“Ga weg, Satan, terug”
De beroemde uitspraak van Jezus: “Gij zijt Petrus en op deze steenrots zal Ik mijn Kerk”, wordt als het fundament van het pausschap gezien en staat met gouden letters in de koepel van de St.-Pieter gekalligrafeerd. Deze uitspraak van Jezus volgt op de belijdenis van Petrus “Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God”. Direct daarna echter staat in het Matteüsevangelie, hoe Jezus diezelfde Petrus met snoeiharde woorden terechtwijst, als deze Jezus wil beletten naar Jeruzalem te gaan om daar te lijden en te sterven: “Ga weg, satan, terug! Gij zijt Mij een aanstoot, want gij laat u leiden door menselijke overwegingen en niet door wat God wil.” (Mt. 16, 23) Deze woorden staan niet in goud gekalligrafeerd in de koepel van de St-Pieter. Want dat is een kant van Petrus die we maar liever over het hoofd hebben gezien in onze soms wat overdreven verering van het pausschap in het verleden. Maakt het evangelie ons niet duidelijk dat alleen de belijdenis van Petrus (en de belijdende Petrus) de steenrots is waarop Christus zijn Kerk bouwt, maar dat diezelfde Petrus een gevaar voor de Kerk is, als hij zich laat leiden door menselijke overwegingen en niet door wat God wil. En dat laatste is bij paus Franciscus duidelijk het geval. Natuurlijk willen vele brave katholieken vanuit hun eerbied voor het pausambt, dit niet waar hebben, maar iemand die zijn ogen en oren open heeft, kan er niet meer om heen: de huidige paus laat zich in velerlei opzichten leiden door menselijke overwegingen en niet door wat God wil.
Het toppunt van het afwijken van de wil van God is de afgodendienst in de Vaticaans tuinen, voorafgaand aan de Amazonesynode: op een kleed vol snuisterijen staan twee houten naakte, zwangere vrouwenfiguren. Rondom het kleed zitten, geknield, een kring mensen met een heidense priesteres en een franciscaan in habijt. Zij maken voortdurend buigingen onder het eerbiedig toeziend oog van paus Franciscus en zijn entourage. Later worden de figuren plechtig de St.-Pieter en de synodeaula ingedragen. Veel katholieken van hoog tot laag hebben hier hun afschuw over uitgesproken als een flagrante schending van het eerste gebod van de decaloog: “Ik ben de Heer uw God. Gij zult geen afgoden vereren, maar Mij alleen aanbidden en boven alles beminnen.” Er waren natuurlijk nog mensen, ook Vaticaanse zegslieden, die zeiden niet te weten wat de figuren voorstelden. Maar de paus heeft nu zelf gezegd dat het Pachamama was, Moeder Aarde, de belangrijkste godin van de Andesvolken. Dat deed hij overigens, toen hij, als bisschop van Rome, zijn excuses maakte voor de daad van een paar moedige katholieken die de Pachamama-afgodsbeelden uit de kerk hadden gehaald en in de Tiber gegooid. Hier zien we dat de ondertekening van het Abu-Dhabi-akkoord door de paus geen oppervlakkige vergissing was: daar heeft hij ondertekend dat alle godsdiensten door God gewild zijn. Via Pachamama kun je dus volgens de paus ook naar de hemel. Daarom is op de synode nauwelijks over Christus gesproken maar wel over de heidense gewoontes van de Indianen waarvan wij vele kunnen leren en die in de liturgie moeten worden ingeweven.
