2019-D . Commentaar van derdenOn 11 november 2019 by Redactie

De voormalige Slowaakse minister van Binnenlandse Zaken Vladimir Palko in gesprek met Dominik Lussier van “future CH” over mislukte en de huidige vormen van het communisme.

Mijnheer Palko, is het communisme 30 jaar geleden echt verdwenen in Europa? Of is het slechts van uiterlijk veranderd?

Vladimir Palko: Het zou goed zijn om in engere en bredere zin over het Communisme te spreken. Als we het hebben over het Communisme in Midden-Europa, dan bedoelen we de Sovjettak, die de sterkste van alle takken van het marxistische Communisme was. Gelukkig is deze tak in de huidige Euro-Amerikaanse samenleving volledig dood. Maar weinigen geloven dat de realisatie van een utopistische samenleving noodzakelijkerwijs verbonden is met de nationalisatie van de hele economie. Weinigen geloven dat het beste politieke systeem de regering is van een totalitaire leninistische partij die geen oppositie heeft. Dat waren de basiselementen van het Sovjet-communistische systeem. Uw vraag lijkt echter gericht te zijn op de paradox dat het Sovjetcommunisme het product is geweest van het westerse filosofische denken, dat zowel wij in Midden-Europa als u in West-Europa graag vergeten, alsmede het feit dat het westerse Communisme zich al lang geleden heeft ontwikkeld in de schaduw van het Sovjetcommunisme en zich vanaf ongeveer de jaren zestig onafhankelijk van Moskou verder heeft ontwikkeld.

Dit westerse communistische denken is een andere tak van het marxistische Communisme in bredere zin. Persoonlijk geef ik de voorkeur aan de termen “neomarxisme” en “antropologische revolutie”. De nadruk ligt niet op economische transformatie, maar op culturele kwesties. In het bijzonder gaat het over een totale verandering van denken van mensen over het menselijke gezin. In de dagen van het Sovjetcommunisme hebben we ervaren dat de gezinnen concurreerden met communistische propaganda. In de gezinnen werd ons de fout van het communistische systeem geleerd, in de gezinnen werden we gewaarschuwd voor de leugens van de communistische propaganda, waaraan we op de scholen werden blootgesteld. En zelfs vandaag vechten gezinnen voor de zielen van hun kinderen tegen het vijandige neomarxisme in de cultuur en op scholen. In die zin ben ik het eens met wat u in uw vraag suggereert. We worstelen met een andere versie van hetzelfde fenomeen, dat zich sinds de tijd van Marx heeft verspreid.

Zijn er verschillen tussen West- en Oost-Europa?

Vladimír Palko: Zonder enige twijfel. Verschillende trends vergroten momenteel de spanningen tussen de staten met een communistisch verleden in het oosten van de EU en de “oude” EU-lidstaten. De grens tussen deze staten is bekend als het “ijzeren gordijn”.

Alle landen ten westen van dit voormalige “ijzeren gordijn” hebben minstens het geregistreerde partnerschap voor het homohuwelijk ingevoerd en bijna overal is er zelfs het homohuwelijk. Er is geen homohuwelijk aan de oostkant. Integendeel, deze landen hebben juist grondwettelijke bepalingen aangenomen, die het huwelijk tot een verbintenis tussen mannen en vrouwen vastleggen. Geregistreerde partnerschappen zijn zeldzaam. De ratificatie van het “Verdrag van Istanbul” is onbetwist in de westerse landen, terwijl we in de oostelijke landen, zoals Slowakije en Bulgarije, oppositie zien.

De filosoof Roger Scruton [een in heel Europa bekend conservatief intellectueel] wordt vernederd in zijn geboorteland Groot-Brittannië, terwijl hij in juni 2019 in Polen het Staatskruis van verdienste kreeg van president Andrzej Duda. Terwijl Prolife-activiste Mary Wagner opnieuw werd gearresteerd in Canada voor het bidden bij een abortuskliniek, kwamen mensen voor de Canadese ambassade in Polen bijeen om haar te ondersteunen.
Van westerse zijde zijn er geen protesten tegen controversiële uitspraken van het EU-hof ten gunste van de LGBT-ideologie, maar wel van Slowakije, Polen en Hongarije. De EU straft Hongarije met kritische resoluties van het Europees Parlement en Polen staat hetzelfde lot te wachten. Dit is volledig oneerlijk tegenover Polen en grotendeels oneerlijk tegenover Hongarije. De landen ten oosten van het “ijzeren gordijn” zijn erfgenamen van diepgaande ervaringen van utopistische tirannie, en vandaag de dag hebben ze een fragiele maar zichtbare oppositie opgebouwd tegen de antropologische (neomarxistische) revolutie.

