2024-D . Commentaar van derdenOn 26 februari 2024 by Redactie

EEN KEERPUNT IN HET PONTIFICAAT DAT ZIJN SCHADUW WERPT OP DE OPVOLGING

26 februari 2024

Door Caminante Wanderer, een Argentijnse blogger

Voorspellingen, profetieën of speculaties over de identiteit van de volgende paus kunnen slechts kortstondige hypotheses zijn. Om ze te bevestigen moet de gebeurtenis die we verwachten zich eerst voordoen, en zolang dat niet het geval is, hebben onze hypotheses maar een beperkte geldigheid. Een paar maanden geleden dachten we dat een van de meest waarschijnlijke kandidaten Matteo kardinaal Zuppi was, die de kandidaat van Bergoglio leek te zijn. Nu lijkt het mij dat deze mogelijkheid uit het blikveld is verdwenen om twee onvoorziene redenen: zijn eclatante mislukking in de voorgenomen bemiddeling in het Russisch-Oekraïense conflict en zijn positionering op een continuïteitslijn met het huidige pontificaat.

Dat laatste is volgens mij de eerste factor die de afgelopen maanden op de voorgrond is getreden bij de deelnemers aan het volgende conclaaf: de meesten van hen zullen een nieuwe Bergoglio koste wat het kost willen vermijden. Deze verandering in denken, die tot voor kort onmogelijk leek, is te wijten aan wat ik beschouw als een van de ernstigste fouten van het pontificaat van Franciscus: de benoeming van kardinaal Victor Manuel Fernández als hoofd van het Dicasterie voor de Geloofsleer.

Een dwaas begaat onvermijdelijk dwaasheden, maar één ding zijn de dwaasheden die een dwaze priester kan begaan en die gemakkelijk door zijn bisschop kunnen worden gecorrigeerd. De stommiteiten die begaan worden door een dwaas die opgeklommen is tot een van de belangrijkste ambten in de Kerk zijn iets anders.

De afkondiging van de verklaring Fiducia supplicans en de ontdekking van zijn tot dan toe verborgen boek “De Mystieke Hartstocht” zijn twee gebeurtenissen die hem zeker zullen karakteriseren in de ogen van de rest van het College van Kardinalen, die hem met grote argwaan zullen bekijken.

De leden van het College zullen het niet leuk vinden dat er een pornokardinaal naast hen zit, die duidelijk een seksuele fixatie heeft die nog niet overwonnen is. En zoals het gezegde luidt: de fout ligt nooit bij het varken, maar bij degene die het voert.

De eerste fout ligt bij de goede bisschop Adolfo Arana, die, het moet gezegd worden, een van de besten was van het Argentijnse episcopaat die hem tot priester wijdde. De tweede is de schuld van bisschop Ramón Staffolani, die hem niet bestrafte na de publicatie van zijn pornografische boek, dat hij in 1998 samen met “De kunst van het zoenen” met trompetten en trommels presenteerde in de stad Río Cuarto, zoals de betreffende editie van de lokale krant El Puntal getuigt. De uiteindelijke en grootste schuld ligt bij Jorge Mario Bergoglio, die hem tot bisschop benoemde en promoveerde tot zijn huidige ambt. Juist daarom zullen veel kardinalen proberen te voorkomen dat de Kerk opnieuw in zulke onverantwoordelijke handen valt.

Welke kardinaal wordt de volgende paus?

Een tweede factor die een rol zal spelen is het feit dat de kardinalen elkaar niet kennen, want Franciscus heeft ervoor gezorgd dat het Heilig College gevuld is met onbekende persoonlijkheden die zijn kudde in verre landen weeiden, en hij heeft er goed op gelet hen niet samen te brengen in een consistorie.

Laten we niet vergeten dat de laatste consistorie plaatsvond in februari 2014 – tien jaar geleden – en dat daar de onderwerpen van de volgende synode over het gezin werden besproken. Toen kon kardinaal Kasper al zijn progressieve stellingen presenteren en werd hij met kracht en degelijke argumentatie weerlegd door kardinaal Caffarra, die we ons nog goed herinneren. Daarom besloot Franciscus, de paus van de synodaliteit, de dialoog en het luisteren, geen nieuw algemeen consistorie bijeen te roepen, omdat hij besefte dat de troepen tegen hem in opstand kwamen.