Ik kan me niet voorstellen dat het de wil van God is dat er een begin gemaakt wordt met de afschaffing van het verplichte celibaat. Het celibaat in de Kerk heeft een lange geschiedenis. Het is in tijden van religieuze decadentie soms slecht beleefd en aangevallen, maar de Kerk heeft onder leiding van de Heilige Geest dit charisma door de tijden heen bewaard. Ook priestertekort is nooit een reden geweest om het celibaat op te heffen. Het priestertekort is ook nu een drogreden die liberale “katholieken” gebruiken om met een schijn van legitimiteit het celibaat aan de kant te kunnen zetten. Immers alle revolutionaire antikatholieke bewegingen in de loop van de geschiedenis (zoals protestantisme en anglicanisme) hebben als speerpunt de afschaffing van het celibaat. Zo’n liberale “katholiek” is de bejaarde (de meeste wilde figuren zijn bejaard) bisschop Kräutler. Hij beroemt er zich op nooit een indiaan gedoopt te hebben en dat ook niet van plan te zijn. Voor welke “eucharistie” heb je dan “priesters” nodig? Bovendien, als er een priestertekort is, dan moet je allereerst intensief bidden om roepingen zoals paus Benedictus indertijd tegen bisschop Kräutler gezegd heeft waarop deze echter niet in wou gaan omdat hij alleen maar gefocust was op de afschaffing van het celibaat (van bidden verwachten dit soort types meestal niet veel). Vervolgens zou men een oproep kunnen doen op alle Zuid-Amerikaanse priesters die actief zijn in Noord-Amerika of West-Europa. Ondertussen kunnen gemeenschappen heel goed bestaan zonder eucharistie, rond woord en gebed. De paus houdt zich voorlopig op de vlakte maar de afschaffing van het celibaat is zeker zijn agenda, gezien het feit dat hij praktisch alleen maar voorstanders van de afschaffing tot synodevader heeft benoemd. Hij wilde deze uitkomst en volgens insiders stond deze uitkomst al sinds 2014 vast (zoals trouwens ook de uitkomst van de gezinssynodes van tevoren al vaststond en manipulatie niet werd geschuwd).
De paus bevordert actief de marxistische bevrijdingstheologie, die door zijn voorgangers is veroordeeld als niet katholiek. Leonardo Boff is in ere hersteld en heeft meegeschreven aan Laudato Si. De paus prijst linkse Zuid-Amerikaanse regimes, al worden ze ook door het volk uitgekotst (Lula) en een katholieke president (Bolsenaro) wordt verguisd. Het gaat bij de paus voornamelijk om het binnenwereldse linkse denken. Ook in de politiek van Italië kiest hij duidelijk partij voor de socialisten en tegen katholieke politici die de migrantenstroom willen reguleren. Linkse globalistische, pro-abortus politici worden op de synode uitgenodigd en gaan het Vaticaan in en uit. Groot vertrouwen in het communisme blijkt ook uit de deal met de Chinezen waar de trouwe katholieken verraden zijn aan het communistische systeem ondanks de waarschuwingen van kardinaal Zen. Veelzeggend is een uitspraak een naaste medewerker van Franciscus, aartsbisschop Sorondo (wiens brood men eet….), die heeft durven zeggen, dat de katholieke sociale leer het best wordt waargemaakt in het Chinese communisme. En deze man is het hoofd van de pauselijke academie voor wetenschappen, die door de paus is “gezuiverd” en gevuld met in katholieke opzicht dubieuze figuren zoals ook gebeurd is met de pauselijke academie voor het leven die nu ook voorstanders van abortus en euthanasie kent. Dit is allemaal het doelbewuste werk van Franciscus.
Heel zijn streven is er niet op gericht mensen tot Christus te brengen en te zorgen dat ze in de hemel komen. Nee, hij wil dat ze het hier en nu fijn met elkaar hebben. Daarvoor moet een gemeenschappelijke huis (zoals hij het noemt) geschapen worden. We moeten met elkaar in dialoog blijven, elkaar niet ergeren; een soort wereldregering vormen (we moeten de VN gehoorzamen, heeft hij gezegd). Dit is eerder de agenda van de vrijmetselarij dan van de katholieke Kerk. Een Amerikaanse website heeft het dan ook over de A-Masonic-synode.
Dan zijn er nog de interviews met zijn vriend, de atheïst Scalfari, die deze publiceert in de enige krant die de paus zegt te lezen, de linkse La Repubblica. Dat heeft al twee keer tot ophef geleid: de eerste keer schreef hij dat de paus niet in de hel zou geloven, maar dat de zielen van slechte mensen na hun dood zouden verdwijnen; onlangs zou de paus gezegd hebben dat Jezus geen God is tussen zijn geboorte zijn verrijzenis. Het Vaticaan heef daar flauwtjes op gereageerd dat de paus dat niet noodzakelijkerwijs gezegd moet hebben, maar dat het de weergave is van Scalfari. Welnu, als je als hoofd van de katholieke Kerk valselijk dit soort woorden in de mond gelegd worden, dan neem je daar krachtig met een positieve belijdenis afstand van. Zo niet Franciscus. Hij zwijgt, zoals hij meestal doet als hij moet spreken (dubia en beschuldigingen van aartsbisschop Vigano) en hij praat honderduit als hij beter zijn mond kan houden.
