginnen met Italië.

MJM: In andere gevallen, zoals in de stad Cerveteri bij Rome, hielden de ordediensten een priester tegen die de mis opdroeg. Hoe hebben de kerkelijke autoriteiten op dit soort dingen gereageerd?

Cerveteri kan gewoonweg een overdaad aan ijver zijn geweest van twee lokale politieagenten, vooral nu ze moeten werken onder alle extra stress die is ontstaan sinds de uitbraak van het coronavirus. Het moet echter ook duidelijk zijn, vooral in een land als Italië dat in 1929 een concordaat met de Kerk ondertekende, dat de kerkelijke autoriteiten het alleenrecht hebben op gebedsplaatsen. De Heilige Stoel en de plaatselijke ordinaris hadden echt moeten protesteren tegen een dergelijke schending van het Verdrag van Lateranen, dat in 1984 opnieuw werd bevestigd en nog steeds van kracht is. Opnieuw smelt het gezag van de bisschoppen, dat hen rechtstreeks door God is gegeven, als sneeuw voor de zon weg en laat zien hoe laf ze allemaal zijn. Dit zou in de toekomst tot nog ergere misstanden kunnen leiden als het nu niet wordt gecorrigeerd. Ik wil deze gelegenheid aangrijpen om te vragen om een openlijke veroordeling van deze onaanvaardbare inmenging van de overheid in zaken die rechtstreeks onder de verantwoordelijkheid van de kerkelijke autoriteiten vallen.

MJM: Paus Franciscus nodigde alle christenen, zowel katholieken als niet-katholieken, uit om op 25 maart bijeen te komen om God te vragen een einde te maken aan deze pandemie, en hij liet merken dat ook leden van andere religies zouden kunnen bidden.          

Het religieuze relativisme dat met Vaticanum II werd ingevoerd, bracht velen ertoe te geloven dat het katholieke geloof niet langer het enige middel tot verlossing was, of dat de Heilige Drie-eenheid niet de enige ware God was.

In zijn verklaring van Abu Dhabi zei paus Franciscus dat God alle religies wil. Dit is niet alleen een schaamteloze ketterij, maar ook een zeer ernstige afvalligheid en een vreselijke godslastering. Zeggen dat God aanbeden wil worden anders dan hoe Hij zich geopenbaard heeft, betekent dat de Menswording, het Lijden, de Dood en de Verrijzenis van onze Verlosser volkomen zinloos zijn. Het betekent dat de reden voor het stichten van de Kerk, de reden waarom miljoenen heilige martelaren hun leven hebben gegeven, waarvoor de Sacramenten zijn ingesteld, samen met het Priesterschap en het Pausdom zelf, allemaal zinloos zijn.

 Helaas, juist nu we boetedoening moeten doen voor onze overtredingen jegend de goddelijke Majesteit van God, is hier iemand die ons vraagt om op Maria’s feestdag tot Hem te bidden, samen met degenen die het goddelijk Moederschap van zijn Moeder verloochenen.

Is dat nou de beste manier om een einde aan de huidige plaag?

MJM: Het is ook waar dat de Apostolische Penitentiarie bijzondere aflaten heeft verleend aan hen die getroffen zijn door deze vreselijke beproeving en aan hen die hen materieel en geestelijk bijstaan.

Allereerst wil ik benadrukken dat aflaten nooit de plaats van de sacramenten kunnen innemen. We moeten ons krachtig verzetten tegen de schandelijke beslissingen van verschillende Herders die de priesters hebben verboden biecht te horen of kinderen te dopen. Deze maatregelen – samen met het verbod op openbare missen en de opschorting van het heilige communie – zijn in strijd met de wet van God en vormen het bewijs dat achter dit alles Satan zit. Alleen de Boze Slang kan deze maatregelen, die het geestelijk verlies van zoveel zielen zullen veroorzaken, verklaren. Het zou net zoiets zijn als artsen te bevelen om patiënten die in levensgevaar verkeren niet te behandelen.

Het voorbeeld van de bisschoppen in Polen zou moeten worden gevolgd door de universele Kerk: zij gaven opdracht om meer missen te laten opdragen, zodat meer gelovigen veilig naar de mis kunnen gaan. Dit zou gebeuren als de Hiërarchie zich daadwerkelijk bekommerde om het eeuwige heil van de katholieken. Vergeet niet dat de gevolgen van de pandemie in Polen veel geringer zijn dan in andere landen.

De leer van de Kerk over de aflaat heeft de aanval van de nieuwlichters overleefd, en dat is een goede zaak. Maar terwijl de bisschop van Rome de macht heeft om te putten uit de oneindige rijkdom van de genade, is het ook waar dat de aflaten niet kunnen worden gebagatelliseerd of beschouwd als een soort eindejaarsbonus. De gelovigen voelden hetzelfde tegen het einde van het Jubeljaar van Barmhartigheid, toen een volle aflaat werd verleend onder zulke vreemde omstandigheden dat degenen die de aflaat verdienden zich nauwelijks realiseerden wat er gebeurde.

