2022-R . 2022-ROn 11 oktober 2022 by Redactie

Er zijn diverse mensen die de crisis waarin de Kerk momenteel verkeert, vergelijken met de ariaanse crisis (4^de eeuw) en de protestantse hervorming (16^de eeuw). Op beide momenten in de geschiedenis was er een totale tweedeling in de Kerk net als nu, en wel een tweedeling op het gebied van het geloof zelf. In de twee voorafgaande grote crises ging het evenals nu om orthodoxie tegenover ketterij. Bij het arianisme ging het om de ontkenning van de godheid van Christus en daarmee van de Drie-eenheid als het centrale geloofspunt van het christendom. Bij het protestantisme ging het om het afwijzen van de katholieke leer over de eucharistie, over de sacramenten, over de Kerk, de bijbel, en de verhouding tussen genade en werken. Nu gaat het over de ketterij van het modernisme, het afwijzen van objectieve waarheid in dogma en moraal, het aanvaarden van de tijdgeest als bron van openbaring, een relativering en horizontalisering van het geloof.

In al die crises was en is het moeilijk als gelovige aan de goede kant te staan. De verwarring was en is groot. In de ariaanse crisis was op een gegeven moment het grootste gedeelte van de bisschoppen ariaans en ze werden soms door de wereldlijke overheid gesteund. Ook in de tijd van de reformatie gingen veel bisschoppen en theologen met Luther en Calvijn mee. Ze werden vaak gesteund door de plaatselijke vorsten die hun onderdanen om politieke redenen dwongen het nieuwe geloof te volgen.

Nu is het al niet anders. Onder het – zo lijkt het – goedkeurend oog van paus Franciscus laten steeds meer bisschoppen en kardinalen ketterse geluiden horen. De LGBTQ-agenda komt onder het mom van pastoraal te Kerk binnen. Liberalere opvattingen over het huwelijk en samenwonen zijn sinds Amoris Laetitia in de Kerk salonfähig. Bisschoppen die in deze vrijzinnige agenda meegaan mogen na hun 75^ste blijven zitten terwijl orthodoxe bisschoppen praktisch op hun 75^ste verjaardag ontslag krijgen. Orthodoxe bisschoppen en traditionele religieuze gemeenschappen krijgen te maken met vijandige Romeinse visitaties terwijl vrijzinnige bisschoppen en gemeenschappen hun verwoestende gang kunnen blijven gaan.

Ook in onze tijd zien we steun van de wereldse machten voor de vrijzinnigheid in de Kerk. Nog nooit was de vrijmetselarij, van ouds her de erfvijand van de katholieke Kerk, zo lovend over een paus als nu over Franciscus. Hetzelfde geldt voor globalistische wereldleiders. Het is allemaal heel verwarrend voor de eenvoudige gelovige. Wie heeft er nu gelijk?

Om dat uit maken is er één belangrijk principe: niemand, zelfs al is hij bisschop, kardinaal of paus kan het katholieke geloof veranderen. De openbaring die Christus gebracht heeft en aan de apostelen heeft toevertrouwd wordt in de Kerk doorgegeven van generatie op generatie. Wie moeten waken over deze katholieke leer, zijn de paus en de bisschoppen als opvolgers van de apostelen. Zij zijn de behoeders van de geloofsschat. In iedere tijd zijn er bewegingen en stromingen die ofwel de geloofsschat duidelijker uitleggen ofwel er tegenin gaan. De paus en de bisschoppen moeten toetsen: wat komt overeen met het katholieke geloof en wat gaat er tegenin? Zit er ontwikkeling in de geloofsschat? Jazeker maar die ontwikkeling moet de geloofsschat verduidelijken en kan nooit ingaan wat eerder de constante leer van de Kerk was.

Zo kunnen homoseksuele handelingen die door Bijbel en Kerk altijd als tegennatuurlijk en zondig zijn beschouwd, nu niet ineens moreel toelaatbaar worden. Als vanaf het nieuwe testament doorheen heel de kerkgeschiedenis een tweede verbintenis bij een bestaand geldig huwelijk als overspelig en zondig werd beschouwd, kan dat nu niet ineens als positief worden gezien. Als heel de kerkgeschiedenis een vereiste voor de eucharistische communie lidmaatschap van de katholieke Kerk was en in staat van genade zijn, dan kun je niet zomaar protestanten of mensen die in zware zonde leven tot de communie toelaten zonder afbreuk te doen aan het geheim van de eucharistie.

In deze tijd van verwarring moet iedere katholiek zich op de hoogste stellen van zijn geloof, bijv. via de Catechismus van de Katholieke Kerk of via betrouwbare priesters. Alleen zo kan hij weten wat katholiek is en wat ketters, wat hij moet volgen en wat hij moet afwijzen. Alleen maar luisteren naar de paus, een willekeurige kardinaal, bisschop of priester is jammer genoeg niet meer voldoende. Applaus van de media of van wereldse instanties is meestal een indicatie dat het standpunt dat te berde wordt gebracht, niet katholiek is.

Naast het kritisch op je hoede zijn, moet iedere katholiek in deze tijd bidden voor de Kerk, voor de paus, de bisschoppen en de priesters: dat God hun verstand mag verlichten en hen helpt te doen waarvoor ze gewijd en aangesteld zijn: het behoeden en doorgeven van het zuivere katholieke geloof.

Net als bij de voorgaande crises, zal de Kerk ondanks enorme verliezen die ze lijdt en nog zal lijden ook hier gezuiverd uit te voorschijn komen om haar taak in de wereld voort te zetten: mensen door Christus bij God te brengen. Immer snaar Christus’ belofte, zullen de poorten der hel  haar niet overweldigen.

11 oktober 2022