Marx heeft een tijdje in Brussel gewoond. Je zou kunnen zeggen dat het communisme daar is uitgevonden. Wat is tegenwoordig typisch communistisch in de EU?

Vladimir Palko: Communisten uit het voormalige Sovjetblok hebben bijvoorbeeld geen problemen met het maken van grote carrières in EU-structuren. Bijna twee dozijn voormalige communisten zijn lid geworden van de EU-commissie. Daarentegen zou een politicus die openlijk het christelijke beeld van mens en maatschappij belijdt, het toelatingsproces in het Europees Parlement niet overleven. Dat heeft het lot van de aangewezen Italiaanse commissaris Rocco Buttiglione 15 jaar geleden duidelijk laten zien. In de huidige EU kunnen oprechte christenen zich in een vergelijkbare situatie bevinden als toen onder het Sovjetcommunisme. Er moet echter worden gezegd dat christenen in de Angelsaksische landen – de VS, Canada en het VK – zelfs nog meer achtergesteld zijn.

In 2018 was het 200 jaar geleden, dat Karl Marx geboren werd. In Rusland werd deze verjaardag genegeerd. De Chinese communisten en de voorzitter van de EU-commissie Jean-Claude Juncker brachten het meeste eerbetoon aan Marx. Juncker waardeerde Marx als creatief filosoof en legde de ongelooflijke verklaring af: “Marx is niet verantwoordelijk voor de misdaden waarvoor zijn zogenaamde erfgenamen verantwoordelijk zijn.” Dat is niet waar. Marx zelf heeft vaak de noodzaak van revolutionaire terreur genoemd voor de oprichting van een nieuwe wereld. Lenin, Stalin en Mao waren geen ‘zogenaamde’ erfgenamen van Marx, maar zijn aandachtige leerlingen. Maar dit wordt door sommige EU-elites ontkend.

Hoe manifesteert het communistische karakter van westerse samenlevingen zich?

Vladimir Palko: In vrije samenlevingen delen mannen en vrouwen hun verantwoordelijkheden in het gezin vrij en zonder staatsinmenging. De staat is neutraal. In de Sovjetvorm van het Communisme was het daarentegen gewenst, dat de vrouw in de eerste plaats een arbeider was, een ‘bouwer van het Socialisme’. Westerse samenlevingen zijn al lang geleden begonnen deze benadering van het uitgestorven Sovjetcommunisme toe te passen op de werkgelegenheid voor vrouwen. Hoe hoger de werkgelegenheid, hoe beter. Het kan niemand iets schelen dat de demografie van het Westen niet goed is.

Laten we ons ook de pijnlijke kwestie van abortus herinneren die lang geleden in het Sovjetblok werd geïntroduceerd. Westerse samenlevingen begonnen vanaf de jaren zeventig Sovjet-communisten te imiteren. Ze werden meer betrokken bij de wereldwijde verspreiding van abortus dan in die tijd de communisten van het Sovjetblok.

Of laten we kijken naar de introductie van de genderideologie. Zowel de Raad van Europa als de EU oefenen druk uit ten gunste van het Verdrag van Istanbul, waarvan wordt gezegd dat het een instrument zou zijn om geweld tegen vrouwen te bestrijden. Als we echter de tekst lezen, dan zien we dat de menselijke geschiedenis erin wordt beschreven als een strijd tussen man en vrouw. De klassenstrijd wordt vervangen door de genderstrijd. De oplossing wordt gezien in de eliminatie van de traditionele rollen van man en vrouw die door staten over de hele wereld moet worden georganiseerd. Dit is een echte utopie, een nieuwe vorm van Communisme.

Wat ziet u als de kern van het communistische mensbeeld? En waar is dit in tegenspraak met het christelijke mensbeeld?