Er zijn veel gelovigen en priesters die hun buik vol hebben van deze paus, die alleen maar verdeeldheid en verwarring zaait; die door de niet-katholieke pers en anti-katholieke politici wordt geloofd en geprezen, niet om zijn geestelijk leiderschap maar om zijn steun aan hun links-liberale politieke agenda, terwijl ondertussen de Kerk leegloopt waar dit “pauselijk geloof” wordt gepreekt zoals de kerken in Nederland leegliepen in de jaren zeventig en tachtig van de vorige eeuw, toen volgens de toenmalige pastoors de grootste katholieke deugd het drinken van Max-Havelaarkoffie was (weet u het nog)!
Onlangs kreeg ik een mailtje om raad van een vertwijfelde pastoor, dat ik u, geanonimiseerd, niet wil onthouden:
Ik schrijf u met een gewetensvraag. Eigenlijk zou ik me daarmee tot mijn bisschop moeten kunnen wenden, maar helaas weet ik dat ik daar geen soelaas zal vinden. Ik richt me tot u omdat ik uw staan in de Kerk ken van uw website en van uw optredens bij Radio Maria, en ik verwacht bij u een eerlijk, katholiek antwoord te kunnen vinden.
Ik hoef u niet te vertellen in welk een dramatische toestand de Kerk zich
momenteel bevindt. Ik hoef u ook niet te vertellen welke rol de huidige paus
daar in speelt. Het is precies het optreden van de paus dat mij in gewetensnood
brengt.
Iedere eucharistieviering bid ik in het eucharistisch gebed voor de paus en voor de bisschoppen, waarin de paus gezien wordt als degene rond wie wij in geloof verzameld zijn. Het lukt mij echter niet meer eerlijk overtuigd te zijn van paus Franciscus’ katholiciteit, of zelfs christen-zijn. Integendeel, na hem jarenlang het voordeel van de twijfel te hebben gegeven, kan ik nu niet anders concluderen dan dat hij niet het katholieke geloof deelt.
Mijn gewetensvraag is nu deze: kan ik bidden voor deze man als degene rond wie de katholieke Kerk zich verzamelt in het katholieke geloof, als ik ervan overtuigd ben dat hij dit geloof niet deelt? Ik zou willen bidden voor de paus, zonder naam, daarbij zelf denkend aan paus Benedictus, om in elk geval geen aanstoot te geven aan de gelovigen door het gebed voor de paus helemaal weg te laten. Maar iedere keer als ik de naam Franciscus uitspreek in het eucharistisch gebed, heb ik het gevoel te liegen tegenover God. En liegen in gebed vind ik heel erg.
Ik hoop dat u als liturgisch specialist, maar ook als iemand die deelt in het lijden aan de huidige Kerk, mij verder kunt helpen met hoe om te gaan met deze moeilijke gewetenskwestie.
Met hartelijke groeten,
pastoor N.
Ik zal u mijn antwoord ook niet onthouden.
Geachte pastoor N,
Ik begrijp uw reserves ten aanzien van onze huidige paus zeer goed; en ik niet alleen; ik ken in ons bisdom nogal wat priesters die fundamentele bezwaren hebben tegen deze paus. In bepaalde bijeenkomsten van priesters wordt daar ook vrijelijk over gesproken. Hoe het verder moet, weet ik ook niet.
Maar hoewel ik vind dat de paus niet deugt en ik op goede gronden denk dat hij een ketter is, is er in de Kerk op het moment niemand gerechtigd dit officieel te verklaren waardoor een excommunicatie in werking zou treden. Misschien zou dat door een meerderheid van de kardinalen kunnen gebeuren…. Maar die meerderheid is niet te vinden. We zitten dus voorlopig met een paus die formeel het zichtbare hoofd van de Kerk is en tegelijk schadelijk is voor de Kerk. We kunnen alleen maar bidden en hopen dat een volgend conclaaf een verstandiger keuze zal maken. Ondertussen noemen we in de canon gewoon zijn naam. Het is niet anders. Maar het is niet verboden op datzelfde moment mentaal een schietgebed voor de bekering van de paus te bidden.
Met vriendelijke groet
C. Mennen pr
Dit zijn de resultaten als een paus zich niet door Gods wil maar door menselijke (socialistische en ecologische, modernistisch theologische) gedachten laat leiden. Dan klinkt ook het evangeliewoord van Jezus: “Ga weg, Satan, terug. Gij zijt Mij een aanstoot!” Bidden we voor die ommekeer, die bekering van de paus, omwille van de Kerk, maar ook omwille van zijn eigen heil.
Dutch
Comments