2024-D . Commentaar van derdenOn 24 januari 2024 by Redactie

en natuurlijk alles op de televisie

23 januari 2024

Door Aldo Maria Valli*

Met zijn interview met Fabio Fazio heeft de paus de liquidatie van de katholieke kerk ingeluid. Hij zei dat hij houdt van het idee dat de hel leeg is. “Een persoonlijk iets van mij, geen dogma,” voegde hij eraan toe, alsof hij de uitspraak minder serieus wilde nemen. Maar hij is de paus, de plaatsvervanger van Christus op aarde. Elke uitspraak die hij doet, ook al is die persoonlijk, heeft een speciaal gewicht. En hij weet precies hoe het werkt: “Als de paus het zegt…”.

Waarom zeg ik dat de paus met zijn woorden de liquidatie van de Kerk heeft ingeluid? Heel eenvoudig. Als de hel leeg is, betekent dit dat er geen oordeel is. En als er geen oordeel is, betekent dit dat er geen zonde is. En als er geen zonde is, betekent dit dat onze Heer voor niets naar de wereld kwam, want een zondeloze wereld heeft geen verlossing nodig. En als onze Heer Jezus voor niets is gekomen, betekent dit dat Hij de Kerk voor niets heeft gesticht. En als Hij haar voor niets heeft gesticht, betekent dit dat ze niet nodig is. En als ze niet nodig is, kan ze veilig worden afgeschaft. En als ze afgeschaft kan worden, waarom hebben we dan nog een paus nodig?

Door de Kerk te liquideren, heeft Bergoglio ook de Paus geliquideerd en daarmee zichzelf. Een zelfmoord. Is hij zich hiervan bewust?

Om het met de woorden van Franciscus te zeggen, ik hou van het idee dat hij zich er niet van bewust is en dat zijn geestelijke vermogens niet in orde zijn. Helaas is dat niet het geval. Zoals Argentijnse vrienden die hem kennen me vertellen, en zoals sommigen van binnen de heilige paleizen bevestigen, gaat het hem om macht omwille van de macht. En om zijn imago. Après moi le déluge. (na mij de zondvloed) Dus hij houdt ervan als de interviewers van de dienst voor hem knielen. Stop.

De rest interesseert hem helemaal niet. Integendeel, hij is blij dat de kerk wordt geliquideerd. Want in werkelijkheid veracht hij haar. Dit wordt al lang gefluisterd in het Vaticaan. “Nummer Een”, zoals ze hem daar noemen, veracht de hiërarchie, hij veracht de kardinalen, hij veracht de bisschoppen, hij veracht de hele curiale en kerkelijke machinerie, een machinerie die voor hem alleen zin heeft voor zover het hem in staat stelt macht uit te oefenen en zijn imago te cultiveren.

Er zijn veel hypotheses en overwegingen mogelijk over de oorsprong van deze minachting. De kern is dat het idee van een lege hel geen uitdrukking is van een barmhartige geest, maar van nihilisme. Een leerstellig, theologisch en liturgisch nihilisme dat al volop aanwezig was, maar nu nescit vox missa reverti [Het gesproken woord keert niet terug]. Bergogliaans nihilisme, gekleed in een praktisch Peronisme, betekent een systematische dubbelzinnigheid. Hij gebruikt dit voor zijn gebruikelijke doel: zichzelf verheffen en de kerk denigreren.

Zullen de katholieke kerk en het pausdom ooit herstellen van de klap die Bergoglio hen heeft toegebracht?

Menselijk gesproken is dat moeilijk. De stem van de paus is gereduceerd tot die van een oppervlakkige en demagogische influencer. De Kerk als instituut verliest met de dag aan geloofwaardigheid. En nu, met de pauselijke verklaring van een lege hel, heeft ze officieel haar belang verloren.

Er heerst ontzetting in de heilige paleizen. Niet zozeer om het geloof, maar om het lot van het instituut. Als ambtenaren van een grote bureaucratie kunnen de curialen niet toestaan dat het apparaat zijn belang en functie verliest. Als het apparaat ten onder gaat, gaan zij ook ten onder.

Het is dus een kwestie van leven en dood (niet eeuwig, natuurlijk). En met elke dag die voorbijgaat, wordt de situatie zwaarder en zwaarder omdat het instituut steeds verder wegzakt.

Er was een tijd dat een zaak als deze zou worden afgehandeld met een mooi paleiscomplot, maar om een samenzweerder te zijn heb je intelligentie en moed nodig, en daar is hier niets van te zien. In plaats daarvan is er veel angst, want de tiran is wraakzuchtig en heeft overal spionnen.

Dus navigeren we op zicht, tot het volgende interview, tot de volgende motu proprio. Tot de volgende Tucho-onzin. Proberen te overleven door onszelf onzichtbaar te maken.

Hoop voor de volgende paus? In mijn pamflet “Come la Chiesa finì” (“Hoe de Kerk eindigde”) stel ik me voor dat er na een Franciscus I een Franciscus II komt en dan een Franciscus III enzovoort, een hele tijd lang. De hypocrisie van de geestelijken kan grenzeloos zijn (misschien zullen juist de mensen die hem haten kunnen gaan oproepen tot de zaligverklaring van Bergoglio), en het neo-modernisme neemt elke meander van het instituut in beslag.

De Kerk is geliquideerd op televisie en de paus pleegde live zelfmoord in een talkshow om het volk een plezier te doen. Dat is alleen maar goed. Terecht dat het de televisie was die zijn einde afkondigde in naam van de kijkcijfers. Het kon niet anders. Toen de kerk zichzelf eenmaal verkocht had aan de wereld, kon er geen ander einde zijn, want televisie is de uitdrukking en synthese van het denken van de wereld.

Alleen de goede God kan komen wanneer en hoe Hij wil en “The End” bordje verwijderen om een nieuw script te schrijven. Of is Hij daar misschien al mee bezig?

*Aldo Maria Valli, studeerde politieke wetenschappen aan de Katholieke Universiteit van Milaan, is journalist sinds 1978, beroepsjournalist sinds 1985, vanaf 1995 voor de Italiaanse staatsomroep RAI, van 2007 tot 2019 als haar chef Vaticanist – in die hoedanigheid nam hij, na een lange interne strijd, ook publiekelijk afstand van de pastorale lijn van paus Franciscus vanaf 2016, die hij omschreef als “verward” – in 2019 werd hij daarom overgeplaatst naar RAI Sport en ging in 2020 met pensioen. Hij is auteur en heeft de blog Duc in altum.