Vladimir Palko: Alle takken van het Marxisme zijn het erover eens dat zij de Bijbelse opvatting verwerpen, dat de mens naar het beeld van God is geschapen, dat hij is gevallen, maar dat hij dankzij Jezus Christus de eeuwige zaligheid kan bereiken. Transcendentie is in deze visie essentieel. Het Communisme daarentegen verwerpt transcendentie. Dat is erop uit om het heil in deze wereld te verwerkelijken. Maar er zijn verschillen tussen de afzonderlijke takken. Sovjet-communisme benadrukte het collectivisme en verwachtte dat het individu bereid zou zijn zichzelf op te offeren voor het collectief. Het nieuwe Communisme, het Neomarxisme, eist dat niet meer. Dat gaat ervan uit dat een persoon zijn geluk vindt door zijn persoonlijke verlangens en begeerten te volgen. Het ligt voor de hand dat men dan uit het oog verliest hoe destructief sommige verlangens zijn. De mens wordt autonoom geacht in de zin dat hij niet gebonden is aan Bijbelse moraliteit, noch aan biologische wetten of gezond verstand. Dit wordt heel duidelijk met het voorbeeld van de genderideologie.

Wat kunnen West-Europese landen leren van de ervaringen van de Oost-Europese lidstaten van de EU?

Vladimír Palko: Zelfs midden jaren tachtig had ik het gevoel dat het Communisme 1000 jaar zou duren. In feite stortte het binnen vier jaar in. We kunnen hieruit leren dat er geen eeuwig systeem bestaat dat de waarheid en de menselijke natuur onderdrukt. In westerse samenlevingen zien we enkele tekenen van een crisis vergelijkbaar met die aan het einde van het Sovjetcommunisme. We willen deze ervaring delen met mensen in westerse landen, vooral met christenen.

In 2012 verscheen uw boek in het Slowaaks: “De leeuwen komen – waarom Europa en Amerika op weg zijn naar een nieuwe tirannie”. In 2014 volgde de Duitse vertaling ervan. Hoe schat u de beschreven en voorspelde ontwikkeling sindsdien in?

Vladimir Palko: Het boek was minder een prognose maar wel de beschrijving van een reeds bestaande realiteit. Vandaag kan ik zeggen dat alle belangrijke uitspraken waar blijven. De marginalisering van christenen in het Westen gaat door, de wereldwijde revolutie tegen het gezin wordt afgedwongen door rechtbanken en internationale organisaties. Het proces van de ontkerstening van christelijke democratieën is voltooid. Maar er zijn ook nieuwe fenomenen die niet volledig ontwikkeld waren ten tijde van mijn publicatie. Ik denk bijvoorbeeld aan de progressie van genderideologie, die een nieuwe bron van irrationaliteit en een bedreiging voor de vrijheid wordt. Ik heb de toenemende verschillen tussen West- en Oost-Europese landen al genoemd.

Het is interessant om te zien hoe de economie zichzelf in dienst stelt van de neomarxistische revolutie. Grote ondernemingen propageren homoseksualiteit en genderideologie actief en vrijwillig. Anderzijds komen diepe tegenstrijdigheden aan het licht in het revolutionaire kamp. Radicale feministen vechten tegen de genderideologie. “Me Too”-bewegingen vechten tegen de seksuele uitbuiting van vrouwen en de liberale cultuur beweert aan de kant van “Me Too” te staan, ook al was het juist deze cultuur die het beeld van vrouwen als seksueel object creëerde. In reactie op het neomarxisme bekritiseren nieuwe populistische partijen en politici het neomarxisme. Het is echter niet altijd een christelijke reactie. Christenen moeten daar voorzichtig mee zijn. Ze moeten meedoen, maar ze moeten er ook voor zorgen dat de tien geboden zonder enige beperking en uitzondering gehandhaafd worden.

Vladimír Palko (geboren op 20 mei 1957 in Čunovo) is een Slowaakse wiskundige en politicus. Van 2002 tot 2006 was hij minister van Binnenlandse Zaken van Slowakije, sinds 2008 is hij voorzitter van de Conservatieve Democratische Partij van Slowakije (KDS).

08 november 2019, 11:00   www:Kath.net vert. H.R.