2019-R . Commentaar van redactieOn 21 oktober 2019 by Redactie

Het christendom heeft zichzelf altijd beschouwd als zuiverste en hoogste vorm van Godsdienst, steunend op de opbaring van God zelf. Onderaan in de “rangorde” van de godsdiensten stond het animisme, dat alle natuurverschijnselen als bezield en goddelijk zag. Dat werd aangehangen door primitieve volken, die in mijn jeugd in de volksmond, politiek zeer incorrect, “wilden” werden genoemd. Ze leefden in grote delen van Afrika, gedeeltes van Azië en Zuid-Amerika. In dat soort godsdiensten was/is de vruchtbaarheid belangrijk omdat het leven van deze primitieve mensen volkomen afhankelijk is van de vruchtbaarheid van de natuur.

Die vruchtbaarheid wordt meestal voorgesteld in een vrouwelijke god, vaak afgebeeld als bijzonder mollig met grote borsten, in sommige culturen met een veelheid aan borsten. Ook in de Bijbel is een dergelijke vruchtbaarheidsgodin bekend, Astarte die grote aantrekkingskracht op de Israëlieten uitoefende. Het was een voortdurende strijd van de profeten om het volk vrij te houden van dat soort afgoderij die vaak samenging met tempelprostitutie, omgang met ‘heilige prostituees’, vertegenwoordigsters van de godin om de vruchtbaarheid te bevorderen. De God van Israël verdraagt geen andere god naast zich en zeker geen godin. Immers de God van Israël huist niet in de natuur maar in de hemel. Hij is niet mannelijk en niet vrouwelijk. Hij is als een vader voor zijn volk Israël en zorgt als een moeder voor zijn volk en overstijgt daarmee iedere vorm van man of vrouw zijn. Juist om die verderfelijke vruchtbaarheidscultus uit te sluiten openbaart God zich als vader en niet als moeder. Voor mensen is het dus niet zonder betekenis dat wij God Vader noemen. En als er nu mensen zijn die God ook Moeder noemen of Vader/Moeder, dan schuren we weer dicht aan tegen die primitieve vruchtbaarheidsgodsdiensten. Dat dit al geruime tijd vanuit het feminisme in de Kerk wordt gepropageerd, staat niet op zich. Populair is namelijk in bepaalde (semi)intellectuele kringen een westerse neoheidense natuurgodsdienst, wicca genoemd ofwel hekserij. Ook deze nieuwe heidenen vereren de krachten van de natuur als goden en godinnen en vereren ook moeder aarde als godin. Die godsdienst vindt veel aftrek bij feministen vanwege het vereren van godinnen en de aandacht voor de vrouwelijke vruchtbaarheid en bij ecologen vanwege de vergoddelijking van de natuur.

We zien dus dat er in het postchristelijke tijdperk een terugkeer plaats vindt naar de primitieve natuurgodsdiensten om de feministische en ecologische agenda te ondersteunen.  En – het is bijna niet te vatten – de Kerk gaat daar tot op het hoogste niveau in mee. We zien het op en rond de Amazonesynode. De oude Fenicische vruchtbaarheidsgodin waartegen de profeten optraden is terug in de Pachamama (Moeder Aarde) van de Amazone-indianen. En nu wordt zij niet door missionarissen bestreden maar plechtig in het centrum van de binnengehaald via duistere en onbegrijpelijke rituelen. Daags voor de opening van de synode had voor de ogen van de paus en hoogwaardigheidsbekleders een afgodisch ritueel plaats. Rond een kleed met allerlei snuisterijen en in het midden twee vruchtbaarheidsbeelden, naakte zwangere vrouwen, zat een kring mensen, waaronder een franciscaan in habijt eerbiedige buigingen te maken. De persdienst van het Vaticaan doet er beetje onnozel over en weet zogenaamd niet wat de beelden voorstellen en wat de bedoeling is van het een en ander. Het werkdocument van de synode is toch heel positief over het geloof van de indianen in een bezielde natuur en in geesten. Wij kunnen van die spiritualiteit (lees: afgoderij) leren. Het is zogenaamd een vindplaats voor theologie.

Het hele heidense circus is nu opgesteld voor een zijaltaar in een Kerk van Maria in Transpontina, vlak bij het Vaticaan. Men zegt dat ze elementen van dit heidendom gaan invoegen in de liturgie. Wordt het nog gekker? Waarschijnlijk wel. Immers de duivel, de na-aper van God, dieer lang op loert de Kerk te gronde te richten, lijkt de vrije hand te krijgen in de Kerk. Het wordt tijd dat de echte katholieken hun kerken sluiten voor deze onzin en oppassen voor de nieuw ecoreligie die de cultuur (Moeder Aarde) heilig verklaart, ja beschouwt als de godin waaraan alles moet worden opgeofferd. Deze nieuwe godsdienst waarin Christus bijzaak is, die draait op gelden van anti-christelijke (pro-abortus) organisaties, die ook de godsdienst van de VN is, kent weliswaar sacramenten maar die zijn er voor de gemeenschap en om de gelijke verdeling van de goederen te propageren, niet voor het eeuwig heil (daarom kan het ook wel met gehuwde priesters); deze godsdienst verkondigt nog steeds bevrijding en verlossing, maar dan van armoede en onderdrukking, va bevrijding van de plastic rietjes uit de zee en de houtkap in de Amazone. Het gaat niet meer om een hemels maar om onderlinge verbondenheid in ons “aardse huis”. “Everything is connected”, zegt de paus en daarmee is hij een profeet van de nieuwe Amazoonse ecoreligie.

Luisteren we liever naar de apostel Paulus:

“Is er overeenstemming mogelijk tussen Christus en Belial? Wat heeft de gelovige gemeen met de ongelovige? Kan de tempel van God een verbond aangaan met de afgoden? Maar de tempel van de levende God, dat zijn wij. God heeft het zelf gezegd:Ik zal onder hen wonen en met hen omgaan.
Ik zal hun God zijn en zij zullen mijn volk zijn. Daarom, gaat weg en verlaat hen, houdt u ver van hen, zegt de Heer, raakt niets aan wat onrein is. Dan zal Ik u genadig aannemen. Ik zal voor u een vader zijn en gij zult voor Mij zonen en dochters zijn, zegt de Heer, de Albeheerser. “

(2 Kor. 6, 15-18)