Er is ook een probleem met het Sacrament van  de Boete en Eucharistische communie, die nodig zijn om een aflaat te verdienen en die de Apostolische Penitentiarie tot een onbepaald “zo spoedig mogelijk”.

MJM: Is Uwe Excellentie van mening dat de algemene dispensaties voor algemene absolutie in plaats van de absolutie van afzonderlijke personen van toepassing kunnen zijn in de huidige epidemie?

Een dreigend gevaar voor de dood rechtvaardigt bepaalde oplossingen die de Kerk, in haar ijver voor het eeuwige heil van de zielen, altijd ruimhartig heeft toegestaan. Dat is het geval met de algemene absolutie voor soldaten die op het punt staan ten strijde te trekken, of voor mensen aan boord van een zinkend schip. Als een noodgeval op een intensive-care-afdeling betekent dat een priester alleen onder zeer strenge voorwaarden kan binnenkomen en de individuele belijdenissen van de stervenden niet kan horen, dan denk ik dat zo’n oplossing het beste is.

Als er echter een precedent wordt geschapen waarbij de algemene absolutie wordt uitgebreid tot alle gevallen, zelfs als er geen gevaar voor onmiddellijke dood bestaat, moeten we er zeer goed op letten dat wat de kerk in extreme gevallen toestaat, niet de norm wordt.

Ik wil de mensen eraan herinneren dat het kijken naar de mis op het internet of op de televisie het voorschrift om naar de zondagsmis te gaan niet opheft. Het kan een goede manier zijn om de Dag des Heren te heiligen als het absoluut onmogelijk is om naar de kerk te gaan; maar we moeten altijd in gedachten houden dat het leven van de Sacramenten niet kan worden vervangen door het virtualiseren van de Sacramenten. Op een meer banaal niveau: we kunnen ons lichaam niet voeden door te kijken naar een foto van een brood.

MJM: Welke boodschap zou Uwe Excellentie willen geven aan degenen die verantwoordelijk zijn voor de verdediging en begeleiding van de kudde van Christus?

De paus, de hiërarchie en alle bisschoppen, priesters en religieuzen moeten zich onmiddellijk en absoluut bekeren. Dit is iets waar leken om vragen, omdat ze lijden omdat ze geen vaste en trouwe gidsen hebben. We kunnen niet toestaan dat de kudde die onze Goddelijke Heer aan onze zorg heeft toevertrouwd, wordt verstrooid door ongelovige huurlingen. We moeten ons bekeren en volledig aan de kant van God gaan staan. We kunnen geen enkel compromis sluiten met de wereld.

De bisschoppen moeten zich weer bewust worden van hun eigen, persoonlijke apostolische autoriteit, die niet kan worden gedelegeerd aan tussenorganen zoals bisschoppenconferenties of synodes, die de uitoefening van het apostolisch ambt hebben verstoord en ernstige schade hebben toegebracht aan de goddelijke constitutie van de Kerk.

De tijd is gekomen om een einde te maken aan synodale wegen. Aan een absurd gevoel van minderwaardigheid en complimenteuze houding in de omgang met de wereld. Aan dat hypocriete gebruik van het woord dialogeren in plaats van onbevreesd het Evangelie te verkondigen. We moeten stoppen met het onderwijzen van valse doctrines en stoppen met het bang zijn om over zuiverheid en heiligheid te preken. En stoppen met zwijgen tegenover de arrogantie van het kwaad. Stop met het verdoezelen van vreselijke schandalen. Stop met liegen, bedriegen en wraak nemen.

Het katholieke leven moet een strijd zijn tot het einde toe, geen zorgeloze weg de afgrond tegemoet. Wij allen, die de heilige wijdingen hebben ontvangen, zullen door Onze-Lieve-Heer gevraagd worden rekenschap te geven van de zielen die we gered hebben, en van degenen die we verloren hebben laten gaan door ze niet te berispen en te redden. Laten we teruggaan naar het ene ware geloof. Naar een leven van heiligheid. Naar de enige eredienst die God behaagt.

Bekering en berouw, zoals Onze-Lieve-Vrouw, Moeder van de Kerk, ons vraagt. Laten we haar, het Tabernakel van de Allerhoogste, vragen de priesters en bisschoppen de heldhaftige impuls te geven die ze nodig hebben om de Kerk te redden en de overwinning van het Onbevlekt Hart van Onze-Lieve-Vrouw te bewerkstelligen.

 + Carlo Maria Viganò

Eerste zondag van Passietijd 2020