Als gevolg daarvan kennen veel kiezers voor de volgende paus elkaar niet. En dat betekent natuurlijk dat de kandidaten die de meeste kans maken om gekozen te worden, over het algemeen het meest bekend zijn. Vandaar onze hypothese dat één van hen kardinaal Pietro Parolin is, over wie Marco Tossatti enkele dagen geleden ook sprak: De staatssecretaris zou gesteund worden door de progressieve kardinalen van de Curie, omdat hij een van hen is, en door sommige conservatieven die hem zouden beschouwen als de minste van twee kwaden, gezien de mogelijkheid van een nieuwe Bergoglio.

De zaak van Fiducia supplicans heeft nu een volledig onbekende kardinaal in de schijnwerpers gezet: Fridolin Ambongo, aartsbisschop van Kinshasa, die de enorme moed had om alle bisschoppen van Afrika ten ten zuiden van de Sahara te organiseren en zich frontaal te verzetten tegen de eisen van de pornografische kardinaal Fernández en Franciscus. Weinig, heel weinig bisschoppen zijn moedig genoeg voor zoveel lef. Ik zeg niet dat Ambongo een kanshebber is voor het pausschap; ik zeg dat alle kardinalen hem nu kennen – wat voorheen niet het geval was – en net zoals hij de minachting van de Duitsers en Belgen zal hebben opgewekt, zal hij veel sympathie hebben gekregen in andere delen van de wereld. Het valt nog te bezien hoeveel en van welk kaliber deze sympathieën zullen zijn.

Tot slot is er nog een andere mogelijkheid, waarvan het auteurschap kan worden toegeschreven aan een goede vriend. Kardinalen zijn, over het algemeen (uitzonderingen bevestigen de regel), mannen zonder geloof. Ze zijn gekomen waar ze zijn omdat ze de juiste allianties hebben gesloten en op het juiste moment offers hebben gebracht, niet vanwege hun vroomheid en heiligheid van leven. Ze willen het naar hun zin hebben en van hun purper genieten. Ze vrezen God niet meer, maar alleen de media, dus zullen ze, indien mogelijk, een paus kiezen die hen geen problemen zal bezorgen. En die problemen zouden ontstaan met een paus die uitgesproken progressief of uitgesproken conservatief is, of die, zelfs als hij gematigd is, zijn ambt serieus neemt. “Laten we in vrede feest vieren”, zullen de kardinalen zeggen, “en een discrete en onbeduidende persoonlijkheid kiezen”. Op deze manier zullen ze de vrede veiligstellen waar ze naar verlangen, omdat ze denken dat het christendom en zijn idealen al dood zijn, gedood door de krachten van de wereld die, volgens deze visie, uiteindelijk zullen zegevieren. Lees maar de beangstigende uitspraken van kardinaal Ouellet.

Als dit zou gebeuren, denk ik dat we een snelle balkanisering van de Kerk zouden zien, die op wereldschaal zou desintegreren in bisschoppen met verschillende schakeringen van katholiciteit. Of in een overvloed aan min of meer katholieke bisdommen die slechts symbolische gehoorzaamheid aan de paus zouden bewijzen. In sommige daarvan zouden onregelmatige en zelfs zeer onregelmatige paren gezegend worden, in andere niet. In sommige zou de traditionele liturgie toegestaan en gepromoot worden, in andere zou de Heilige Mis, zelfs die van Paulus VI, verdwijnen en vervangen worden door “liturgieën van het woord” voorgezeten door diakonessen en andere paradepaardjes. In sommige landen zal kinderen de waarheden van het geloof van de apostelen in de catechismus geleerd worden, in andere de waarheden van ecologisme en democratie. Kortom, een soort Anglicaanse wereldgemeenschap of, als men niet in dit extreme wil denken, een “pan-orthodoxie” waarin elk patriarchaat voor zichzelf opkomt en min of meer doet wat het wil, terwijl er op zijn best een bescheiden respect is voor de oecumenische patriarch van Constantinopel.

De hypothesen die hier naar voren worden gebracht zijn van zeer korte duur. We zullen zien hoe de bisschoppen en priesters zich zullen mobiliseren wanneer de invoering van “niet-sacramentele” diaconessen wordt aangekondigd – het is slechts een kwestie van weken. En we zullen zien wie er te zien zal zijn op de loggia van de Sint-Pietersbasiliek wanneer de Heer zijn Kerk de genade schenkt waar we allemaal op hopen.