Komt er een “Synode der Verschrikkingen” onze kant op in 2023/24?”
Een commentaar door Joachim Heimerl op Kath.net
Onlangs hoorde ik aan een mevrouw vragen stellen over de “synodale kerk”. Haar antwoord was even bondig als accuraat: “Alstublieft! Ik ben katholiek en niet synodaal.” Ik kan het hier zelf alleen maar mee eens zijn, ook al ligt het spreken over de “synodale kerk” nu zo vanzelfsprekend op ieders lippen alsof het een geloofsuitspraak is.
In feite komt deze term echter in geen enkel document van het leergezag of in een catechismus voor; ook niet in het “Credo”. Zij die spreken over de “synodale Kerk” spreken daarom over iets dat niet bestaat.
Bisschoppensynodes hebben ook niets te maken met de “synodale Kerk”, en in hun huidige vorm bestaan ze niet eens lang, maar werden ze pas in 1967 door Paulus VI ingevoerd om de pausen te adviseren. Iedereen die iets anders beweert, verspreidt nepnieuws, ook al doen zelfs kardinalen dat nu. Slogans als “synodaliteit maakt deel uit van het DNA van de Kerk” zijn op zijn best ideologisch, maar ze zijn niet katholiek.
Natuurlijk is de komende Bisschoppensynode 2023/24 officieel slechts een adviesorgaan; officieus is het echter al veel meer. Dit blijkt onder andere uit het feit dat leken deelnemen aan de synode en bovendien ook stemrecht hebben. Het is duidelijk dat dit fundamenteel in tegenspraak is met de definitie van een bisschoppensynode. Het is echter ook duidelijk dat de betekenis van deze synode hierdoor enorm toeneemt. Nu al wordt het in de media gezien als een “kerkparlement” of “mini-concilie” en de protesten van het secretariaat van de synode die het tegendeel beweren versterken deze ongelukkige indruk alleen maar.
Feit is dat de komende synode een paradigmaverschuiving in de kerk moet inluiden, zoals het onlangs gepubliceerde werkdocument glashelder aantoont. Het doel van de synode is dus duidelijk geworden: het celibaat wordt afgeschaft en, met de invoering van vrouwelijke diakens, ook het sacrament van de wijding. Daarnaast wordt het sacrament van het huwelijk verder afgezwakt door de “zegening” van paren van hetzelfde geslacht en door een acceptatie, van welke aard dan ook, van – heidense – polygamie. Daarnaast zijn er nog een aantal andere voorstellen, allemaal huiveringwekkend.
Het perfide karakter van dit werkdocument is tweeledig: ten eerste bevat het voornamelijk vragen die slechts retorisch van aard zijn en alleen positief beantwoord willen worden. En – ten tweede – wordt het bij voorbaat verheven tot het niveau van bindende kracht doordat het door het secretariaat van de synode wordt omschreven als een “document van de hele kerk”. Dat dit slechts een goocheltruc is en – vergeef me – een regelrechte leugen, blijkt al uit de ontstaansgeschiedenis van de tekst; de deelname van de “gehele Kerk” was hier procentueel net boven nul! Maar de waarheid is niet wat telt voor de makers van de synode. De kardinalen Grech en Hollerich willen nu al de druk op de paus opvoeren; het is immers nauwelijks denkbaar dat Franciscus het opneemt tegen de “hele Kerk”. Om ervoor te zorgen dat dit uiteindelijk niet gebeurt, heeft Hollerich voorzorgsmaatregelen genomen met een “waterdichte” waarborg: hij propageert voortdurend het werk van de Heilige Geest, en dit nog voordat de synode is begonnen.
Maar geen enkele synode kan voor zichzelf aanspraak maken op de Heilige Geest en heeft zelf niet het minste leerstellige gezag. Hollerichs “Heilige Geest” is slechts een goedkoop alibi om een linkse agenda door te drukken die fundamenteel in tegenspraak is met de Schrift en met de totale leer van de Kerk tot nu toe. – Nee! Deze synode heeft net zo weinig te maken met de Heilige Geest als dat Jezus een “synodale kerk” heeft gesticht, en zeker niet een die zich ongegeneerd aan de wereld wil aanpassen.
Toch vormt de synode een ernstige bedreiging voor de Kerk. Ten laatste na het heengaan van paus Benedictus XVI lijkt de weg nu vrij om die radicale hermeneutiek van de breuk te volgen die zich de laatste tijd steeds duidelijker begint af te tekenen. In navolging van het onheilspellende voorbeeld van de “Synodale Weg” in Duitsland, moet er nu een nieuwe “Roomse” Kerk worden opgericht die niets gemeen heeft met de katholieke Kerk en die niet langer de eenheid zoekt die Christus in Petrus heeft gesticht, maar in een vage “diversiteit”. – Het feit dat deze onbijbelse term het sleutelbegrip is geworden van het synodepapier spreekt boekdelen; zelfs Luther zou zijn toevlucht niet hebben genomen tot zulke armzalige trucs.
Omdat een synode, volgens de wil van Paulus VI, niets uit zichzelf is, ligt de bal aan het eind van elke synode bij de paus. Mocht Franciscus de standpunten van dit schadelijke werkdocument daadwerkelijk overnemen, dan zal hij ongetwijfeld de geschiedenis ingaan als de paus die de Kerk heeft vernietigd.
Of het zover zal komen, weet op dit moment niemand. Dat de synode daarentegen de hele Kerk zal beschadigen, staat nu al vast. Men hoeft alleen maar naar het duistere Duitsland te kijken: de “Synodale Weg” daar heeft inmiddels de plaatselijke kerken uiteengereten, het Duitse episcopaat heeft zich de facto afgescheiden van de Roomse Kerk en zich intern verdeeld; de “Synodale Kerk” is een eigen kerk geworden van Duitse ketters die zich de bisschopszetels blijven toe-eigenen.
Ondertussen, alsof deze ramp nog niet genoeg is, zit er voor Rome niets anders op dan de Duitse ketterijen over te nemen in de vorm van “vragen”, de muren van de Kerk af te breken en haar zo aan het mes van de tijdgeest te laten rijgen.
Wat onder Benedictus XVI en Johannes Paulus II ondenkbaar leek, wordt nu op een ontstellende wijze werkelijkheid. De Kerk staat dus voor een dramatische tijd en waarschijnlijk ook voor de vervulling van een profetie. In de door de Kerk goedgekeurde boodschap van Onze Lieve Vrouw van Akita (Japan 1973) staat letterlijk: “(…) Duivelse machinaties zullen zelfs de Kerk binnendringen, en kardinalen zullen opstaan tegen kardinalen en bisschoppen tegen bisschoppen. De priesters die mij vereren zullen veracht en bestreden worden door hun confraters. Altaren en kerken zullen worden verwoest. De Kerk zal gevuld zijn met mensen die compromissen accepteren.”
Het is moeilijk om treffender samen te vatten waar we getuige van zijn met de komende Synode der Verschrikkingen. – En we kunnen er zeker van zijn dat de Heilige Geest altijd het voorgaande leergezag en de traditie bevestigt.
Comments